หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 583 ยาถอนพิษที่แท้จริง

บทที่ 583 ยาถอนพิษที่แท้จริง

หอแดง ชั้นสอง ในห้องรับแขกห้องหนึ่งที่ปิดประตูสนิท

ด้านในมีเงาคนสองคนเคลื่อนไหว ร่างหนึ่งรูปร่างกำยำ กำลังกดทับหญิงขายบริการที่มีท่าทางอ่อนนุ่มและสวยงาม หัวเราะด้วยความสนุกสนาน หญิงสาวใบหน้าฉอเลาะเหงื่อชุ่มตัว ทุบทรวงอกผู้ชายเบาๆด้วยมือที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

“ลูกค้า ท่านชั่งเปี่ยมไปด้วยกำลังวังชาจริงๆเจ้าคะ ข้าน้อยแทบจะทนไม่ได้แล้ว ตั้งหลายครั้งขนาดนั้นแล้ว ท่านรู้สึกว่าข้าน้อยบริการเป็นอย่างไรเจ้าคะ?”

เหมือนแพนเค้กเช่นนั้นที่ถูกปิ้งไปปิ้งมาหลายครั้ง นางแทบไม่มีแรงแล้ว ผู้ชายบนร่างกลับยังไม่พอใจ

เป็นเช่นนี้ต่อไป ต้องร่างแหลกเป็นแน่

รูปร่างของเจ้า ข้าชื่นชอบเป็นอย่างมาก” พูดก็พูดเช่นนี้ แต่บนหน้าชายผู้นั้นก็ไม่มีสีหน้าท่าทางดีใจมากมาย

ทั้งที่ทำไปหลายครั้งแล้ว และทั้งๆที่เปี่ยมด้วยกำลังวังชา แต่ความรู้สึกที่ทำให้คนเหมือนกินเหล้าเมาหลับอยู่ในความฝันกลับเล็กน้อยอย่างยิ่ง นี่ทำให้เขาค่อนข้างหวาดกลัว ค่อนข้างเดือดดาลเล็กน้อย คงจะไม่ใช่อาการป่วยในร่างกายยังไม่หายดีหรอกนะ?

“ในเมื่อลูกค้าชอบ เช่นนั้นลูกค้ามอบเหรียญเงินรางวัลแก่บ้านข้าน้อยสักหน่อยได้หรือไม่?”

ในหอแดง ลูกค้าไปๆมาๆมากมาย โดยส่วนมากล้วนเป็นคนมีเงิน เพียงบริการให้พวกเขาสบายใจแล้ว ของรางวัลจากในนั้นเล็กน้อยก็ไม่มีอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ชายผู้นี้ยังทรมานคนขนาดนี้

แต่ทว่า!

หลังจากที่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ สีหน้าชายผู้นั้นก็เปลี่ยนทันที ฝ่ามือหนึ่งตบมาอย่างหนัก

“เงินรางวัล? ข้าให้เหรียญเงินมากขนาดนั้นแล้ว ไม่ให้ข้าสนุกให้ถึงที่สุด เปิดปากก็ต้องการเงิน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นนางโลมที่มีชื่อเสียงในรายชื่ออันดับต้นหรือ?”

หญิงขายบริการที่ถูกตบไปฉาดหนึ่ง ใบหน้าข้างหนึ่งบวมใหญ่ มุมปากเลือดไหลออกมาแล้ว

เมื่อเห็นเลือด แววตาของผู้ชายก็เปล่งประกายในทันที ในแววตาปรากฏความตื่นเต้นออกมา กล่าวโดยทันที :

“ตอนนี้ข้าตื่นเต้นเร้าใจแล้ว อีกเดี๋ยวให้เงินรางวัลเจ้ามากหน่อย” พูดจบ โน้มตัวลงไปจิกที่มุมปากของหญิงขายบริการ

เดิมทีหญิงขายบริการอยากพูดว่าไม่ทำแล้ว

แต่เมื่อได้ยินว่าเพิ่มเหรียญเงินให้ จึงแอบอดทนไว้

แต่ต่อจากนั้น นางกลับพบว่า ไหนเลยที่ชายผู้นี้จะตื่นเต้นเร้าใจ เห็นได้ชัดว่ากำลังเลียเลือดที่ไหลออกจากมุมปากของนาง

หลังจากเลียหมดแล้ว ก็ทำริมฝีปากนางแตก เลียเลือดต่อ

อีกทั้งยิ่งเลียยิ่งบ้าคลั่ง แทบจะหยุดไม่ได้ ยังจะยิ่งมีความปรารถนามากขึ้นเรื่อยๆ

ฉับพลันนั้น ผู้ชายผละออกจากริมฝีปากของหญิงขายบริการ แววตาจ้องมองชีพจรที่เต้นอยู่บนคอของนาง

“ท่านต้องการทำอะไร?” หญิงขายบริการหวาดผวา ผู้ชายไม่ได้ตอบนาง มือสองข้างบีบมือของนางอย่างรุนแรง กัดลงไปที่คอของนางทันที

“อ้า……”

เสียงร้องหวาดผวาที่ร้องอย่างเวทนาเสียงหนึ่ง ดังมาจากในห้องชั้นสอง หลานเยาเยาและเย่แจ๋หยิ่งที่จ้องหน้ากันอยู่ที่ชั้นหนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที และไม่ทันที่จะสนใจสอบถามฝ่ายตรงข้ามในความเท็จจริงที่มาหาความสุขกับหญิงชายขายบริการในหอแดง

หลานเยาเยาชุดคลุมสีอ่อนก็แฉลบตัวไป

เย่แจ๋หยิ่งที่อำนาจน่าเกรงขามยังเร็วกว่านางก้าวหนึ่ง แค่เหาะ ก็ไปชั้นสองแล้ว

ขณะที่หลานเยาเยาตามมาถึงชั้นสอง ประตูห้องห้องหนึ่งเปิดไว้ เย่แจ๋หยิ่งยืนอยู่ด้านใน ด้านในมีหญิงขายบริการผู้หนึ่งที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า ล้มอยู่ข้างเตียง บนคอมีรูเลือดรูหนึ่ง เลือดกำลังไหลออกมา

นางยังมีชีวิตอยู่ พยายามคลานมาที่ประตูห้องทางนี้อย่างสุดกำลัง

นอกจากนั้น ด้านในก็ไม่มีใครสักคน หลานเยาเยาขึ้นไปด้านหน้าทันที ปิดรูเลือดบนคอของหญิงขายบริการ แอบหยิบยาทาห้ามเลือดและผ้าพันแผลออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ ใส่ยาพันแผลให้นาง จากนั้นมองร่างกายของหญิงขายบริการแวบหนึ่ง แล้วดึงเอาผ้าห่มลงมาคลุมนางไว้ทันที

ขณะที่หันหน้าไปทางเย่แจ๋หยิ่ง พบว่าเขาขมวดคิ้วแน่น

“ทำไมหรือ?” นางถาม

“เขาหนีไปแล้ว”

“อืม เขาดูดเลือดแล้ว พวกเราต้องรีบหาเขาให้พบ” ในร่างกายของคนตระกูลใหญ่โตไม่มีสารพิษแล้ว แต่ความปรารถนาต่อเลือดเนื้อยังคงมีอยู่อีกนาน แม้ว่าเขาจะไม่เปลี่ยนเป็นคนโดนมนต์ดำ ก็จะเปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดที่ดูดเลือดกินเนื้อผู้หนึ่ง

พอให้โชคดีอย่างเดียวก็คือ คนที่เขากัดบาดเจ็บ จะไม่เปลี่ยนเป็นคนโดนมนต์ดำ

“ได้!”

เย่แจ๋หยิ่งพยักหน้าเรียบๆ

หลานเยาเยามาถึงข้างหน้าต่างที่เปิดออก ด้านบนเปื้อนเลือดหนึ่งหยด

ไม่พูดพร่ำ หลานเยาเยาหันกลับไปมองทางเย่แจ๋หยิ่งแวบหนึ่ง เปิดปากกล่าว :

“เขาหนีไปจากตรงนี้ น่าจะยังหนีไปได้ไม่ไกล พวกเรารีบไล่ตาม”

“ได้”

หลังจากสองสามประโยคสั้นๆ พวกเขาสองคนก็กระโดดตามกันออกไปทางหน้าต่าง ไล่ตามรอยคราบเลือดตลอดทางจนถึงในซอยลึก คราบเลือดก็หายไปไม่เห็นแล้ว

หลานเยาเยาหยุดฝีเท้าลง มองดูซอยลึกด้านหน้าแวบหนึ่ง

ทางลึกและทอดยาว มีความโบราณ บนผิวกำแพงสองด้านมีตะไคร่น้ำเขียวจนออกเป็นสีดำขึ้นเล็กน้อย เทียบกับถนนหนทางที่สว่างไสวคึกคักด้านนอก ที่นี่ค่อนข้างมืดขมุกขมัวเล็กน้อย น่ากลัว ราวกับว่าไม่มีคนเคยมา

หลานเยาเยายกเท้าก็ต้องการเดินเข้าไปทางด้านใน

แขนที่เรียวยาวข้างหนึ่งกั้นทางไปของนางไว้ นางหันหน้าไปดูเจ้าของแขน ถามด้วยความไม่เข้าใจเล็กน้อย :

“ทำไม?”

“ข้าไปดูก่อน” นางไม่สนใจเขานานแล้ว ในใจนางค่อนข้างร้อนรนเล็กน้อย

“ท่านสามารถมองเห็นได้หรือ?” หลานเยาเยากรอกตาขาวใส่เขา อยากชวนคุยก็พูดตรงๆ “งั้นไปด้วยกันละกัน!”

“แฮ่ม ก็ดี”

เดิมทีบรรยากาศยังดีๆ ตอนนี้รู้สึกค่อนข้างเคอะเขินอย่างอธิบายไม่ถูก

เหอะ!

ผู้ชาย

จะไม่ให้เขาเห็นสีหน้าที่ดีๆ

ตรงหัวมุมซอยลึกไม่ไกล เป็นบ้านที่เป็นลานกว้างไม่เก่าไม่ใหม่หลังหนึ่ง แม้จะไม่เล็ก แต่มองไปก็รู้ว่าที่นี่รกร้างแล้ว ไม่มีคนอยู่อาศัย

แต่ข้างๆประตูที่เปิดอ้าออกหลานเยาเยา พบคราบเลือดหยดหนึ่ง กำลังจะเหยียบเข้าไป แต่เหมือนกับว่าบนหลังคามีเงาร่างสีม่วงเข้มอยู่ตรงนั้น ไร้เสียงไร้วี่แวว

หลานเยาเยาตะลึงทันที กะพริบตาทันใด เมื่อดูอีกครั้ง เงาร่างสีม่วงเข้มนั้นก็หายไปไร้ร่องรอยแล้ว

เป็นนางตาลายหรือ?

ไม่ทันได้คิดมาก ก็ได้ยินเสียงผู้ชายร้องห่มร้องไห้จากในบ้าน

เป็นเสียงของคนตระกูลใหญ่โตผู้นั้น

ก้าวเข้าไปในลานอย่างรวดเร็ว เสียงคือดังมาจากในห้อง เมื่อก้าวเข้าไปดู

ในห้องมีแสงส่องสว่าง และไม่ได้มืดมัว เห็นได้ชัดว่าด้านในมีคนสามคน คนหนึ่งเป็นคนตระกูลใหญ่โตที่หลานเยาเยาพวกเขาตามไล่หาพอดี อีกสองคนก็คือเย่หลีเฉินและถังมู่หวั่นที่เพิ่งจะไม่ได้เจอกันไม่นาน

พวกเขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

เวลานี้!

เย่หลีเฉินมองไปทางถังมู่หวั่น กล่าวอย่างลำบากใจเล็กน้อย :

“เขาดื่มเลือดคนแล้ว ยังสามารถรักษาได้หรือไม่?”

ได้ยินดังนั้น ถังมู่หวั่นไม่ได้มองไปทางเย่หลีเฉิน ท่าทางเย็นชาหยิ่งผยอง นั่งยองลงมาเล็กน้อยตรวจชีพจรให้คนตระกูลใหญ่โต ขมวดคิ้วนิดหน่อย

“ในร่างกายของเขาไม่ได้รับการแพร่เชื้อ หรือพูดว่า เดิมทีมี ตอนนี้ถอนไปแล้ว”

“ถอนแล้ว?” เย่หลีเฉินไม่เข้าใจ “ทำไมถอนไปแล้ว ยังจะดูดเลือดเป็นอาหาร?”

นี่ไม่น่าเป็นได้นี่!

อีกทั้งคนตรงหน้าผู้นี้ เทียบกับคนโดนมนต์ดำที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ไม่เหมือนเป็นอย่างมาก

“นั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้รับยาถอนพิษที่แท้จริง”

“หืม? ยาถอนพิษที่แท้จริง?”

ในระหว่างที่เย่แจ๋หยิ่งสงสัย ฉับพลันนั้นถังมู่หวั่นจากในแขนเสื้อ หยิบขวดหยกที่งดงามขนาดเล็กขวดหนึ่งออกมา แทบจะโปร่งใส สามารถมองเห็นว่าด้านในเป็นของเหลวเหมือนกับเลือด

จากนั้น

บีบคางของคนตระกูลใหญ่โต บังคับทำให้เขาอ้าปาก แล้วกรอกลงไป

“เจ้าให้ข้ากินอะไร?” คนตระกูลใหญ่ตัวสั่นเทา ดวงตาจ้องมองกลมเขม็ง

“ยาถอนพิษที่แท้จริง” พูดจบ นางก็ลุกขึ้น เหลือบมองคนตระกูลใหญ่จากด้านบนมองลงข้างล่างแวบหนึ่ง “กินยาถอนพิษแล้ว เจ้าค้างเหรียญเงินข้าหนึ่งพันชั่ง เอามา