หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 581 ความลำบากใจของเขา / ตอนที่ 582 สถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก

ตอนที่ 581 ความลำบากใจของเขา

 

 

ทั้งที่เพิ่งวิ่งมาถึงลานจอดรถ เขาก็หารถของตัวเองเจอทันที

 

 

วินาทีที่เปิดประตูรถออก ร่างกายของเขาพลันโซเซ ด้วยเพราะรีบร้อนวิ่งมาตลอดทาง สีหน้าซีดขาวขึ้นบ้างในทันที

 

 

และเพราะอยากง้อซ่างซินที่เพิ่งจากไป เขาฝืนร่างกายเปิดประตูรถ แล้วเข้าไปนั่งในที่นั่งคนขับ ก่อนจะสตาร์ทรถ แล้วตามหญิงสาวไป

 

 

ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็ว ไม่ต่างอะไรจากขับรถแข่งเลยทีเดียว

 

 

เขารู้จักโรงแรมที่เธอพักอยู่ จึงแน่ใจเป้าหมายอย่างยิ่ง

 

 

หลังจากขับรถไปได้ไม่นาน ถังหยวนซือก็เห็นรถแท็กซี่ที่ซ่างซินนั่ง

 

 

ถังหยวนซือเหยียบคันเร่งเพิ่มวความเร็ว จู่ๆ ก็รู้สึกอึดอัดที่หน้าอก ทำให้เขาต้องหรี่ตาลงในทันที

 

 

สองมือของชายหนึ่มจับพวงมาลับแน่น จนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปน

 

 

ใบหน้าที่เดิมทีซีดขาวอยู่แล้ว ตอนนี้ดูขาวจนน่าเวทนา

 

 

ครั้นเห็นว่าจะตามรถแท็กซี่ทันแล้ว เขาก็กัดฟัน จอดรถลงที่ข้างทาง

 

 

รถของเขาเพิ่งหยุดลง เขาเอนกายพิงพนักพิงหลัง มือซ้ายกดหน้าอกอย่างแรง ส่วนมือคลำหาบางอย่างที่คอนโซล…

 

 

ไม่นานก็เจอขวดยาเล็กๆ ขวดหนึ่ง…

 

 

ชายหนุ่มเทยาข้างในออกมาเม็ดหนึ่ง แล้วโยนใส่ปากโดยตรง เขากลืนมันลงไปโดยไม่ต้องใช้น้ำด้วยซ้ำ

 

 

แค่ขยับเพียงเล็กน้อย ก็เหมือนใช้พลังของเขาจนหมดทั้งร่าง

 

 

ถังหยวนซือเหงื่อแตกชุ่มไปทั้งตัว บนใบหน้าหล่อเหลามีหลงเหลือเลือดฝาด มือข้างที่กดหน้าอกอยู่ยังไม่ยอมปล่อย…

 

 

เขามองรถของซ่างซินหายไปจากตรงหน้า

 

 

หายไปแล้ว

 

 

เขาเอนตัวพิงบนประตูรถทันที ฝืนสติเฮือกสุดท้าย ต่อสายหาผู้ช่วย

 

 

ทว่าเพิ่งต่อสายได้ ภาพตรงหน้าของเขาก็มืดมน…

 

 

 

 

 

รถแท็กซี่จอดที่หน้าโรงแรม

 

 

ซ่างซินเปิดประตูรถลงมาจากด้านใน มองถนนที่ว่างเปล่าด้านหลัง มุมปากปรากฏรอยยิ้มเยาะตัวเอง

 

 

เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่

 

 

ถังหยวนซือพบว่าเธอปล่อยวางเขาไม่ได้ ตอนนี้ควรจะหลีกเลี่ยงเธอถึงจะถูก ทำไมยังกล้ามาหาเธออีก

 

 

“ขอบคุณค่ะ” ซ่างซินจ่ายเงิน แล้วกลับหลังหันเดินเข้าไปในโรงแรม

 

 

เมื่อกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้ว ก่อนจะรูดคีย์การ์ดเข้าไปข้างใน เธอหันกลับไปมองทางเดินอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

 

 

หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครตามหลังมาจริงๆ เธอถึงปิดประตูห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

 

ทว่าเพิ่งปิดประตูไปได้เพียงหนึ่งวินาที น้ำตาของเธอก็นองหน้า

 

 

เธอพิงบานประตู คุกเข่าลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง สองมือปิดหน้า ร้องไห้โดยที่ไม่มีเสียง…

 

 

“ครืดๆ…” เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

 

 

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋า หลังจากมองหน้าจอแล้วครั้งหนึ่ง เธอถึงจะรับสาย

 

 

เสียงของผู้จัดการดังมาจากปลายสาย

 

 

“มีหน้าปกแมกกาซีนไฮโซอยากให้เธอถ่ายภาพธีมหลัก เป็นสำนักพิมพ์นิตยสารที่เธอชอบ แต่ต้องไปถ่ายที่เมืองนอก ฉันก็เลยมาถามความเห็นของเธอก่อน…”

 

 

“ฉันจะไปค่ะ” ซ่างซินตอบทันที

 

 

หญิงสาวยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แววตาของเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว

 

 

ถ้าไม่ใช่เพราะขอบตาแดงก่ำอยู่ คงจะมองไม่ออกว่าเธอเพิ่งร้องไห้

 

 

“ช่วยฉันจัดการขั้นตอนไปต่างประเทศโดยเร็วที่สุดด้วยค่ะ ฉันอยากไปพรุ่งนี้เลย”

 

 

ถ้าอยู่ในประเทศ จะทำให้เธอคิดถึงถังหยวนซืออยากอดไม่ได้ ทั้งยังอยากเจอเขาอีกต่างหาก อย่างนั้นก็ไปเสียดีกว่า

 

 

ยิ่งไปไกลยิ่งดี…

 

 

ไม่ได้เจอเขา ก็คงไม่คิดถึงหรอก

 

 

“พรุ่งนี้เหรอ” ผู้จัดการตะลึงไป “ทำไมถึงรีบขนาดนี้ ซ่างซิน ฉันยังไม่ได้ส่งรายละเอียดงานให้เธอดูเลย”

 

 

ซ่างซินยืนขึ้นอย่างช้าๆ มองในห้องรอบหนึ่ง ก่อนจะพูดขัดผู้จัดการเสียงเบา ทำลายความเงียบงันในห้อง “ไม่ต้องหรอก ในเมื่อคุณคิดว่าไม่มีปัญหา ก็เซ็นสัญญาเลยค่ะ ฉันขอแค่เรื่องเดียว ฉันอยากออกเดินทางไปก่อนถ่ายทำ ไปพรุ่งนี้เลย”

 

 

 

 

 

ตอนที่ 582 สถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก

 

 

หลังจากเธอพูดจบ ก็กดวางสายในทันที ไม่รอให้ผู้จัดการพูดอะไรอีก

 

 

เธอถือโทรศัพท์มือถือเดินไปที่หน้าเตียง ก่อนจะหันหน้าไปมองห้องของโรงแรมที่ตัวเองพักอยู่ครั้งหนึ่ง

 

 

ก่อนหน้านี้เธออยู่ที่นี่คนเดียว แต่กลับไม่รู้สึกอ้างว้าง

 

 

ทว่าตั้งแต่เขามา เธอรู้สึกหนาวจนกลัวทุกครั้ง ที่กลับมาที่นี่

 

 

เหนื่อยจริงๆ

 

 

ตามเขามานานขนาดนี้ วุ่นวายกับเขามานานขนาดนี้

 

 

ถ้าในใจเขามีเธอ ก็คงจะหวั่นไหวไปนานแล้ว

 

 

แต่ที่เธอเห็น เขามีแต่หลบเลี่ยงและรำคาญ

 

 

เขาคงจะเกลียดเธอมากสินะ?

 

 

คืนนั้นเขาเป็นห่วงเธอ เพราะเธอดื่มมากจนเกินไป และมีสัมพันธ์กับเธอโดยไม่ได้ระวัง ทั้งรู้สึกผิดต่อเธอ ติดค้างเธอ

 

 

ชายหนุ่มเป็นห่วงที่เธอไปดูตัว เพียงเพราะอยากหาผู้ชายดีๆ ที่เขาคิดว่าเหมาะสม อย่างนี้ถึงจะได้ผลักไสเธอออกไปได้อย่างมีเหตุผล ไม่รู้ว่าเขามีอะไรต้องเสียดายอีก…

 

 

ดูสิ เธอทำตัวเองตกต่ำแค่ไหน

 

 

ยิ่งเขาเป็นอย่างนี้ เธอก็ยิ่งรังเกียจตัวเอง

 

 

ซ่างซินเดินไปหน้าตู้ไวน์ ก่อนจะหยิบไวน์แดงออกมาจากข้างในหนึ่งขวด แล้วเทให้ตัวเองหนึ่งแก้ว

 

 

เธอยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

 

 

ขณะที่คิดจะดื่มเป็นแก้วที่สอง อาการคลื่นไส้พลันเอ่อขึ้นมาจากหน้าอก

 

 

หญิงสาวรีบวางแก้วลง แล้วพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำ

 

 

“อ้วก” เธอสำรอกไวน์แดงที่เพิ่งดื่มออกมาทันที

 

 

หลังจากกอดโถส้วมอาเจียนไปได้พักหนึ่ง จนสิ่งที่อยู่ในท้องหมดเกลี้ยงแล้ว เธอถึงรู้สึกตัวว่ายังมีชีวิตอยู่

 

 

ซ่างซินพิงข้างโถส้วมอย่างไร้เรี่ยวแรง ยืนไม่ไหว…

 

 

 

 

 

ท้องฟ้ามืดสนิท

 

 

รถหรูสีดำสนิทคันหนึ่งจอดอยู่บนถนนอย่างเงียบงัน

 

 

เทียบกับถนนที่คึกคักฝั่งตรงข้ามแล้ว ตรงนี้เหมือนโลกที่ถูกลืมก็ไม่ปาน

 

 

“คุณชายฟ่าน สถานที่ที่คุณถามถึงอยู่ตรงนี้ครับ” ผู้ช่วยจอดรถจนนิ่งสนิท แล้วชี้ไปยังตลาดที่ดูมืดสลัว

 

 

หากมองไปจากตรงนั้น ข้างในนั้นไม่มีคนเลยสักคน ไม่เหมือนสถานที่ค้าขายที่คึกคักเลย

 

 

เมื่อได้ยินผู้ช่วยพูดแล้ว ฟ่านอวี่ที่นั่งอยู่เบาะหลังพลันปิดคอมพิวเตอร์ แล้วหันหน้าไปมองนอกหน้าต่างอย่างเชื่องช้า

 

 

ภาพที่เห็นที่ให้ดวงตาอ่อนโยนของเขาวูบไหวเล็กน้อย จากนั้นเขาถึงเปิดประตูรถออกไปข้างนอก

 

 

ชายหนุ่มเดินผ่านถนนที่เงียบสงบไปยังตลาด

 

 

ตลาดในตอนนี้ว่างเปล่า มีเพียงลมหนาว

 

 

เขาไม่ได้เร่งร้อน กลับเดินรอบตลาดหนึ่งรอบ สุดท้ายถึงเข้าใกล้มุมหนึ่งทางซ้ายมือ เพื่อหาทางเข้าทางหนึ่ง

 

 

ฟ่านอวี่กำลังจะเดินเข้าไป ก็พบว่าทางเข้าเดียวนี้ถูกปิดตายไปแล้ว

 

 

ทำเอาเขาถึงกับชะงักฝีเท้า

 

 

“ที่อยู่ไม่ผิดแน่นะ?”

 

 

“ไม่น่าจะผิดไปได้นะครับ ตามที่คนบริจาคแหวนบอกมา ตอนนั้นเขาซื้อแหวนวงนั้นได้ที่นี่ แต่ตอนนั้นเขาดื่มจนเมา จึงโดนกลุ่มเพื่อนลากมาที่งานประมูลใต้ดิน เขาเห็นว่าแหวนวงนั้นออกแบบไว้พิเศษมาก ราคาก็ถูกมากด้วย ถึงได้ซื้อไว้ ส่วนเรื่องอื่นเขาก็ไม่รู้หมือนกันครับ” ผู้ช่วยอธิบายอย่างนอบน้อม

 

 

งานประมูลใต้ดิน ไม่ใช่งานประมูลที่ถูกกฎหมาย

 

 

ของที่ปล่อยขายในนั้น ส่วนใหญ่มีที่มาไม่ชัดเจน ได้มาจากช่องทางการขายของโจรเสมอ

 

 

ด้วยเหตุนี้ คนที่มีฐานะจึงไม่อยากให้คนอื่นรู้ ว่าพวกเขาเคยซื้อของจากสถานที่ประเภทนี้

 

 

ท่าทางพวกเขาจะมาช้าเกินไป

 

 

ฟ่านอวี่กลับไปที่รถอีกครั้ง

 

 

บนใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความมืดมน

 

 

ถานเปิงเปิงปิดปากเงียบ เขาสืบไม่เจออะไรทั้งนั้น

 

 

ตอนนี้แม้แต่เบาะแสของแหวนราชินีก็หายไปแล้ว

 

 

ชายหนุ่มหลุบดวงตาอ่อนโยนลงเล็กน้อย นัยน์ตาทอประกายวูบไหว ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

 

 

นิ้วเรียวยาวเคาะบนประตูรถอย่างแผ่วเบา