หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 105 ยังไม่ได้เข้าเรือนหอ
บทที่ 105 ยังไม่ได้เข้าเรือนหอ
เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนทำมาแสงเวลากลางคืนมืดมัว ผู้ชายที่ลงมาจากม้า มองหน้าตาไม่ชัด คนคนนั้นตอนแรกตั้งใจจะเดินตรงเข้าไปในวังเลย พอหันกลับมาแล้วเห็นเธอ
ร่างนั้นหยุดชะงักลง！
และเดินด้วยความเร็วข้ามาหานาง พร้อมพูดขึ้นว่า “หลานเยาเยา ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่？”
“เย่หลีเฉิน？”
คนคนนี้คือองค์ชายรัชทายาทไม่ใช่เหรอ
ค่ำมืดขนาดนี้เพิ่งกลับเข้ามาจากข้างนอก แถมตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นสุรา อีกทั้งมีกลิ่นน้ำหอมกลิ่นแป้งของหญิงสาวโชยเข้ามาที่จมูก
ทำให้หลานเยาเยาต้องเอามือปิดจมูกและเอ่ยขึ้นมาว่า
“พระราชวังไม่ได้เป็นของเจ้า ทำไมข้าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้？”
“เจ้า……”
องค์ชายรัชทายาทมีความโกรธกลิ้วเล็กน้อย
เขาคิดไม่ถึงว่าหลานเยาเยาจะกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ อีกทั้งอย่างรักษาระยะห่างกับเขา ซึ่งทำให้เขายิ่งโมโหขึ้นไปอีก
เมื่อก่อนนางเคยอยากเจอตัวเขา แต่ตอนนี้นางแต่งงานกับอ๋องแย่แล้ว หน้าตาสระสวยขึ้น แถมยังรักษาระยะห่างกับเขาอีก？
หึ่ม！
เขาไม่เชื่อ ว่าหลานเยาเยาจะเปลี่ยนใจจากเขาไปแล้ว！
ต้องเป็นการแสดงของนางแน่นอน！
ในขณะที่เขากำหมัดแน่น หลานเยาเยาก็ยิ้มหวานให้เขา ทำให้จิตใจของเขาสั่นคลอนขึ้นมาทันที
เป็นอย่างที่คิดจริง！
นางยังชอบเขาอยู่
ทันใดนั้น รอยยิ้มของหลานเยาเยาหุบลง พร้อมกับพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจว่า
“เจ้าเจ้าเจ้า เจ้าอะไรของเจ้า！ข้าจำได้ว่าพระตำหนักไท่จื่อไม่ได้อยู่นอกวังหนิ่！ท่านเป็นถึงองค์ชายรัชทายาท ในอนาคตอาจเป็นผู้สืบทอดของฮ่องแต่คนต่อไป กลางค่ำกลาคืนไม่กลับบ้าน ถ้าฮ่องเต้รู้เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่！”
เวลานี้ องค์ชายรัชทายาทเริ่มเกิดความกังวลขึ้นมาทันที
ถ้าปล่อยให้ท่านพ่อรู้เรื่องนี้เข้า เขาต้องโดนลงโทษเป็นแน่
คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น แต่เหมือนเขาฉุดนึกอะไรขึ้นมาได้ สายตารีบเปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นทันที
และไม่มีอารมณ์ที่จะทะเลาะกับหลานเยาเยาต่อ ส่งเสี้ยงหึออกมาจากนั้นเดินเข้าไปในวังอย่างเร่งรีบ
“เช้ย！”
หลานเยาเยาหมุนตัวขึ้นไปนั่งบนรถม้า ขณะที่เธอเปิดม่านออก ก็เห็นโหลวเย่วกับเย่เจ๋หยิ่งมองมาที่นาง
“เป็นอะไรเหรอ พวกเจ้า？
สายตาของพวกเขาหมายความว่ายังไง？
คนหนึ่งมองมาด้วยสายตาเย็นชา ส่วนอีกคนมองมาด้วยความอึดอัดเกรงใจซึ่งมันหมายความว่ายังไง？
“คนเมื่อกี้คือเสด็จพี่ใช่หรือไม่？”โหลวเย่วถามขึ้นมาเบาเบา
“ใช่แล้ว คนเมื่อกี้คือเย่หลีเฉิน ทำไมเหรอ？”
เมื่อได้ยินนางเรียกชื่อขององค์ชายรัชทายาทออกมาตรงๆ โหลวเย่วรีบใช้มือปิดปากของนาง และกระพริบตาปริบปริบกับนาง
“ตาเจ้าเป็นอะไรเหรอ？เม็ดทรายเข้าตาเหรอ？”หลานเยาเยาถามขึ้นอย่างสงสัย
แล้วนางก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆโหลวเย่
อย่างไรก็ตาม！
โหลวเย่วรีบเอามือไปวางตรงจุดที่หลานเยาเยาจะนั่ง แล้วเหลีอบตามองไปที่เสด็จอา จากนั้นพูดขึ้นมาว่า
“ข้ารู้สึกง่วงนอน เดี๋ยวข้าจะนอนที่นี่ เจ้าไปนั่งทางโน้นดีกว่า”
เยาเยาอ่ะ！ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้แหล่ะ
เมื่อกี้
ที่ได้ยินหลานเยาเยาพูดคุยกับเสด็จพี่ เสด็จอาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนทันที สัมผัสได้ถึงกลิ่นไอความโกรธห้ามใครเข้าใกล้เด็ดขาด
คิดว่า เสด็จอาน่าจะไม่พอใจอย่างยิ่ง
องค์ชายรัชทายาทกับหลานเยาเยาเคยมั่นหมายกันมาก่อน！
อีกทั้งเคยได้ยินมาว่าหลานเยาเยาหลงรักในตัวเสด็จพี่มาก หลังจากที่โดนเสด็จพี่ถอนหมั้น ทำให้หลานเยาเยาเสียใจเป็นอย่างมาก！
ตอนนี้เยาเยากลายเป็นเพราะชายาอ๋องเย่แล้ว
ไม่รู้ว่าในใจยังรักเสด็จพี่อยู่อีกหรือไม่ แต่ฟังจากที่นางสนทนากับเสด็จพี่เมื่อกี้ ดูเหมือนว่า นางยังโกรธเสด็จพี่อยู่
จะเห็นได้ว่า……
แท้จริงแล้วในใจของเยาเยายังมีความรู้สึกที่ดีต่อเสด็จพี่อยู่
ไม่งั้นคงจะไม่แสดงอาการโกรธออกมา
โหลวเย่วมีความกังวลอยู่ในใจ ขนาดนางยังฟังออกเลย นับประสาอะไรกับเสด็จอาที่ฉลาดกว่าใคร จะฟังไม่ออกได้อย่างไร？
หลานเยาเยาไม่รู้ว่าโหลวเย่วคิดอะไรอยู่ เพียงแต่งงกับพฤติกรรมของโหลวเย่ว แต่สำหรับเรื่องที่โหลวเย่วจะนอนนั้น นางก็เสนอความคิดเห็นออกไปว่า
“เจ้านอนหลับแบบนี้จะล้มลงไปได้ง่ายนะ！”
พูดจบนางก็ล้มตัวลงนั่งข้างๆเย่เจ๋หยิ่ง
แต่กลับสัมผัสได้ถึงบรรยกาศที่ผิดปรกติ
นางเหลียบมองเย่เจ๋หยิ่งช้าช้า สัมผัสได้ถึงกลิ่นไอที่เย็นชา จึงรีบขยับตัวออกห่างเล็กน้อย
สถานการณ์แบบนี้ ทางที่ดีที่สุดก็คือเว้นระยะห่างกับเขาดีกว่า
ใครจะรู้……
เย่เจ๋หยิ่งลุกขึ้นทันที เดินลงไปจากรถม้า เสียงร้องคำรามของม้าดังขึ้น หลังจากนั้นได้ยินเสียงการควบม้าออกไป และไกลห่างออกไปเรื่อยๆ
เอ๋อ……
เย่เจ๋หยิ่งไปแล้ว？เพราะอะไรเหรอ？
“เขาเป็นอะไร？”หลานเยาเยาถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“เยาเยา เจ้าไม่รู้จริงๆหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่？เสด็จอาโกรธแล้ว ท่านกำลังโกรธเจ้ากับองค์ชายรัชทายาท”
โหลวเย่วนั่งลงข้างนาง และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหเล็กน้อยที่นางอุตส่าห์สื่อสารให้เยาเยาทราบในความหวัดดีแต่นางกลับไม่รู้อะไรเลย
เมื่อกี้นางได้พยายามเตือนหลานเยาเยาแล้ว แต่นางก็ไม่ใส่ใจ
เฮ้อ！
ตอนนี้ลำบากล่ะ
ยังไม่เคยเห็นเสด็จอาโมโหโกรธเพราะเรื่องของผู้หญิงมาก่อน คืนนี้นับว่าเป็นครั้งแรก แล้วนางจะทำยังไงถึงจะให้เขาทั้งสองคืนดีกันได้？
“โกรธ……โกรธข้ากับเย่หลีเฉินเหรอ？เพราะอะไรเหรอ？พวกข้าคุยด้วยกันแค่ไม่กี่คำ อีกอย่างเราก็ไม่ได้คุยอะไรกัน！”
หลานเยาเยารู้สึกงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น
มีอะไรให้น่าโกรธด้วย จะว่าไปแล้วทำไมเขาถึงต้องโกรธหล่ะ？“เจ้าเรียกชื่อของเสด็จพี่ออกมา ”โหลวเย่วรีบอธิบายถึงประเด็นหลักให้ฟัง
“เรียกชื่อออกมาตรงๆไม่ได้เหรอ？ข้าก็เรียกเจ้าว่าโหลวเย่ว เรียกอ๋องเย่ว่าเย่เจ๋หยิ่งเหมือนกันหนิ่！”
มันเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว！
นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรผิดปรกติ
“มันไม่เหมือนกัน ตอนนี้เจ้าเป็นพระชายาของอ๋องเย่ เป็นภรรยาที่เสด็จอาแต่งงานด้วยอย่างถูกต้อง และยังเป็นสะใภ้อาของเสด็จพี่ด้วย
เจ้ากับเสด็จพี่ต่างเรียกชื่อของอีกฝ่ายออกมาตรงๆ มันไม่ถูกต้อง เจ้าจะให้เสด็จอาไม่คิดมากได้ยังไง？ถ้าท่านไม่โกรธสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก！”
อะไรเนี่ยะ！
เรื่องแค่นี้เองนะ！
ทำข้าตกใจหมดเลย นางนึกว่านางทำความลับรั่วไหลต่อหน้าเย่หลีเฉิน จนสร้างความไม่พอใจให้เย่เจ๋หยิ่งเสียอีก
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ข้ากับเย่เจ๋หยิ่ง
ไม่ได้มีอะไรกัน ดูแล้วเขาน่าจะมีธุระเลยไปทำธุระก่อน ”
เวลานี้
โหลวเย่วมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาด พูดอย่างไม่น่าเชื่อว่า
“เยาเยา สิ่งที่เจ้าควรพูดน่าจะคือเจ้ากับเสด็จพี่ไม่ดีมีอะไรกัน？ทำไมถึงบอกว่าเจ้ากับเสด็จอาไม่ได้มีอะไรกัน？หรือว่าเจ้ากับเสด็จอา……”
ยังพูดไม่ทันขาดคำ
โหลวเย่วรีบดึงมือของนางมา ถลกแขนเสื้อขึ้นไปข้างบน เป็นไปตามอย่างที่คิดยังมีรอยแดงกลมๆอยู่บนแขนนาง ทำให้โหลวเย่วตกตลึงไม่น้อย
“เจ้า……พวกเจ้ายังไม่ได้เข้าหอเหรอ？”
เมื่อเผชิญกับสีหน้าที่ตกตลึงของโหลวเย่ว ในทางกลับกันหลานเยาเยากลับใจเย็นเหมือนไม่มีอะไร นางดึงมือของโหลวเย่วออก จากนั้นก็ทำการจัดแขนเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อย
“มันน่าแปลกตรงไหน เย่เจ๋หยิ่งแต่งงานกับหลานเยาเยาเพียงเพื่อต้องการไม่ให้คนอื่นนินทา หาวิธีแก้ไขปัญหาเท่านั้นเอง！”
อีกอย่างหนึ่ง พวกเขาก็แค่……ร่วมมือกัน
ใช่ ร่วมมือกัน
นางเป็นพระชายาของเขามาสามปี เขาจะให้เงินนางก้อนหนึ่ง แล้วปล่อยนางให้เป็นอิสระ
ถ้านิ่ไม่ใช่การร่วมมือกันแล้วมันคืออะไร？
เขายังรับปากว่อีกว่าจะรักษาความบริสุทธิ์ของนางไว้ ถ้าสัญลักษณ์ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวบนแขนนางหายไป จึงจะเป็นเรื่องแปลก
“แต่เสด็จอาดีกับเจ้ามาก！”โหลวเย่วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“ก็ถือว่าพอใช้ได้อยู่！”
อยู่ที่นี่ นอกจากตาเฒ่าเย่นที่ดีต่อนางแล้ว เหมือนว่ามีเขาอีกคนที่ไม่ปฏิบัตรุนแรงไม่ดีต่อนาง
“เจ้าไม่เคยชอบเสด็จอาเลยแม้แต่น้อยเหรอ？เสด็จอากำทหารไว้ในมือมากมาย แม้แต่เสด็จพ่อยังต้องให้ความเคารพ อีกทั้งเสด็จอาหน้าตาสง่างามดังเทพ
ที่ผ่านมา มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนที่ต้องพลาดชีวิตแต่งงานตลอดชีวิตเพียงเพราะเสด็จอาเป็นต้นเหตุ แต่ถึงกระนั้นเสด็จอาก็ยังไม่เคยหันมาเลี้ยวแลพวกนาง ยิ่งไปกว่างห้ามผู้หญิงเข้าใกล้เขาเกินภายในสามเก้าด้วยซ้ำไป
เจ้าถื่อว่าพิเศษกว่าใคร อีกอย่างข้ายังไม่เคยเห็นเสด็จอาใส่ใจผู้หญิงคนไหนเท่ากับเจ้ามาก่อน”
