หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 877 ฉันรักเธอ รักเธอมาก / ตอนที่ 878 ฉันเชื่อ!
ตอนที่ 877 ฉันรักเธอ รักเธอมาก
“พรึบ”
ร่างกายซั่งซินอ่อนยวบ ยืนไม่ไหวจนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้
ตอนที่ออกจากห้องทำงานของคุณหมอ สมองมึนงงเต็มไปหมด
เธอก้าวเท้าเดินไปในห้องผู้ป่วยของถังหยวนซือเหมือนหุ่นยนต์
ข้างหูยังมีเสียงสะท้อนคำพูดที่คุณหมอเพิ่งพูดออกมาเมื่อกี้นี้
เธอกลัว
กลัวเหลือเกิน
กลัวมากกว่าตอนที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัดเมื่อครั้งยังเป็นเด็กที่รอเขาทำการผ่าตัด
เมื่อผู้ช่วยที่รออยู่หน้าประตูเห็นสีหน้าเธอดูแปลกไป เขาจึงรีบเข้ามาปลอบใจ “คุณซั่งซิน คุณอย่าไปฟังที่คุณหมอพูดเลยครับ ที่จริงพวกเขาพูดเว่อร์ไปหน่อย โดยเฉพาะหลังจากที่ประธานถังรู้อาการป่วยของตัวเองแล้วไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา คุณหมอก็เลยใส่สีตีไข่เพราะอยากให้พวกเราเกลี้ยกล่อมประธานถังสักหน่อย…”
ก่อนที่คำปลอบโยนของผู้ช่วยจะจบลง ซั่งซินก็หยุดชะงัก เงยหน้ามองเขาเงียบๆ
ผู้ช่วยถึงกับผงะ ทั้งตัวติดกับผนังทางเดินและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า ฉันคิดว่าคุณพูดได้ดีมาก” ซั่งซินตอบและปรับเป็นพูดชัดถ้อยชัดคำ “พี่เสี่ยวซือเป็นโรคนี้ตั้งแต่เกิด เขามีชีวิตรอดมานานยี่สิบกว่าปี เขาจะต้องไม่เป็นอะไรง่ายๆ”
ผู้ช่วย “…”
“ที่คุณหมอพูดมาจะต้องโกหกฉันแน่ๆ ตราบใดที่ให้ความร่วมมือในการรักษา เขาจะต้องดีขึ้นได้ จะต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ”
ซั่งซินพึมพำกับตัวเองในขณะที่เดินไปในห้องผู้ป่วยของถังหยวนซือ
ผู้ช่วยมองแผ่นหลังของเธอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงคิดว่าการที่เธอมีปฏิกิริยาแบบนี้น่ากลัวยิ่งกว่าตอนร้องไห้ยกใหญ่เสียอีก
เมื่อผู้ช่วยกลับมาที่ห้องผู้ป่วย ซั่งซินก็กำลังนั่งอยู่ข้างเตียง หยิบก้านสำลีชุบน้ำซับริมฝีปากถังหยวนซือที่ยังดื่มน้ำมากไม่ได้
การเคลื่อนไหวนั้นอ่อนโยนมาก เมื่อเห็นถังหยวนซือเงยหน้ามองเธอ เธอก็ยิ้มให้เขา
ช่างแตกต่างกับผู้หญิงร้ายๆที่เพิ่งตะคอกออกมาเมื่อกี้นี้ว่า “คนโกหก ไม่ต้องมาแตะต้องฉัน”
ซั่งซินในตอนนี้ดูอ่อนโยนอย่างไม่เข้าที
ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้ช่วยเห็นแล้วถึงกับเย็นสันหลังวาบ ถังหยวนซือที่นอนอยู่บนเตียงยังขนลุกขนพองไปทั้งตัว
เมื่อมองไปที่ก้านสำลีที่วางบนริมฝีปากของเขา ก็มักจะรู้สึกว่าด้วยนิสัยเธอ สิ่งที่เคลือบบนหน้าเธอไม่ใช่น้ำต้มสุกที่ไม่มีพิษมีภัย แต่เป็นสารหนูสีแดงที่มีพิษและอันตราย
ถังหยวนซือขยับริมฝีปากของเขาและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ซั่งซินกลับพูดเร็วกว่า “พี่เสี่ยวซือ คุณหมอบอกแล้วว่าถึงอาการของคุณจะค่อนข้างร้ายแรง แต่ยังสามารถรักษาให้หายได้ด้วยการรักษาอย่างต่อเนื่อง ”
“…” ถังหยวนซืออึ้ง
ทันใดนั้นมุมปากก็ยิ้มถากถางตัวเอง
เหมือนฟังออกว่าเธอกำลังปลอบใจ
เขารู้สภาพร่างกายตัวเองดีกว่าใครๆ สิ่งที่เขารับไม่ได้มากที่สุดก็คือเธอที่เป็นแบบนี้ เห็นๆอยู่ว่าเสียใจ เห็นๆอยู่ว่ากลัว แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
เขายอมเห็นเธอด่าเขาว่าคนโกหกและโมโหเขาต่อไปยังจะดีเสียกว่าเธอที่เป็นแบบนี้ที่ใช้คำโกหกที่ตัวเองไม่เชื่อมาปลอบใจเขา
เธอที่เป็นแบบนี้ทำให้เขาเกลียดความไร้ความสามารถของตัวเอง!
“จริงด้วย พี่เสี่ยวซือ…”
“พอแล้ว! ไม่ต้องพูดอีกแล้ว!” ถังหยวนซือตะคอกตัดบทเธอทันที
อยากจะไล่เธอไป แต่เมื่อเผชิญกับหน้าเล็กๆที่ซีดเผือด สุดท้ายจึงทำได้เพียงยื่นมือคว้าเธอไปกอดอย่างแรง
นิ้วมือสอดผ่านผมยาวของเธอ ก้มหน้าดมกลิ่นหอมที่มาจากตัวเธอ
ค่อยๆพูดด้วยเสียงทุ้ม
“ซินเอ๋อร์ ฉันรักเธอ รักเธอมาก แต่ฉันไม่อยากให้เธอเห็นฉันเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เธออยู่กับฉันด้วยความวิตกกังวล ไม่อยากให้ลูกของเราเกิดมาไม่มีพ่อ…”
ตอนที่ 878 ฉันเชื่อ!
ถังหยวนซือพูดเสียงโทนต่ำมาก แฝงด้วยเสียงสะอึกสะอื้น จากนั้นก็ชะงักเล็กน้อย เขากำลังจะบอกให้เธอเอาเด็กออก แต่จู่ๆก็รู้สึกเปียกที่ไหล่ตัวเอง
น้ำตาไหลหยดกระทบไหล่ของเขาอย่างต่อเนื่อง
ซั่งซินที่พิงอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่พูดอะไรเลย เพียงกอดเขาแรงๆและร้องไห้อย่างเงียบๆ เสียงร้องไห้ที่ถูกสะกดเอาไว้กลับเหมือนกริชเล่มหนึ่งที่กำลังเชือดหัวใจเขา
วินาทีก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าสิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุดคือการที่เธอฝืนยิ้ม
แต่จนถึงตอนนี้เขาเพิ่งค้นพบว่าเขายิ่งไม่มีทางรับได้กับน้ำตาของเธอ
การได้เห็นเธอร้องไห้นั้นมันเศร้ายิ่งกว่าการเอาชีวิตไปเสียอีก
เป็นความผิดของเขาเอง รู้ทั้งรู้ว่าไม่สามารถให้ความสุขเธอได้ตั้งแรกก็ไม่ควรไปยุ่งกับเธอ
เขาไม่ควรหยิบมันขึ้นมาจนสุดท้ายก็วางมันไม่ลง ทำให้พวกเขาเดินมาจนถึงวันนี้…
“ซินเอ๋อร์ ขอโทษ…” ถังหยวนซือกอดเธอแน่น ออกแรงราวกับต้องการขย้ำเธอเข้าไปในร่างกายตัวเอง
ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอบวกกับดวงตาที่แดงก่ำ
เขาผ่านประสบการณ์มามากมายหลายอย่างในชีวิต
นับตั้งแต่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ได้รับความเจ็บช้ำน้ำใจจากสายตาที่เย็นชา
เนื่องจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเต็มไปด้วยเด็กที่สุขภาพไม่ค่อยดี จึงมีน้อยคนที่จะรับอุปการะพวกเขา
ตอนที่เขายังเด็กมาก ถังหยวนซือรู้ดีว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่น
เขาไม่สามารถกระโดดโลดเต้นได้เหมือนคนปกติทั่วไป
สภาพจิตใจแปรปรวนก็ไม่ได้
ไม่ว่าจะมีความสุขหรือมีความทุกข์ก็ไม่สามารถแสดงออกผ่านทางสีหน้าได้
การปรากฏตัวของเธอทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
มีใครบางคนมักจะเรียกเขาด้วยเสียงหวานๆว่า “พี่เสี่ยวซือ”
ตอนที่ทุกคนตามหาเขาไม่เจอก็จะพบว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่มุมอ่านหนังสือ
ครั้งแรกที่เห็นเด็กผู้ชายจูบเด็กผู้หญิงในทีวี เธอจะเอียงศีรษะและถามเขาว่าทำไมเขาไม่จูบเธอ…
ครั้งแรกที่ใครบางคนร้องไห้งอแงด้วยความเสียใจเพียงเพราะไม่เจอเขา เธอจะพูดเสียงดังลั่นว่า “พี่เสี่ยวซือของหนูหายไปแล้ว เสี่ยวซินซินเสียใจจะแย่อยู่แล้ว”
เธอปรารถนาว่าเขาจะอยู่ในงานวันเกิดของเธอทุกครั้ง
เธอมีเขาอยู่ในใจ
คือเธอ…ที่ทำให้เด็กเซื่องซึมไร้แสงสว่างอย่างเขากลายเป็นมีชีวิตที่มีสีสัน
เธอเป็นเหมือนนางฟ้าที่พระเจ้าส่งมาเพื่อช่วยชีวิตเขา ให้แสงสว่างแก่ชีวิตที่มืดมนของเขา
ถ้าจะบอกว่าในชีวิตนี้ยังมีอะไรที่ไม่พอใจ สำหรับถังหยวนซือก็คงจะเป็นเวลาที่อยู่ร่วมกับเธอมีไม่มากพอ
ความรักวัยเด็กของพวกเขาได้ผ่านวัยหนุ่มสาวมาด้วยกัน แต่พวกเขากลับไม่สามารถเดินจากรั้วโรงเรียนมาจนถึงชุดแต่งงานได้…
เขาติดค้างคำมั่นสัญญากับเธอ
และยังติดค้างงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อลังการ
นอกจากคำว่า “ขอโทษ” เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธออีก
ตอนนี้เขาไม่มีอะไรนอกจากสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ
เมื่อได้ยินคำขอโทษจากเขา ซั่งซินที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ตลอดก็เหมือนจะกลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง
มือทั้งสองจับชายเสื้อของเขาแน่น พูดติดๆขัดๆ
“พี่เสี่ยวซือ ถ้าพี่เชื่อฟังคุณหมอ…พวกเราไม่ยอมแพ้ต่อการรักษา จะต้องดีขึ้นแน่…”
“เพื่อฉันกับลูก ถึงจะมีโอกาสเพียงน้อยนิด ก็อย่ายอมแพ้…”
“ตอนที่ฉันยังเด็ก พ่อบอกฉันตลอดว่าตราบใดที่เรายังมีความคิดจิตใจ มีคนที่ใส่ใจ ก็จะฟื้นขึ้นมาแน่นอน…”
“ฉันกับพ่อรอจนกว่าแม่จะฟื้นขึ้นมา คุณก็ต้องดีขึ้นได้อย่างแน่นอน…”
ซั่งซินร้องไห้จนจมูกและตาแดง
เมื่อเห็นว่าถังหยวนซือไม่ตอบเธอ เธอจึงกัดฟันเงยหน้าขึ้นมาจากไหล่ของเขา มองเขาด้วยความดื้อรั้น
“พี่เสี่ยวซือ คุณเชื่อในปาฏิหาริย์ไหม?”
“……”
ถังหยวนซือหลุบตาลงเล็กน้อย มองเธอที่มีสภาพโศกเศร้าเสียใจ ขยับริมฝีปากพยายามจะพูดอะไร แต่กลับพูดไม่ออก
วินาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเธอบอกว่า “ฉันเชื่อ!”
YOU MAY ALSO LIKE
