ห้วงเวลาบุปผาผลิบาน - บทที่371 เกลียวคลื่ น

นายหญิงรองเหน็บปลายผ้าห่มให้กู้ซีอย่างปวดใจ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “จะ
เรียกว่าลําบากได้อย่างไร? บุรุษวิ่งทํางานวุ่นวายอยู่ข้างนอกก็มิใช่เพื่อให้คนในบ้านอยู่สุขสบาย
หรือ หากว่าธุระแค่นี้ยังช่วยไม่ได้ เขายังมีหน้ามาบอกว่าเป็นผู้อาวุโสของเจ้าอีกรึ เจ้าพักผ่อนให้
ดี เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล มีข้ากับอาหญิงสามอยู่ตรงนี้ อารองกับอาสามเจ้าก็ด้วย!”
กู้ซีขาดมารดาตั้งแต่เล็ก เติบโตขึ้นมาพร้อมเกราะป้องกันที่มีต่อมารดาเลี้ยง ต่อให้เคย
เจอความอ่อนโยนห่วงใย แต่ก็เป็นการเสแสร้งใส่กันเท่านั้น ไม่เคยได้รับความรักความใส่ใจจาก
ผู้ใหญ่จริงๆ สักที
ดวงตาของนางร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าควรตอบอะไร
เผยถงเห็นดังนั้น ก็รีบกล่าวขอบคุณแทนกู้ซี
นายหญิงรองถอนหายใจ บอกกับเผยถงว่า “ผู้อาวุโสทางนั้น เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะ
ให้อารองเจ้าเขียนจดหมายไปแจ้งท่านแม่เฒ่าเอง แต่มารดาเจ้าน่ะ เกรงว่าเจ้าต้องอธิบายให้
นางฟังเองสักหน่อย จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้ข้าเองก็มีความผิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกเจ้าเพิ่งจะแต่งงาน
ไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแล ทั้งอารองเจ้าก็กําชับข้าเป็นพิเศษแล้ว หลานสะใภ้ก็ยังต้องมา…หากว่า
มารดาเจ้าจะโทษ ก็บอกว่าเป็นความผิดข้าเถอะ ข้าไม่ได้ช่วยดูแลนางให้ดี สะใภ้เจ้าเองก็คง
ยากจะทําใจ บางเรื่องเจ้าก็ต้องเข้าใจนางให้มากหน่อย”
ความหมายก็คือ อย่าให้นายหญิงใหญ่เอาความเดือดดาลมาลงที่กู้ซีเด็ดขาด
ในใจเผยถงกล่าวโทษกู้ซีอยู่นิดหน่อยจริงๆ คิดว่าเพื่อบีบบังคับเขา นางถึงได้ประกาศ
ข่าวดีให้ผู้อาวุโสทราบทั้งๆ ที่อายุครรภ์ยังไม่ถึงสามเดือนด้วยซํ้า แต่พอบอกข่าวดีออกไปกลับ
ไม่ยอมระวังตัว จนต้องแท้งลูกขึ้นมา
ทว่านายหญิงรองก็พูดถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้เขาจะไม่พอใจแต่ก็ต้องกดเก็บเอาไว้
ทั้งสิ่งที่นายหญิงรองพูดก็มีเหตุผล

2950
เขาเป็นบุรุษ ควรจะใจกว้างให้มากหน่อย
“ข้ารู้ว่าควรจะพูดอย่างไรแล้วขอรับ” เผยถงรับปากกับนายหญิงรอง “จะไม่ให้กู้ซีต้อง
ลําบากแน่”
นายหญิงรองถึงผงกศีรษะอย่างพอใจ
กู้ซีหันหน้าไปมอง พยายามกะพริบตารัวเร็ว ไม่อยากให้นํ้าตาไหลออกมา
เผยถงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดซึ่งนางหาได้ในเวลานั้น นางจึงตัดสินใจแต่งให้เขา แต่ไม่นึก
ว่า สกุลเผยจะดีกว่าที่นางคิดเอาไว้มาก
วินาทีนั้น นางลอบตัดสินใจกับตัวเอง ต่อไปจะไม่ทําเรื่องโง่เง่าแบบนี้อีก ต่อไปนางจะ
ใช้ชีวิตร่วมกับเผยถงให้ดี พยายามอุดรอยแตกร้าวระหว่างนายหญิงใหญ่กับสกุลเผยคนอื่นๆ
ให้ได้
คิดได้ดังนั้น กู้ซีก็เริ่มสบายใจขึ้น
นายหญิงรองกับอวี้ถังไม่ได้นั่งอยู่นาน คุยเพียงครู่เดียวก็ขอตัวกลับ
เผยถงออกมาส่งพวกนางที่ประตู
นายหญิงรองกับอวี้ถังเดินไปตามระเบียงทางเดินอย่างไม่รีบร้อน รอจนไม่เห็นเรือน
ของกู้ซีแล้ว นางจึงเอ่ยกับอวี้ถังเสียงเบาว่า “ข้าพูดจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว ก่อนหน้านี้ยังคิด
ว่าจะซื้อสมุนไพรมาบํารุงหลังคลอดให้นางอยู่เลย สุดท้ายเล่า? กลับได้ใช้สมุนไพรล่วงหน้าแล้ว
หวังว่านายหญิงใหญ่ทางนั้นจะฟังสิ่งที่บุตรชายตัวเองพูดบ้างก็พอ”
ความรู้สึกของอวี้ถังตีกันวุ่น
ใจหนึ่งนางก็หวังให้เผยเยี่ยนคิดถูก อย่างน้อยก็ไม่มีใครต้องตาย แต่อีกใจก็หวังให้เผย
เยี่ยนคิดผิด อย่างน้อยกู้ซีก็ไม่ได้เลวร้ายถึงเพียงนั้น
อวี้ถังถอนหายใจ “ขอให้นางแข็งแรงปลอดภัย อีกไม่นานก็คงมีข่าวดีใหม่เจ้าค่ะ”

2951
นายหญิงรองพยักหน้าพลางถอนหายใจเช่นกัน
วันต่อมาตอนที่หมอหลวงมาถึง นายหญิงรองกับอวี้ถังก็ไปรอฟังข่าวอยู่หลังฉากกั้นลม
ด้วย
หมอหลวงสั่งยาบํารุงเลือดให้หลายเทียบจากนั้นก็ขอตัวกลับ
ดูท่าคงไม่ได้อาการหนักเท่าไร
นายหญิงรองกับอวี้ถังได้แต่นึกโล่งอก
รอจนนายหญิงใหญ่ตอบจดหมายกลับมา ก็ผ่านเดือนเจ็ดไปครึ่งเดือนแล้ว
ผลไม่ต่างจากที่นายหญิงรองคาดเอาไว้ นายหญิงใหญ่ด่าทอกู้ซีมาในจดหมายอย่าง
ไม่มีชิ้นดี ทั้งยังตําหนิเผยถงว่าไร้ประโยช์ แค่คนใต้ชายคาของตัวเองยังจัดการควบคุมไม่ได้
นี่ยังนับว่าเป็นเรื่องเล็ก
ที่สําคัญกว่าคือผู้ถือจดหมายมาส่งได้บอกกับเผยถงว่า นายหญิงใหญ่ตั้งใจว่าจะใช้
โอกาสนี้พาคุณชายรองมาเยี่ยมกู้ซี มาช่วยดูแลสุขภาพของนาง
เผยถงอดจะลังเลไม่ได้
กู้ซีตอบทันทีว่า “แม่สามีอยากมาเหมืองหลวง อยากกลับไปเยี่ยมบ้านเก่าก็เป็นเรื่องที่
เข้าใจได้ เพียงแต่เวลานี้ไม่เหมาะสม หากนางกับนายหญิงรองมีปากเสียงกันขึ้นมา พวกเราที่
เป็นคนรุ่นหลังจะทําอย่างไร?”
ดูจากอารมณ์ของนายหญิงใหญ่แล้ว ไม่แน่อาจะพูดอะไรเพื่อยั่วโมโหนายหญิงรองก็
เป็นได้
เผยถงตอบว่า “แต่จะไม่ให้นางมาก็คงไม่ได้เหมือนกัน!”
จากความคิดเขา มารดาอยากมาดูแลกู้ซีเป็นเพียงข้ออ้าง ที่นางต้องการมาเมืองหลวง
คงเพราะอยากไปเยี่ยมสกุลฝั่งมารดามากกว่า

2952

กู้ซีตัดสินใจหยุดยั้งไม่ให้นายหญิงใหญ่มาเมืองหลวง
เรื่องของสกุลหยางเพิ่งจะคลี่คลาย นางไม่ต้องการให้เกิดประเด็นอะไรหลังจากที่นาย
หญิงใหญ่มาถึงอีก
นางหารือกับเผยถงว่า “เอาอย่างนี้สิ ข้าจะกลับหลินอันเอง! นางอยู่ที่หลินอันตัวคน
เดียว น้องชายท่านก็วุ่นกับการเล่าเรียนตํารา นางคงเหงามากเป็นแน่ ทั้งข้าจะได้กลับไปดูแล
ท่านแม่เฒ่าด้วย ถือเป็นการกตัญ�ูต่อนาง นับว่าประโยชน์สองต่อเลยทีเดียว”
เผยถงละล้าละลังตัดสินใจไม่ได้
แต่ถ้าทําเช่นนั้น เขาก็ต้องเหลือตัวคนเดียวน่ะสิ
มิใช่ว่าเขาอยู่ห่างจากกู้ซีไม่ได้ แต่ในเรือนมีคนคอยดูแลเสื้อผ้าอาหารอยู่ข้างกาย
นับว่าไม่เหมือนเดิมเลยจริงๆ
เผยถงตอบว่า “ข้าจะลองคิดดู”
กู้ซีปากก็รับคํา แต่ในใจกลับรู้สึกผิดหวังต่อสามีมากขึ้นเรื่อยๆ
ไร้ความเด็ดขาดสิ้นดี
หากว่าพี่ชายนางอยู่ตรงนี้ ตกลงก็บอกตกลง ไม่ตกลงก็บอกไม่ตกลง สมองมีความคิด
มากมายแต่ไม่อาจตัดสินใจได้ คนเช่นนี้ ต่อให้มีตําแหน่งสูงศักดิรอเขาอยู่ กลัวแต่ว่าจะนั่งได้ไม่ ์
มั่น นั่งได้ไม่นาน
จู่ๆ กู้ซีก็รู้สึกว่าชีวิตวันข้างหน้าของนางคงไม่มีหวังแล้ว
จากนั้นนางก็รออยู่หลายวัน เผยถงก็ยังไม่ตัดสินใจ เขายังคงตื่นนอนแต่เช้ามาอ่าน
หนังสือทุกวันเหมือนแต่ก่อน พอกินมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว ถ้าไม่ไปเล่าเรียนกับอินหมิงหย่วนที่สกุล
อิน ก็จะไปหากู้ฉ่างที่สกุลกู้แทน
ราวกับว่าไม่มีเรื่องของนายหญิงใหญ่ด้วยซํ้า

2953

กู้ซีเริ่มร้อนใจ นางครุ่นคิดแล้วก็เอาเรื่องนี้ไปคุยกับนายหญิงรอง
นายหญิงรองฟังแล้วไม่ได้แตกตื่น เพียงตอบด้วยรอยยิ้มขื่นว่า “อารองเจ้าก็คุยเรื่องนี้
กับข้าอยู่ พวกเรากังวลว่านางจะเข้าไปยุ่งเรื่องของสกุลหยาง ได้ยินว่าบุตรสาวที่เพิ่งแต่งให้สกุล
เผิงคนนั้นช่วงนี้สนิทสนมกับหลานสะใภ้มาก ข้าจึงไม่สบายใจเท่าไร”
กู้ซีบอกความตั้งใจที่ตนจะกลับหลินอันให้นายหญิงรองทราบ ทั้งเอ่ยว่า “เช่นนี้แล้ว
ปัญหาทุกอย่างก็จะแก้ไขได้ทั้งหมด!”
นี่เท่ากับดึงฟื นออกจากใต้หม้อ เช่นนี้นายหญิงใหญ่ก็จะไม่มีข้ออ้างที่จะมาเมืองหลวง
อีก
นายหญิงรองฟังแล้วก็ตื้นตันใจ ดึงมือกู้ซีมาจับไว้แล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นเด็กดี แต่
จะทําแบบนั้นไม่ได้หรอก…เจ้ากับคุณชายใหญ่เพิ่งแต่งงานกัน ยังไม่ได้มีลูกสักคน แล้วจะให้
เจ้ากลับไปหลินอันตอนนี้ได้อย่างไร! เจ้าอยู่ที่นี่อย่างสงบใจเถอะ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็ยังมีอา
รองกับอาสามของเจ้าแบกเอาไว้! เจ้าเลิกกังวลแล้วบํารุงร่างกายให้ดี เตรียมตัวคลอดเจ้าตัว
น้อยอ้วนท้วมออกมาก็พอ”
นี่ต่างหากถึงจะเป็นวาจาที่หวังดีต่อนางจากใจจริง
นํ้าตาของกู้ซีแทบจะร่วงอยู่รอมร่อ
นายหญิงรองเร่งนางให้กลับไปก่อน “นํ้าใจเจ้าข้ากับอาหญิงสามรับเอาไว้แล้ว เรื่องนี้
เจ้าไม่ต้องยุ่งอีก ตั้งใจใช้ชีวิตกับคุณชายใหญ่ให้ดี ต่อให้นายหญิงใหญ่มาที่นี่ก็ไม่เป็นปัญหา
สกุลหยางยังต้องให้สกุลเผยของเราช่วยเหลือ ทําอะไรก็ต้องใคร่ครวญให้รอบคอบก่อน”
แต่สกุลหยางกุมจุดอ่อนของสกุลเผยเอาไว้อยู่!
กู้ซีกลืนคําที่ติดอยู่ปลายลิ้นลงคอไป
ในเมื่อนางคิดได้ ผู้อาวุโสของสกุลเผยก็สมควรคิดได้เช่นเดียวกัน

2954

ช่วงนี้เผยถงดูแลนางเหมือนคนป่ วยคนหนึ่ง นานแล้วที่สองคนไม่ได้ใกล้ชิดกัน
บางที นางควรฟังคําของนายหญิงรอง คลอดลูกออกมาสักคนแล้วค่อยวางแผนใหม่?
กู้ซีขบคิดไปตลอดทางที่เดินกลับห้อง
แต่เผยถงที่เมื่อครู่ยังคัดอักษรอยู่ในห้องหนังสือกลับหายตัวไปแล้ว
นางถามเด็กรับใช้ที่ดูแลห้องหนังสือว่า “คุณชายใหญ่ล่ะ?”
เด็กรับใช้รีบตอบ “นายท่านใหญ่สกุลหยางมาขอรับ คุณชายใหญ่ไปดื่มนํ้าชาเป็น
เพื่อนเขาที่โถงบุปผา”
กู้ซีไม่ไว้ใจคนของสกุลหยาง คิดว่าหากไม่มีเรื่องอะไร นายท่านใหญ่สกุลหยางไม่มีทาง
มาพบเผยถงแน่
นางใช้ความคิด แล้วส่งเหอเซียงไปแอบฟังที่โถงบุปผา ตัวเองก็กลับห้องไปถอด
เครื่องประดับ แล้วหวีผมแต่งตัวใหม่ เปลี่ยนไปใส่ชุดผ้าหังโฉวที่เคยใส่ประจํา พลันเหอเซียงก็
วิ่งกลับมาด้วยสีหน้าแตกตื่น “นายหญิงน้อย แย่แล้วเจ้าค่ะ นายท่านใหญ่สกุลหยางกําลังต่อว่า
คุณชายใหญ่อยู่ที่โถงบุปผา! บอกว่าคุณชายใหญ่อกตัญ�ู พอนายท่านตายไปไม่เพียงไม่มี
ปัญญาดูแลครอบครัว ยังปล่อยให้สกุลเผยกดข่มนายหญิงใหญ่ตามใจชอบ ไม่ยอมให้นาย
หญิงใหญ่มาเมืองหลวง เขาบีบให้คุณชายใหญ่เขียนจดหมายถึงท่านแม่เฒ่า บอกว่าสกุลเผย
ตกลงให้นายหญิงใหญ่พาคุณชายรองมาเยี่ยมท่านที่เมืองหลวงเจ้าค่ะ”
สกุลหยางจะยุ่มย่ามมากเกินไปแล้ว!
ตอนนี้กู้ซีนึกชิงชังสกุลหยางที่สุด
มิน่าคนสกุลเผยถึงไม่มีใครชอบสกุลหยางเลยสักคน
คนอย่างพวกเขานี้ ไม่มีเรื่องก็ยังสรรหาเรื่องขึ้นมาได้
กู้ซีรีบลุกขึ้น “ไป พวกเราไปดูกัน”

2955

เหอเซียงรับคําแล้ววิ่งไปนําทางอยู่ข้างหน้า ระหว่างทางยังบอกกู้ซีอีกว่า “คุณชายใหญ่
ไม่ยอมเจ้าค่ะ นายท่านใหญ่จึงต่อว่าคุณชายใหญ่ว่าลืมกําพืดตัวเอง เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ทั้ง
ยังไล่ด่านายท่านสามไปด้วยอีกคน หยาบคายจนทนฟังไม่ไหว ข้ากลัวว่าคนในเรือนจะรู้เรื่อง
เข้า จึงรีบมารายงานท่านก่อน”
คนของสกุลเผยแม้จะแยกกันอยู่เรือนใครเรือนมัน ปกติก็ไม่ค่อยกินข้าวด้วยกันเท่าไร
แต่สาวใช้ส่วนใหญ่ที่ดูแลในเรือนล้วนเป็นคนที่พามาด้วยจากหลินอัน พวกนางเป็นสาวใช้ที่มี
ประสบการณ์ บางคนยังเคยทํางานหยาบรับใช้ท่านผู้เฒ่ากับท่านแม่เฒ่ามาก่อน หากกู้ซีทางนี้
เกิดเรื่อง ไม่มีทางที่จะปิดบังสาวใช้ของสกุลเผยได้แน่
กู้ซีร้อนใจราวกับถูกแผดเผา กลัวว่าเผยถงจะหลุดพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดต่อหน้านาย
ท่านใหญ่ออกไป หากเรื่องไปถึงหูเผยเยี่ยนเข้า อาจเป็นเหตุให้สกุลเผยไม่พอใจได้ มีแต่จะ
กระทบต่อฐานะของเขาในใจของผู้อาวุโสสกุลเผย
ครั้งก่อน หากไม่ได้นาง เผยถงคงตัดสินใจเลือกสกุลหยางไปแล้ว
ตอนนี้ ในเมื่อพวกเขาเลือกสกุลเผย จะตายหรือรอดก็ต้องเดินต่อไปด้วยกันจนสุดทาง
หากต้องตัดขาดกับสกุลหยางก็สมควรตัดให้ขาดเสียที
นางวิ่งหอบไปจนถึงโถงบุปผา แต่กลับพบว่าเผยถงกับนายท่านใหญ่สกุลหยางไม่อยู่
แล้ว
กู้ซีเย็นวาบที่กลางหลังอย่างไร้สาเหตุ ถามสาวใช้ที่เก็บกวาดถ้วยนํ้าชาในโถงบุปผาว่า
“คุณชายใหญ่ไปไหนแล้ว?”
สาวใช้หยุดงานในมือตอบว่า “คุณชายใหญ่ออกไปกับนายท่านใหญ่สกุลหยางแล้วเจ้า
ค่ะ”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเขาไปทําอะไรกัน?” กู้ซีถามอย่างลนลาน พอถามออกไปจึงรู้ตัวว่า
นางถามผิดคนแล้ว

2956

สาวใช้ที่ทํางานหยาบในโถงบุปผาคนหนึ่ง จะรู้ว่าเผยถงไปไหนได้อย่างไรกัน
และก็ไม่ผิดไปจากที่กู้ซีคิด นางตอบว่า “บ่าวไม่ทราบว่าคุณชายใหญ่ไปไหน แต่
คุณชายใหญ่น่าจะไปกับนายท่านใหญ่สกุลหยางเจ้าค่ะ ข้าได้ยินนายท่านใหญ่พูดว่าหาก
คุณชายใหญ่ไม่ยอมเขื่อ ก็ให้ตามเขาไป เขาหยิบหลักฐานออกมาให้คุณชายใหญ่ดู คุณชาย
ใหญ่คล้ายจะตกใจมาก ดวงตาแดงกํ่าไปหมด บ่าวจึงไม่กล้าฟังต่อเจ้าค่ะ”
หลักฐานอะไร? ทําไมต้องเอาหลักฐานให้เผยถงดูด้วย? ทําไมเผยถงไม่ผลักเรื่องนี้ให้
เป็นหน้าที่ของผู้อาวุโสสกุลเผย แล้วทําไมถึงตามนายท่านใหญ่สกุลหยางออกไปเช่นนี้?
กู้ซีนิ่งคิด จากนั้นก็สะท้านสั่นไปทั่วร่าง
หลักฐานที่นายท่านใหญ่สกุลหยางพูดถึง คงไม่ใช่จุดอ่อนของสกุลเผยกระมัง?
แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเผยถง?
มันเกี่ยวอะไรกับพวกนางด้วยเล่า?
เผยถงกําลังคิดอะไรอยู่กันแน่?