หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 827 พ่อลูกผูกพันกลายเป็นคู่แค้นแสนรัก / ตอนที่ 828 ผมกำลังรอคุณอยู่!
ตอนที่ 827 พ่อลูกผูกพันกลายเป็นคู่แค้นแสนรัก
ดวงตาดำขลับมองไปทางผู้ช่วยอย่างเงียบๆ “พูดให้ชัดๆ ไม่ได้โทรมาหรือเธอไม่ได้ย้ายกลับมา?”
ผู้ช่วยที่โดนเขาจ้องถึงกับตัวสั่นเย็นหลังวาบ เขารีบตอบกลับไป
“ไม่มีสายจากคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ วันนี้หลังจากที่คุณเหนียนไปคฤหาสน์ของฟ่านอวี่ ตอนบ่ายก็กลับมาที่บริษัท แต่ว่า…แต่ว่ายังไม่ทันถึงเวลาเลิกงานก็ออกไปก่อนเหมือนมีนัด”
ผู้ช่วยยังพูดไม่จบ อวี๋เยว่หานก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาเดินออกไปด้วยสีหน้าถมึงทึง
พอเขาไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ เธอก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมีสีสัน
แม้แต่งานก็โยนทิ้งไว้ เดาในใจได้เลยว่าเธอคงโยนเขาทิ้งด้วยเช่นกัน…
เขาอุตส่าห์รีบร้อนตามหาถานเปิงเปิงเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้เธอ
อวี๋เยว่หานยิ่งคิด หน้าก็ยิ่งบึ้งตึง ขึ้นรถพลางสั่งให้ผู้ช่วยกลับคฤหาสน์ตระกูลอวี๋
ยังปลอบตัวเองในใจว่าพ่อบ้านอาจจะลืมก็เป็นได้ การไม่ได้โทรศัพท์มาไม่ได้แปลว่าเธอไม่ได้ย้ายกลับมา
แต่เมื่อเขากลับไปถึงห้องนั่งเล่นคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ ก็พบว่าห้องนั่งเล่นพื้นที่ขนาดใหญ่มีเพียงแต่ความเยือกเย็น รอยยิ้มมุมปากไม่อาจคงไว้ต่อไปได้
“คุณชายหาน ต้องการให้ผมเตรียมมื้อดึกไหมครับ?”
พ่อบ้านออกมาต้อนรับและถามอย่างนอบน้อม
อวี๋เยว่หานเม้มปากเป็นเส้นตรงโดยไม่พูดอะไร เขาเดินผ่านพ่อบ้านตรงไปยังชั้นบน
พอเข้ามาในห้องก็ไม่เห็นเงาเหนียนเสี่ยวมู่แม้แต่นิดเดียว
โน้ตที่เขาทิ้งไว้ให้เธอถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี…
เยี่ยม
นี่ถือว่าเป็นการตอบกลับเขาสินะ
ดูเหมือนว่าเธอย้ายออกไปแล้วชีวิตจะดีมาก ไม่คิดถึงเขาเลยสักนิด
และไม่คิดจะย้ายกลับมาด้วย
อวี๋เยว่หานถอดเสื้อนอก ยื่นมือดึงเนกไทด้วยความหงุดหงิด เดินไปบนดาดฟ้าและหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าหนึ่งม้วน พอเตรียมจะจุดก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ชอบให้เขาสูบบุหรี่ คิ้วขมวดและทิ้งมันลงถังขยะ
สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์
เรื่องในวิดีโอยังไม่ได้ตรวจสอบให้กระจ่าง ที่เธอไม่ยอมย้ายกลับมาก็อาจจะเป็นเพราะกังวลเรื่องอื่นๆ
ดวงตาดำขลับของอวี๋เยว่หานเปลี่ยนเป็นลึกซึ้ง เขาเดินลงมาและเข้าไปในห้องเสี่ยวลิ่วลิ่ว
เดิมทีแค่กลัวว่าเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยจะเตะผ้าห่มอีกจึงอยากจะไปดูเธอเสียหน่อย
แต่ทันทีที่ประตูเปิด——
“ปะป๊า!”
เจ้าก้อนนุ่มนิ่มคลานออกจากผ้าห่มอย่างรวดเร็วและโผเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
อวี๋เยว่หานโดนซบจนสะดุ้ง
หลุบตามองเธอ มือใหญ่ลูบผมนุ่มของเธอ
“ทำไมยังไม่นอน?”
“ท้องหิวหิว!” เสี่ยวลิ่วลิ่วลูบท้องแฟบน้อยๆ ของตัวเอง ขลุกอยู่ในอ้อมกอดเขา
“……”
เจ้าเด็กตะกละ
กินไม่อิ่มก็ไม่ยอมนอน
อวี๋เยว่หานอุ้มเธอออกจากห้องแล้วให้พ่อบ้านเอานมอุ่นๆ ให้เธอ
เมื่อเห็นเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยประคองนมอุ่นๆ ดื่มอย่างเอร็ดอร่อยโดยที่ยังกอดตุ๊กตาลูกหมูสุดที่รักของตัวเอง มันช่างตรงกันข้ามกับความเหงาของเขาโดยสิ้นเชิง
“ร่างกายเสี่ยวลิ่วลิ่วดีขึ้นแล้วใช่ไหม?” อวี๋เยว่หานถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน
พ่อบ้านรีบตอบ “คุณหมอมาดูให้แล้วครับ ไข้หายแล้วไม่มีปัญหาอะไร แค่สองวันนี้ให้รักษาความอบอุ่น โดนความเย็นไม่ได้”
พ่อบ้านหยุดชั่วคราวแล้วพูดอีกครั้ง
“เช้านี้คุณเหนียนรีบร้อนออกไป ตอนบ่ายกับตอนเย็นก็โทรมาแล้วสองรอบ ถามว่าคุณหนูเป็นยังไงบ้าง พอได้ยินว่าคุณหนูไม่เป็นไรแล้วก็ถึงจะสบายใจ”
“หม่าม้ารักเสี่ยวลิ่วลิ่วที่สุดเลย ยังจุ๊บๆเสี่ยวลิ่วลิ่วในโทรศัพท์ด้วย!” เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยที่กำลังดื่มนมถูตัวอยู่ในอ้อมแขนอวี๋เยว่หาน ยกหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มตาหยี
ดวงตาและคิ้วที่โค้งเหมือนเหนียนเสี่ยวมู่สุดๆ
เมื่ออวี๋เยว่หานมองก็ยิ่งเสียใจ
ตอนที่ 828 ผมกำลังรอคุณอยู่!
เหมือนมีอุ้งเท้าแมวมาข่วนที่หัวใจ อยากเจอเธอ คิดถึงมาก
อวี๋เยว่หานเลื่อนสายตาไปที่เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยพลางเอื้อมมือแตะหน้าผาก “ยังไม่สบายอยู่ไหม?”
เสี่ยวลิ่วลิ่ว “นิดหน่อย คุณลุงหมอบอกว่าหนูหายดีแล้ว”
อวี๋เยว่หาน “แค่ไข้ทุเลาลงเอง ถ้าเผลอไปโดนความเย็นเข้าจะยิ่งหนักเข้าไปอีก เวลาหนูหลับก็ชอบเตะผ้าห่ม ถ้าแม่หนูอยู่ด้วยจะได้กอดหนูนอน”
อวี๋เยว่หานชะงักไปสักพักแล้วถามใหม่
“ยังไม่สบายอยู่ไหม?”
“ไม่ใช่แค่นิดหน่อย เสี่ยวลิ่วลิ่วอยากนอนกับหม่าม้า!” เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยที่เพิ่งถือนมอย่างเอร็ดอร่อยทำตาละห้อยเพื่อคิดจะติดหนึบอยู่บนตัวอวี๋เยว่หานด้วยความออดอ้อน
อวี๋เยว่หานกระแอมในลำคอและพูดอย่างเปิดเผย “หนูโตแล้ว คิดยังไงก็ไปพูดกับแม่ของหนูเอง”
ขณะที่พูดก็ส่งสัญญาณให้พ่อบ้านโทรศัพท์หาเหนียนเสี่ยวมู่
ระหว่างที่กำลังต่อสาย พ่อบ้านก็เปิดสปีกเกอร์โฟน
เขามองคุณชายตัวเองเปิดโหมดราชานักแสดง แสร้งเอนกายลงบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจและฟังเสี่ยวลิ่วลิ่วบอกว่าคิดถึงหม่าม้า คิดถึงจนนอนไม่หลับทางโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
เสียงออดอ้อนยังพูดประโยคท่าไม้ตายว่า : คุณลุงหมอบอกว่าถ้าหม่าม้ากอดเสี่ยวลิ่วลิ่วนอน เสี่ยวลิ่วลิ่วจะไม่ป่วย!
“เสี่ยวลิ่วลิ่วเด็กดี หนูไปนอนที่เตียงก่อน ตอนนี้แม่กำลังไปหาหนู”
พอได้ยินประโยคนี้ สองพ่อลูกที่นั่งบนโซฟาก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจในเวลาเดียวกัน
วางโทรศัพท์อย่างมีความสุข
เสี่ยวลิ่วลิ่วดื่มนมเสร็จแล้วก็กอดตุ๊กตาลูกหมูของตัวเองเตรียมจะกลับห้อง
พอวิ่งไปได้สองก้าว อวี๋เยว่หานก็จับคอเสื้อเธอแล้วยกขึ้นพาเดินไปชั้นบน
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว หนูลืมไปแล้วเหรอ วันนี้หนูบอกว่าจะนอนกับปะป๊า”
เสี่ยวลิ่วลิ่ว “? ? ?”
พ่อบ้านปิดหน้าไม่อยากมอง
เหนียนเสี่ยวมู่มาถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ช้าไปหน่อย
พอเข้ามาบรรยากาศรอบๆก็เงียบสงัด
เธอเบาฝีเท้าโดยไม่รู้ตัวเพื่อเดินไปในห้องเสี่ยวลิ่วลิ่ว
เมื่อผลักประตูเข้าไปกลับพบว่าในห้องมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่เลย
หลังจากลังเลสักพัก คิดอะไรบางอย่างได้ก็เงยหน้าไปชั้นบน
เมื่อคืนยุ่งอยู่กับการดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่ว เธอจึงยังไม่ได้พูดกับอวี๋เยว่หานสักประโยค
ขณะที่กำลังคิดถึงเขาจนนอนไม่หลับ ไม่คิดเลยว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วก็โทรมาหาเธอกะทันหัน
เธอสามารถปฏิเสธคนทั้งโลกได้ แต่มีเพียงลูกตัวเองเท่านั้นที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
ระหว่างเดินทางมา ยังคิดถึงขนาดว่าตอนที่ดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่ว ได้เห็นเขาสักแวบก็ยังดี
แต่พอมายืนอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลอวี๋จริงๆ เธอก็เกิดขี้ขลาดขึ้นมาเล็กน้อย
อวี๋เยว่หานจะคิดว่าเธอใช้เสี่ยวลิ่วลิ่วมาเป็นข้ออ้างไหมนะ?
ขณะที่กำลังลังเลว่าจะเข้าไปในห้องดีหรือไม่ พ่อบ้านที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็เดินมาเห็นเธอก่อน
“คุณเหนียนมาแล้ว คุณหนูเอาแต่รอคุณแน่ะ” พ่อบ้านพูดพร้อมกับเปิดประตูให้เธอด้วยความเคารพ
เหนียนเสี่ยวมู่เดินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
เข้ามาในห้องที่มีแสงไฟสลัวหน่อยๆ
เธอไม่ได้ยินเสียงพูด จึงเดินย่องเข้าไปที่ข้างเตียงตามสัญชาตญาณ
ลองเรียก “เสี่ยวลิ่วลิ่ว?”
ไม่มีคนตอบ
น่าจะหลับไปแล้ว
ก็จริง ระยะทางที่เธอเดินทางมาไม่ใช่ใกล้ๆ พอเด็กง่วงนอนก็หลับเร็วอยู่แล้ว
อวี๋เยว่หานล่ะ?
เขาก็หลับไปแล้ว?
เหนียนเสี่ยวมู่โล่งอกพลางเดินไปที่ข้างเตียงเพื่อเตรียมจะนอนข้างๆเสี่ยวลิ่วลิ่ว
ขณะที่กำลังจะนอนลง ทันใดนั้นก็ร่างอุ่นๆก็เข้ามาใกล้เธอ แขนแกร่งทั้งสองข้างโอบเธอไว้ในอ้อมกอด!
“อวี๋เยว่หาน…”
YOU MAY ALSO LIKE
