หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 217 อวี๋เยว่หาน คุณทำอะไร / ตอนที่ 218 ผู้ชายกะล่อน!

ตอนที่ 217 อวี๋เยว่หาน คุณทำอะไร

 

 

ผู้ช่วยสังเกตเห็นสายตาของเขา แต่ยังคงรายงานต่อ “…ตารางการประชุมของวันนี้มีเท่านั้นครับ จริงสิ คุณชาย ผมถามมาแล้วนะครับ รองประธานของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้าจะมาทำการรับช่วงต่องานที่บริษัทของเราตอนสิบโมงเช้า”

 

 

เขาพูดจบก็เงยหน้าขึ้น ก่อนจะพบว่าอวี๋เยว่หานหยุดฝีเท้าแล้ว

 

 

นัยน์ตาของอวี๋เยว่หานดูล้ำลึก แผ่ความเยือกเย็นออกมาทั่วตัว

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้ช่วย ชายหนุ่มเพียงขยับริมฝีปากบางตอบว่า “อืม มาแล้ว”

 

 

ผู้ช่วย “???”

 

 

อีกฝ่ายหันหน้าไปมองตามสายตาของเจ้านาย และชำเลืองเห็นเฉินจื่อซินที่อยู่ข้างๆ เหนียนเสี่ยวมู่ ทำเอาเขาหยุดหายใจไปในทันที

 

 

เฉินจื่อซินเห็นอวี๋เยว่หานหยุดฝีเท้าแล้วก็เดินเข้ามาหา และรีบร้อนเป็นฝ่ายทักทายก่อน “คุณชายหาน อรุณสวัสดิ์ครับ! คิดไม่ถึงเลยว่าคุณก็มาบริษัทเช้าขนาดนี้เหมือนกัน”

 

 

“…” อวี๋เยว่หานเม้มริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง แต่ไม่ได้พูดอะไร สายตาของเขามองข้ามเฉินจื่อซินไป จับจ้องอยู่ที่เหนียนเสี่ยวมู่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

 

เธอก้าวมาข้างหน้าเขาช้ากว่าเฉินจื่อซิน ก่อนจะยิ้มออกมา “คุณชายหาน อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

 

 

“…” สายตาของอวี๋เยว่หานแลดูหม่นหมอง

 

 

คำพูดทักทายเหมือนกัน เธอมีท่าทางคล้ายกับเฉินจื่อซิน พัฒนาความสัมพันธ์กันได้เร็วมาก

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เห็นเขาไม่สนใจ จึงก้มหน้าและแอบแลบลิ้น ก่อนจะเตรียมตัวเดินไป

 

 

แต่เพิ่งสาวเท้าออกไป ก็ได้ยินเสียงทุ่มต่ำน่าดึงดูดของอวี๋เยว่หานดังขึ้น “ไปไหน”

 

 

“กินข้าวเช้า” เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักฝีเท้า แล้วหันหน้าไปตอบคามความจริง

 

 

เมื่อได้สบตากับเขา เธอก็รู้สึกว่ามีตรงไหนผิดปกติไป

 

 

เขาดูเหมือนอารมณ์ไม่ดี

 

 

ใครไปยั่วโมโหเขาล่ะเนี่ย

 

 

เฉินจื่อซินที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเขาพูดแล้ว ก็อยากพูดขึ้นมาบ้าง “ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ไม่ค่อยคุ้นชินกับหลายๆ อย่างของเมืองเอช ก็เลยมาบริษัทตระกูลอวี๋ก่อนเวลา อยากทำความคุ้นเคยกับซูเปอร์ไวเซอร์เหนียนสักหน่อยน่ะครับ”

 

 

ตอนนี้บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้าและบริษัทตระกูลอวี๋เป็นคู่ค้าที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น เพื่องานเลี้ยงที่ต้องทำการนัดหมาย อย่างไรก็พูดไปหมดแล้ว

 

 

แต่คนตาบอดดูไม่ออกหรอก ว่าสายตาที่เฉินจื่อซินมองเหนียนเสี่ยวมู่เต็มไปด้วยความสนใจ

 

 

เขามาเชิญไปกินข้าวถึงที่ คงจะไม่ใช่แค่เรื่องงานอย่างเดียวหรอก

 

 

“ไม่ทราบว่าคุณชายหานกินข้าวเช้าหรือยังครับ ถ้ายังไม่ได้กินล่ะก็ สนใจไปกินด้วยกันไหมครับ ผมได้ยินมาว่าร้านอาหารฝั่งตรงข้ามไม่เลวเลย” เฉินจื่อซินถามตามมารยาท

 

 

คำพูดตามมารยาทแบบนี้ พูดแล้วก็จบกันไป

 

 

อวี๋เยว่หานมาฐานะสูงส่ง งานก็ยุ่ง อยากจะเชิญเขาไปกินข้าวต้องนัดเวลากับเลขา ไม่มีทางเชิญได้โดยง่าย

 

 

เฉินจื่อซินถามแบบนั้นออก ด้วยรู้อยู่แกใจว่าเขาต้องปฏิเสธตนแน่ๆ

 

 

แต่อวี๋เยว่หานยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เหนียนเสี่ยวมู่ก็รีบร้อนพูดขึ้นมาก่อน “คุณชายหานงานยุ่งจะตาย จะว่างไปกินข้าวเช้ากับพวกเราได้ยังไงคะ คุณชายหาน พวกเราไม่รบกวนคุณแล้ว ค่อยๆ เดินนะ!”

 

 

เธอพูดพลางจะเตรียมตัววิ่งไป

 

 

ทว่ายังไม่ทันได้หมุนตัว ก็ได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากข้างหู “ตกลง”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…”

 

 

เธอตัวแข็งทื่อ แยกไม่ออกว่าเขาตอบเธอ หรือตอบเฉินจื่อซิน

 

 

นี่มันมีสองความหมายนะ!

 

 

ด้านหนึ่งคือสวรรค์ ส่วนอีกด้านคือนรก!

 

 

เมื่อได้สบสายตาคาดหวังของเธอ อวี๋เยว่หานก็หลุบตาลงอย่างเฉยชา “ผมยังไม่ได้กินข้าวเช้าพอดี ไปกินด้วยกันก็ได้” เขาลากเธอลงนรกได้สำเร็จ!

 

 

หญิงสาวยังไม่ได้ดึงสติกลับมา อวี๋เยว่หานก็หมุนตัวดึงชายเสื้อของเธอเดินออกไปข้างนอกก่อนแล้ว

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ทำได้แค่เดินโซซัดโซเซ ราวกับลูกเจี๊ยบกระพือปีกก็ไม่ปาน “อวี๋เยว่หาน คุณทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันเดินเองได้!”

 

 

 

 

ตอนที่ 218 ผู้ชายกะล่อน!

 

 

รอบๆ มีคนอื่นด้วย เหนียนเสี่ยวมู่จึงไม่กล้าตะโกนเสียงดัง

 

 

เพียงแค่พึมพำในระดับเสียงที่พอจะได้ยินกันแค่สองคน

 

 

ถึงแม้มีคนมองมาทางพวกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็จะมองข้ามมือของอวี๋เยว่หานที่กำลังดึงชายเสื้อเธอ และคิดแค่ว่าพวกเขาสองคนกำลังเดินอยู่ข้างๆ กันเท่านั้น

 

 

มีแต่เฉินจื่อซินที่อยู่ข้างหลังพวกเขาสองคน ชายหนุ่มมองเห็นภาพที่เหนียนเสี่ยวมู่ถูกอวี๋เยว่หานจูงไปได้อย่างชัดเจน…

 

 

ขณะที่เขาตกตะลึงจนเกือบลืมว่าจะตามไปนั้น อวี๋เยว่หานก็เหลือบไปเห็นว่าทิ้งเฉินจื่อซินไว้ข้างหลัง จึงปล่อยมือจากเหนียนเสี่ยวมู่ แล้วเอ่ยปากอย่างเฉยชา ราวกับมีอะไรเกิดขึ้น “ขาสั้นก็เลยเดินช้าเนี่ย ผมช่วยคุณแล้วยังบ่นอีกเหรอ”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

 

 

ดวงตาสดใสเบิกโพลง อยากจะกำจัดเขาทิ้งใจจะขาด

 

 

หญิงสาวทำแก้มป่อง เกือบจะพองลมจนกลายเป็นปลาปักเป้าแล้ว!

 

 

เธออยากจะพูดต่อปากต่อคำกับประธานบริษัทที่อยู่ข้างหน้า แต่ก็กลัวว่าโบนัสของเธอจะไม่พอให้เขาหักเสียแล้ว

 

 

“คุณชายหานพอจะมีเวลาก็ดีเลยครับ ผมมีเรื่องงานอยากขอคำแนะนำจากคุณอยู่พอดีเลย” เฉินจื่อซินเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาก เมื่อเข้ามาเห็นบรรยากาศระกว่างทั้งสองคนไม่ค่อยดีนัก จึงรีบช่วยไกล่เกลี่ย

 

 

ในเมื่อเขาเป็นคนเลี้ยง เรื่องคนที่เขาเชิญมาก็ต้องเป็นคนจัดการ

 

 

เฉินจื่อซินเดินมาข้างหน้า แล้วชี้ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามกับบริษัทตระกูลอวี๋ “ข้ามถนนไปก็ถึงแล้วครับ ผมจองที่นั่งไว้แล้ว”

 

 

หลังจากเขาพูดจบ ทั้งสามคนก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารพร้อมกัน โดยไม่พูดอะไรอีก

 

 

เหลือเพียงแต่ผู้ช่วย ที่ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ทันได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ

 

 

เมื่อเห็นอวี๋เยว่หานเดินไป ผ่านไปนานที่เดียว ผู้ช่วยถึงจะมองตารางงานในมือของตัวเอง แล้วพูดพึมพำกับตัวเอง “คุณชายบอกว่าวันนี้ไม่ค่อยอยากกินข้าวเช้าไม่ใช่เหรอ…”

 

 

สมัยนี้ ทั้งผู้ชายและผู้หญิงก็กะล่อนเหมือนกันหมด!

 

 

ผู้ช่วยปิดตารางงานในมือ ก่อนจะรีบตามเจ้านายไป

 

 

บริษัมตระกูลอวี๋ตั้งอยู่บนทำเลทองของเมืองเอช ร้านอาหารที่เปิดอยู่ฝั่งตรงข้ามบริษัทได้จึงหรูหราทีเดียว

 

 

ร้านที่เฉินจื่อซินเลือกเป็นร้านอาหารส่วนตัวเล็กๆ รสชาติอาหารแบบต้นตำรับ ราคาแพงหูฉี่

 

 

ปกติที่ร้านมีคนพลุกพล่าน หากไม่ได้จองไว้ ก็คงไม่ได้ที่นั่งแน่นอน

 

 

เฉินจื่อซินเตรียมการก่อนจะมาถึงไว้ไม่น้อย เขาจองห้องส่วนตัวไว้เรียบร้อย และนำทางพวกเขาอย่างช่ำชอง

 

 

เขาเพิ่งจะนั่งลง และหยิบเมนูอาหารขึ้นมากำลังจะส่งให้เหนียนเสี่ยวมู่ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าอวี๋เยว่หานนั่งอยู่ข้างๆ จึงลังเลไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นเมนูอาหารไปตรงหน้าอีกฝ่าย

 

 

“คุณชายหาน เชิญดูก่อนเลยครับ ผมจะให้พนักงานเอามาอีกเล่ม”

 

 

อวี๋เยว่หานใช้นิ้วเรียวยาวคีบเมนูที่เฉินจื่อซินยื่นมาให้ โยนไปในเหนียนเสี่ยวมู่โดยไม่ได้มองเลย

 

 

“นักกิน นี่ให้คุณ”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…”

 

 

เขาทำลายภาพลักษณ์ของเธอต่อหน้าคนแปลกหน้าเหรอเนี่ย

 

 

เรียกสาวโสดยังไม่ได้แต่งงานว่า ‘นักกิน’ ถ้าเป็นคนอื่น เขาถูกต่อยจนตายไปแล้วรู้ไหม

 

 

แต่หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ใช่คนอื่น และเป็นเจ้านายของตัวเอง

 

 

ต้องรักษาน้ำใจ ไม่พูดจาให้ร้าย เหนียนเสี่ยวทำได้แค่อดืนต่อไป

 

 

ขณะเตรียมกินให้เยอะๆ เพื่อปล่อยใจหัวใจดวงน้อยที่บาดเจ็บของตัวเอง เธอก้มมองราคาอาหารบนเมนู และตกใจจนเกือบจะลุกขึ้นจากเก้าอี้!

 

 

สองมือของเขาจับเมนูเอาไว้ พลางออกแรงกลืนน้ำลาย

 

 

“จะกินที่นี่จริงๆ เหรอคะ”

 

 

“ทำไมเหรอครับ อาหารไม่ถูกปากเหรอ” เฉินจื่อซินถามด้วยความร้อนใจทันทีที่ได้ยินเธอพูด

 

 

ท่าทางเอาใจใส่แบบนั้น ช่างขัดลูกตาจริงๆ

 

 

อวี๋เยว่หานหลุบตา มีความมืดมนผ่านสายตาของเขาไป