หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 339 เจ้าทำสำเร็จแล้วที่ช่วงชิงโทษประหารชีวิตไปได้

บทที่ 339 เจ้าทำสำเร็จแล้วที่ช่วงชิงโทษประหารชีวิตไปได้

เมื่อคำพูดที่เหมือนการข่มขู่นี่หลุดออกไป

“อะ อะไร?” สาวใช้ตกตะลึงอยู่กับที่ สีหน้าที่แสดงความตกใจกลัว ส่ายหัวด้วยความหวาดผวา : “คุณหนูตายแล้ว? เป็นไปไม่ได้ คุณหนูจะตายได้เช่นไรกัน? เป็นไปไม่ได้ที่คุณหนูจะตาย……”

สาวใช้ส่ายหัวอย่างรุนแรงตลอด เป็นหมื่นนางก็ไม่เชื่อ

นี่ต้องเป็นการโกหกคนอย่างแน่นอน

เห็นนางท่าทีเช่นนี้ หลานเยาเยาชี้ทางที่คุณหนูของนางอยู่ให้กับนางด้วยความหวังดี

ทันทีที่เห็นการตายของฉินหลิงเจียว นางก็ร้องเสียงดังอย่างหวาดกลัว แทบจะยืนหยัดไม่อยู่จะเป็นลมหลายครั้งด้วยความตกใจ

นางร่างกายสั่นเทา ดวงตาเบิกกว้าง วนไปวนมาไม่หยุด

คุณหนูตายแล้ว……

คุณหนูตายแล้วจริงๆ……

เช่นนั้นหลังจากนี้นางก็ไม่มีคนอยู่เบื้องหลังแล้ว

ไม่มีคนที่อยู่เบื้องหลัง ก็เท่ากับนางไม่มีความหมายอะไรแล้ว

วันนี้เทพธิดาสามารถข่มขู่นางได้อย่างเปิดเผย คืนนี้ก็สามารถที่จะแอบลอบทำร้ายนางได้

ไม่ได้!

นางไม่สามารถนั่งรอความตายได้

ตอนนี้อ๋องเย่ ฮ่องเต้ องค์ชายรัชทายาทก็อยู่ที่นี่กันหมด เทพธิดาข่มขู่นางอย่างเปิดเผยเช่นนี้ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องได้ยินแล้วเป็นแน่

ดังนั้น นางจึงตัดสินใจทำให้ถึงที่สุด……

“ฮ่องเต้ ฮ่องเต้เจ้าคะ เป็นนาง เป็นเทพธิดาที่จับตัวคุณหนูไป เพราะที่งานวัดวันนั้น เพราะคุณหนูชอบต้นโพธิ์ของห้องโถงที่งดงามหรูหราห้องนั้น

แต่ไม่รู้ว่า เทพธิดาได้เข้าไปอยู่ก่อนแล้ว เมื่อพวกเราเหยียบเข้าไป ก็โดนเทพธิดาทุบตีให้ออกมา

เทพธิดาน่าจะรู้สึกว่า คุณหนูไม่ให้เกียรตินาง ดังนั้นผิวเผินจึงจงใจหายตัวไป ในความลับก็คือต้องการลงมือฆ่าคุณหนู”

สาวใช้คิดว่าตัวเองพูดได้อย่างมีเหตุผลมีหลักฐาน

และคุณหนูตายก็เป็นความจริง ศพที่อยู่ในรถม้าของเทพธิดาก็เป็นของจริง

แต่ว่า……

หลังจากที่นางพูดจบ ฮ่องเต้กลับไม่ได้มีปฏิกิริยา แต่มีสีหน้าที่เคร่งขรึม

สาวใช้กลัวว่าฮ่องเต้จะไม่เชื่อคำพูดของนาง จึงรีบคุกเข่าคลานไปที่ข้างเท้าของฮ่องเต้ เอาหัวโขกพื้นอย่างแรง

“ข้าน้อยพูดความจริงทุกประโยค ฮ่องเต้โปรดเข้าใจอย่างกระจ่างด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูโดนเทพธิดาฆ่าตาย เทพธิดาใจแคบ จิตใจชั่วร้าย เป็นหญิงสาวที่สวรรค์เลือกที่ทำตัวไม่ถูกตามทำนองคลองธรรม……”

สาวใช้พูดพลางร้องไห้ไปพลางราวกับสายฝน ฮ่องเต้ที่มีสีหน้าโกรธอยู่นาน

“เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ……”

เสียงปรบมือที่ไพเราะดังเข้าหูของบรรดาผู้คน แล้วทำให้สาวใช้ตกใจทันที ทำให้คำพูดที่ไม่น่าฟัง หลังจากที่มาถึงปากก็ถูกกลืนกลับลงไป

คนปรบมือคือหลานเยาเยา นางไม่โกรธแต่กลับยิ้ม และยังยิ้มอย่างงดงามมาก

“ดี ดีมาก เจ้าทำสำเร็จแล้วที่พยายามช่วงชิงเอาโทษประหารชีวิตให้ตัวเอง”

“โทษ โทษประหารชีวิต? เป็นไม่ได้ ท่านคือฆาตกร ท่านต่างหากที่ต้องรับโทษประหาร” สาวใช้ตัวสั่นไม่หยุด

“เหอะ หลังจากที่ข้าหายไป ก็ถูกขังไว้ในที่มืดไม่มีกลางวันกับอ๋องเย่ จนถึงวันนี้เพิ่งหลุดออกมา เจ้าพูดสิ ข้าฆ่าคนเช่นไร?

สำหรับเรื่องห้องโถงที่รังแกทุบตีพวกเจ้า นั่นเป็นเพราะพวกเจ้าสมควร อยากรู้รายละเอียด ก็เรียกพระที่นำทางในวันนั้นมาก็จะรู้

อ๋องเย่กับพระที่นำทางล้วนเป็นพยานของข้า

แล้วเจ้าล่ะ?

เจ้าไม่เสียใจที่คุณหนูบ้านของพวกเจ้าตาย ร่วมมือหาฆาตกรฆ่าคนออกมา แต่กลับใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น พูดผิดให้เป็นถูกถูกให้เป็นผิด

นี่ยังไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญที่สุดคือ วิธีที่โง่ขนาดนี้ยังกล้าเอาออกมาใช้ให้อายคนอีก? ทั้งยังเสียเวลาข้านานขนาดนั้น

เจ้าพูดมาสิว่าเจ้าสมควรตายหรือไม่?”

ไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆ

คาดว่าสาวใช้ผู้นี้อยู่กับฉินหลิงเจียวอยู่จนโง่ไปแล้ว!

ที่อยู่ในสถานการณ์นี้มีแต่บุคคลสำคัญ มีใครบ้างที่ไม่ใช่คนฉลาด? ในเวลาเช่นนี้ยังกล้าพูดปลด? ดูท่าแล้วคงจะไม่รู้จักว่าคำว่าตายเขียนยังไง!

และสาวใช้คนนั้นยังไม่ทันจะฟังนางพูดจบ สีหน้าก็ซีดขาวไร้ซึ่งสีเลือดแล้ว คนทั้งคนไปกองอยู่ที่พื้น ปากก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว

ฮ่องเต้จึงโบกมือเป็นบรรยากาศทันที สาวใช้ก็ถูกองครักษ์สองคนลากออกไป

สาวใช้อีกผู้หนึ่งที่ได้สติขึ้นมามากแล้ว ไหนเลยจะกล้าพูดโกหกสักประโยคอีก ได้เล่าเรื่องที่ประสบมาอย่างละเอียด

ที่แท้……

หลังจากที่ฉินหลิงเจียวแย่งชิงห้องโถงในวัดไม่สำเร็จ ก็เดินตามพระที่นำทางไปอีกห้องหนึ่ง อยู่ห่างไกลกับห้องของนางมาก

เมื่อเวลากลางคืนมาถึง ก็ไปที่ใต้ต้นบุพเพขอความรักเนื้อคู่ เพราะว่าอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นจึงไปเดินวนที่ป่าไผ่ที่สวยงามและสงบรอบหนึ่ง

และไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไปได้ยังไม่นานเท่าไหร่ ฉินหลิงเจียวก็วิ่งกลับมาที่ห้องโถงอย่างตื่นตระหนกขวัญผวา แล้วขังตัวเองไว้ในห้องตลอด ไม่กล้าออกมา

ราวกับว่าเกิดเรื่องที่น่ากลัวอะไรขึ้นเช่นนั้น

เดิมทีฉินหลิงเจียววางแผนไว้ว่าจะจากไปในเช้าวันที่สอง แต่กลับคิดไม่ถึง พอเช้าตรู่ก็ได้ยินเรื่องการหายตัวไปของอ๋องเย่กับเทพธิดา

แล้วห้ามทุกคนลงจากเขาแล้ว

นางร้อนใจดั่งถูกไฟเผา แต่กลับจำเป็นต้องอยู่ต่อในวัด และอยู่ในห้องโถงตลอดไม่กล้าออกมา

ใครจะรู้ สามวันก่อนในตอนกลางคืน

มีคนบุกรุกเข้ามาในห้องโถง ตีสาวใช้ทั้งสองของฉินหลิงเจียวสลบไป และพาตัวฉินหลิงเจียวไป

หลังจากที่ฟังจบ

หลานเยาเยาก็มองดูแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

น่าสนุก!

นางกับเย่แจ๋หยิ่งหายไปไม่กี่วันนั้น คาดว่าคนของฮ่องเต้ต้องล้อมรอบวัดไว้อย่างหนาแน่นมากๆ เวลานั้นเป็นตอนที่มีการตรวจสอบลาดตระเวนอย่างเข้มงวดพอดี

คิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าในเวลาเช่นนี้ แอบเข้าห้องโถงของลูกสาวของสิงปู้ช่างชูจับตัวคนไป สามารถอธิบายได้เพียงอย่างเดียว

ฉินหลิงเจียวไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นในป่าไผ่ ดังนั้นจึงก่อให้เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้น

เพียงแต่……

ทำไมฆาตกรจึงต้องทรมานฉินหลิงเจียวถึงขนาดนั้นก่อนแล้วจึงได้ฆ่าคนทิ้ง และยังซ่อนศพไว้ในรถม้าของนางอีก?

ดูจากปกติแล้ว

ในเมื่อเห็นเรื่องที่ไม่ควรเห็น เช่นนั้นก็น่าจะฆ่าปิดปากให้เรียบร้อยไป เพื่อป้องกันฝันร้ายตอนกลางคืน

หลานเยาเยาคิดอย่างละเอียด ใบหน้าก็ผุดรอยยิ้มเยือกเย็นขึ้นมา

ดูท่าแล้ว ฆาตกรรู้จักกับฉินหลิงเจียว และยังมีความแค้นที่ลึกซึ้งมากอีกด้วย ดังนั้นจึงได้โดนทรมานอย่างน่าอนาถจากนั้นก็ทิ้งศพไว้

เวลานี้ ฮ่องเต้ถาม :

“เห็นชัดหรือไม่ว่าฆาตกรหน้าตาเช่นไร?”

“รายงานฮ่องเต้ ขณะนั้นมืดมิดไร้แสงไฟ ข้าน้อยมองไม่เห็นอะไรก็โดนตีสลบไปแล้ว หลังจากที่ฟื้นมา ก็พบว่าคุณหนูไม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ

และข้าน้อยก็โดนมัดตัวไว้ขยับไม่ได้ ปากก็พูดไม่ได้ แม้แต่ขอความช่วยเหลือก็ยังไม่ได้ ฮือฮือฮือ……”

หลังจากที่สาวใช้ผู้นั้นพูดจบ ก็ร้องไห้ไม่เป็นเสียง

ทำอะไรไม่ได้หลังจากที่เห็นสภาพการณ์ตายที่น่าสยดสยองของฉินหลิงเจียว ไม่ทันดึงสติได้ ก็ตกใจจนเป็นลมไป

ฮ่องเต้รู้สึกว่าฆาตกรไม่น่าจะสืบพบในเร็วๆนี้ และตอนนี้ก็ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าให้ไปจัดการ ดังนั้นจึงพูดกับองค์ชายรัชทายาทเย่หลีเฉิน

“เฉินเอ๋อ ข้ามอบคดีนี้ให้เจ้า เจ้าจำเป็นต้องสืบสวนเรื่องราวให้กระจ่างชัดแจ้ง เอาฆาตกรมาดำเนินคดีให้ได้

เทพธิดาเฉลียวฉลาดเหนือคน หากว่าเจ้าพบเจอปัญหาหนัก ก็ขอให้เทพธิดาชี้แนะ เข้าใจหรือไม่?”

“พะยะค่ะ เสด็จพ่อ!”

เย่หลีเฉินมองเทพธิดาแวบหนึ่ง แล้วรีบรับคำสั่งทันที

จากนั้น ศพของฉินหลิงเจียวก็ถูกยกไปที่ศาลต้าหลี่

หลานเยาเยามองไปที่รถม้าของตัวเองแวบหนึ่ง ศพได้ถูกยกออกไปแล้ว แต่รถม้ายังคงมีรอยเลือดอยู่มากมาย

เดิมทีฮ่องเต้อยากให้คนมาช่วยจัดการทำความสะอาด แต่กลับถูกนางปฏิเสธโดยตรง

หลังจากให้คนทำความสะอาดคราบเลือดอย่างรวดเร็ว นางมองดูแล้วก็ยังคงค่อนข้างกระอักกระอ่วน ดังนั้นจึงไม่อยากนั่งรถม้ากลับไป

จึงให้จื่อซีและจื่อเฟิงไปก่อน

หลังจากที่พวกเขาไป ฮ่องเต้และราชครูเทียนเวิงก็จากไปแล้ว และคนที่ถูกควบคุมอยู่ในวัด ต้องรอซักถามเสร็จถึงจะสามารถไปได้

เรื่องการซักถามเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่ต้องให้เย่หลีเฉินควบคุมด้วยตัวเอง

ดังนั้นเขายืนอยู่เป็นเพื่อนเทพธิดาที่เชิงเขา