หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 393 อวี๋เยว่หาน เดี๋ยวก่อน! / ตอนที่ 394 ชนวันดีกว่าเลือกวัน!

ตอนที่ 393 อวี๋เยว่หาน เดี๋ยวก่อน!

 

 

วันนี้อวี๋เยว่หานไม่ได้เรียกคนขับรถ แต่ขับรถพาเธอออกมาเที่ยวด้วยตัวเอง

 

 

ตอนขากลับไปยังคฤหาสน์ ก็ต้องขับรถเองเช่นกัน

 

 

ระหว่างทางเขาได้แต่มองคนที่อยู่ใกล้ตัว แต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำให้เขาแอบรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ

 

 

โลกของสองคนอะไรกัน ตอนนี้เขาต้องการคนขับรถสักคนเป็นที่สุด…

 

 

ชายหนุ่มอดทนมาถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋อย่างยากลำบาก

 

 

เขาจอดรถไว้ที่หน้าคฤหาสน์ ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยบนตัว แล้วข้ามที่นั่งไปหอมแก้มของเธอครั้งหนึ่งทันที

 

 

ขณะที่คิดจะถลำลึกมากกว่านั้น เหนียนเสี่ยวมู่กลับดันตัวเขาออก และรีบลงจากรถไป

 

 

คิดจะหนีเหรอ

 

 

มันง่ายขนาดนั้นเสียที่ไหนกัน

 

 

อวี๋เยว่หานอมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก จากนั้นลงจากรถและปิดประตูอย่างรวดเร็ว

 

 

เขาก้าวขายาวๆ ไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ตามเหนียนเสี่ยวมู่ที่เพิ่งวิ่งไปถึงหน้าประตูทันแล้ว

 

 

จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปจับไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วกดเธอไว้ที่กรอบประตู

 

 

ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย เพื่อเข้าใกล้เธอ แล้วถามอย่างชัดถ้อยชัดคำ “แอบคิดที่จะขี้โกงเหรอ”

 

 

เสียงทุ้มต่ำของอวี๋เยว่หานแหบพร่าเล็กน้อย

 

 

แต่มันช่างน่าลุ่มหลงเป็นพิเศษ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ตัวสั่นไปทั้งตัว เธอกลืนน้ำลาย “ฉันแค่บอกว่าจะนอนกับคุณ ไม่ได้บอกว่าจะให้คุณจูบ อีกอย่างคุณอย่าคิดลามกขนาดนั้นสิ ที่ฉันบอกว่าจะนอนด้วย ฉันหมายความตามนั้น ห่มผ้าแล้วก็นอน!”

 

 

อวี๋เยว่หาน “…”

 

 

ใครบอกว่าให้คุยกับผู้หญิงอย่างมีเหตุผล เป็นการทำให้ตัวเองลำบากแท้ๆ

 

 

อวี๋เยว่หานฉลาดเกินกว่าที่จะปล่อยโอกาสนี้ไป เขาประกบปากเธอทันที!

 

 

ยามค่ำคืนอันเงียบสงบ

 

 

เดตอันหอมหวานเพิ่งจบลง ขณะที่มีเพียงทั้งสองคน…

 

 

บรรยากาศค่อยๆ เปลี่ยนไปแล้ว

 

 

ขณะที่ทุกอย่างกำลังจะร้อนเป็นไฟ เหนียนเสี่ยวมู่เหลือบเห็นอะไรบางอย่างที่หางตา ทำให้เธอตัวแข็งทื่อไปหมด!

 

 

หญิงสาวยื่นมือออกไปดันเขาไว้ด้วยความร้อนใจ

 

 

“อวี๋เยว่หาน เดี๋ยวก่อน…”

 

 

“ผมรอไม่ไหวแล้ว” อวี๋เยว่หานปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

 

 

ชายหนุ่มอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง เตรียมจะพาอีกฝ่ายกลับไปที่ห้อง

 

 

แต่เพิ่งจะหมุนตัว เขาพลันชะงักฝีเท้า เมื่อเห็นภาพในห้องรับแขก!

 

 

ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปปรากฏสีหน้าแปลกประหลาดมากมาย และสุดท้ายก็กลับกลายเป็นสีหน้าไร้อารมณ์

 

 

ในห้องรับแขกอันโอ่โถงนั้น คุณนายใหญ่อวี๋นั่งค้ำไม้เท้าอยู่บนโซฟา พร้อมกับใบหน้าเคร่งขรึม

 

 

เมื่อสังเกตดูให้ดี เหมือนหญิงชราจะตกใจมาก

 

 

ทว่าผ่านไปนานแล้ว เธอกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร

 

 

คุณนายใหญ่มองอวี๋เยว่หานเอาเปรียบเหนียนเสี่ยวมู่ที่กรอบประตูด้วยนัยน์ตาเบิกโพลง สายตาตะลึงงันของเธอราวกับกำลังสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันไป…

 

 

ข้างกายของหญิงชรามีร่างกายนุ่มนิ่มของเสี่ยวลิ่วลิ่วนั่งอยู่อย่างว่าง่าย

 

 

มืออวบขาวของเด็กหญิงกำลังแอบมองด้วยความดีอกดีใจอย่างยิ่ง

 

 

ทันใดนั้นเสี่ยวลิ่วลิ่วเห็นอวี๋เยว่หานมองมาทางเธอ ร่างเล็กจ้อยจึงไถลลงจากโซฟา “ปาปาแอบจุ๊บพี่สาวคนสวย หนูอยากจุ๊บๆ พี่สาวคนสวยบ้าง!”

 

 

จากนั้นเด็กหญิงก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของเหนียนเสี่ยวมู่ภายในพริบตา

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปอุ้มเธอขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

 

 

ส่วนคุณนายใหญ่อวี๋ที่นั่งอยู่บนโซฟาเอาแต่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยใบหน้าอึดอัดวางตัวไม่ถูก…

 

 

เหมือนมองเห็นเด็กหนุ่มสาวที่คบกันแล้วรีบขึ้นเตียง แล้วถูกผู้ปกครองจับได้…

 

 

แบบนี้ต้องอธิบายอย่างไร

 

 

แถมดูจากสีหน้าของคุณนายใหญ่อวี๋แล้ว เธอเหมือนจะประหลาดใจมากกว่าดีใจเสียอีก

 

 

เธออาจจะไม่เห็นด้วยที่อวี๋เยว่หานคบกับเหนียนเสี่ยวมู่ก็ได้…

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่กำลังคิดเรื่อยเปื่อย อวี๋เยว่หานกลับยื่นมือมาจับมือของเธอไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณนายใหญ่อวี๋

 

 

ก่อนจะเอ่ยปากทักทายอย่างนอบน้อม

 

 

“ย่า มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

 

 

เสียงของเขาเรียบเฉยมาก แม้จะเป็นแค่ประโยคคำถาม แต่ในน้ำเสียงนั้น กลับประหลาดใจเล็กน้อย

 

 

หลังจากเขาพูดจบ ก็เสมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ข้างๆ และกล่าวเตือนอย่างสุขุมโดยไม่รอให้หญิงชราพูดจา “ทำไมไม่ทักทายล่ะ”

 

 

 

 

ตอนที่ 394 ชนวันดีกว่าเลือกวัน!

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่  “…” !!

 

 

ทักทาย?

 

 

ทักทายอย่างไร?

 

 

พวกเขาเพิ่งนอนด้วยกัน ถ้าตอนนี้เธอเรียกอีกฝ่ายว่า ‘ย่า’ เหมือนกับเขา จะถือว่าไม่มีมารยาทเกินไปหรือเปล่า

 

 

หญิงสาวเงยหน้ามองเขาครั้งหนึ่ง ก่อนจะเม้มปากด้วยความเครียด แต่ขณะที่กำลังจะเรียกว่า ‘คุณนายใหญ่อวี๋’ หญิงชราที่นั่งอยู่บนโซฟาตลอดก็ลุกขึ้นยืนกะทันหัน

 

 

เธอยื่นมือไปจับมือหญิงสาวไว้ บนใบหน้ามีความตื่นเต้นแบบที่ปิดบังเอาไว้ไม่อยู่

 

 

“ยังตะลึงอะไรอยู่ เรียกย่าให้ฉันฟังสิ!”

 

 

คุณนายใหญ่อวี๋เหมือนกับได้สติจากความประหลาดใจ จึงหยุดรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้แล้ว

 

 

เธอจับมือของเหนียนเสี่ยวมู่ไว้แน่น

 

 

“ฉันรู้อยู่แล้ว! ตั้งแต่ฉันเจอเธอครั้งแรก ฉันก็คิดว่าเธอมีวาสนากับอวี๋เยว่หาน คิดไม่ถึงเลย ว่าจะได้เธอมาจริงๆ…”

 

 

“เสี่ยวมู่มู่ ขอให้เธอวางใจนะ แม้ตระกูลอวี๋จะมีกฎมากมาย แต่ย่าไม่ใช่คนแก่หัวโบราณ พื้นฐานครอบครัวไม่สำคัญหรอก ขอแค่พวกเธอสองคนหนุ่มสาวรักกัน ฉันไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น!”

 

 

คุณนายใหญ่อวี๋พูด พลางเงยหน้ามองอวี๋เยว่หานครั้งหนึ่ง

 

 

จากนั้นก็เปลี่ยนมาสั่งสอนอวี๋เยว่หาน

 

 

“เด็กบ้า เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมถึงปิดบังฉันได้!”

 

 

“ฉันว่านะ เธอนอนกับเขาแล้ว…ก็ต้องรับผิดชอบ ไม่รับผิดชอบไม่ได้! เรื่องนี้จะจบแบบนี้ไม่ได้!”

 

 

คุณนายใหญ่อวี๋ตีโต๊ะน้ำชาครั้งหนึ่ง แล้ววางมาดเหมือนราชินีของตระกูลอวี๋

 

 

จากนั้นเธอก็จับมือของเหนียนเสี่ยวมู่ไว้ไม่ยอมปล่อย

 

 

ราวกับกลัวว่าปล่อยมือแล้ว หลานสะไภ้ที่เพิ่งได้มาจะหายวับไปกับตา…

 

 

รับผิดชอบ…

 

 

เมื่อได้ยินคำนี้ ในหัวของเหนียนเสี่ยวมู่นึกถึงภาพที่อวี๋เยว่หานถามเธอด้วยสีหน้าจริงจัง ว่าเธอจะได้เขาแล้วทิ้งหรือเปล่าในทันที

 

 

ใบหน้าของหญิงสาวพลันแดงระเรื่อ ก่อนจะอธิบายด้วยความตื่นเต้น

 

 

“คุณนายใหญ่คะ พวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด…ความจริงแล้วไม่ต้อง…” เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่ทันตบ คุณนายใหญ่อวี๋ก็ขัดเธอเสียแล้ว

 

 

หญิงชราจับมือของเธอวางบนฝ่ามือของตัวเอง แล้วบีบไว้จนแน่น

 

 

“เธอไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจทั้งหมดนั่นแหละ! ผู้หญิงจะค่อนข้างขี้อายกว่าผู้ชายเสมอ แต่มีย่าอยู่ น่าจะเป็นญาติผู้ใหญ่ให้เธอเอง จะไม่ให้เจ้าเด็กบ้านี้เอาเปรียบแล้วไม่รับผิดชอบอีก!”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

 

 

“ฉันว่าชนวันดีกว่าเลือกวัน วันนี้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันพอดี พวกเรากำหนดวันพิธีของทั้งสองคนเลยดีกว่า แต่งงานเลยอาจจะฉุกละหุกเกินไป หมั้นไวก่อนก็ได้…” คุณนายใหญ่พูด พลางหันหน้าไปสั่งพ่อบ้านอย่างเบิกบานใจ ให้อีกฝ่ายเตรียมเชิญแขก

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

 

 

นี่มันเหตุการณ์อะไรกัน

 

 

เธอเป็นใคร เธออยู่ที่ไหน เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

 

 

มะ หมั้น…

 

 

หญิงสาวพลันตกอกตกใจ ก่อนจะมองอวี๋เยว่หานด้วยความร้อนใจ

 

 

อวี๋เยว่หานยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม และยังยืนอย่างสุขุมอยู่ที่เดิม ไม่พูดจาอะไรสักคำ

 

 

ท่าทางเชื่อฟังการจัดการของผู้หลักผู้ใหญ่เต็มที่!

 

 

เมื่อสบสายตาของเหนียนเสี่ยวมู่ เขาก็วางมือใหญ่ลงบนหัวของเธอ แล้วพูดพร้อมนัยน์ตาสีดำลุ่มลึก “คุณไม่ต้องการให้ผมรับผิดชอบเหรอ”

 

 

‘…ประเด็นสำคัญในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้โว้ย!’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ

 

 

“ไม่เป็นไร ผมอยากรับผิดชอบคุณก็พอแล้ว” เขาพูดเสริมอย่างไม่รีบร้อน

 

 

หลังจากพูดจบ เขาก็อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วจากในอกของเธอ แล้วส่งให้พ่อบ้าน ให้อีกฝ่ายพาเด็กหญิงไปนอน

 

 

“ย่าครับ ดึกแล้ว ค่อยจัดการเรื่องหมั้นพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย ควรจะนอนได้แล้วนะครับ”

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น คุณนายใหญ่อวี๋ก็ยิ้มเบิกบานใจทันที

 

 

หญิงชราปิดปากแอบยิ้ม “ดีๆๆ ฉันไม่รบกวนโลกของพวกเธอสองคนแล้ว เธอก็เบาๆ หน่อยล่ะ อย่าให้เสี่ยวมู่มู่เหนื่อยเกินไปนะ”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

 

 

‘คุณนายใหญ่อวี๋ ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อกี้คุณเพิ่งพูด ว่าจะไม่ให้เขารังแกฉันอีก…’