หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 185 จะไม่ปล่อยให้เจ้าเกิดเรื่อง

บทที่185 จะไม่ปล่อยให้เจ้าเกิดเรื่อง

ในห้องเล็ก

“เยาเยา เจ้าเบาหน่อย”

พอมาถึงในห้อง เย่แจ๋หยิ่งก็ถูกหลานเยาเยาผลักไปบนเตียงอย่างรุนแรง

แม้เขาจะรู้ว่าหลานเยาเยาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่เขาก็ยังงงๆ

ที่หลานเยาเยาผลักเขาไปที่เตียงอย่างรุนแรงนี้เป็นครั้งแรก

“นอนดีๆ ไม่งั้น……”

หลานเยาเยากลอกตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

“ได้!”

เย่แจ๋หยิ่งตอบอย่างลวกๆ จากนั้นก็เพลิดเพลินกับความกังวลในดวงตานางอย่างเงียบๆพร้อมกับรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก

เป็นแบบนี้แล้วยังยิ้มได้อีก

ที่จริงหลานเยาเยาโมโหมาก ดังนั้นหลังจากที่จับชีพจรเขาเสร็จก็รีบปลดเสื้อผ้าของเขาออก แต่เนื่องจากแรงที่มากไป

“แคว่ก……”

เสื้อคลุมถูกนางฉีกขาด

เอ่อ……

“ยังดีๆ แค่ขาดไปท่อนเดียวเอง แหะแหะ……”

แต่นี่ก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เพราะตอนนี้นางกำลังจะใช้เครื่องสแกนในระบบเพื่อตรวจหาตำแหน่งของหนอนพิษกู่

ดังนั้น มือของนางจึงแตะไปยังผิวของเย่แจ๋หยิ่งและเคลื่อนที่ไปช้าๆ

ท่าทางแบบนี้ถ้าคนนอกมองมาก็จะเหมือนนางกำลังลวนลาม……

มีเสียงดัง“เคร้ง”

นายพรานที่ยืนอยู่หน้าประตูมองพวกเขาด้วยหน้าตกตะลึง อ่างน้ำไม้ที่ใส่น้ำอยู่ครึ่งนึงในมือตกลงไปอยู่กับพื้น และน้ำก็กระจายไปทั่ว

หาหาหา……

สมัยนี้นี่ผู้ชายชอบผู้ชายแล้วเหรอ?

น่าเสียดายจริงๆที่ทั้งสองคนนี้มีหน้าตาหล่อเหลา

เฮ้อ……

“ขอโทษที รบกวนแล้ว รบกวนแล้ว”นายพรานรีบหยิบอ่างไม้ขึ้นมาและรีบหันหน้าเดินออกไป ตอนออกประตูยังไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องให้

“นี่……”

สมองนายพรานมีปัญหารึไง?

นางกำลังทำเรื่องจริงจังอยู่ เรื่องจริงจังหน่ะเข้าใจไหม?

แล้วก็ไม่ได้ลวนลามชายหล่อด้วย

เพียงแต่ว่า……

ทำไมร่างกายของเย่แจ๋หยิ่งถึงดีขนาดนี้นะ?

อีกทั้งเขายังดูเหมือนร้อนมากอีก?

คงไม่ได้เกิดจากหนอนพิษกู่กระมัง?

หลานเยาเยาครุ่นคิดสักพัก ก็รู้สึกว่ามันมีความเป็นไปได้มาก

ไม่ได้!

นางต้องรีบหาตำแหน่งของหนอนพิษกู่ให้ได้ ไม่งั้นจะลำบาก

แต่ทว่า ตอนที่นางกำลังจะดำเนินการต่อ จู่ๆโลกก็เกิดหมุนกลับ นางไม่เพียงแต่นอนอยู่บนเตียง แต่ยังถูกเย่แจ๋หยิ่งทับตัวไว้ด้วย

“เจ้าเจ้าเจ้า เจ้าทำอะไร? ข้าจะตรวจร่างกายให้เจ้าอีกครั้ง” นางต่อสู้ทุกนาทีเพราะเขาที่เป็นแบบนี้มันมีผลต่อความคิดนางมากเข้าใจไหม?

“ตรวจร่างกาย?” เย่แจ๋หยิ่งเหมือนคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “งั้นดี ข้าก็จะตรวจให้เจ้าเสียหน่อย”

“อะไร? ตรวจให้ข้า? ข้าไม่ได้บาดเจ็บนะ อีกอย่างที่สำคัญที่สุดก็คือ เจ้ามีความสามารถในการรักษาหรือ?”

หลานเยาเยางุนงง

ในสมองของนาง ความคิดที่เย่แจ๋หยิ่งมีความสามารถในการรักษานั้นไม่มีอยู่เลยแม้แต่น้อย อีกอย่างแววตาเขาแฝงเจตนาร้ายอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตามความคิดของนางสำหรับเย่แจ๋หยิ่งแล้วนั้นก็คือการยอมรับไปโดยปริยาย สามารถให้เขาทำตามอำเภอใจ

เย่แจ๋หยิ่งโน้มตัวไปข้างหน้าหมายจะจูบปากหลานเยาเยา แต่กลับถูกนางยื่นมือมาปิดปากไว้

“เจ้าอยากตาย?”

หนอนพิษกู่ที่อยู่ในร่างกายเขาเป็นอันตรายที่แฝงอยู่ แม้ตอนนี้จะไม่มีอะไรกำเริบ แต่ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าวันหลังจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่เย่แจ๋หยิ่งดูเหมือนไม่ห่วงร่างกายตนเองสักนิด และยังมีกะจิตกะใจมาแหย่นางอีก

“ถ้าได้เจ้า ตายละจะเป็นไร?”

“……”

หลานเยาเยาตกตะลึงอีกครั้ง

นางคิดไม่ถึงว่าเย่แจ๋หยิ่งที่มองทุกอย่างอย่างยโสมาตลอด, มีอำนาจล้นฟ้าจะพูดจาน่าเบื่ออย่างนี้ออกมา

อีกอย่างประโยคนี้คือพูดกับนาง พูดได้อย่างไม่แปลกใจเลยว่านี่คือคำโกหก

“ข้าจะไม่ให้เจ้าตาย เรื่องของพวกเราค่อยว่ากันดีไหม?”

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือร่างกายของเขานะ!

ต้องเข้าใจสถานการณ์ก่อนถึงจะใช่

“ข้าต้องการตอนนี้ เจ้ายอมไหม?”

คำพูดนี้ดูเผด็จการ แต่ในความเผด็จการนี้ก็มีความอ่อนโยนอยู่ เขากำลังรอนางพยักหน้า

“นั่น……”

หลานเยาเยาเลื่อนมือไปที่หน้าผากเขาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ป่วยจนพูดมั่วซั่ว

แล้ววางมือไปที่ช่วงข้อมือของเขาอีก นอกจากหัวใจที่เต้นเร็วแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติอีก เพื่อเป็นการให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ได้ถูกหนอนพิษกู่มอมเมา

ถึงจะค่อยๆพูดช้าๆว่า: “งั้นก็ได้! เจ้าเข้ามา”

เพียงแต่……

ตอนที่เห็นเย่แจ๋หยิ่งโน้มตัวลงมานั้นหัวใจนางก็พลันเต้นแรงขึ้นทันที ความยุ่งเหยิงทั้งหมดในสมองหายไปกลายเป็นความว่างเปล่า

แต่ทว่า ริมฝีปากของเย่แจ๋หยิ่งยังไม่ทันได้สัมผัสกับริมฝีปากของนาง นางก็ตื่นเต้นสองมือคว้าจับหน้าอกเย่แจ๋หยิ่ง

แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที

หนอนพิษกู่เข้ามาใกล้หัวใจของเขาอย่างเงียบเชียบ แต่ว่าหัวใจของเขามีพลังที่แข็งแกร่งคอยปกป้องอยู่ จึงทำให้มันเจาะเข้าไปไม่ได้

“เป็นอะไรไป?”

นัยน์ตาเร่าร้อนของเย่แจ๋หยิ่งหายไป

“มันอยู่ในตัวเจ้าตรงนี้ เจ้าไม่รู้สึกสักนิดเลยหรือ?”

นางใช้นิ้วมือชี้ไปที่หัวใจของเขาด้วยสีหน้าเหยเก

เย่แจ๋หยิ่งส่ายหัว

ตอนที่โดนเข็มเงินแทง เขาได้ใช้กำลังภายในป้องกันอวัยวะภายในไว้แล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าหนอนพิษกู่จะสามารถทะลุเกราะกำลังภายในที่เขาทำไว้แล้วมายังข้างหัวใจได้

อีกทั้งเขายังไม่รู้สึกอะไรเลย

“วางใจเถอะ มีข้าอยู่เจ้าจะไม่เป็นอะไร”

นางมั่นใจกับวิธีการรักษาของตนเองมาก แม้ตอนนี้นางจะยังไม่รู้ว่าหนอนพิษกู่ที่อยู่ในร่างกายเขาเป็นหนอนพิษกู่ชนิดไหน

แต่ด้วยความเข้าใจที่นางมีต่อแมลงพิษร้ายและหนอนพิษกู่และก็ยังมีพิษกู่อีกนั้น การที่จะเอาหนอนพิษกู่ออกมานั้นไม่ใช่เรื่องเพียงเศษเสี้ยววินาที

“อื้ม!”

พูดๆไปเขาก็ใส่เสื้อผ้าให้นาง จากนั้นก็เอนตัวนอนเงียบๆปล่อยให้นางตรวจ

หลังจากที่หลานเยาเยาแอบใช้เครื่องมือสแกนก็ต้องขมวดคิ้ว

หนอนพิษกู่ในตัวของเย่แจ๋หยิ่ง ไม่ใช่ชนิดที่นางเคยพบหรือเคยได้ยิน เพราะหนอนพิษกู่นี้ตัวเล็กมากอีกทั้งยังเป็นหนอนพิษกู่ที่โตเต็มวัย

ถ้าบอกว่าหนอนพิษกู่นี้ตอนที่เพิ่งแตกออกมาจากไข่แล้วมีตัวเล็กขนาดนี้ นั่นก็ยังพยายามที่จะเชื่อได้

แต่ว่า!

หนอนพิษกู่ที่โตเต็มวัยแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะตัวเล็กขนาดนี้

แต่สิ่งที่น่าดีใจเพียงอย่างเดียวก็คือ ภายนอกของหนอนพิษกู่ชนิดนี้ดูเหมือนจะไม่มีพิษ เพียงแต่ไม่รู้ว่าภายในของมันพิษเป็นอย่างไร?

ถ้าตอนที่หนอนพิษกู่ที่อยู่ในร่างกายเกิดหลอนขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าคนจะเป็นอย่างไร?

“รอสักครู่ ข้าจะเอาหนอนพิษกู่ออกมาก่อน”

ไม่ว่าอันตรายของหนอนพิษกู่ชนิดนี้จะเป็นอย่างไร หลังจากที่นำมันออกมาทุกอย่างก็จะราบรื่น

แต่ว่า……

ไม่ว่านางจะใช้วิธีไหน หนอนพิษกู่นั่นก็ยังอยู่ที่ข้างเส้นเลือดหัวใจของเย่แจ๋หยิ่ง พยายามจะเข้าไปในหัวใจของเขา

กระทั่งผ่านไปสามชั่วยาม ฟ้าเริ่มเป็นสีขาว การนำหนอนพิษกู่ออกมาก็ยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ

“เป็นไปไม่ได้ เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?”

วิธีทั้งหมดที่นางใช้ล้วนเป็นวิธีที่จัดการกับหนอนพิษกู่โดยเฉพาะ แต่มันกลับไม่มีผลสักนิด กลับทำให้หนอนพิษกู่จู่ๆก็เกิดฉุนเฉียวขึ้นมา

แม้เย่แจ๋หยิ่งจะไม่ได้ส่งเสียงฮึดฮัด แต่ก็มีเหงื่อออกมามากที่หน้าผากเขา สีหน้าก็ซีดขึ้นซีดขึ้น จนสามารถเห็นได้ว่าเขาทนรับความเจ็บปวดแค่ไหน

แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นปลอบนางอย่างเกียจคร้าน

“เยาเยา ไม่ต้องกังวล มันจะต้องมีวิธี”

เขาจับมือนางไว้แล้วตบเบาๆเพื่อไม่ให้นางกระวนกระวายใจ

“เย่แจ๋หยิ่ง……”

หลานเยาเยาใจสั่นไหว นางฝืนความเปรี้ยวปากไว้ในลำคอ ทนที่อยากจะพุ่งไปกระโจนใส่เขา

“ข้าจะต้องหาวิธีให้ได้แน่นอน แน่นอน!”