หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 116 เรือแห่งความสิ้นหวัง
บทที่116 เรือแห่งความสิ้นหวัง
คิดไปเอง!
นั่นคิดไปเองแน่แท้
คนนี้นี่มันเป็นผู้ชายจอมหลอกลวงโดยแท้ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นฮอร์โมนเพศผู้กระจายออกมา
ดังนั้น หลานเยาเยาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้จึงตบๆบ่าเขาราวกับกำลังมองคนที่หมดหนทาง แล้วส่ายหัวอย่างจำใจ
“ลาก่อน ผู้ชายหลอกลวง!”
พูดจบก็หมุนตัวจากไป ท่าทางแบบนั้นดูสง่าผ่าเผยสุด
ป่ายเม่ยเซิงจะปล่อยให้เนื้อที่อยู่ตรงปากแล้วหลุดไปงั้นเหรอ?
ดังนั้น!
เขารีบพุ่งตัวไปขวางทางหลานเยาเยาอีกครั้ง ท่าทางเลินเล่อสีหน้ายั่วยวน แต่มือเท้ายังนับว่าสุภาพไม่มีพฤติกรรมแข็งกร้าว
แต่ว่า……
แต่มือของเขายื่นมาถึงแขนนางแล้วลูบเบาๆผ่านผ้าบางๆ มุมปากก็ยกขึ้นมีรอยยิ้มที่ตนเองคิดว่ายั่วยวน
แต่ทว่า หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้มหวานให้แก่เขาก็ทำให้ใจของป่ายเม่ยเซิงสั่นไหว
“ประโยคที่ว่าสุนัขที่ดีจะไม่ขวางทาง ไม่รู้ว่าเจ้าเคยได้ยินหรือไม่?”
นางยื่นมือไปตบอุ้งมือที่อยู่ไม่สุขของป่ายเม่ยเซิงออก
“แต่ว่า……ข้าป่ายเม่ยเซิงคือผู้ชายที่ดีนะ!”
ป่ายเม่ยเซิงมองมือตนเองที่ถูกตบออกไปก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
นางระบำบนเรือกับสาวงามนอกเรือใหญ่ คนไหนไม่ชอบมือของเขา? นางกลับดีแม้แต่แตะยังไม่ให้แตะ
“ช่างเถอะ คุยไม่ถูกคอพูดครึ่งคำก็มากไปละ ข้านับนิ้วดูนะเวลาก็ไม่มากแล้ว เจ้าขอพรให้ตัวเองเยอะๆเถอะ!”
พูดจบนางก็เดินอ้อมป่ายเม่ยเซิงไปที่ประตูห้องหรู
ครั้งนี้ป่ายเม่ยเซิงไม่ได้ไล่ตามนางไป
แต่กำลังคิดความหมายของคำที่นางพูดอย่างตั้งใจ พอตอนที่เขาจะคิดว่านางแค่ทำให้เขารู้สึกกลัว จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ
ที่ไหล่รู้สึกคันๆ……
ด้านหลังก็รู้สึกคันๆ……
จากนั้นทั้งตัวก็รู้สึกคันๆ
ตอนแรกป่ายเม่ยเซิงยังคิดอยากที่จะรักษาภาพลักษณ์ของตนเองอยู่แต่ตอนหลังมันก็ทนไว้ไม่ได้
ไปหมดแล้วภาพลักษณ์สมาชิกตระกูลเก้าชั่วอายุคน!
มันคันไปหมดแล้ว
ที่ที่เกาได้เขาก็เกาเองแต่ก็มีบางที่ที่เขาไปไม่ถึงเขาจึงรีบเปลี่ยนสายตาไปมองซาหมั่นเฉิงทันที
“พี่ชาย พี่ชายแสนดีรีบเกาให้น้องชายที ข้าไปแตะโดนแม่สาวงามงูพิษนั่น ไอ้หยาไอ้หยา ทนไม่ไหวแล้วรีบเกาให้ข้าที”
ป่ายเม่ยเซิงรีบเอาตัวไปข้างซาหมั่นเฉิง
“เป็นไปได้ยังไง ตอนนี้ยิ่งคันกว่าเดิม รีบช่วยข้าคิดวิธีเร็วไม่งั้นข้าได้เสียโฉมแน่”
“เคร้ง……”
หน้ากากที่อยู่บนหน้าถูกเขาฉีกออกแล้วโยนไปไว้บนโต๊ะ ผมที่ไหลลงมาปิดหน้าเขาไปครึ่งหน้าแต่ก็เห็นได้ว่าผิวหนังสีข้าวสาลีของเขางดงามมาก
“สมน้ำหน้า ทีนี้แพ้แล้วใช่ไหม! แม่นางนั่นยังนับว่าใจดีไม่งั้นตอนนี้เจ้าได้เป็นศพไปแล้ว”
ซาหมั่นเฉิงมองเขาอย่างรังเกียจมาก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสุข
“ข้าแพ้ ข้าเต็มใจ ตราบใดที่ได้ใกล้กับหญิงงามแม้ตลอดชีวิตนี้จะแพ้อยู่ในมือนางข้าก็ยอม” ใครว่านางมีเอกลักษณ์ขนาดนี้
“ได้ได้ได้ ตัวเองก็เต็มใจไปอย่ามารบกวนข้าที่คิดเกี่ยวกับชีวิต”
“เจ้ารีบช่วยข้าเกาสิ! คันจะตายแล้ว”
……
หลานเยาเยาที่เตรียมลงเรือจู่ๆก็เห็นเงาลับๆล่อๆอยู่สองสามเงาก็ทนความตื่นเต้นในการไปหาพ่อครัวหมายเลข1ไว้
จากนั้นก็แฉลบตัวตามเงาสองสามเงานั่นไป
จนกระทั่งลงไปที่โกดังข้างใต้ ห้องนี้นับว่าในห้องกว้างขวางตกแต่งหรูหรา
คนสวมหน้ากากสองคนโยนชายคนหนึ่งลงที่พื้น!
“พวกเจ้าทำอะไร? หรือว่าข้าชนะได้เงินมากมายก็ไม่สามารถเอาไปได้รึ” ผู้ชายถามอย่างมั่นใจ
ไม่ผิด!
ผู้ชายคนนั้นคือพ่อครัวหมายเลข2ที่ชนะการแข่งขันแล้วได้เงินไปกองโตที่ใช้ทั้งชีวิตก็ใช้ไม่หมด
ตอนนี้กลับถูกคนพามาที่นี่!
“ปัง……ปัง……”
ชายชุดดำคนหนึ่งมาข้างหน้าแล้วตบไปที่หูของพ่อครัวหมายเลข2เสียงดัง หน้ากากบนหน้าของคนที่ตีคนกับคนสองคนเมื่อครู่นี้ต่างกัน
แต่คล้ายกับของป่ายเม่ยเซิงมาก
ดังนั้น!
หลานเยาเยาเดาว่า บนเรือนี้ตำแหน่งของชายชุดดำกับตำแหน่งของป่ายเม่ยเซิงไม่ต่างกันมาก
อีกทั้ง นางเจอพวกเขาตรงที่ลงเรือก็น่าจะเป็นคนต้อนรับเรือเหมือนกัน จากนั้นก็เหมือนกับเข้ากะ ชายชุดดำกับป่ายเม่ยเซิงผลัดกันเฝ้า
“ตีเจ้ายังนับว่าเบาไป!” ชายชุดดำพูดหัวเราะเยาะ
พูดจบ!
ชายชุดดำก็รีบคว้าคอเสื้อของพ่อครัวหมายเลข2ขึ้นมา จากนั้น……
“ฉึก……”
“ฉึก……”
เขาฉีกเสื้อผ้าด้านหน้าของพ่อครัวหมายเลข2แล้วผิวขาวสะอาดหมดจนก็เผยออกมาให้เห็นทันทีขณะเดียวกันก็ยังเผยให้เห็นผ้าพันแผลสีฟ้าอ่อน
ครั้งนี้ ชายชุดดำส่งเสียงเย็นชาแล้วก็ฉีกผ้าพันแผลสีฟ้าอ่อนออกเช่นกันจึงเห็นหน้าอกของพ่อครัวหมายเลข2อย่างชัดเจน
หน้าอกที่เดิมทีเรียบๆพอหลังจากไม่มีผ้าพันแผลพันไว้ก็ใหญ่ขึ้นมาทันทีอีกทั้งยังอิ่มเอิบมาก
หลังจากที่เห็นพ่อครัวหมายเลข2กรีดร้องก็รีบปิดหน้าอกตัวเองทันทีแต่ขณะเดียวกันสีหน้าก็ซีดเผือก!
“เฮอะ!”
ชายชุดดำหัวเราะเสียงเย็น แล้วหันไปทางห้องคำนับมืออย่างเคารพ: “เจ้าของเรือ คนนี้เป็นผู้หญิง”
ตามกฎของเจ้าของเรือตั้งไว้ว่า ผู้หญิงห้ามเข้าไม่งั้นตาย
แต่ก็มีพวกยุทธจักรจอมยุทธ์หญิงกับพวกคุณหนูตระกูลขุนนางที่ไม่เชื่อเรื่องโชคลาง ก็จะแต่งตัวเป็นผู้ชายแอบเข้าไปในเรือเพื่อดูว่ามีอะไรสนุกๆในเรือ
อย่างไรเสีย!
เรือที่สิ้นหวังของเจ้าของเรือถูกกล่าวขานว่าแปลกสุดขั้ว ใครจะไม่อยากเข้ามาดูหล่ะ?
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”
ในห้องมีเสียงหัวเราะทุ้มลึกของผู้ชายดังออกมา เสียงหัวเราะทำให้คนรู้สึกเย็นสันหลังและหมดหวังในทันที
พอได้ยินเสียงนี้
พ่อครัวหมายเลข2ก็ไม่สนใจหน้าอกตนเองเปิดเผยออกมาหรือไม่ นางคลานสั่นตัวงกๆอยู่ที่พื้นทันที แล้วขอร้องว่า:
“เจ้าของเรือข้าขอโทษ ข้ามีความอัดอั้นในใจไม่ได้คิดจะทำผิดกฎของท่านเลย
ข้าศึกษาค้นคว้าการทำอาหารมาตั้งแต่เด็กและมุ่งมั่นที่จะเอาชนะคนทำอาหารฝีมือดีทุกคน จากการพยายามหลายปี ข้าไปมาจนทั่วเพียงเพื่อหาพ่อครัวที่เก่งที่สุด
อย่างไรก็ตามข้าได้ยินมาว่าในประเทศก่วงส้ามีเรือลึกลับแห่งความสิ้นหวังแล้วในนั้นก็มีพ่อครัวระดับเทพอยู่ เวลาทำอาหารของเขาไม่มีใครสู้ได้และเพื่อวัดความแข็งแกร่งกับเขาข้าถึงได้ปลอมตัวเป็นผู้ชายเข้ามาในเรือ
เจ้าของเรือโปรดไว้ชีวิตข้า ข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณไม่หมดไม่สิ้น แล้วจะหาวัวหาม้ามาตอบแทน”
ตอนนี้ชนะแล้วก็ไม่มีความเสียใจอะไรแล้ว
แต่ว่า!
มักรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
แต่นี่ก็ไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการมีชีวิตรอด
“ไร้กฎก็จะไม่มีขอบเขต!”
กฎก็คือกฎ ทำลายก็คือทำลาย จะมีการให้อภัยมากมายในโลกนี้ได้ยังไง?
เมื่อเขาพูดจบก็เห็นม่านตรงประตูห้องมีมือยื่นออกมา มือนั้นดูเหมือนจะมีพลังแม่เหล็กดูดยังไงอย่างงั้นและมันก็ดูดพ่อครัวหมายเลข2ที่คลานอยู่ที่พื้นไป
พอพ่อครัวหมายเลข2ไปอยู่ที่มือเขาก็ดิ้นสุดแรง สายตาของความสิ้นหวังกระจายออกมาจากนัยน์ตา
ส่วนเลือดเนื้อบนกายนางก็เหมือนกับทรายที่อยู่ใต้น้ำค่อยพัดผ่านไป สุดท้ายก็เหลือเพียงแต่กระดูกขาวและเสื้อผ้าบนตัว
“ชีวิตเหมือนกับทรายดีดนิ้วก็หายวับไป ฮ่าฮ่าฮ่า……”
มือที่ยื่นออกมาจากม่านเก็บกลับไปแล้ว เสียงหัวเราะมืดหม่นดังออกมาจากห้อง
ทันใดนั้น!
เสียงหัวเราะทุ้มหยุดลง
“ใครหน่ะ?”
พอสิ้นเสียงก็เห็นมือยื่นออกมาจากม่านอีกครั้ง……
