หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 923 ชื่อของผม / ตอนที่ 924 คำสาบานไม่ได้ผลอีกต่อไป
ตอนที่ 923 ชื่อของผม
บอดี้การ์ดชุดดำเหล่านั้นที่เพิ่งก้าวออกจากลิฟต์รีบหลบอย่างว่องไว
หนึ่งในนั้นยื่นเท้ามาเหยียบถังขยะที่กลิ้งมา
สายตาเฉียบแหลมหันมาทางเหนียนเสี่ยวมู่ “ใครน่ะ? จับเธอไว้?”
“…เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน! ฉันก็แค่ออกมาทิ้งขยะแล้วเผลอไปชนถังขยะล้มเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” เหนียนเสี่ยวมู่มองไปทางบอดี้การ์ดที่เข้ามารายล้อมตัวเธอ เธอตกใจจนไปชิดกับกำแพงแล้วอธิบายให้พวกเขาฟัง
“ทิ้งขยะอะไรกัน? เห็นๆ อยู่ว่ามือเธอไม่เห็นมีอะไร!” หัวหน้าบอดี้การ์ดเดินไปตรงหน้าเหนียนเสี่ยวมู่พลางกวาดตามองสองมือที่ว่างเปล่าของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ทิ้งอุปกรณ์ยุติการตั้งครรภ์…
ถ้าพูดออกไปแบบนั้นก็คงจะดูแปลกๆ
อีกอย่างห้องของโรงแรมก็มีถังขยะทุกห้อง ถ้าจะบอกว่าเธอวิ่งออกมาข้างนอกเพื่อทิ้งถุงยางก็เกรงว่าบอดี้การ์ดพวกนี้จะไม่ยอมเชื่อ
แต่ถ้าไม่บอกไป ก็เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายคิดว่าการที่เธอเผลอไปชนถังขยะเมื่อกี้นี้เป็นการจู่โจม
ตอนนี้พวกเขาต่างก็มองใช้สายตาหวาดระแวงมองเธอเหมือนเป็นผู้ร้าย
และถ้าเกิดแจ้งตำรวจขึ้นมาจริงๆ เรื่องก็คงวุ่นวายกันไปใหญ่…
“ฉันออกมาทิ้งขยะจริงๆ นะคะ ขยะก็ทิ้งไปในถังหมดแล้ว แน่นอนว่าในมือก็ต้องไม่มีอะไรเหลือ จะให้พูดอีกอย่างก็คือถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณเดินออกจากลิฟต์กะทันหัน ฉันก็คงไม่ไปชนถังขยะจนล้มเพียงเพราะหลีกทางให้พวกคุณหรอก พวกคุณอย่ามาด่าคนซี้ซั้วสิ!”
ขณะที่พูด เหนียนเสี่ยวมู่ก็หยิบการ์ดห้องตัวเองออกจากกระเป๋า
ขณะที่กำลังจะบอกว่าตัวเองก็เป็นแขกที่พักอยู่ชั้นนี้และไม่ใช่คนร้าย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนดังเข้ามาในหู
“หลีกไปให้หมด”
เป็นประโยคง่ายๆที่แฝงไปด้วยความเย็นชาและห่างเหิน
เมื่อได้ยินดังนั้น พวกบอดี้การ์ดที่อยู่ตรงหน้าเหนียนเสี่ยวมู่ก็ถึงกับผงะ ใบหน้าฉายแววลังเลแต่กลับหลบไปข้างๆตามคำสั่ง
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งจะเห็นคนตรงกลางที่ถูกบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันเป็นกลุ่มๆ…
หน้าตาดี ระหว่างดวงตาและคิ้วแคบเล็กน้อย
ดั้งจมูกโด่งราวกับแกะสลัก
เม้มริมฝีปากและยิ้มมุมปากเล็กน้อย ทำให้ผู้คนที่พบเห็นรู้สึกสบายตา…
แม้จะไม่ได้ดูคมคายเท่าอวี๋เยว่หาน แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่ง!
เสื้อสูทสีเทาเงินและผมสั้นเรียบร้อยทำให้เขาดูเป็นคนพิถีพิถัน
ดูเด็กมากแต่ก็ดูสุขุมมากเช่นกัน
เขามีบอดี้การ์ดคุ้มกันมากขนาดนี้ เขาเป็นใครกัน?
ขณะที่เหนียนเสี่ยวมู่กำลังลอบมองคนตรงหน้า คนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะลอบมองเธอเช่นกัน
พอเห็นรูปร่างหน้าตาเธอชัดๆ แววตาชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาพยายามสะกดอารมณ์นัยน์ตาแล้วพูดอย่างเย็นชา
“บอดี้การ์ดของผมเคร่งไปหน่อย หวังว่าไม่ได้ทำให้คุณตกใจ”
พอชายหนุ่มพูดเสร็จ บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆก็ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็โดนชายหนุ่มเหลือบตาห้ามไว้
ชายคนนั้นพยักหน้าให้เหนียนเสี่ยวมู่และเตรียมจะจากไป
ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นเขาหันกลับไปเพียงชั่วขณะ ในหัวของเหนียนเสี่ยวมู่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก อดไม่ได้ที่จะเรียกเขา
“ฉันชื่อเหนียนเสี่ยวมู่ ขอโทษที่รบกวนคุณ คุณก็มาร่วมงานประชุมสัมมนาทางธุรกิจด้วยใช่ไหมคะ? ถ้ามีโอกาสฉันอยากจะชวนคุณไปดื่มอะไรสักหน่อยเพื่อเป็นการชดเชย”
“……”
ชายหนุ่มชะงักเท้า
เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับสายตาอันปราดเปรียว นัยน์ตายิ้มประมาณว่าพิจารณาเพียงหนึ่งวิ
เขาปฏิเสธอย่างเยือกเย็น
“ผมไม่ว่าง”
เมื่อชายหนุ่มพูดจบ เขาก็กำลังจะเดินออกไปภายใต้การคุ้มกันของบอดี้การ์ด
แต่พอเห็นเหนียนเสี่ยวมู่หลุบหน้าลงเล็กน้อยเหมือนผิดหวัง เขาก็พูดมาประโยคนึงว่า “มั่วหย่งเหิง”
“เอ๋?” เหนียนเสี่ยวมู่อึ้ง
มั่วหย่งเหิง “ชื่อของผม”
ตอนที่ 924 คำสาบานไม่ได้ผลอีกต่อไป
ทันทีที่สิ้นเสียงก็เดินจากไปโดยไม่หยุดพัก
เหนียนเสี่ยวมู่ที่เดิมทีแค่ออกมาทิ้งถุงยาง แต่สุดท้ายก็ยืนช็อกอยู่กับที่ ใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับมา
มั่วหย่งเหิง...
แซ่มั่วเป็นแซ่ที่หาได้ทั่วไปในเมืองN?
เพิ่งจะมาถึงโรงแรมได้ไม่นาน เธอก็เจอคนแซ่มั่วถึงสองคน
มั่วเฉียนก็ยังพอว่า
เพราะพวกเขามาครั้งนี้ก็เพื่อมาหาเขา
แต่เหนียนเสี่ยวมู่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเจอกับมั่วหย่งเหิงอีกคน
เขาแค่บังเอิญแซ่มั่ว หรือจะเป็นคนตระกูลมั่ว?
ดูจากท่าทางของเขาไม่เหมือนพักอยู่ในโรงแรมนี้ เดินรีบๆ เหมือนกำลังรีบไปที่ไหน…
แล้วยังบอดี้การ์ดของเขาอีก
บอดี้การ์ดแต่ละคนทั้งโหดทั้งดุ คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขากำลังคุ้มกันมั่วหย่งเหิง ถ้าไม่รู้คงคิดว่าพวกเขาจับกุมมั่วหย่งเหิงเสียอีก
ก็แค่ชนถังขยะนั้นล้ม แต่ทำไมแต่ละคนถึงตกใจจนถอดสีหน้าล่ะ
ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินแซ่ “มั่ว” นี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็คงไม่เสียสมาธิเพียงเพราะเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ
รอจนกระทั่งเธอรู้สึกตัวก็นึกถึงอวี๋เยว่หานที่น่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอจึงรีบถือการ์ดวิ่งกลับไปที่ห้อง
พอสแกนการ์ดเข้าไปในห้อง ประตูห้องน้ำก็เปิดออกพอดี
อวี๋เยว่หานสวมชุดนอนหลวมๆ โดยถือผ้าขนหนูไว้ในมือ เช็ดผมตัวเอง
ด้วยการเคลื่อนไหวของเขา หยดน้ำกระเซ็นไปรอบทิศทาง สะบัดเป็นละอองน้ำ
ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเย็นชาอ่อนโยนขึ้นมามาก
เมื่อเห็นเหนียนเสี่ยวมู่กลับมาจากข้างนอก เขาก็หรี่ตาลง “ไปไหนมา?”
“เปล่า ไม่ได้ไปไหน โรงแรมดูหรูหราขนาดนี้ ฉันก็เลยออกไปเดินชมรอบๆ น่ะ…” พอเหนียนเสี่ยวมู่นึกถึงถุงยางที่เธอเอาไปทิ้งลงถังขยะทั้งหมด ก็ร้อนตัวไม่กล้าสบตากับเขา
มือยันขอบประตู ก้มตัววางการ์ดห้องไว้บนโต๊ะที่อยู่ริมประตูพร้อมกับทำตัวยุ่งๆ
เมื่อสังเกตเห็นว่าเขาเดินมาใกล้ตัวเองก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า
“เอ่อ พรุ่งนี้เราต้องทำอะไรบ้าง? ถ้ามั่วเฉียนไม่มาก็ทำได้แค่รอจนถึงเวลาประชุมถึงจะได้เจอเขา รหัสที่เราถอดมาจากกล้องสลับลายยังไม่ได้ใช้เลย ถ้าพรุ่งนี้พอมีเวลา เราไปบ้านประจำตระกูลถานอีกครั้งดีไหม?”
“ถึงยังไงเราก็อยู่เมืองNพอดี ไม่ไปก็เสียเวลาเปล่า ถ้าคุณไม่วางใจก็พาบอดี้การ์ดไปด้วยสักหน่อยก็ได้ ไม่อย่างงั้นก็เรียกเจิ้งเหยียนไปด้วย เจิ้งเหยียนก็ถือว่าเป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองN น่าจะไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ…”
“เหนียนเสี่ยวมู่” อวี๋เยว่หานพูดด้วยเสียงเย็นเฉียบ
เหนียนเสี่ยวมู่ “หือ?”
อวี๋เยว่หาน “ผมไม่เคยเตือนคุณหรือไงว่าทุกครั้งที่คุณทำอะไรลับหลังผมหรือตอนที่ร้อนตัว คุณจะพูดมากผิดปกติ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
อวี๋เยว่หาน “พูดมาให้ชัดๆ เมื่อกี้ไปไหนมา ไปเจอใคร? มีหนุ่มหล่อด้วยใช่ไหม?”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ช่างเป็นชีวิตที่น่าเศร้าที่มีคู่หมั้นที่เปรียบได้กับนักสืบอ่านใจ
เหนียนเสี่ยวมู่อึกอักอยู่นานสองนาน จากนั้นก็เล่าเหตุการณ์ที่ตัวเองเพิ่งจะไปทิ้งขยะแล้วบังเอิญเจอกับมั่วหย่งเหิงเข้าพอดี
“คราวนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ ฉันก็แค่ไปทิ้งขยะ หนุ่มหล่อคนนั้นเดินมาเจอฉันเอง ฉันไม่ได้แอบมองหนุ่มหล่อลับหลังคุณเสียหน่อย…”
เหนียนเสี่ยวมู่มองไปที่ใบหน้ามืดมนของใครบางคนและยกมือสาบานเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ
อวี๋เยว่หานจ้องไปที่มือที่กำลังทำการสาบานโดยไม่ปริปากตัดสินโทษ
เมื่อมองไปที่ถังขยะที่ว่างเปล่าทุกที่ที่อยู่ในห้อง เขาก็ขมวดคิ้ว
“คุณไปทิ้งอะไร ถึงกับต้องวิ่งออกไปทิ้งข้างนอกเลยเหรอ?”
YOU MAY ALSO LIKE
