หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 633 รำลึกความหลัง คุณชายหานโดนสวมเขาอีกแล้ว / ตอนที่ 634 ละครประจำปี ครึ่งชีวิตแรกของเธอ

ตอนที่ 633 รำลึกความหลัง คุณชายหานโดนสวมเขาอีกแล้ว

 

 

ฟ่านอวี่พูดได้ถูกต้องแล้ว เรื่องในอดีต ลืมไปแล้วก็ควรจะปล่อยมันไป

 

 

นี่คือชะตาที่ลิขิตเอาไว้

 

 

นึกขึ้นมาได้ก็ดูจะไม่ได้เป็นผลดีอะไร

 

 

ตอนนี้เธอยังไม่ทันจะนึกขึ้นมาได้ คนบางคนก็แทบจะคว่ำถังน้ำส้มสายชูแล้ว ถ้าเกิดนึกขึ้นมาได้จริงๆ เกิดเธอทำเรื่องอะไรที่มันเกินเลยกับฟ่านอวี่……

 

 

“ตอนคุณเด็กๆ เวลานอนมักจะชอบจับมือของผมเอาไว้ บอกว่ากุมมือผมแล้วรู้สึกสบาย บางครั้งเวลาคุณนอนไม่หลับก็มักจะมาหาผมที่นี่ จับนิ้วของผมเอาไว้ ให้ผมนอนเป็นเพื่อนคุณ”

 

 

ฟ่านอวี่ขับปากพูดขึ้นน้อยๆ วางระเบิดไปอีกลูก

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!

 

 

หญิงสาวหันกลับไปมองสีหน้าของอวี๋เยว่หานอีกครั้ง ตอนนี้ดำสนิทไปแล้ว!

 

 

“อวี๋เยว่หาน คุณใจเย็นๆ ก่อนนะ คุณก็น่าจะรู้หนิว่าเด็กผู้หญิงมักจะชอบเด็กผู้ชายที่อายุมากกว่าตัวเอง ตอนนั้นฉันต้องเห็นฟ่านอวี่เป็นพี่ชายแน่ๆ เป็นแค่เด็กติดพี่ชาย ไม่มีอะไรมากกว่านั้น!”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่กลืนน้ำลายลงคอแล้วเอ่ยพูดต่อ

 

 

“ใครไม่มีช่วงเวลาที่บ้าคลั่งตอนเด็กๆ กันบ้าง ตอนเด็กคุณก็มีเหวินหย่าไต้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง เธอยังไปเล่นกับคุณที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ทุกวันเลย คุณย่ายังเคยบอกว่าจะให้เธอแต่งงานเป็นภรรยาคุณด้วย ฉันใจกว้างขนาดไหนกัน เคยต่อว่าคุณเรื่องนี้หรือเปล่า”

 

 

“ผมไม่เคยเล่นเปียโนให้เธอฟัง” น้ำเสียงเยือกเย็นของอวี๋เยว่หานดังขึ้น

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!

 

 

“ผมไม่เคยจับมือของเธอ” น้ำเสียงของอวี๋เยว่หานเย็นชากว่าเดิม สายตาส่อแววทะมึนขึ้น

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!

 

 

“แล้วผมก็ไม่เคยให้เธอมานอนบนเตียงของผม ขนาดห้องผมเธอยังไม่เคยเข้ามาเลย” อวี๋เยว่หานพูดถึงประโยคสุดท้ายก็เริ่มกัดฟันกรอด

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!

 

 

ได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ……

 

 

ฟ่านอวี่พูดเรื่องอะไรไม่พูด ดันพูดแต่ ”เรื่องดีๆ” ที่เธอไปหว่านเสน่ห์ใส่พี่ชายในตอนเด็กๆ ทั้งนั้น

 

 

แบบนี้คนบางคนก็คงคว่ำถังน้ำส้มสายชูหกหมดแน่ๆ

 

 

ทำอย่างไรดี

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่กระพริบตาปริบๆ หมุนตัวพุ่งเข้าใส่อ้อมกอดของชายหนุ่ม เอื้อมมือไปโดอบรอบคอของเขาเอาไว้

 

 

สายตาใสซื่อจริงใจจ้องไปที่เขา “ตอนนี้ในใจของฉันมีแค่คุณ นอกจากคุณแล้ว ฉันจะไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนอนของฉัน ขึ้นเตียงของฉันอีก”

 

 

พอพูดจบ เธอก็เพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

 

 

ใบหน้าแดงก่ำ!

 

 

มองดูอวี๋เยว่หานที่นิ่งอึ้งไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็ก้มศีรษะซุกไปที่อกของเขา

 

 

อ๊ายยยยยยย!

 

 

ภาพลักษณ์นางฟ้าของเธอ หมดสิ้นแล้ว!

 

 

“……” อวี๋เยว่หานเอื้อมมือไปกอดหญิงสาวเอาไว้ มองดูสีหน้าเอียงอายของเธอ ความหดหู่ในใจก็สลายหายไปในทันที

 

 

ผู้หญิงของตัวเอง นอกจากจะตามใจแล้ว จะทำอะไรได้อีกล่ะ

 

 

เธอชอบยั่วพี่ชายหน้าตาดีๆ เขาก็หน้าตาดีไง

 

 

เธอชอบเลี้ยงพี่ชาย อย่างนั้นเขาก็จะเอาเงินของเขาให้เธอ ให้เธอเลี้ยงเขา

 

 

อวี๋เยว่หานจูงมือเธอเดินไปที่หน้าต่าง หันไปมองทางที่พวกเขาเดินผ่านมา ดวงตาดำขลับกวาดมองไปที่ตำแหน่งประตูด้านหลัง แววตามีประกายขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองฟ่านอวี่

 

 

“คุณบอกว่า คุณมักจะเห็นเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นเหรอ”

 

 

“ส่วนใหญ่ มักจะยืนอยู่หน้าประตู” ฟ่านอวี่เดินเข้าไปด้านหน้า สองมือยันอยู่ตรงหน้าต่าง ปีนขึ้นไป นั่งยองๆ อยู่บนหน้าต่าง มองไปด้านนอก

 

 

จากมุมของเขา สามารถมองเห็นประตูหลังได้พอดี ถ้าเกิดมีคนแอบเข้ามาทางประตูที่ไม่ได้ปิดสนิท มองจากมุมที่เขาอยู่ก็จะเห็นได้ทันที

 

 

“เด็กผู้หญิงคนนั้นอายุพอๆ กับลิ่วลิ่ว แต่ว่าทุกครั้งที่ผมเห็นเธอ ผมก็มักจะรู้สึกไม่เข้าใจ” ฟ่านอวี่ชะงักไปเล็กน้อย แววตาประหลาดปรากฏขึ้นในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ราวกับกำลังนึกถึงเรื่องแปลกๆ อะไรอยู่

 

 

น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นต่ำลง

 

 

“เวลาที่ร่างของเธอปรากฏขึ้น มักจะเกิดขึ้นหลังจากที่ลิ่วลิ่วมาที่นี่แล้ว อีกอย่าง เสื้อผ้าที่เธอใส่ ด้านหน้ากับด้านหลังมันดูต่างกันมาก……”

 

 

 

 

 

 ตอนที่ 634 ละครประจำปี ครึ่งชีวิตแรกของเธอ

 

 

ฟ่านอวี่ขมวดคิ้วน้อยๆ เข้าหากัน กึ่งนั่งยองๆ อยู่ตรงขอบหน้าต่าง มือข้างหนึ่งกุมหน้าผาก พยายามหวนระลึกถึงความทรงจำในอดีต

 

 

“ครั้งแรกที่ผมเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอใส่ชุดกระโปรงที่คล้ายคลึงกับลิ่วลิ่ว รูปร่างก็คล้ายกับลิ่วลิ่ว แต่เมื่อเห็นครั้งต่อๆ มา กลับใส่ชุดเสื้อผ้าที่ดูโตกว่าอายุค่อนข้างมาก ราวกับผู้ใหญ่ตัวเล็ก!”

 

 

“หน้าตาของเธอล่ะ ในเมื่อไม่ได้ปรากฏตัวแค่ครั้งเดียว คุณจำรูปร่างหน้าตาของเธอได้บ้างหรือเปล่า” แววตาดำขลับของอวี๋เยว่หานสั่นไหวเล็กน้อย มองไปทางฟ่านอวี่

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ก็ตื่นเต้นขึ้นในทันที

 

 

สิ้นคำถาม ฟ่านอวี่ก็ส่ายศีรษะเบาๆ ริมฝีปากค่อยๆ เอ่ยพูดขึ้น

 

 

“เห็นน่ะเคยเห็น แต่ว่าตอนนั้นผมสนใจแต่ลิ่วลิ่ว ตอนแรกก็เข้าใจผิดคิดว่านั่นคือลิ่วลิ่ว แต่พอออกมาดูอยู่หลายครั้งกลับไม่เห็นคน ผมถึงได้รู้ว่านั่นไม่ใช่ลิ่วลิ่ว”

 

 

มุมปากของฟ่านอวี่ยกยิ้มขึ้น หันไปทางเหนียนเสี่ยวมู่

 

 

“ต้องโทษที่ตอนนั้นลิ่วลิ่วของผมน่ารักเกินไป สายตาของผมเลยไม่มีคนอื่นอยู่เลย”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…….”!!

 

 

ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลังกันนะ

 

 

เธอเพิ่งง้อตาก้อนน้ำแข็งได้ คำพูดประโยคนี้ของฟ่านอวี่ ทำให้เธอกลับไปจมอยู่ที่กองหิมะอีกครั้ง

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เหล่มองไปทางอวี๋เยว่หานที่อยู่ข้างๆ เป็นดังที่คิดจริงๆ ถังน้ำสมสายชูของใครบ้างคน ทะลักออกมาอีกแล้ว!

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่กำลังร้อนรนอยากจะเอ่ยพูดอะไร แต่วินาทีต่อมา สีหน้าของอวี๋เยว่หานก็กลับไปนิ่งสงบตามเดิม

 

 

ไม่เพียงแต่ปกติเท่านั้น ชายหนุ่มยังยิ้มออกมาอีก

 

 

นี่เขาโดนจี้จุดจนเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่านะ

 

 

ไม่ทันที่เหนียนเสี่ยวมู่จะได้สติ อวี๋เยว่หานก็ยกมือขึ้นขยี้ไปที่ศีรษะของเธออย่างเอ็นดู “ผู้หญิงของผม น่ารักตั้งแต่เด็กยันโต มีหมาป่าหิวโหยจ้องจะคอยงาบไปก็เป็นเรื่องปกติ ผมไม่โกรธ”

 

 

หลายครั้งติดต่อกัน ตอนนี้อวี๋เยว่หานเริ่มแน่ใจแล้วว่าฟ่านอวี่จงใจพูด

 

 

พวกเขามาเพื่อสืบเรื่องของสิงลี่ ไม่ได้มาเพื่อฟังเรื่องในอดีตของชายหนุ่ม

 

 

เรื่องที่เขานึกขึ้นมาได้ทุกเรื่อง ล้วนเป็นเรื่องที่เหนียนเสี่ยวมู่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาพอดิบพอดี……

 

 

แต่ว่าตอนนั้นพวกเขายังเด็กกันอยู่ แถมตอนนี้เธอยังลืมเรื่องราวทุกอย่างไปหมดสิ้นแล้ว เขาอยากจะคิดบัญชีแต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่อดกลั้นเอาไว้

 

 

ถ้าเกิดโมโหขึ้นมาจริงๆ ก็เท่ากับเป็นการตกหลุมพรางของฟ่านอวี่

 

 

เมื่ออวี๋เยว่หานคิดได้ รอยยิ้มก็ยิ่งปรากฏให้เห็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น

 

 

เอื้อมมือไปดึงเหนียนเสี่ยวมู่ให้มาอยู่ด้านหน้าตัวเอง ขยี้ผมเธอเสร็จ ก็หยิกแก้มของเธอต่อ

 

 

จงใจก้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากของหญิงสาวต่อหน้าฟ่านอวี่

 

 

 รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของฟ่านอวี่ สลายไปอย่างที่คิดไว้……

 

 

คิดจะแข่งกับเขา

 

 

คนเป็นของเขาแล้ว ไม่ว่าฟ่านอวี่จะนึกถึงกี่ร้อยเรื่องในอดีต แล้วจะทำอะไรได้

 

 

เขาใจกว้าง เขาจะไม่หึง

 

 

“ฟ่านอวี่ คุณจำลักษณะของเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จริงๆ เหรอ รูปร่างล่ะ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเคยเห็นฉันยืนอยู่กับเด็กผู้หญิงที่อายุไล่เลี่ยกันที่สนามหญ้าในบ้านฉัน เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่คุณเคยเห็นที่บ้านคุณหรือเปล่า”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ปะติดปะต่อคำพูดของชายหนุ่ม แล้วถามออกมาอย่างสงสัย

 

 

เธอรู้สึกคุ้นเคยกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่

 

 

เรื่องที่ฟ่านอวี่เล่าให้ฟังเธอจำไม่ได้แล้ว แต่ว่าความรู้สึกในใจไม่ทางโกหกได้

 

 

เหมือนเธอจะเคยอยู่ที่นี่จริงๆ……

 

 

ถ้าเป็นแบบนี้ คำพูดของสิงลี่ก็ดูน่าเชื่อถืออยู่ค่อนข้างมาก

 

 

“ดูจากรูปร่างของเธอแล้ว เหมือนมากจริงๆ” ฟ่านอวี่หรี่ตาแคบลง นำคนทั้งสองมาเทียบกันดู

 

 

ถ้าเกิดว่าตอนนั้น คนที่มักจะมาอยู่ที่หน้าประตูบ้านเขาคือสิงลี่จริงๆ อย่างนั้นเธอก็คงมาตามน้องสาวที่แอบหนีออกมาเล่นของตัวเอง……

 

 

“อยากพิสูจน์ว่าสิงลี่พูดจริงหรือเปล่านั้นไม่ยากหรอก แค่ไปพาตัวเธอมา ตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอกับคุณ ก็รู้ได้แล้วว่าเธอเป็นพี่สาวของคุณหรือเปล่า!”