หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 595 คิดไม่ถึงว่าเป็นของมีค่า! / ตอนที่ 596 จิกซอว์ชิ้นสุดท้าย

ตอนที่ 595 คิดไม่ถึงว่าเป็นของมีค่า!

 

 

“…” สีหน้าของฟ่านอวี่หม่นลงเล็กน้อย สายตาเริ่มประปลาดใจ

 

 

แหวนของลิ่วลิ่วไม่เคยอยู่ห่างกายเธอเลย

 

 

ทำไมถึงมีคนเก็บมันได้ล่ะ

 

 

ความเงียบของฟ่านวี่ทำให้ฟางจื่อลนลานในทันที ด้วยคิดว่าคุณชายคนนี้ไม่เชื่อ จึงรีบพูดว่า “ผมพูดความจริงนะ ผมเก็บแหวนวงนั้นได้จริงๆ…”

 

 

ฟางจื่อลังเลอยู่หลายวินาที ถึงจะกัดฟัน

 

 

“เอาล่ะ ผมพูดตามตรง ตอนที่ผมเก็บแหวนได้ ข้างๆ เหมือนจะมีผู้หญิงนอนอยู่คนหนึ่ง แต่ผมเรียกเธอตั้งหลายครั้งแล้ว เธอกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร ดูเหมือนตายไปแล้ว ผมอยากรวย ไม่ได้อยากยื้อชีวิตใคร ตอนนั้นยังไงก็ต้องรีบหนี”

 

 

“ผมเก็บแหวนได้แล้ว ก็หนีไปทันที เมื่อสร่างเมาหลังกลับบ้าน ผมเห็นว่าบนแหวนมีรอยเลือดด้วย ยังกังวลว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นตาย จะมีคนมาตามหาผม ผมเลยไม่รีบล้างแหวนวงนั้น แล้วขายไปในราคาถูก ใครจะไปรู้ ว่าแหวนที่ดูเก่าๆ วงนั้นจะเป็นของมีค่า!”

 

 

พอฟางจื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจ เพราะพลาดไปเป็นร้อยล้าน!

 

 

เขาคลาดกับเงินร้อยลานไปแล้ว

 

 

คิดขึ้นมาแล้วอยากจะตีอกชกหัว!

 

 

ยังไม่ทันที่ฟางจื่อจะพูดอะไร ฟ่านอวี่ก็กำคอเสื้อของเขาอย่างโกรธเกรี้ยว “คุณว่าอะไร ตอนที่คุณเก็บแหวนได้ ข้างๆ มีผู้หญิงนอนอยู่คนหนึ่งเหรอ หน้าตาเป็นยังไง เธออยู่ที่ไหน”

 

 

ความโกรธเคืองที่พัดกระพืออยู่ทั่วร่างของชายหนุ่ม คล้ายกับซาตานที่ออกมาจากขุมนรกเลยทีเดียว

 

 

ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องใช้น้ำเสียงหยาบคาย เพียงแค่สายตาก็ทำให้รู้สึกเหมือนถูกยมทูตจับจ้องแล้ว

 

 

ฟางจื่อกลัวปฏิกิริยาของอีกฝ่ายจนดุ้งตัวโยน พลางกลืนน้ำลายอย่างแรง “ผะ ผมไม่รู้…ตอนนั้นท้องฟ้ามืดมาก ผมก็เมามากด้วย มองอะไรไม่ชัดทั้งนั้น…”

 

 

“งั้นคุณเก็บแหวนได้ที่ไหน” ฟ่านอวี่ตะคอกเสียงต่ำอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้

 

 

เขาตามหาลิ่วลิ่วมานานหลายปี แต่ก็ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

ไม่เคยมีสักครั้ง ที่เขารู้สึกเข้าใกล้ลิ่วลิ่วของเขาขนาดนี้

 

 

ตอนนี้เขาแค่เกลียด ที่ไปอยู่ข้างๆ กายเธอทันทีไม่ได้!

 

 

“ผะ ผมจำไม่ได้แล้ว เรื่องที่ผมเก็บแหวนได้ก็ผ่านมาสามปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะช่วงนี้ได้ยินว่าแหวนวงนี้ประมูลได้เงินเป็นร้อยล้าน ผมคงจะเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว…” ฟางจื่อพูดสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมาทั้งหมดแล้ว

 

 

เขาไม่เคยเจอคนอย่างฟ่านอวี่มาก่อน

 

 

ชายหนุ่มดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ความเฉยชาในสายตาของเขากลับเหมือนมัจจุราช

 

 

เพียงแค่ปรายตามอง ก็ทำให้รู้สึกหนาวเข้าไปถึงกระดูกได้แล้ว

 

 

เพื่อรักษาชีวิตไว้ ฟางจื่อไม่กล้าพูดโกหกโดยสิ้นเชิง

 

 

ครั้นได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ฟ่านอวี่ก็ตะลึงงัน “สามปีก่อน…”

 

 

สามปีก่อน ลิ่วลิ่วของเขาได้รับบาดเจ็บ แม้แต่แหวนก็หายไปด้วย

 

 

เธอต้องบาดเจ็บหนักแน่นอน ถึงได้ปล่อยให้คนเก็บแหวนวงโปรดของเธอไป

 

 

สามปีก่อน…

 

 

ในหัวสมองของฟ่านอวี่มีข้อมูลบางอย่างผุดขึ้นมา

 

 

ชายหนุ่มหยุดชะงักไปในทันที

 

 

“หลายปีก่อนฉันเกิดอุบัติเหตุ เกือบจะตายแล้วด้วยซ้ำ ต่อมาพอตื่นขึ้น ฉันก็จำเรื่องหลายๆ เรื่องไม่ได้ คำถามที่คุณถามฉันก่อนหน้านี้ ฉันลืมไปแล้วจริงๆ…”

 

 

“อยากอื่นฉันไม่รู้หรอก ฉันรู้แค่ว่าถานเปิงเปิงเก็บฉันมาจากใกล้ๆ โรงพยาบาล…”

 

 

คำพูดของเหนียนเสี่ยวมู่ดังขึ้นข้างหูของเขาอีกครั้ง

 

 

ถ้าตอนที่เธอเกิดอุบัติเหตุเป็นเมื่อสามปีก่อน อย่างนั้นคนที่ฟางจื่อจเอในตอนนั้น ก็อาจจะเป็นเธอ!

 

 

ลูกตาของฟ่านอวี่หดตัวโดยพลัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นในทันที

 

 

“คิดให้ดีๆ ตอนนั้นคุณเก็บแหวนได้ตรงไหน ใกล้ๆ กับโรงพยาบาลหรือเปล่า!”

 

 

“…คุณรู้ได้ยังไงว่าแถวนั้นใกล้กับโรงพยาบาล” ฟางจื่อได้ยินแล้วก็ถามด้วยความประหลาดใจ

 

 

 

 

 

ตอนที่ 596 จิกซอว์ชิ้นสุดท้าย

 

 

ฟ่านอวี่ราวกับตื่นจากภวังค์ นึกอะไรขึ้นได้

 

 

“ตรงที่ผมอยู่ในตอนนั้น ใกล้ๆ มีโรงพยาบาลแห่งหนึ่งจริงๆ แถมอยู่ใกล้กับตรงที่ผมอยู่มากด้วย ทุกวันที่ผมกลับบ้าน ก็จะผ่านโรงพยาบาลนั้นทุกวัน วันที่เก็บแหวนได้ ผมคิดจะข้ามถนนเส้นนั้นกลับบ้านเหมือนปกติ…”

 

 

ฟางจื่อนึกถึงสถานการณ์ในตอนนั้นอย่างละเอียด

 

 

“แต่เวลาผ่านมานานแล้ว ผมจะไม่ได้จริงๆ ว่าเป็นที่ไหนกันแน่…คุณชายฟ่าน ผมบอกทุกอย่างที่รู้ไปหมดแล้ว พวกนี้เป็นเรื่องจริง ผมไม่ได้หลอกคุณจริงๆ นะ!”

 

 

“…” ฟ่านอวี่หลุบตาสีน้ำตาเข้มเล็กน้อย

 

 

ชายหนุ่มเงียบไปหลายวินาที ถึงจะหันหน้าไปมองผู้ช่วย

 

 

“เตรียมนักสะกดจิตให้เขาคนหนึ่ง ช่วยเขาทดลองนึกถึงอดีตสักครั้ง ดูว่าจะทำให้เขานึกสถานที่ที่เก็บแหวนในตอนนั้นได้ไหม”

 

 

“ครับ” ผู้ช่วยค้อมตัวจากไปอย่างนอบน้อม

 

 

ครั้นได้ยินว่าจะถูกสะกดจิต สีหน้าของฟางจื่อก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

 

ขณะกำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ฟ่านอวี่ก็หยิบเช็คบางๆ ออกมา แล้วเขียนจำนวนส่งให้เขา

 

 

“…” ฟางจื่อเห็นเช็คตรงหน้า ก็ตาเป็นประกายทันที!

 

 

สองมือของเขาหยิบเช็คขึ้นมา ยิ้มกริ่มจนตาเหลือเป็นขีดเล็กๆ รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

 

 

“คุณชยฟ่านวางใจ ผมจะให้ความร่วมมือกับนักสะกดจิตอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ผมจะช่วยคุณนึกสถานที่ที่เก็บแหวนให้ได้!”

 

 

ไม่นานก็ติดต่อนักสะกดจิตได้

 

 

คนกลุ่มหนึ่งออกเดินทางไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

 

 

เวลาสามปีนั้นนานมาก

 

 

ถ้าเป็นสถานที่อื่น อาจจะมีความเป็นไปได้มากมาย แต่เมื่อก่อนฟางจื่อเคยอาศัยอยู่ใกล้ๆ กับโรงพยาบาลพอดี

 

 

ถนนในตอนนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยจำนวนหนึ่งเท่านั้น ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในสภาพเดิม

 

 

“ที่นี่แหละ นี่คือที่ที่ผมเคยอยู่” ฟางจื่อพาพวกเขาเดินไปยังหน้าอาคารที่อยู่อาศัยเก่า ตามการนำทางของนักสะกดจิต

 

 

เวลาผ่านไปไวเหลือเกิน

 

 

ที่นี่ผุพังไปจนถูกล้อมเชือกสีแดง บนนั้นมีสัญลักษณ์บ่งบอกว่าห้ามเข้าใกล้

 

 

อีกไม่นานที่นี่ก็จะถูกรื้อถอน

 

 

“คุณชายฟ่าน ผมถามคนแถวนี้มาแล้วครับ เมื่อก่อนฟางจื่อเคยอยู่ที่นี่จริงๆ แม้เขาจะเอ้อระเหยลอยชาย ไม่นับว่าเป็นคนดีอะไร แต่ดีกับคนเฒ่าคนแก่ทีเดียว ที่นี่ไม่มีลิฟต์ เขามักจะช่วยคนแก่ในตึกเก่าๆ นี้ถือของเสมอ ก็เลยมีคนแก่หลายคนจำได้ครับ”

 

 

ผู้ช่วยกลับมารายงานข้างๆ ฟ่านอวี่อย่างนอบน้อม

 

 

หลังจากชะงักไปเล็กน้อย เขาก็พูดต่อ “พวกเราตรวจสอบแล้วครับ โรงพยาบาลที่ถานเปิงเปิงทำงานอยู่ หากเดินไปจากที่นี่ ก็ใช้เวลาแค่สิบกว่านาทีเท่านั้นครับ!”

 

 

เวลา สถานที่ตรงกันพอดี

 

 

บวกกับพยานสถานที่อย่างฟางจื่อ เขาเจอผู้หญิงหมดสติอยู่ข้างๆ ตอนที่เขาเก็บแหวนได้ บนแหวนมีรอยเลือด…

 

 

ถานเปิงเปิงเคยบกกับเขาว่า ตอนเธอเก็บเหนียนเสี่ยวมู่มาได้ หญิงสาวบาดเจ็บไปทั้งตัว…

 

 

ถ้าคนที่ฟางจื่อเจอก็คือเหนียนเสี่ยวมู่ และเขานำแหวนวงนั้นไปก่อนที่ถานเปิงเปิงจะมา อย่างนั้นก็อธิบายได้แล้ว ว่าทำไมถานเปิงเปิงถึงไม่เคยเห็นแหวนวงนั้นมาก่อน!

 

 

ตอนนี้ขอเพียงฟางจื่อจำสถานที่ที่เก็บแหวนในตอนนั้นได้ จิกซอว์ปริศนาชิ้นสุดท้ายก็จะสมบูรณ์!

 

 

ฟ่านอวี่หลุบตาสีน้ำตาลเข้มลง ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นเล็กน้อย มองไปยังนักสะกดจิตที่กำลังนำทางฟางจื่อ ให้พยายามนึกถึงภาพในตอนนั้น

 

 

สีหน้าของฟางจื่อชะงักงันไปบ้าง เขาขมวดคิ้ว ราวกับเจอปัญหาอะไรบางอย่าง

 

 

ทันใดนั้นเขาก็ตาเป็นประกายในทันที จู่ๆ ก็เดินจ้ำอ้าวไปยังทิศทางหนึ่ง

 

 

ในปากพึมพำได้ศัพท์ว่า “ที่นี่แหละ…ที่นี่…”