หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 1055 ทำให้เขาโมโห / ตอนที่ 1056 ของเล่นใหม่ที่น่าสนใจ
ตอนที่ 1055 ทำให้เขาโมโห
ถานเปิงเปิง “…”
ด้วยสายตาเขาที่ดูมั่นใจบวกกับน้ำเสียงแน่วแน่ ทำให้ถานเปิงเปิงลังเลไม่กล้าลงมือ
หลังจากผ่านไปได้สักพัก เขาก็หาช่องโหว่จับข้อมือเธอไว้
เขาจับตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ บีบตรงเอ็นมือของเธอพอดี
ถานเปิงเปิงขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดทันทีที่เขาออกแรง
เธอจึงทำได้เพียงปล่อยเขา
ก่อนที่เธอจะตัดสินว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแค่บังเอิญหรือเล็งให้แม่นก่อนลงมือ เขาก็หมุนวีลแชร์เลื่อนเข้าไปข้างใน
เขาไม่ได้บอกถานเปิงเปิงว่าจะออกจากเกาะนี้อย่างไร และไม่ได้เอ่ยปากไล่เธอไป
แต่แค่จัดการเรื่องของตัวเองตามลำพัง
เหมือนไม่ได้สนใจว่าเธอวางแผนจะทำอะไร…
ถานเปิงเปิงถูกทิ้งอยู่หน้าประตูโดยที่ยังมีฝนตกอยู่ด้านนอก
หยดน้ำบนชายคายังคงลงไหลลงมาไม่ขาดสาย
กระแทกพื้นแล้วกระเซ็นไปที่ขากางเกงของเธอ
ตอนนี้กางเกงสแล็คสีขาวสกปรกไปแล้ว
สัญชาตญาณบอกเธอว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ธรรมดาอย่างที่เธอเห็นเพียงเปลือกนอก
ทว่าบนเกาะแห่งนี้มีเขาแค่คนเดียว
มีทะเลอยู่รอบด้าน
ถ้าเธอคิดจะหนีไปจากที่นี่ เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากเขา
ปลายจมูกได้กลิ่นหอมของอาหาร ถานเปิงเปิงยังไม่ทันตอบสนอง ท้องก็ร้องขึ้นมาก่อน
ตั้งแต่เธอหนีลงไปในทะเล ว่ายน้ำจนหมดแรงและหมดสติ
พอรอดมาได้ก็โดนขืนใจทั้งคืน…
ระหว่างนั้นอย่าว่าแต่กินข้าวเลย เพราะแม้แต่น้ำก็ยังไม่ได้ดื่ม
เมื่อกี้เธอยังเดินวนรอบได้หนึ่งรอบใหญ่ ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกไปจากเกาะแห่งนี้ แค่ออกไปจากบ้านหลังนี้เธอยังไม่มีแรงเลยด้วยซ้ำ
ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงเล็กน้อยและยังเจ็บที่โคนต้นขาอยู่บ้าง
ถานเปิงเปิงลังเลไม่ถึงครึ่งนาทีก็เดินเข้าไปในบ้าน
เดินไปที่ห้องอาหาร
ชายหนุ่มที่เพิ่งคุยกับเธอที่หน้าประตูเมื่อครู่นี้มานั่งอยู่ในห้องอาหารเรียบร้อยแล้วในขณะนี้ เขากินข้าวด้วยท่วงท่าสง่างามและสงบเสงี่ยม
ก็ใช่
กิริยาท่าทางตอนกินข้าวเขาดูสง่างามมาก
เหมือนเป็นพวกชนชั้นสูงที่ทำอะไรเอื่อยเฉื่อย
เห็นๆอยู่ว่าเขาอยู่บ้านหลังนี้คนเดียว ในห้องอาหารก็มีเขากินข้าวแค่คนเดียว
แต่บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวอย่างน้อยสิบจาน
มีครบทั้งหมูเห็ดเป็ดไก่ ดูน่าอร่อยไปหมดไม่ว่าจะเป็นรูปรสกลิ่นเสียง
ถานเปิงเปิงเลิกคิ้วและมองไปรอบๆด้วยความสงสัย
สายตาหยุดอยู่ที่ต้นขาเขาในตอนท้าย…
เธอกำลังสงสัยอยู่ว่าเขาทำได้อย่างไร เขาสามารถทำอาหารออกมาได้ขนาดนี้ในขณะที่เธอเพิ่งออกไปภายในระยะเวลาสั้นๆ
ชายหนุ่มเหมือนจะรู้ว่าเธอต้องเข้ามา
ตอนที่เงยหน้ามองเธอ สีหน้าก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เขาแค่ขมวดคิ้วตอนที่เห็นขากางเกงของเธอ
ถานเปิงเปิงมองตามสายตาเขาลงไป
ขากางเกงของเธอเพิ่งเปียกมาหมาดๆ เปื้อนโคลนที่กระเซ็นจากพื้นตอนที่เธอยืนอยู่หน้าประตู ขณะนี้มันกำลังหยดลงบนพื้น
โคลนเหลืองๆ กำลังหยดลงบนพื้นสีขาวสะอาดเป็นหยดเล็ก…
เมื่อถานเปิงเปิงเห็นวงน้ำเล็กๆ ที่อยู่รอบตัวเธอ ก็รู้สึกอายอยู่หน่อยๆ
แต่ในไม่ช้า เธอพบว่าสภาพแบบนี้สามารถทำให้ผู้ชายที่ชอบปั่นหัวเธอโมโหได้ จู่ๆ เธอก็ไม่รู้สึกอายอีกต่อไป
ไม่ใช่แค่ไม่อาย เธอยังจงใจเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อทำให้บริเวณที่เป็นรอยเปื้อนกว้างขึ้นอีก
ผลเป็นไปตามคาด พอเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอก็เห็นชายหนุ่มคนนั้นทำหน้าถมึงทึง
สายตาที่จ้องมาที่ขาเธอเหมือนกำลังคิดอยู่ว่าจะตัดขาคู่นั้นของเธอดีหรือไม่…
ดวงตาถานเปิงเปิงเป็นประกาย เมื่อเห็นว่าตัวเองแก้แค้นสำเร็จแล้วก็นั่งลงบิดน้ำที่ขากางเกงตัวเอง
จากนั้นก็ดึงกระดาษเช็ดมือที่อยู่ด้านข้างออกมาเช็ดคราบน้ำบนพื้นทั้งหมดให้สะอาด
ตอนที่ 1056 ของเล่นใหม่ที่น่าสนใจ
โยนกระดาษที่ใช้แล้วทิ้งลงถังขยะ เดินเข้าไปหาชายคนนั้นและก้มมองเขา
ชายหนุ่มก็เงยหน้ามองเธอเช่นกัน
พลางคิดว่าเธอเองก็รู้จักกาลเทศะ
ถึงจะไม่ได้เรียกเธอมากินข้าวด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้ไล่เธอไป
เสื้อผ้าถานเปิงเปิงเปียกไปหมด ผมเธอก็เปียกด้วยเช่นกัน ถ้ายังสวมเสื้อผ้าเปียกๆ แบบนี้จะทำให้เป็นหวัดเอาได้ง่ายๆ
อีกอย่าง หลังจากที่ทำเรื่องพวกนั้นไปเมื่อคืน พอเธอตื่นขึ้นมาก็ไม่กล้าอาบน้ำสบายๆ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ตอนนี้พอเธอเปียกฝนก็ยิ่งเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว
เหมือนแมวป่าที่ถูกทอดทิ้งข้างถังขยะอย่างจนตรอก
ไม่ว่าจะดูจนตรอกขนาดไหนก็ไม่น่าอับอายเท่าท้องของเธอที่กำลังหิวในตอนนี้
ขณะกำลังจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร ท้องเธอก็ร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
ถ้าเป็นสุภาพบุรุษ เวลาที่ได้ยินสุภาพสตรีหิวจนท้องร้องแบบนี้ ก็คงเอ่ยปากชวนเธอกินข้าวด้วยกัน
แต่คนตรงหน้าเหมือนจะหูหนวก เขาแค่เหลือบมองเธอแล้วหันไปกินข้าวต่อ
ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ในดวงตาลูกพีชของเขา ถานเปิงเปิงคงคิดว่าเขาไม่ได้ยินจริงๆ
เธอยืนอยู่แบบนี้ได้สักพักก็ตระหนักได้ว่าชายคนนี้คงไม่เรียกเธอกินข้าว
ถ้าเธอไม่อยากหิวตาย เธอก็ทำได้เพียงแค่ทำตัวหน้าด้านขอก่อน...
ถานเปิงเปิงไม่ใช่ผู้หญิงขี้อาย ความปรารถนาที่จะเอาชีวิตรอดของเธอแข็งแกร่งกว่าสิ่งอื่นใด
การมีชีวิตรอดกลับไปเมืองHเพื่อไม่ยอมให้เกิดเรื่องอะไรกับเหนียนเสี่ยวมู่คือความคิดเดียวของเธอในตอนนี้
อย่างอื่นล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ถานเปิงเปิงแน่วแน่กับความคิดตัวเอง เธอหันไปหาตำแหน่งที่ตั้งของห้องครัว
เดินเข้าไปหยิบตะเกียบและถ้วยข้าวออกมา
นั่งบนโต๊ะอาหารแล้วเริ่มกินข้าว
เมื่อเห็นเธอนั่งลง ชายหนุ่มที่กำลังกินข้าวก็หยุดชะงัก สายตาเขาดูขี้เล่นเมื่อเงยหน้ามองเธอ
เหมือนได้เจอของเล่นใหม่ที่น่าสนใจ อยากจะลองดู…
ถานเปิงเปิงหิวมากจริงๆ
คิดแค่ว่าต้องกินข้าวให้เร็วโดยไม่ต้องไปสนใจคนที่นั่งตรงหน้าว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เธอกินเร็วมากแต่ไม่ได้ดูมูมมาม
ในทางกลับกันเธอยังมีมารยาทที่พึงมีในขณะที่กำลังกินข้าวอย่างเร่งรีบ
ตัวอย่างเช่นกินข้าวเสียงเบามาก และไม่มีเสียงที่ไม่พึงประสงค์เมื่อกลืนข้าวคำใหญ่ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอก็ยังไม่ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีแม้ว่าเสื้อผ้าจะเปียกไปทั้งตัว เธอวางตะเกียบอย่างสุภาพและพูดกับเขาด้วยเสียงไม่น่าฟังเหมือนลูกเป็ดขี้เหร่
“ฉัน…ช่วยคุณ…ล้างจานแทน…ค่าอาหาร”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าเขากำลังหัวเราะเธอหรือหัวเราะอะไรกันแน่
ถานเปิงเปิงรู้แค่ว่าเวลาที่เขาหัวเราะแบบนี้ดูดีกว่าใครหลายคน แต่ก็น่ารำคาญกว่าใครหลายคน
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่สบายตัวจริงๆ บวกกับไม่อยากรังแกคนเดินไม่ได้ เธออาจจะเลือกคว้ามีดส้อมที่อยู่ตรงหน้าไปข่วนใบหน้าที่แสนเย่อหยิ่งของเขา
แต่สุดท้าย ถานเปิงเปิงก็ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ รอจนกระทั่งเขากินข้าวเสร็จ เก็บถ้วยชามเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ฮัดชิ้ว!”
เนื่องจากสวมเสื้อผ้าเปียกนานเกินไป เธอก็อดไม่ได้ที่จะจามออกมาในขณะที่เดินเข้าไปในห้อง
ตอนที่หยิบเสื้อผ้าในตู้ออกมา ในหัวยังมีประโยคที่ชายคนนั้นพูดไว้ก่อนหน้านี้ดังขึ้นมา : เธอใส่เสื้อผ้าของฉัน มันทำให้ฉันตื่นตัวขึ้นมาก…
มือที่ถือเสื้อผ้าชะงักไปชั่วขณะ
หลังจากรื้อตู้เสื้อผ้าทั้งหมดก็แน่ใจแล้วว่าไม่มีเสื้อผ้าอื่นให้ใส่จริงๆ ดังนั้นเธอจึงทำใจถือเสื้อผ้าผู้ชายเดินเข้าไปในห้องน้ำ
YOU MAY ALSO LIKE
