หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 170 วันสิ้นโลก
บทที่ 170 วันสิ้นโลก
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นางไม่คาดคิดคือ มีอีกหลายคนก็คุกเข่าลงตามติดๆ แต่คนเหล่านี้สวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเรียบง่าย
คนอื่นๆ ที่แต่งตัวหรูหรากว่า แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้คุกเข่าลง แต่พวกเขาก็ดูกลัวเช่นกัน
เอิ่ม……
นางเหมือนเสือรึไง? น่ากลัวมากเลยหรือ?
และแล้ว นางไอเสียงเบา พยายามดึงป้าวัยกลางคนและพวกเขาขึ้นมา
ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เหมือนกับไก่ตัวน้อยที่ตกใจกลัว ไม่กล้าลุกขึ้น
ทันใดนั้น!
หลานเยาเยาก็หมดหนทางแล้วจริงๆ!
ทำได้เพียงเผชิญหน้า กล่าวอย่างเฉยเมย:
“หากพวกเจ้ายังไม่ลุกขึ้น ข้าก็จะไปบอกเจ้าของเรือให้พวกเจ้าลงจากเรือ”
พูดคำนี้ออกไป
ผู้โดยสารเรือเหล่านั้นสะดุ้งก่อน แล้วลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก
ในขณะที่ทุกคนยังคงสงสัยว่านางจะบอกเจ้าของเรือหรือไม่ ชายคนหนึ่งก็ร้องตะโกนเสียงดังจากด้านบน
“แย่แล้ว แย่แล้ว พบว่ามีเรือลำใหญ่มากอยู่ข้างหน้า ดูเหมือนจะเป็นเรือแห่งความสิ้นหวัง รีบไปแจ้งเจ้าของเรือ”
เมื่อเสียงของลูกเรือผู้นั้นเงียบลง ผู้คนที่เดิมทีรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ละคนก็เงียบลงชั่วขณะ
หลานเยาเยาขมวดคิ้วทันที
ในไม่ช้า ถิงเมี่ยนเดินลงมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นนางอยู่ที่ชั้นล่างสุด หัวใจที่แขวนเอาไว้ในที่สุดก็หล่นร่วงลงมาแล้ว
“คุณชาย ท่านอยู่ที่นี่นี่เอง! ข้าน้อยหามาสักพักแล้ว รีบตามข้าน้อยมาขอรับ เจออุปสรรคเข้าแล้ว”
คราวนี้
หลานเยาเยาเดินตามถิงเมี่ยนไปข้างบนทันทีไปโดยไม่พูดอะไรอีก
หลังจากกลับถึงห้องพัก นางก็อดไม่ได้ที่จะเคาะด้านหน้าโต๊ะด้วยมือข้างเดียว ความคิดเปลี่ยนไปเป็นพันครั้ง
ที่จริงแล้ว พวกเขาได้เจอเรือแห่งความสิ้นหวังแล้ว แม้จะอยู่ห่างจากพวกเขาไม่มาก แต่ถิงเมี่ยนพูดว่า เรือแห่งความสิ้นหวังนี้ไม่ควรไปยั่วยุ อยู่ยิ่งห่างก็จะยิ่งดี เลี่ยงเพื่อไม่ให้ประสบภัยพิบัติ
ดังนั้นนางจึงคิดหาวิธีในเวลานี้
“เรือแห่งความสิ้นหวังเป็นเรือเรือค้าขายใช่หรือไม่?”
แม้ว่าเบื้องหลังเจ้าของเรือแห่งความสิ้นหวังจะมีอำนาจอย่างมาก มากพอที่จะเพิกเฉยต่อกฎหมายของประเทศใดๆ บนเรือ
“คุณชาย ท่านรู้หรือไม่ ที่คำกล่าวคำหนึ่งสำหรับเปรียบเปรยเรือแห่งความหวังที่ว่า: นิ่งเป็นการทำธุรกิจ ขยับเป็นการฆ่า ดังนั้นเรือธรรมดาทั่วไป จะไม่เข้าใกล้มัน เป็นการดีที่สุดที่จะอ้อมเมื่อเห็นมัน”
เจ๋งขนาดนั้นเลย?
ก่อนหน้านี้เย่แจ๋หยิ่งก็เคยพูด เรือแห่งความสิ้นหวังรับมือได้ยาก
แน่นอนว่านางไม่จำเป็นต้องไปสัมผัสตะปู
“เจ้าของเรือว่าอย่างไร?”
“เจ้าของเรือบอกแล้วว่า อยากจะหยุดพักเทียบท่าในเมืองใหญ่ด้านหน้าสักพัก แต่ดูสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เรือแห่งความสิ้นหวังจะเทียบท่าที่นั่นด้วย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเทียบท่าอีกครั้งในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”
เจ้าของเรือ?
ทั้งๆ ที่เรือลำนี้เป็นเรือลำใหญ่ ดังนั้นเจ้าควรเรียกเจ้าของเรือลำนี้ว่าเจ้าของไม่ใช่หรือ? จู่ๆ เรียกเจ้าของเรือรู้สึกเหมือนถูกลดระดับไปเยอะเลย
ไม่รู้ว่าเจ้าของเรือจะคิดอย่างไรเมื่อได้ยิน?
“งั้นก็ค่อยเทียบท่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเถิด!”
ในเมื่อเจ้าของเรือพูดว่าค่อยเทียบท่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้าได้ นั่นก็หมายความว่าบนเรือมีเสบียงเพียงพอ
เห็นถิงเมี่ยนจะลุกขึ้น นางครุ่นคิด รีบพูดขึ้น:
“บนเรือยังมีห้องว่างอีกมากมาย บอกเจ้าของเรือให้ผู้โดยสารคนอื่นเข้าพักทั้งหมดเถิด! จากนั้นให้เขาส่งรายชื่อผู้โดยสารคนอื่นๆ มาทั้งหมดมา”
แม้ว่านางจะมีจิตใจที่เมตตาและมีหัวใจของพระโพธิสัตว์ แต่ผู้โดยสารเรือคนอื่นก็จ่ายค่าเรือเช่นกัน นางเองก็ได้รับเงินคืนไม่น้อยเช่นกัน
มันแออัดเกินไปที่จะมีคนหลายสิบคนมาเบียดกันที่ชั้นล่างสุด
และที่สำคัญกว่าคือ นางต้องการค้นหาว่าใครคือผู้ติดตามนางลับๆ ล่อๆ ในวันนี้
“ขอรับ!”
หลังจากถิงเมี่ยนลุกขึ้นจากไป
หลานเยาเยาเดินออกจากห้อง เดินขึ้นไปที่ดาดฟ้า
จากนั้นสักพัก!
นางยืนอยู่คนเดียวบนดาดฟ้า ยืนต้านลม มองไปที่เมืองใหญ่แห่งความสิ้นหวังในระยะไกลขนาดเท่ากำปั้น ไม่รู้กำลังคิดอะไรในใจอยู่
ทันใดนั้น!
เย็นที่หน้าผาก ฝนหยดจากท้องฟ้าตกลงบนศีรษะของนาง ทำให้นางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าครึ้มสีเทาอย่างอดไม่ได้
ดูเหมือนว่าฝนจะตกแล้ว!
และมีลมแรงกว่าหลายวันที่ผ่านมา สิ่งนี้ทำให้นางขมวดคิ้วเล็กน้อยช่วยไม่ได้ คงเป็นเรื่องปกติที่จะต้องเจอสถานการณ์เช่นนี้เมื่อล่องเรือสินะ……
เม็ดฝนที่ตกค่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อย ลมค่อยๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ
หลานเยาเยาออกไปจากที่ดาดฟ้า กลับไปที่ห้องของตนเอง
หลังจากที่นางจากไป ที่มุมของเรือ มีเงาดำวาบผ่าน
ผ่านไปอีกหลายวัน หลังจากเรือที่หลานเยาเยาอยู่เติมเสบียงอีกครั้ง เข้าสู่ทะเลจากแม่น้ำ
อย่างไรก็ตามหลังจากเข้าสู่ทะเลไม่นาน ลมพัดรุนแรง คลื่นที่น่าตกใจในทะเลลูกคลื่นหนึ่งสูงกว่าอีกลูกคลื่นหนึ่ง ทำให้เรือใหญ่ลำนี้สั่นสะเทือน
หลานเยาเยามองไปที่ผืนทะเลเบื้องหน้า เมฆดำหนาทึบก่อตัวติดต่อกันยาว กลางเมฆดำยังมีเสียงฟ้าผ่าที่ดังกึกก้องเป็นครั้งคราว
“เจ้าของเรืออยู่ที่ใด?”
สายตาของนางจับจ้องไปที่เมฆดำที่เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อ้าปากถามถิงเมี่ยนที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง ด้วยสีหน้าจริงจังมาก
ถิงเมี่ยนในเวลานี้ มองไปที่เมฆดำในระยะไกล ในใจเป็นกังวลมาก
“อยู่ในห้องขับเคลื่อนขอรับ!”
“อืม!” แต่เดิมหลานเยาเยาต้องการให้ถิงเมี่ยนเรียกเขามา แต่มาคิดดูแล้ว คาดว่าเวลานี้เจ้าของเรือน่าจะกระวนกระวายเหมือนมดบนกระทะร้อนแล้วล่ะ!
ดังนั้นจึงเปลี่ยนคำพูด: “พาข้าไปที่ห้องขับเคลื่อน!”
“ขอรับ!”
ในขณะที่นางกำลังจะหันไป ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า เมฆดำเริ่มก่อตัวที่ด้านซ้ายของเรือใหญ่แล้ว
ดังนั้นเธอจึงหันศีรษะและมองไปทางขวาทันที ด้วยความตกใจ
“อะไรกันเนี้ย!”
เมฆดำที่ก่อตัวทางด้านขวาจะมีขนาดใหญ่เท่ากับเงาดำที่ก่อตัวอยู่ด้านหน้าแล้ว สายฟ้าที่รวมตัวปะปนกันครั้งหนึ่งก็ใหญ่กว่าอีกครั้งหนึ่งเช่นกัน และฟ้าผ่าถี่มากขึ้นเรื่อยๆ
“ครืนๆ ๆ ……”
หลานเยาเยาฟ้าวิ่งไปที่ขอบด้านขวาของดาดฟ้าเรือทันที จากนั้นมองไปด้านหลังเรือลำใหญ่ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ร่างกายของนิ่งสงบลงทันที
แย่แล้ว!
เมฆดำที่ก่อตัวอยู่ด้านหลังเรือใหญ่มีขนาดใหญ่กว่าด้านหน้าเท่าตัว และอยู่ใกล้กับเรือมากที่สุด
ในตอนนี้ ดูเหมือนจะเป็นวันสิ้นโลก และนางก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์วันสิ้นโลก……
“นี่……นี่นี่ ทำไมเป็นเช่นนี้?
ถิงเมี่ยนติดตามนางอย่างใกล้ชิดอยู่ตลอด มองตามสายตาของนางก็มองเห็นซ้ายขวาหน้าหลังเมฆดำก่อตัวอย่างน่ากลัว
ในชั่วขณะ แม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์มากมาย ก็ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ทำให้เขาแม้แต่พูดยังสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้
“รีบพาข้าไปที่ห้องขับเคลื่อน!”
เรือลำใหญ่ของพวกเขาไม่สามารถผ่านเมฆดำพร้อมด้วยฟ้าร้องและฟ้าผ่าไปได้ กลัวว่ามันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยฟ้าผ่าก่อนที่จะไปถึงกลางเมฆดำ!
ถิงเมี่ยนอดชื่นชมไม่ได้ที่หลานเยาเยายังคงสงบได้ในเวลานี้ อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลยแม้ว่าจะเป็นผู้ชาย เห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ต้องกลัวจนฉี่ราด
และเขายังถือว่ามีความกล้าหาญ ตอนนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
คิดไม่ถึงว่าหลานเยาเยาจะมีสติมากขนาดนี้
“ยังอ้ำๆ อึ้งๆ ทำไม? รีบพาข้าไป” ตอนนี้ต้องแข่งกับเวลา หากนางรู้ว่าห้องขับเคลื่อนอยู่ที่ใด ก็วิ่งไปเองตั้งนานแล้ว
“อ้อๆๆ”
ถิงเมี่ยนที่ดึงสติกลับมา รีบพานางไปที่ห้องขับเคลื่อน
มาถึงห้องขับเคลื่อน ตามที่นางคาดการณ์เอาไว้ เจ้าของเรือกังวลจนเหงื่อแตกพลั่กแล้ว กำลังมองดูภาพวาดกังวลสับสน
แม้แต่หลานเยาเยาและพวกมาแล้ว เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น
“เลี้ยวซ้ายเดี๋ยวนี้!”
ทันทีที่เข้าไปในห้องขับเคลื่อน หลานเยาเยาก็พูดเสียงดังทันที
“ฮะ? คุณชาย? ท่านมาได้อย่างไร? รีบกลับเข้าไปในห้อง ที่นี่อันตรายมาก”
เห็นมีคนมา เจ้าของเรือคำนึงถึงความปลอดภัยของนางเป็นอันดับแรก
“ทำตามที่ข้าพูด” หลานเยาเยาตรงมาที่ด้านข้างของแผนผัง มองดูเมฆสีดำสามขนาดที่แตกต่างกันได้ถูกวาดไว้รอบๆ เรือลำใหญ่บนภาพวาด
นางรีบหยิบพู่กันขึ้นทันที เมฆสีดำถูกเพิ่มเข้ามาทางด้านซ้ายของเรือลำใหญ่……
