หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 478 เขาอันตรายกว่าข้า

บทที่ 478 เขาอันตรายกว่าข้า

หลังจากนั้นไม่นาน รถม้าขนาดใหญ่ทั้งแปดก็ออกจากเมือง เย่หลีเฉินตรวจสอบคนในกลุ่ม จากนั้นเขาก็ลูบขมับอย่างเหนื่อยล้า ฝีเท้าเซเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังจะเป็นลม

“องค์ชายรัชทายาท ท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

องครักษ์วังหลวงหลายคนที่อยู่ข้างๆ เขา เมื่อเห็นเช่นนี้จึงตกใจมาก และรีบเข้ามาพยุงเขา

“ไม่มีอะไร เวียนหัวนิดหน่อย”

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งกล่าว “องค์ชายรัชทายาท สองสามวันมานี้ท่านไม่ค่อยได้พักผ่อน วิ่งเต้นไปมา ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้เข้าไป ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายก็จะดูเกินจริง รีบไปรับประทานอะไรสักหน่อยเถอะ!”

“ยังมีขันทีอยู่ที่นี่ ท่านไม่จำเป็นต้องทำเอง ร่างกายต้องสำคัญ”

คนสนิทที่ติดตามตัวเขา เมื่อเห็นท่าทางซีดเซียวขององค์ชายรัชทายาท จึงไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้ให้เวลาองค์ชายรัชทายาทเพียงสามวันเท่านั้น วันนี้เป็นวันสุดท้าย หากไม่พบเบาะแสของเทพธิดาอีก ตำแหน่งขององค์ชายรัชทายาทก็จะถูกยกเลิก

องค์ชายรัชทายาทในตอนนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

ทำงานด้วยใจจริงเพียงหนึ่งเดียว แต่วันนี้ฮ่องเต้กลับขาดสติไปแล้ว

เย่หลีเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ทำตามคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชาและกล่าวว่า:

“ตกลง ข้าจะไปหาอะไรกิน เดี๋ยวจะไปทันที ตรงนี้รบกวนขันทีแล้ว”

“ได้เลยได้เลย องค์ชายรัชทายาทเชิญเถอะ!”

ขันทีต้องการให้เย่หลีเฉินรีบออกไป เป็นเพราะเย่หลีเฉินอยู่ เขาคิดที่จะตักตวงบางอย่างไม่ได้ ตอนนี้เขาหวังเพียงให้เย่หลีเฉินออกไปนานสักหน่อย เพื่อที่เขาจะได้สิ่งของที่มีมูลค่ามากขึ้น

กระทั่งเย่หลีเฉินหายลับไปต่อหน้าตนเอง สายตาของขันทีแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย และแอบยิ้มอยู่ในใจ:

องค์ชายรัชทายาทคนเดียว ที่อยู่ในสภาพเช่นนี้ คงจะเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์

ฮ่องเต้ฉลาดปราดเปรื่องกว่าจริงๆ องค์ชายรัชทายาทผู้นี้คงจะถูกทอดทิ้งไปนานแล้ว

ทันทีที่ละสายตาจากขันที เย่หลีเฉินก็รีบกลับเข้าไปในโรงน้ำชา และเมื่อเข้ามาใกล้ก็เห็นเถ้าแก่คนหนึ่งประสานมือแสดงความเคารพไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม

“เชิญเสด็จองค์ชายรัชทายาท ต้องการดื่มอะไรสั่งได้ตามต้องการ เมนูดังขึ้นชื่อในร้านของเรา……”

ยังไม่ทันจะพูดจบ เย่หลีเฉินก็ขึ้นไปชั้นสองแล้ว และเสียงของเขาก็ดังขึ้นหลังจากไม่เห็นใครอยู่แล้ว:

“น้ำชาที่ดีที่สุดในโรงน้ำชา!”

“โอ้ เสร็จแล้ว! ชาหลงจิ่งของทะเลสาบซีหูชั้นเลิศ”

ประโยคหลังนั้น เป็นของเสี่ยวเอ้อในโรงน้ำชาอย่างชัดเจน

เย่หลีเฉินรีบมายังห้องที่เคยเห็นเงาสีแดงบนถนนก่อนหน้านี้ และระงับอารมณ์ที่ซับซ้อนของตนเอง “ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เห็นได้ชัดว่ากังวลมที่จะเห็นนาง ในใจก็มีความสงสัยที่จะถาม แต่เมื่อประตูห้องเปิดออก

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขากลับพูดไม่ออกเลยสักคำ ได้แต่มองไปที่นางอย่างนิ่งๆ อารมณ์ที่ซับซ้อนก็ค่อยๆ สงบลง

“ทำไมหรือ?” ไม่เจอสองสามวัน ก็ไม่รู้จักกันแล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน และทั้งสองก็นิ่งเงียบไปนาน

หลานเยาเยายกมุมปากขึ้น และพูดอย่างแผ่วเบา: “เจ้ามีอะไรอยู่ในใจ ทำไมไม่ถาม?”

หลานเยาเยารู้ว่า ก่อนที่พิธีบวงสรวงจะเริ่มนั้น ก็ตอนที่อยู่สุสานหลวง เย่หลีเฉินก็เคยสงสัยนางมาก่อน

แม้ว่าในวันทำพิธีบวงสรวงนั้น นางได้ปฏิเสธว่าตนเองไม่ใช่หลานเยาเยา ฮ่องเต้ก็เชื่อ และราชครูเทียนเวิงก็เชื่อเช่นกัน แต่นิสัยของเย่หลีเฉินไม่มีวันเชื่อ

อีกทั้งเมื่อนางได้เห็นความรู้สึกที่แสดงออกทางสายตาของเขาแล้ว และเขายืนยันว่านางคือหลานเยาเยา

“ถามอะไรน่ะหรือ? ถามเจ้าว่าสรุปแล้วใช่หลานเยาเยาหรือไม่?”

ข้าขอถามว่าที่เจ้าทำทุกวิถีทางเพื่อมาใกล้ชิดกับข้า ก็เพื่อให้เมืองหลวงกลายเป็นลักษณะที่ไม่สมบูรณ์แบบอย่างทุกวันนี้?

แล้วขอถามอีกว่าที่เจ้ากลับมาเมืองหลวง ต้องการที่จะล้มล้างราชสำนักปัจจุบัน และช่วยให้คนที่เหลืออยู่ของราชวงศ์เก่าเหล่านั้นมาควบคุมราชวงศ์เก่าใช่ไหม?”

เมื่อเขาพูดนี้ น้ำเสียงก็สั่นเล็กน้อย แม้แต่ร่างกายก็สั่นเทาเช่นกัน

อดีตก็คืออดีต ตอนนั้นหลานเยาเยายังคงเป็นหลานเยาเยาที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง ในใจและในสายตาของนางเต็มไปด้วยเขา ดวงตาคู่นั้นแทบทนไม่ได้ที่จะแนบชิดร่างกายของเขา

แต่เขาในตอนนั้น นอกจากหลานเยาเยาจะเบื่อหน่ายหลานเยาเยาแล้ว ก็เหลือเพียงความรังเกียจลึกๆ เท่านั้น

หลังจากการเปลี่ยนแปลงเพียงครั้งเดียว ก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง หลานเยาเยาเปลี่ยนแปลงจนแพรวพราว และทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะมองนาง แต่นางก็ไม่สนใจเขาอีกเลย แม้แต่สายตาที่มองเขาก็ล้วนแต่เย็นชา ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆ

การใส่ร้ายของเสด็จแม่ ทำให้เสด็จแม่ต้องฆ่าตัวตายในที่สุด และความโลภของเสด็จพ่อ ทำให้นางเกือบจะตายไม่ดี

เขาก็เคยเกลียดนางมาก่อนเช่นกัน แต่เขาก็เกลียดเสด็จพ่อเสด็จแม่ของตนเองเช่นกัน อันที่จริงเขาอยากจะขอโทษหลานเยาเยา แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้

เพราะเสด็จแม่กลับเสียชีวิตเพราะนาง แต่เมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของนาง เขากลับรู้สึกปวดใจอย่างแท้จริง

เดิมที ตนเองไม่รู้ตัวว่าได้ชอบคนที่ตนเองเคยเกลียดคนนั้นมาก่อน สามปีแล้ว เขาไม่เคยที่จะลืมนาง แม้แต่ในตอนกลางดึกได้แอบไปยังสุสานฝังหมวกและเสื้อที่เสด็จอาสร้างไว้ให้นาง และเฝ้าหลุมฝังศพจนถึงรุ่งสาง

แต่เมื่อเทพธิดาผู้ที่ลึกลับปรากฏตัวขึ้น เขาก็ถูกดวงตาคู่นั้นของนางดึงดูดอย่างลึกซึ้งที่คล้ายกับหลานเยาเยา เพียงเพราะดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่ดูเหมือนหลานเยาเยามาก แต่การแสดงออกของดวงตากลับแตกต่างกัน

เมื่อเคยผ่านความเป็นความตายกับเทพธิดามาด้วยกัน ทำให้เขาเริ่มสงสัยว่า ทำไมเทพธิดาผู้ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของประชาชนนี้ ถึงยิ่งเหมือนกับหลานเยาเยาขึ้นเรื่อยๆ ?”

กระทั่งในวันนั้น……

เป็นพิธีบวงสรวง เมื่อได้ยินที่คนอื่นพูดมากับหูของตนเองว่านางคือหลานเยาเยา

เขาตกใจ……

จนทำอะไรไม่ถูก เพราะนางกลับมาแล้ว และเข้าหาเขาอย่างมีจุดมุ่งหมาย แล้วเขาจะทำอย่างไร?

เขาเกลียดไม่ลง!

“จุดมุ่งหมายของข้าไม่ใช่เจ้า!”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ซับซ้อนของเย่หลีเฉิน หลานเยาเยากำลังจะหงายไพ่เขา เขาไม่พูดคำใด และหลานเยาเยาได้แต่พูดต่อ:

“เสด็จแม่ของเจ้าพยายามที่จะฆ่าข้าหลายครั้ง ข้าจึงปล่อยให้นางได้รับผลที่ตามมา ข้าไม่คิดว่าข้าผิด

เสด็จพ่อของเจ้าคิดกับข้าเลยเถิด หากไม่สามารถรับได้ก็ต้องคิดที่จะทำลาย ข้าเกลียดเขา

แต่ข้าไม่สามารถที่จะโค่นล้มอำนาจของฮ่องเต้ด้วยเหตุนี้ได้ ทำให้ราษฎรต้องตกอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก ข้าสามารถมีชีวิตกลับมาได้ เป้าหมายเดียวคือราชครูเทียนเวิงเท่านั้น

เขาจะต้องตาย หากเขาไม่ตาย ใต้หล้าก็จะวุ่นวาย

แน่นอน ข้ายังต้องคิดบัญชีเสด็จพ่อของเจ้า แต่เจ้าไม่ใช่เขา”

ด้วยเหตุนี้ การอธิบายถึงจุดนี้ก็ดี อธิบายไปมากก็ไร้ประโยชน์

หากเย่หลีเฉินไม่สามารถคิดได้ด้วยตนเอง หรือการตัดสินใจขั้นสุดท้ายคือการเลือกอยู่ข้างเสด็จพ่อของเขาก็ไม่สำคัญ

เย่หลีเฉินคนเดียวก็ไม่เป็นอันตรายต่อแผนของนาง

“เสด็จอาล่ะ? เจ้าจริงใจกับเขามากแค่ไหน?”

ในความเป็นจริงเขาก็รู้เช่นกัน ว่าตั้งแต่หลานเยาเยามายังเมืองหลวงในฐานะเทพธิดา ไม่ใช่หลานเยาเยาที่สามารถเข้าใกล้นางได้ แต่เสด็จพ่อจงใจสร้างโอกาสให้ตนเอง และหลานเยาเยาก็แค่ถูกเข้าหาก็เท่านั้น

“เขาเป็นสามีของข้า เราเป็นสามีภรรยากันมาหลายภพหลายชาติ”

ไม่ต้องพูดถึงความจริงใจของนางว่ามีมากแค่ไหน เพียงคำตอบแบบนี้ก็เข้าใจดีอยู่แล้วว่าเย่หลีเฉินเข้าใจเพียงพอ

“ทะเลทรายช่างอันตราย แต่เขาปล่อยให้เจ้าไปเสี่ยงแบบนี้หรือ?”

บางครั้งข้าก็ไม่เข้าใจเสด็จอาเลยจริงๆ เห็นชัดๆ อยู่ว่าหลานเยาเยาผู้ซึ่งพิเศษเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเขามีความสามารถในการปกป้องนางจากอันตรายทั้งปวง แต่ทำไมถึงต้องให้นางต้องเสี่ยงอันตราย? การผ่านอันตรายพวกนั้นก็อาจเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ

หลานเยาเยาส่ายหน้า

ในใจรู้สึกโศกเศร้า

“เขาอันตรายกว่าข้าอีกนะ!”