หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 229 พวกเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
บทที่229 พวกเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
“ไม่ ไม่ได้นะ ขอราชครูใหญ่มีเมตตา………”
น่าเสียดาย!
เขาร้องขออยู่ไม่ถึงวิ ก็เห็นนักรบหน่วยกล้าตายพุ่งออกมาจากทางข้างหลังของราชครูใหญ่ มาอยู่ตรงหน้าของเขาทันที จากนั้นก็ยกมือขึ้นทะลุร่าง ควักเอาหัวใจที่ยังเต้นอยู่ของเขาออกมา……
ร่างของท่านผู้อาวุโสสามล้มลงตรงหน้าของเขาทันที นักรบหน่วยกล้าตายก็เอาหัวใจเขาโยนลงหน้าผา จากนั้นก็กลับไปอยู่หลังราชครูใหญ่
ราชครูใหญ่หันสายตามามองที่หลานเยาเยา
แต่ตอนที่เพิ่งจะเปิดปากขึ้น ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกมา กำลังภายในที่กล้าแกร่งก็พุ่งตรงมาทางเขา
ราชครูใหญ่หรี่ตาลง!
ยกมือขึ้นโบก กำลังภายในที่กล้าแกร่งนั่นก็มลายหายไปโดยไม่ได้ใช้แรงมากมายแต่อย่างใดเลย
หลานเยาเยาตกใจมาก
ทักษะการต่อสู้กำลังภายในของราชครูใหญ่ราชวงศ์เก่านั้นไม่อาจคะเนได้เลย……
เกรงว่าแม้แต่เย่แจ๋หยิ่งก็จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
เวลานี้เอง!
สายตาของราชครูใหญ่ก็หันไปมองที่ร่างของหานแสที่อยู่ข้างๆเธอ รูปปากของเขายิ้มยกอย่างกระหายเลือด
“กำลังภายในไม่เลวนี่ เจ้าเป็นใคร?”
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว”
หานแสเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเขาใช้กำลังที่มือ เกิดเป็นแสงออร่า เส้นผมลอยตั้งขึ้นมา
จากนั้นผมที่เป็นสีดำสนิทก็ผลัดกลายเป็นสีเงิน จากนั้นก็กลายเป็นสีขาวซีด………
ส่วนใบหน้าของเขา ที่ไม่ได้เป็นแบบเหมือนปกติทั่วไปแล้ว ใบหน้าที่ดูร้ายกาจที่สุด สวยงามที่สุด ปรากฏออกมา
ดวงตาคู่สวยได้รูปแสนดึงดูด ตอนนี้มีความเกลียดชังรุนแรง
เห็นแบบนั้น!
หลานเยาเยาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงขึ้นมา
ที่แท้นี่ก็คือใบหน้าที่แท้จริงของเขา
นางคาดเดาได้มาโดยตลอดว่านี่ไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขา แต่ก็คิดไม่ถึงว่าใบหน้าที่แท้จริงของเขาจะเป็นแบบนี้
“ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง!”ราชครูใหญ่รู้ได้ในทันที “พ่อแม่เจ้ารอเจ้าอยู่ที่นรกหลายปีแล้วนะ”
ความขมขื่นที่คอยทรมาน ความแค้นที่ฆ่าครอบครัว ความเจ็บปวดที่ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุ
เขา หานแส ศัตรูที่แค้นเขาที่สุดก็คือราชครูใหญ่ของราชวงศ์เก่าที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ถ้าไม่ใช่เจ้าตาย ก็ข้าที่จะตาย!”
พูดจบ
หานแสก็เดินปราณกำลังภายใน โจมตีไปยังราชครูใหญ่ ยังไม่ทันจะถึงด้านหน้าของราชครูใหญ่ ก็ถูกนักรบหน่วยกล้าตายที่เพิ่งจะฉวยเอาหัวใจของท่านผู้อาวุโสสามมาขวางเอาไว้
“ข้าน้อยจะรับมือให้ท่านเอง!”
เจ้านายบอกว่าเขามีกำลังภายในไม่เลว
จะต้องคนละชั้นกับผู้อาวุโสสามแน่ๆ
“เฮอะ!”
หานแสสบถอย่างเย็นชา แฉลบตัวหันมาต่อสู้กับนักรบหน่วยกล้าตาย
เห็นได้ชัดว่านักรบหน่วยกล้าตายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหานแส ไม่ถึงสามกระบวนท่า นักรบหน่วยกล้าตายก็ลอยขึ้นไปในอากาศ
ด้วยความโหดร้ายของหานแสที่ผ่านมาแล้วนั้น เขาอยากที่จะรีบต่อสู้ให้มันจบไปเสียไวๆ
ด้วยเพราะคนที่เขาอยากที่จะสังหารจริงๆคือราชครูใหญ่
ดังนั้น!
เมื่อถึงกระบวนท่าที่เก้า หานแสยกยิ้มอย่างชั่วร้ายและกระหายเลือดขึ้น จากนั้นก็ใช้มือดูดนักรบหน่วยกล้าตายขึ้นมา แล้วตีแสกไปยังกลางหัวของเขา
“อ๊า………”
นักรบหน่วยกล้าตายร้องออกมาอย่างเจ็บปวด!
เลือดเนื้อของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า จนสุดท้ายเหลือไว้เพียงแต่กระดูก……
หลานเยาเยาเบิกตากว้าง
ก่อนหน้านี้ นางเดาว่าฐานะของเขาคือยมราชยิงจวน
ไม่คิดเลยว่า…
เขายังมีอีกฐานะหนึ่ง——เจ้าของเรือ ของเรือแห่งความสิ้นหวัง
“ปึก……”
หานแสโยนโครงกระดูกของนักรบหน่วยกล้าตายที่ยังคงหลงเหลือคราบเลือดอยู่ไปตรงหน้าของราชครูใหญ่
ราชครูใหญ่ไม่แม้แต่กะพริบตา ทั้งยังปรบมือให้อีกด้วย
“แปะแปะแปะ……”
“ไม่เลวนี่ไม่เลว แต่น่าเสียดายที่ไม่มีผลอะไรกับข้า”
พูดจบ!
สีหน้าของราชครูใหญ่เปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะลงมือ
มันรวดเร็วขนาดที่หลานเยาเยายังมองไม่ทันว่าเขาทำอะไร หานแสก็โดนตีกระอักเลือดล้มลงกับพื้น
“แค่กแค่กแค่ก……”
“ถุ้ย ก็แค่กระบวนท่าเดียว ง่ายขนาดนั้นเลย? ฮ่าๆๆๆ……”เสียงสงบๆที่ฟังดูประชดประชันดังขึ้น
“ใครจะแพ้ ใครจะชนะก็ยังไม่แน่นอน!”
พูดจบ!
หานแสที่อยู่บนพื้นก็หายไปจากสายตาด้านหน้าของราชครูใหญ่ จากนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของเขา แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าใกล้ก็ถูกกำลังภายในที่แข็งแกร่งโจมตี
แต่ทว่า การถูกโจมตีนั้นกลับเป็นร่างหลอก
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หานแสตัวจริงก็ปรากฏตัวขึ้นข้างซ้ายของราชครูใหญ่ เขาพุ่งตรงเข้าไปโจมตีที่ขมับของราชครูใหญ่
แต่ว่า……
ราชครูใหญ่ก็หลบเลี่ยงไปได้อย่างรวดเร็ว
เขาตัดได้เพียงแค่ปอยผมขาวของราชครูใหญ่เท่านั้น
ราชครูใหญ่มองเส้นผมขาวที่ตกพื้น นัยน์ตาประกายความอาฆาต
“สามกระบวนท่าแล้ว เจ้าไม่มีโอกาสอีกแล้วหล่ะ”
พอสิ้นเสียง!
ราชครูใหญ่ก็แยกร่างนับไม่ถ้วน ทุกๆร่างนั้นราวกับราชครูไม่มีผิดเพี้ยน โจมตีเข้าหาเขาทุกมุมด้าน
จากนั้นร่างเหล่านั้นก็ทะลุร่างกายของเขาไปทั่วทุกมุม
หานแสไม่อาจจะหาพบว่าร่างใดเป็นร่างจริงของราชครูใหญ่ รู้สึกเพียงลมเย็นๆพัดโจมตีมา
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เห็นภาพซ้อน แล้วก็ไม่ได้เห็นราชครูใหญ่ผู้มีความสามารถ หน้าอกเขาเจ็บปวด อวัยวะภายในราวกับมีการเคลื่อนย้ายที่
คอรู้สึกชุ่มหวานขึ้นมา
“เอื้อ……”
ก่อนจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง
“จบแล้ว!”
หานแสยังไม่ตอบสนองอะไร ราชครูใหญ่ก็มาปรากฏตัวด้านหน้าของเขา ก่อนจะทุบเข้ามากลางอก
ทันใดนั้นหานแสก็โดนทุบจนปลิวไป
ในเวลาเดียวกันนั้นหานแสก็หลับตาแน่น ด้วยไม่รู้ว่าจะถูกทุบตายเลยหรือถูกทุบจนสลบ
“หานแส……”
หลานเยาเยาตะโกนร้องเสียงดัง
แต่ทว่า เสียงของนางช่างเปล่าประโยชน์
หานแสตกหน้าผา และตกไปในกลางผืนดอกกระดูกขาวพอดี!
“ถึงตาเจ้าแล้วสาวน้อย!” เสียงราชครูใหญ่ดังขึ้น
สติของหลานเยาเยากลับคืนมา หันตัวกลับไปก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“เจ้าจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ?”
“หรือว่าเจ้าไม่สมควรตายหล่ะ?”
เดิมทีราชครูใหญ่ไม่ได้อยากจะพูดอะไรมากมาย แต่เมื่อเห็นหลานเยาเยานิ่งสงบ จึงตัดสินใจพูดขึ้นเสียหน่อย
“เพราะข้าบุกเข้ามาที่นี่อย่างนั้นเหรอ?”
“การล่วงเกินเข้ามาในที่ต้องห้ามของข้า ก็มีแต่ความตายเท่านั้น”
“อ้อ ข้าเข้าใจหล่ะ แต่ข้าก็หวังว่าข้าจะสามารถตายอย่างไม่มีอะไรค้างคา” ท่าทางของนางยังคงสงบ
“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมอย่างนั้นเหรอ?”
“เจ้าต้องยอมแน่นอนเพราะประการแรก ข้าไม่มีทักษะการต่อสู้ สองไม่มีกำลังภายใน เจ้าเป็นถึงราชครูใหญ่แห่งราชวงศ์เก่า ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรงในตัวข้า
อีกอย่าง ข้าก็เป็นดั่งคนที่กำลังจะตาย หรือว่าเจ้าจะกลัวว่าข้าตายแล้วจะยังสามารถหอบเอาความลับไปเปิดเผย?”
เหอะ!
ราชวงศ์เก่าล่มสลายไปแล้ว
เขายังเรียกตนเองว่าราชครูใหญ่แบบนั้น ช่างทะนงตัวหยิ่งผยองเกินไปแล้ว
ได้ยินดังนั้น!
ราชครูใหญ่ก็หัวเราะขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆ……”
“อ๋องเย่ พระสนมของท่านนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ!”
ในตอนนั้น
หลานเยาเยาก็หรี่ตาลง
ที่แท้ เขาก็รู้ถึงตัวตนของนางอย่างนั้นหรือ นี่เป็นเขาที่รู้ด้วยตัวเองหรือเย่แจ๋หยิ่งเป็นคนบอกเขา?
“ข้าไม่ต้องการหลอกใช้นางอีกแล้ว ตอนนี้จึงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้าทั้งนั้น!”
คำพูดเย็นชาไร้ความรู้สึกนั้น ทุกถ้อยทุกคำกระทบมาที่หัวใจของหลานเยาเยา
หลอกใช้……
ไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน……
อา!
มันเป็นคำพูดธรรมดาทั่วไปมากๆ แต่เมื่อออกมาจากปากของเขาแล้ว ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดนักนะ
ในเมื่อไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน ทำไมจะต้องมาให้ความหวังแก่นางด้วย
หลานเยาเยาเกือบจะรักษาท่าทางนิ่งสงบของนางไว้ไม่ได้ แต่ท้ายสุดนางก็ต้องอดกลั้น
“ใช่ เราสองเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น”
“ดี งั้นข้า ราชครูใหญ่จะให้เจ้าตายอย่างไม่มีอะไรค้างคา ถามมา!”
“ดอกกระดูกขาวจริงๆอยู่ที่ไหน?”
การที่เข้ามาที่หุบเขาจิ้นนั้นก็เพื่อที่จะมาหาพิษกู่จิ้นที่ซึ่งเป็นส่วนผสมตัวสุดท้ายของยา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางทำ ถึงขนาดสละชีวิตของตัวเองเพียงเพื่อจะรวบรวมส่วนผสมยา ทำยาถอนพิษ คืนร่างกายที่แข็งแรงให้เย่แจ๋หยิ่ง
แม้ถึงตอนนี้ เขากับนางกลายเป็นแค่คนแปลกหน้า……
