หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 1053 ตรงไปตรงมาจนทำให้คนตกใจ / ตอนที่ 1054 อารมณ์แปรปรวนเหมือนเด็ก นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน
ตอนที่ 1053 ตรงไปตรงมาจนทำให้คนตกใจ
สันจมูกโด่ง
มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากบางเฉียบ ทำให้คนสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นเมื่อเหลือบมอง
ดูดีไปทุกอย่าง เธอไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่คนคนนี้มอบให้เธอได้
แม้เขาจะนั่งวีลแชร์และเตี้ยกว่าเธอเพียงเล็กน้อย แต่บนตัวเขากลับมีกลิ่นอายความชั่วร้ายตั้งแต่บนจดล่าง
เหมือนคนแต่ไม่ใช่คน เหมือนปีศาจแต่ไม่ใช่ปีศาจ
เหมือนเป็นตัวละครที่ออกมาจากการ์ตูนสองมิติ
เมื่อเห็นเสื้อผ้าบนตัวถานเปิงเปิง เขาก็ยกมุมปากคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม จึงทำให้ใบหน้าของเขาดูร้ายกาจขึ้น
ถานเปิงเปิงไม่ได้พูดอะไร เมื่อกี้เธอลองพูดไปแล้ว เธอน่าจะเป็นเพราะสำลักน้ำทะเล ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงฟื้นฟูจึงยากที่จะเปล่งเสียงออกมา
เธอแค่เงียบไป ชายคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีจะพูดอะไร
เขาเหลือบมองเธอเงียบๆ เลื่อนวีลแชร์เข้ามาจากระเบียงด้านนอก
จากนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
เขามองเธอ
เธอก็มองเขา
ถานเปิงเปิงไม่แน่ใจว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจะใช่คนคนนั้นที่…กับเธอเมื่อคืนหรือไม่
เพราะเมื่อคืนเธอเหมือนจะได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่ใช่เสียงวีลแชร์แต่อย่างใด
แม้เธอจะแยกแยะไม่ออกว่าเสียงฝีเท้านั้นเกิดจากสาเหตุที่เธอถูกตามล่านานจนหลอนไปหรือไม่ ถึงทำให้เธอได้ยินอะไรไม่ค่อยชัด
แต่ถ้าขาของคนที่อยู่ตรงหน้าเดินไม่ได้จริงๆ เขาก็ดูไม่ค่อยเหมือนผู้ชายโหดเหี้ยมคนนั้นที่เกือบจะฆ่าเธอตายคาเตียงเมื่อคืนที่ผ่านมา…
ถึงคนที่อยู่ตรงหน้าเธอดูจะร้ายกาจไปหน่อย แต่ก็มองไม่ออกว่าดีหรือเลว
ตอนที่ถานเปิงเปิงลอบมองเขาเสร็จและคิดจะเอ่ยปากลองถามเขาสักประโยค ทันใดนั้นเธอก็เหลือบเห็นชายคนที่นั่งบนวีลแชร์ยิ้ม
เป็นรอยยิ้มชั่วร้ายที่ทำให้เธอรู้สึกขนลุก
เหมือนเหยื่อที่โดนปีศาจจับจ้อง
เมื่อเห็นริมฝีปากบางของเขาขยับเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอก็รู้สึกได้จากจิตใต้สำนึกว่ามันไม่ใช่เรื่องดี
ทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาจนทำให้คนตกใจ
“คนที่ช่วยเธอขึ้นมาจากทะเลคือฉัน คนที่มีอะไรกับเธอเมื่อคืนก็คือฉัน เธอไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันก็จะไม่รับผิดชอบเธอด้วยเหมือนกัน เธอยังอยากถามอะไรอีกไหม?”
ถานเปิงเปิง “…”
ไม่มีอะไรจะพูด
ถานเปิงเปิง “ฉันจะ…ออกไป…จากที่นี่…ได้…ยังไง”
เสียงแหบแห้งของถานเปิงเปิงถูกเค้นออกจากลำคอ เธอพยายามพูดให้จบประโยค
การซักถามถึงความบริสุทธิ์ที่เอากลับคืนมาไม่ได้ มันไม่ได้สำคัญมากไปกว่าการกลับเมืองHให้เร็วที่สุด
ปฏิกิริยาของเธอเกินความคาดหมายของชายคนนั้น
ทันทีที่สิ้นเสียง ก็มีเสียงหัวเราะชั่วร้ายดังมาจากวีลแชร์
เป็นเสียงหัวเราะที่น่าโมโห
รู้สึกว่าตัวเองโดนหัวเราะเยาะใส่…
ขณะที่ถานเปิงเปิงกำลังขมวดคิ้วและคิดว่าเขาคงไม่คิดจะปล่อยเธอไป ชายคนนั้นก็ชี้นิ้วไปทางด้านหนึ่ง
“ประตูอยู่นั่น เธออยากไปก็ไม่มีใครห้ามเธอ”
“……”
ถานเปิงเปิงไม่คิดว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้ เธออึ้งไปพักหนึ่ง
เมื่อมองไปตามทางที่เขาชี้ ก็เห็นประตูใหญ่จริงๆ เธอจึงเดินไปที่หน้าประตูอย่างเงียบๆ
พอเดินมาถึงหน้าประตูได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงสบายอกสบายใจมาจากด้านหลัง
“ไม่มีใครบอกเธอเหรอว่าพอเธอใส่ชุดผู้ชายแบบนี้ เธอดูพิเศษมาก?”
“……”
ถานเปิงเปิงชะงักเท้ายืนอยู่หน้าประตู แล้วหันกลับมาถลึงตาใส่เขา
เหมือนถลึงตาใส่คนทะลึ่ง
ขณะที่เอื้อมมือไปเปิดประตูและกำลังจะจากไป เธอก็ได้ยินเขาพูดว่า “โดยเฉพาะใส่เสื้อผ้าของฉัน มันทำให้ฉันตื่นตัวขึ้นได้มาก...”
คำพูดชั่วร้ายทำให้ถานเปิงเปิงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาที่ชายคนนี้ขืนใจเธอจนอิ่ม
ตัวเธอแข็งทื่อ เธอจากไปโดยไม่หันกลับมามองก่อนที่ตัวเองจะทนไม่ไหวเข้าไปต่อยเขา!
ตอนที่ 1054 อารมณ์แปรปรวนเหมือนเด็ก นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน
วีลแชร์ของชายคนนั้นหันกลับมา เขามองร่างเธอหายไปจากประตู
ยกนิ้วยาวขึ้นมาลูบริมฝีปากบางของตัวเอง
แววตาแฝงไปด้วยความชั่วร้าย
คล้ายกับไม่ได้อยากรู้ว่าเธอเป็นใครและกำลังจะไปที่ไหน เขาเลื่อนวีลแชร์เข้าไปในครัว
ห้องครัวทันสมัยสมบูรณ์แบบ ไม่ได้มีแค่ตู้แช่หรือเครื่องใช้ในครัวที่ทันสมัย ในนี้ยังมีเครื่องทำอาหารอีกด้วย…
เพียงแค่ใส่ส่วนผสมที่ทำความสะอาดแล้วลงไปในเครื่องทำอาหารเป็นเวลาห้าถึงสิบนาที เครื่องก็จะปรุงอาหารจานอร่อยออกมา
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังคำนวณเวลาและนำอาหารที่ปรุงเสร็จแล้ววางบนสายพานลำเลียงไปยังโต๊ะอาหาร
บ้านเขาก็มีเสียงกดกริ่ง
เขาเลื่อนวีลแชร์ไปที่หน้าประตูและเหลือบดูจอมอนิเตอร์
คนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเขาคือถานเปิงเปิงที่เพิ่งจะออกไปโดยไม่หันกลับมา
บนตัวถานเปิงเปิงยังคงสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่
แต่แค่ผมเปียกไปหน่อย เหมือนหมาจนตรอก
ขณะนี้เธอกำลังจ้องประตูบ้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยความลังเล…
ชายหนุ่มเหลือบมองไปข้างนอกหน้าต่างที่อยู่ด้านข้าง
ตอนที่เขาทำอาหาร ข้างนอกฝนตก
นี่เป็นเรื่องแย่ที่สุดในการอาศัยอยู่ริมทะเล อากาศแปรปรวนเหมือนอารมณ์เด็ก นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน
เขาหรี่ตาลง ยื่นมือไปเปิดประตู
เนื่องจากเขากำลังนั่งบนวีลแชร์ จึงจำเป็นต้องแหงนหน้าขึ้นถึงจะเห็นหน้าถานเปิงเปิงได้ถนัด
เขาเป็นผู้ชายที่ถือตัวมาก ไม่ชอบระดับความสูงที่แตกต่างกันแบบนี้
แต่เขาไม่ถือสา เพียงแค่เอียงศีรษะมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ได้ถามเธอด้วยว่ากลับมาทำไมและก็ไม่ได้เชิญเธอเข้ามาข้างใน
ขนาดเห็นเธอเปียกมะล่อกมะแล่กไปทั้งตัว เขาก็ไม่แม้แต่จะยื่นผ้าขนหนูให้เธอ
มอง แค่มองเท่านั้น
ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น กลัวก็แต่ว่าจะอายจนหันหน้าหนีที่ถูกเขาใช้สายตาชั่วร้ายมองแบบนี้
แม้ถานเปิงเปิงจะอึดอัดที่ถูกมอง แต่เธอก็ยังคงยืนนิ่งให้เขามองจนกว่าจะพอใจ เธอถามเขาว่า
“ฉันต้อง…ทำยังไง…ถึงจะออก…ไปจาก…เกาะนี้ได้?”
ใช่แล้ว
พอเธอออกจากบ้านหลังนี้ไป ก็เดินวนเวียนอยู่ข้างนอกกว่าหนึ่งรอบ
และยังพบว่าตัวเองอยู่บนเกาะร้าง
เธอเดินไปหนึ่งรอบก็ยังไม่เจอเรือสักลำ
บนเกาะนี้ไม่มีบ้านหลังอื่นนอกจากบ้านหลังนี้
เธอเดาว่านอกจากผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า ก็คงไม่มีคนอื่นอีกแล้ว
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับมาที่นี่
“คำถามนี้เกินขอบเขต ฉันตอบไม่ได้” ชายหนุ่มเลื่อนวีลแชร์เข้าไปข้างใน
นัยน์ตาถานเปิงเปิงเป็นประกายล้ำลึก เธอยื่นมือจับพนักแขนเก้าอี้และบีบคอชายหนุ่มด้วยนิ้วสองนิ้วในวินาทีต่อมา
“ฉันจะ…ออกไปจาก…ที่นี่…ได้ยังไง!”
เสียงถานเปิงเปิงแหบแห้งราวกับโดนกรวดถู
แต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยการขู่คุกคาม
เธอเป็นหมอ
และยังเป็นผู้พิทักษ์ลับของเหนียนเสี่ยวมู่
นอกจากช่วยชีวิตคนแล้ว เธอยังรู้อีกด้วยว่าต้องฆ่าคนอย่างไร
ตราบใดที่เธอออกแรงบนลำคอเขา เธอก็สามารถบีบหลอดลมเขาให้ขาดได้และทำให้เขาสิ้นใจในที่สุด
ถือโอกาสแก้แค้นที่โดนเขาทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ!
ทางที่ดีที่สุดคืออย่ามายุ่งกับเธอ
ถานเปิงเปิงออกแรงที่นิ้วเล็กน้อย เดิมทีเธอยังคิดว่าจะได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของชายหนุ่ม หรืออย่างน้อยๆแววตาเขาก็ควรจะมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง
แต่นี่กลับไม่มีเลย
ไม่ใช่แค่ไม่กลัว เขายังหัวเราะออกมา
หัวเราะด้วยความเยือกเย็นเหมือนเยาะเย้ยในความไร้เดียงสาของเธอ
ถานเปิงเปิงหรี่ตาลง ขณะที่กำลังจะออกแรงก็ได้ยินเสียงเย็นเฉียบออกมาจากปากเขา
“ถ้าฆ่าฉัน เธอจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ตลอดชีวิต”
ชายหนุ่มเหลือบมองเธอและพูดอีกครั้ง
“แน่นอนว่าถ้าเธอไม่ฆ่าฉัน ฉันก็ไม่บอกวิธีออกไปจากที่นี่กับเธออยู่ดี”
YOU MAY ALSO LIKE
