ห้วงเวลาบุปผาผลิบาน - บทที่367 กําแน่น

หญิงรับใช้ผู้นั้นไม่ใส่ใจนัก เอ่ยว่า “คงจะกลับมาหลังเวลาอาหารเย็นกระมังเจ้าคะ!
สกุลเถาและสกุลพวกเราคบกันมาหลายชั่วอายุคน นายท่านสามเข้าไป นายท่านใหญ่สกุลเถา
ย่อมต้องรั้งนายท่านสามและนายหญิงสามกินข้าวเย็นที่นั่น!”
ในความคิดของนาง กู้ซีนั้นมีสายตาคับแคบ
นึกถึงตอนแรกยามที่ท่านผู้เฒ่าและท่านแม่เฒ่ายังหนุ่มสาว ท่านแม่เฒ่ายังเคยแต่งตัว
เป็นเด็กรับใช้ของท่านผู้เฒ่าติดตามท่านผู้เฒ่าไปเข้าร่วมชุมนุมกวี! คล้อยหลังท่านแม่เฒ่า
กําเนิดบุตร คร้านจะออกไปเที่ยวเล่นอีก เรื่องเช่นนี้จึงได้หมดไป
นายท่านสามเพียงพานายหญิงสามออกไปเที่ยวเล่น ทั้งยังเป็นร้านค้าของสกุลเถา มี
อะไรที่ต้องตกใจขนาดนั้น?
หญิงรับใช้คนนั้นเอ่ยอีกว่า “ไม่อย่างนั้นรอนายท่านสามและนายหญิงสามกลับมา ข้า
จะบอกกล่าวพวกท่านให้?”
“เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าแล้ว” กู้ซีไม่คิดที่จะล่วงเกินคนเก่าแก่ของสกุลเผยพวกนี้อยู่แล้ว
นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เดิมทีคิดจะมานั่งพูดคุยเป็นเพื่อนอาสามและอาสะใภ้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้
ข้าคงต้องรอข่าวจากเจ้าแล้ว”
หญิงรับใช้คนนั้นรู้สึกว่ามีหน้ามีตาขึ้นมา อดเอ่ยไม่ได้ “หลานสะใภ้ใหญ่ ไม่ใช่ว่าข้าใช้
ความอาวุโสข่มท่าน นายท่านสามเป็นผู้นําสกุล ทั้งนายหญิงสามก็เป็นคนอัธยาศัยดี แม้จะ
กล่าวว่าท่านเป็นคนรุ่นหลัง แต่นายหญิงสามก็อายุพอๆ กับท่าน ในความคิดข้า ท่านควรจะไป
มาหาสู่กันบ่อยๆ ท่านดูคุณหนูใหญ่ของสกุลจางผู้นั้น สกุลอาจารย์ของนายท่านสาม คนเขายัง
ตามนายหญิงอินเข้ามาเป็นแขกแทบไม่เว้นวัน ไม่กี่วันก่อนยังชมดอกไม้ผ้าของนายหญิงสาม
ว่าไม่ใช่ของที่เห็นได้ทั่วไป ท่านเป็นคนครอบครัวเดียวกัน กลับไม่มาบ่อยเท่าคุณหนูใหญ่สกุล
จาง นี่หากแพร่งพรายออกไปด้านนอก ย่อมไม่ใช่เรื่องดีเท่าใด”

2918

กู้ซีแค่นหัวเราะในใจ ขบคิดว่าเจ้าสามารถพูดเช่นนี้ออกมาได้ก็นับว่า ‘ใช้ความอาวุโส
ข่มแล้ว’ ยังปิดทองบนหน้าตัวเอง หากเป็นที่สกุลกู้ นางคงจะไล่คนออกไปนานแล้ว
น่าเสียดาย ที่นี่คือสกุลเผย
เผยถงไม่เป็นโล้เป็นพาย นางย่อมต้องทนลําบาก
“เจ้าพูดไม่ผิด” กู้ซีฟังหญิงรับใช้ผู้นี้กล่าว ‘คําพูดจริงใจ’ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกลับไป
เรือนที่พักของตัวเอง
หญิงรับใช้ผู้นั้นอดเหิมเกริมขึ้นมาไม่ได้อยู่บ้าง รออวี้ถังกลับมา นางก็ไปแสดงความดี
ความชอบต่อหน้าชิงหยวน “อย่างไรหลานสะใภ้ใหญ่ก็ถูกเลี้ยงดูในมือแม่เลี้ยง ยังคงไม่ค่อย
เข้าใจกฎเกณฑ์เท่าใด”
ชิงหยวนได้ฟังก็ไม่พอใจอยู่บ้าง เอ่ยว่า “อย่างไรก็เป็นหลานสะใภ้ใหญ่ ท่านต้องระวัง
คําพูดหน่อยเถิด”
หญิงรับใช้ผู้นั้นได้สติขึ้นมา ใบหน้าแดงกํ่า กลับคิดว่ากู้ซีเป็นคนอ่อนน้อม จึงมีความ
ประทับใจที่ดีต่อนางขึ้นมา
ส่วนอวี้ถังเดาว่ากู้ซีมาหาพวกเขา เป็นไปได้ว่ามาแสดงท่าที นางให้หญิงรับใช้ที่
รายงานรออยู่ด้านนอก นางจะไปปรึกษากับเผยเยี่ยนก่อน
วันนี้เผยเยี่ยนมีความสุขไม่น้อย
อวี้ถังซื้อของมามากมาย แม้จะกล่าวว่าไม่ใช่ของแพงอะไร แต่สิ่งสําคัญอยู่ที่อวี้ถังชื่น
ชอบ ดวงตาระยิบระยับ รอยยิ้มสดใสเป็นพิเศษ เผยความร่าเริงที่เขาพบในยามที่เพิ่งรู้จักนาง
เห็นอวี้ถังเข้ามาก็โอบกอดนางไว้ ไม่รอให้นางพูดอะไร ก็กดนางจมหน้าอกของตัวเอง
ถามนางว่า “วันนี้มีความสุขหรือไม่?”

2919

แม้ว่าจะเป็นช่วงโพล้เพล้ แต่ในเรือนมีบ่าวรับใช้ค่อนข้างมาก นางยังคงเขินอายอยู่บ้าง
แต่นางรู้นิสัยเสียของเผยเยี่ยนดี หากไม่ปล่อยให้ทําตามใจเสียหน่อย ตอนดึกนางย่อมเป็นฝ่าย
เสียเปรียบ
นึกถึงเรื่องพวกนี้ ใบหน้านางก็ร้อนฉ่า ละลํ่าละลักพยักหน้า ยังกลัวว่าเขามองไม่เห็น
จะก่อเรื่องขึ้นมา รีบกระซิบข้างหูเขาว่า “มีความสุขอย่างยิ่ง! วันนี้ซื้อของกลับมาเยอะแยะเลย”
เผยเยี่ยนรู้สึกพอใจ ประทับริมฝีปากที่แก้มของนางอย่างหนักหน่วงไปที เอ่ยว่า
“เช่นนั้นอีกเดี๋ยวพวกเราค่อยออกไปเที่ยวกันอีก นอกจากร้านค้าของสกุลเถา เมืองหลวงยังมี
ของขายอื่นๆ มากมาย ข้าจําได้ว่ามีครั้งหนึ่งข้ายังเคยไปประตูตะวันตกนอกเมืองเป็นเพื่อน
อาจารย์ ที่นั่นมีร้านขายนกแก้วแห่งหนึ่ง นกทุกตัวล้วนสามารถพูดประโยคยาวๆ ได้ ยังอ่าน
กลอน…”
หรือนางยังจะต้องเลี้ยงนกอย่างนั้นรึ?
ชาติก่อนอวี้ถังใช้ชีวิตอย่างอัดอั้นตันใจอยู่ช่วงหนึ่ง ภายหลังนางครุ่นคิดอย่างละเอียด
จึงตระหนักได้ว่านางไม่รู้จักปฏิเสธคนอื่นก็คงมีส่วนเกี่ยวข้องกับสาเหตุนี้เช่นกัน
นางเอ่ยอย่างอ้อมค้อมทันที “แต่นกแก้วชอบเลียนคําพูด หากพวกเราพูดอะไรออกมา
ไม่ใช่ว่ามันจะเลียนคําพูดทุกอย่างหรอกรึ?”
เผยเยี่ยนชะงักไปเล็กน้อย ตรึกตรองดูกลับคิดว่ามีเหตุผลอย่างยิ่ง สมองของเขาพลัน
ปรากฏภาพคนทั้งสองกําลังพูดคุยไร้สาระในยามที่หวานซึ้งกัน ชั่วขณะนั้นความปรารถนาก็ตี
ตื้นขึ้นมา ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ งับใบหูนิ่มของอวี้ถังอย่างใจลอย เอ่ยอู้อี้ว่า “อาถัง เช่นนั้น
เจ้าอยากซื้ออะไร? ถึงเวลานั้นข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า! เรื่องของเมืองหลวง น่ารําคาญเกินไป ถึง
ฤดูใบไม้ร่วงพวกเราก็กลับหลินอันดีหรือไม่? ภายหลังพวกเราอยู่ยาวที่หลินอัน หากไม่มีเรื่อง
อะไรก็ไปเที่ยวเล่นพักอยู่ที่หังโจวเป็นอย่างไร?”
อวี้ถังรู้สึกร่างกายร้อนผ่าวอยู่บ้าง ในสมองกลับปรากฏภาพคฤหาสน์ที่มีบรรยากาศ
แตกต่างไปแต่ละแห่งพวกนั้นของเผยเยี่ยน พิงหัวไหล่เขา ผงกศีรษะเบาๆ

2920

เผยเยี่ยนรู้สึกรุ่มร้อนในใจ
เขาชอบจุดนี้ของอาถังของเขาเป็นที่สุด
เขาไปที่ไหน นางล้วนยินดีติดตามเขาไป
รอให้เรื่องไร้สาระในเมืองหลวงพวกนี้ผ่านไป ปลายปีนี้เขาก็จะออกเดินทาง ฤดูใบไม้
ผลิปีหน้าจะพาอวี้ถังของเขาไปขึ้นเขาไท่ซาน
รอพวกเขามีลูก คงไม่ได้ย่างกรายไปไหนแล้ว
เขาถึงกระทั่งคิดว่าอวี้ถังยังไม่มีลูกก็เป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน
ทั้งสองคนจุมพิตอย่างลึกซึ้งเกี่ยวรัดกันอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ
ผลปรากฏว่าพวกเขายังไม่ทันได้ทําอะไร ทางเผยเซวียนก็ส่งคนเข้ามาถ่ายทอดคําพูด
ให้พวกเขาไปพูดคุยกับเผยเซวียน “คุณชายใหญ่และหลานสะใภ้ใหญ่ก็อยู่กับนายท่านรอง
กล่าวว่าวันนี้หลานสะใภ้ใหญ่กลับไปสกุลมารดามา ท่านลุงของนางจึงนําใบชาชั้นยอดมาให้
ด้วยขอรับ”
ความจริงเผยเยี่ยนและเผยเซวียนต่างก็รอเผยถงมาหนึ่งวันเต็มๆ อยากรู้ว่าตกลงเขา
จะเลือกสกุลหยางหรือสกุลเผย
เผยถงกลับหายหน้าหายตา พวกเขายังคิดว่าเผยถงยอมรับว่ายืนอยู่ข้างสกุลหยางไป
โดยปริยายแล้ว
เผยเยี่ยนไม่พอใจอย่างยิ่ง เอ่ยอย่างหงุดหงิดใจ “เขาช่างเลือกได้ถูกเวลาจริงๆ!”
อวี้ถังเม้มปากขํา คิดเช่นกันว่าพวกเขาทั้งสองทําเสียบรรยากาศอยู่บ้าง แต่เวลานี้พวก
นี้ พวกเขาเป็นคนให้เขาเองเมื่อวาน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร พวกเขาก็ต้องทําตามสัญญา
นางจูบเผยเยี่ยนไปหลายที ก่อนจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เผยเยี่ยนด้วยตัวเอง ตัวเองก็
หวีผมแต่งตัวใหม่เช่นกัน ยามนี้ค่อยออกประตูไปพร้อมเผยเยี่ยน

2921

เผยเยี่ยนนั้นถูกปรนนิบัติเอาใจอย่างดี จึงไม่หงุดหงิดใจเรื่องเผยถงแล้ว ระหว่างทางยัง
ถามนางว่า “เจ้าปลูกดอกอวี้จานในเรือนเพิ่มอีกรึ ข้าได้กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วเรือน”
“หอมขนาดนั้นเชียวรึ?” อวี้ถังเชิญอาจารย์เข้ามาช่วยจัดการสวนใหม่ กําจัดพวกวัชพืช
ปลูกดอกไม้เพิ่มเติม แต่ก็คํานึงถึงเผยเยี่ยน จึงไม่ได้ปลูกพวกดอกมะลิ หรือพุดซ้อน
เผยเยี่ยนพยักหน้าอย่างจริงจัง เอ่ยว่า “ยังพอไหว!” ด้วยนํ้าสียงกลํ้ากลืนอยู่บ้าง
อวี้ถังลังเลเล็กน้อย
นางยังสั่งต้นกุ้ยฮวากว่ายี่สิบต้นจากคนสวน วางแผนจะปลูกในสวนดอกไม้ใกล้ๆ กับ
เรือนของนายหญิงรอง ไม่อย่างนั้น ปลูกสักสองสามต้นให้เข้ากับฤดูกาลพอ?
อวี้ถังขบคิดในใจ เผยเยี่ยนไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง เอ่ยว่า “เจ้าคิดอะไรอยู่? ชอบก็ปลูก
เถิด สร้างเรือนเพาะชําขึ้นมา ย้ายเข้าไปอยู่ในนั้นก็ได้”
ดูนิสัยเช่นนี้สิ คําพูดดีๆ พอเข้าไปในปากของเขากลับกลายเป็นคําพูดไม่น่าฟังเสีย
แล้ว!
อวี้ถังส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม เอ่ยว่า “ข้ากําลังคิดว่า มีดอกไม้อะไรบ้างที่กลิ่นไม่แรงขนาด
นั้น?”
เผยเยี่ยนค่อยรู้สึกพอใจขึ้นมา
เขาคิดว่าควรให้อวี้ถังมีความสุขเสียหน่อย นํ้าเสียงจึงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างยิ่ง เอ่ย
เสียงแผ่วว่า “ไม่เป็นไร! หากเจ้าชอบจริงๆ ก็ซื้อคฤหาสน์อีกหลัง ปลูกแต่ต้นไม้ดอกไม้ที่เจ้าชอบ
ทั้งหมด ยามที่ไม่มีเรื่องอะไรเจ้าก็เข้าไปดูได้”
อวี้ถังตกตะลึงอ้าปากค้าง
นางจัดสวนดอกไม้ไว้ด้านหลังในเรือนไม่เที่ยวชม กลับจะนั่งรถม้าลําบากลําบนออก
จากประตู เพื่อไปดูดอกไม้?

2922

“ไม่ต้องหรอกๆ” เผยเยี่ยนแต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนพูดแล้วไม่คืนคํา นางยังกลัวว่าเรื่องนี้
เผยเยี่ยนจะทําเหมือนเช่นเคยขึ้นมาจริงๆ “ออกไปข้างนอกยุ่งยากเกินไป ข้าชอบอยู่ในเรือน
มากกว่า”
“ก็ดี” เผยเยี่ยนเริ่มครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง เอ่ยเคร่งขรึมว่า “ไม่อย่างนั้นขุดพื้นที่ป่ า
ทางตะวันออกของสกุลพวกเรา ที่แห่งนั้นห่างจากเรือนของพวกเราอยู่บ้าง ค่อนข้างใกล้กับ
เรือนใหญ่ แต่อย่างไรก็นับว่าอยู่จวน ยามเจ้าว่างๆ ยังสามารถไปจัดงานเลี้ยงรับรองสตรีใน
เรือนที่นั่นได้ ไม่ก็เจ้าร่างแผนการไว้ ข้าจะให้เผยอู่ไปจัดการ รอฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ก็ปลูกต้นไม้
ดอกไม้ตามใจที่เจ้าชอบทั้งหมดเลย”
หากผู้อาวุโสในเรือนรู้ว่าต้นไม้ดอกไม้ทั้งหมดที่ปลูกล้วนเป็นที่สิ่งที่นางชื่นชอบ คงต้อง
คิดว่าเผยเยี่ยนหลงนางจนหัวปักหัวปํ า
นางไม่ยอมแบกรับชื่อเสียงนั้นหรอก!
อวี้ถังสมองแล่นอย่างว่องไว ก่อนจะคิดออกทันที เอ่ยว่า “นี่จะมีความหมายอะไร?
ปลูกต้นไม้ดอกไม้ก็เพื่อดื่มดํ่าความสุขจากการปลูก อย่างไรรอข้ากลับไปก่อนดีกว่า พวกเราไป
ด้วยกันสองคนก็เพียงพอแล้ว รอพวกเราแก่ชรา ยังสามารถเล่าเรื่องให้ลูกหลานฟังได้ว่าพวก
เราปลูกต้นไม้อะไร ปลูกตั้งแต่เมื่อไร?”
เผยเยี่ยนนึกถึงยามที่ตัวเองยังเด็ก บิดาและมารดาก็คล้ายจะปลูกต้นไม้เช่นกัน
อวี้ถังคงชอบเขาอย่างยิ่งเป็นแน่ จึงได้มีความคิดเช่นนี้
เขารู้สึกหัวใจพองโต มองใบหน้าแย้มยิ้มของอวี้ถังด้วยแววตาอ่อนโยน ขานรับเบาๆ ว่า
“อืม”
อวี้ถังถอนหายใจ ดีที่มาถึงเรือนของนายท่านรองแล้ว เผยเยี่ยนจึงไม่มีโอกาสเสนอ
ความคิดอะไรอีก
นางไปที่โถงบุปผาของเรือนหลักกับเผยเยี่ยน

2923

เผยถงและกู้ซีคงจะมาได้สักพักแล้ว เผยเซวียนและนายหญิงรองกําลังพูดอะไร
บางอย่างกับพวกเขาอยู่ บนโต๊ะยังมีผลไม้ที่ปอกเปลือกแล้ว
ได้ยินความเคลื่อนไหว นอกจากเผยเซวียน คนอื่นๆ ต่างก็ลุกขึ้น ทักทายพวกเขาด้วย
รอยยิ้ม
อวี้ถังกวาดตามองคนในห้องไปทีหนึ่งอย่างรวดเร็ว
เผยเซวียนมีสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนยามปกติ คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก นายหญิงรอง
นอกจากใบหน้าจะแฝงรอยยิ้ม ดวงตาก็ยิ้มตามเช่นกัน มองออกชัดเจนว่า อารมณ์ดีอย่างยิ่ง
เผยถงและกู้ซีสองสามีภรรยา คนหนึ่งทําหน้าแข็งทื่อ ดูจริงจังอย่างยิ่ง อีกคนคลี่ยิ้มบางไม่พูด
อะไร เผยท่าทีสุภาพอ่อนหวาน
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
อวี้ถังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บ้าง ตามเผยเยี่ยนเข้ามานั่ง
นายหญิงรองกะพริบตาให้อวี้ถัง เห็นได้ชัดว่ามีอะไรอยากจะพูดกับนาง
ไม่เจอกันเพียงเช้าบ่าย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
อวี้ถังมองไปทางนายท่านรอง
นายท่านรองเอ่ยด้วยสีหน้าเช่นเคย กําชับนายหญิงรองว่า “ให้บ่าวรับใช้ในห้องออกไป
ให้หมด!”
บ่าวที่รับใช้ในห้องไหนเลยยังต้องให้นายหญิงรองออกคําสั่ง พากันทยอยออกจากโถง
บุปผาราวกับฝูงปลา
นายท่านรองก็ไม่พิธีรีตองอะไรแล้ว เอ่ยอย่างตรงๆ ว่า “อาถง ที่นี่ไม่มีคนนอกแล้ว เจ้า
ก็พูดมาเถิดว่าเจ้าคิดอย่างไร?” ยังเอ่ยว่า “ไม่ว่าเจ้าจะเลือกอย่างไร พวกเราที่เป็นผู้อาวุโสล้วน
ไม่แสดงความเห็นอันใด อย่างไรเจ้าก็โตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง ข้ายังจําได้ว่าตอนที่

2924

ท่านพี่อายุเท่าเจ้า ก็เริ่มทดลองทํางานในหกกรมแล้ว ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น พวกเราที่เป็น
อา ก็ควรจะเชื่อมั่นในตัวเจ้าเช่นกัน”
เผยเซวียนข่มกลั้นอารมณ์ได้ดีจริงๆ สงบใจเย็นอย่างยิ่ง!
อวี้ถังเปลี่ยนแปลงมุมมองต่อนายท่านรองใหม่
เช่นนั้นเผยถงคิดอย่างไรล่ะ?
อวี้ถังชําเลืองมองกู้ซี
นางคิดว่าจากนิสัยของกู้ซี นางย่อมไม่ออกรบโดยไม่มีความมั่นใจ เผยถงจะเลือก
อย่างไร คงไม่เกี่ยวกับกู้ซี
แต่ครั้งนี้กู้ซีกลับทําให้อวี้ถังผิดหวัง
ยามที่กู้ซีได้ยินนายท่านรองพูด มือที่เดิมทีวางอยู่บนเข่าอย่างเป็นระเบียบ กลับกําที่
กระโปรงของตัวเองแน่นทันที