ห้วงเวลาบุปผาผลิบาน - บทที่374 ตกใจตามกัน

กู้ซีราวกับยกภูเขาออกจากอก
เผยเซวียนกลับมาก็เพียงพอแล้ว
เผยเซวียนยังคงรักและเอ็นดูเผยถงไม่น้อย ทั้งเผยถงก็เคารพผู้อาวุโสคนนี้อย่างยิ่ง มี
เขาเป็นคนตัดสินความเป็นธรรม ย่อมเป็นผลดีกับพวกเขามากกว่าเผยเยี่ยนที่ใจจืดใจดํา
นางยืนขึ้นมาทันที
คนที่ยืนพร้อมกับนางยังคงเป็นนายหญิงรอง
นายหญิงรองนั้นตรงไปตรงมายิ่งกว่านาง
นางยกมือประนม อธิษฐานไปทางทิศใต้ ท่องว่า ‘ขอพระโพธิสัตว์คุ้มครอง’
เรื่องราวซับซ้อนถึงเพียงนี้ นางไม่อาจควบคุมได้ ในใจนั้นร้อนรนมาโดยตลอด ยามนี้
สามีกลับมาแล้ว นางก็สามารถหลบอยู่หลังสามี ไม่ต้องสนใจเรื่องใดได้แล้ว
นึกถึงตรงนี้ นางก็อดสาวเท้าไปข้างหน้าไม่ได้ เดินออกมาจากโถงบุปผา
เผยเซวียนใบหน้าราบเรียบดุจผิวนํ้า ยามที่กําลังเดินผ่านทางเดินหน้าเรือนของโถงบุป
ผา
เขาเงยศีรษะก็พบกับนายหญิงรองที่ยืนพิงประตูอยู่
ชั่วขณะนั้นแววตาของเผยเซวียนก็อ่อนโยนลงหลายส่วน เขาพยายามทําให้นํ้าเสียง
ตัวเองนุ่มนวล “ไฉนจึงยืนอยู่ตรงนี้? นับวันอากาศก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ รีบกลับเข้าไปในห้องเถิด”
ยามนี้ยังจะมีใครสนใจเรื่องร้อนไม่ร้อนอีก?
นายหญิงรองแลกเปลี่ยนข้อมูลให้สามีฟังอย่างร้อนใจ “เจ้ารู้ไหมว่าในเรือนเกิดเรื่อง
อะไรขึ้น? นายท่านใหญ่สกุลหยางมาหาคุณชายใหญ่…”

2973

ยามนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาสองสามีภรรยาจะมาคุยเล่นกัน เขาผงกศีรษะ พยายามตัด
บทสนทนานายหญิงรองอย่างจริงจังอยู่บ้าง “ข้าทราบแล้ว ให้เฉินชูไปปิดประตูใหญ่เรียบร้อย
มีอะไร พวกเรากลับไปค่อยพูดคุยกันเถิด!”
ก็หมายความว่า เผยเซวียนนั้นทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ
นายหญิงรองถอนหายใจอย่างโล่งอก มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มออกมา “ข้า
เข้าใจแล้ว!”
ขณะที่นางพูดก็หลบไปอยู่ด้านข้าง ให้เผยเซวียนเข้าไปในโถงบุปผา
“อารอง!” เผยถงและกู้ซีทักทายเผยเซวียนพร้อมเพรียงกัน เผยเยี่ยนทําเพียงเรียก “พี่
รอง” อย่างเรียบนิ่งไปทีเท่านั้น ด้านอวี้ถังก็คํานับให้เผยเซวียนเช่นกัน
เผยเซวียนยังคงให้เกียรติน้องสะใภ้ที่อายุไล่เลี่ยกับลูกสาวของตัวเองผู้นี้ เขาพยักหน้า
ให้อวี้ถังเล็กน้อย เอ่ยกับเผยเยี่ยนว่า “ให้พวกนางกลับไปพักให้หมดเถิด! พวกเราคุยกันไม่กี่คน
ก็เพียงพอแล้ว”
‘พวกนาง’ ที่เขาพูดถึงก็หมายถึงพวกนายหญิงรอง ส่วน ‘พวกเราไม่กี่คน’ ก็คือผู้ชายใน
เรือนสกุลเผย
กู้ซียืนขึ้นทันที
นางไม่อยากเข้าไปข้องเกี่ยวเรื่องภายในของสกุลเผย
อย่างไรเผยถงก็ฉีกหน้าเผยเยี่ยนแล้ว ทั้งนางตัดสินใจแล้วว่ารอให้กําเนิดลูกชายคนโต
ค่อยกลับหลินอันไม่ก็หังโจว แล้วจะเลี้ยงดูจนเติบใหญ่เพียงลําพัง
ส่วนบรรดาศักดิพระราชทานนั้น ก็ทําได้เพียงรอลูกชายของตัวเองแล้ว ์
อวี้ถังกลับลังเลอยู่บ้าง

2974

นางอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น สิ่งที่สําคัญที่สุดคือ นางคิดว่าเผยเยี่ยนเย่อหยิ่งจองหอง
ย่อมไม่ยินดีที่จะอธิบายเรื่องราวมากมาย ทั้งการไม่ยอมแก้ตัว บางครั้งก็เสียเปรียบอย่างยิ่ง
นางเป็นผู้หญิง คนทั่วไปมักคิดว่าหญิงสาวมีความรู้ตื้นเขิน คําพูดไม่หนักแน่นเท่าใด นาง
สามารถใช้จุดนี้ช่วยเผยเยี่ยนพูดคุยได้
เผยเยี่ยนสังเกตเห็นความกังวลของอวี้ถัง เขาครุ่นคิดเล็กน้อย เอ่ยว่า “พี่รอง ให้พวก
นางรั้งอยู่ที่นี่เถิด แทนที่จะให้พวกนางคาดเดาอย่างกระวนกระวายใจ ยังมิสู้ให้พวกนางรู้ว่าเกิด
เรื่องอะไรขึ้นบ้าง จะได้ครุ่นคิดพิจารณาด้วยตัวเอง”
“น้องชาย!” เผยเซวียนขมวดคิ้ว มีท่าทีไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง
เผยเยี่ยนกลับยืนหยัดในความคิด เอ่ยว่า “พี่รอง สกุลหยางสร้างความบาดหมางให้
พวกเราได้ ก็ไม่ใช่เพราะทุกคนหลบๆ ซ่อนๆ ไม่อยากให้พวกเด็กๆ รับรู้หรอกรึ? เช่นนั้นก็ให้พวก
เขารู้ไปเลยว่าตกลงปีนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!”
“แต่ว่าท่านพ่อ…” เผยเซวียนเอ่ยอย่างลําบากใจ
“ท่านพ่อปกป้องพี่ใหญ่ขนาดนั้น แต่พี่ใหญ่รับรู้ถึงความปรารถนาดีของท่านพ่อ
หรือไม่?” เผยเยี่ยนเอ่ยอย่างเยือกเย็น เผยสีหน้าเรียบนิ่ง “พวกเราคิดว่าพวกเรากําลังปกป้อง
คุณชายใหญ่และคุณชายรอง แต่คนอื่นกลับคิดว่าพวกเราทําร้ายพ่อของเขา เสื่อมเสียหรือมี
เกียรติ ก็ให้พวกเขาตัดสินกันเอาเองเถิด? จะแยกสายสกุลหรือจะเป็นลูกหลานสกุลเผยต่อไป ก็
ให้พวกเขาตรึกตรองกันเอง!”
เผยเซวียนไม่ได้พูดอันใด
เผยถงได้ฟัง ก็มองเผยเซวียนที่ยิ้มขื่นขม ทั้งมองเผยเยี่ยนที่ทั่วใบหน้ามีแต่ความเย็น
เยียบ ไม่มีใครเผยความร้อนตัวออกมาแม้แต่น้อย ใจเขาเต้นดังตึกตัก รู้สึกขึ้นมาอย่างเลือนราง
ว่าบางทีเรื่องนี้อาจจะไม่เป็นดังที่สกุลหยางพูดเสียทีเดียว
เช่นนั้นความจริงคืออะไร?

2975

ยามที่ลุงใหญ่พูดเรื่องพวกนั้นกับเขา เขาก็ไม่เชื่อเช่นกัน ถึงกระทั่งแย้งลุงใหญ่ไปหลาย
คํา พาให้ลุงใหญ่ไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่รอจนเขากลับสกุลเผยอย่างตกตะลึงพรึงเพริด ยามที่เห็น
เผยเยี่ยนทําท่าสูงส่ง เย่อหยิ่งดูแคลนอยู่ตรงนั้น ใบหญ้าที่ผูกขมวดรกชัฏในใจก็คล้ายถูกคน
โยนแท่งไฟ ติดพรึบเผาไหม้ขึ้นมา ทั้งชั่วพริบตานั้นก็ลุกโชนไปทั่ว ดึงเอาสติและความนึกคิด
ของเขาไปเสียสิ้น กล่าวคําพูดที่ไม่สมควรออกมา…
แต่หากจะกล่าวว่าเสียใจในภายหลัง ก็คล้ายจะไม่ใช่อย่างนั้น
เป็นความหวาดกลัวมากกว่า
กลัวว่าเขาจะรับความจริงยิ่งกว่าตอนนี้ไม่ได้!
เผยถงสูดลมหายใจเข้าลึกไปเฮือกหนึ่ง
เผยเซวียนเอ่ยอย่างจนใจ “เช่นนั้นทุกคนก็นั่งลงพูดคุยกันก่อนเถิด!” ยามที่พูดประโยค
นี้ แววตาของเขาก็อดมองไปที่ร่างเผยถงไม่ได้ สั่นศีรษะเบาๆ ถอนหายใจอย่างไม่เห็นด้วยอย่าง
ยิ่ง
เผยถงคิดว้าวุ่นยิ่งกว่าเดิม อยากจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง กลับอ้าๆ หุบๆ อยู่เช่นนั้น
ไม่รู้ควรพูดอะไรดี
เผยเซวียนนั้นเรียกเผยอู่ด้วยเสียงดังก้องแล้ว
ไม่นานเผยอู่ก็เข้ามา ยืนขานรับอยู่ด้านนอกประตู
เผยเซวียนออกคําสั่งเขา “เจ้าและเผยชียืนเฝ้าอยู่ด้านนอกประตู หากนายท่านสกุล
หยางและใต้เท้ากู้เข้ามาแล้วก็เชิญพวกเขาไปดื่มชาที่ห้องโถง รอทางพวกเราพูดคุยกันเสร็จแล้ว
ค่อยให้พวกเขาเข้ามา”
เผยอู่รับคําสั่งก่อนจะออกไป
เผยเซวียนกําชับแม่นมจิน “ปิดประตู”

2976

แม่นมขานรับราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน รีบส่งสายตาไปทางพวกชิงหยวน ก่อนจะเดิน
ออกไป
พวกชิงหยวนเข้าใจทันที พากันทยอยออกไปอย่างชุลมุนวุ่นวาย ยังเตรียมจะปิดประตู
ใครจะรู้ว่าเผยเยี่ยนกลับเอ่ยว่า “เปิดประตูไว้ พวกเจ้าเฝ้าอยู่ไกลๆ อย่าให้ใครเข้ามาก็
พอ”
เมื่อเป็นเช่นนี้ เมื่อเงยหน้าขึ้นจากโถงบุปผาก็สามารถเห็นสถานการณ์ภายในลานเรือน
ได้แล้ว ใครคิดจะลอบฟังล้วนเป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น
อวี้ถังมองเผยเยี่ยนอย่างเห็นด้วย
เผยเยี่ยนยิ้มราวกับปลอบใจให้ภรรยาที่ส่งสายตาระยิบระยับ จู่ๆ ก็รู้สึกดีในใจอย่างยิ่ง
ใครจะสามารถทําให้คนทั้งใต้หล้าพอใจได้กัน?
ขอเพียงแค่คนที่เขาให้ความสําคัญพอใจก็เพียงพอแล้ว
ครั้งนี้เผยเยี่ยนหัวเราะไร้เสียงขึ้นมาอย่างไม่สนใจอันใด ยังส่งจานผลไม้ให้อวี้ถังด้วย
แววตาอ่อนโยน เอ่ยแผ่วเบาว่า “ปกติไม่ทําเรื่องชั่วช้า ย่อมไม่จําเป็นต้องกลัวภูตผีมาเคาะประตู
ตอนดึก เจ้าวางใจก็เพียงพอแล้ว ข้าไม่ได้ทําเรื่องอะไรผิดต่อฟ้าดิน”
อวี้ถังย่อมเชื่อ แต่นางยังคงไม่วางใจ กระซิบว่า “เช่นนั้นเจ้าก็อย่าปล่อยให้ใครพูดจา
เรื่อยเปื่อย ตัวเองถูกคนเข้าใจผิด โดนคนอื่นรังแก!”
ที่แท้อาถังของเขาก็คิดเช่นนี้!
เผยเยี่ยนข่มกลั้นไว้ จึงไม่ได้หัวเราะออกมา
เมื่อก่อน บิดาและมารดาของเขามักกลัวว่าเขาจะรังแกคนอื่น ถูกคนคิดบัญชีแค้น แต่
ยามนี้ ภรรยาของเขากลับกลัวเขาจะถูกคนอื่นรังแก ได้รับความเสื่อมเสีย…นี่ช่างนับว่าสามสิบ
ปีก่อนแม่นํ้าไหลทางตะวันออก สามสิบปีให้หลังก็ไหลทางตะวันตกได้!

2977

“เข้าใจแล้ว” เผยเยี่ยนรับปาก รอยยิ้มจากหางตานั้นพรั่งพรูออกมาอย่างปิดไว้ไม่อยู่
เผยเซวียนเห็นสองสามีภรรยาพูดคุยกระซิบกระซาบกันอยู่ตรงนั้น ก็กระแอมไอแรงๆ
เผยถงเห็นเผยเยี่ยนและอวี้ถังทําท่าราวกับไม่มีคนอื่นอยู่ โทสะในใจที่เพิ่งจะมอดดับไป
ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
ถือสิทธิ์
อันใดสกุลพวกเขาบ้านแตกสาแหรกขาด อาสามเขากลับชื่นมื่นเบิกบาน?
เผยถงมองเผยเยี่ยนอย่างเยือกเย็น
เผยเยี่ยนนั้นไม่ปรากฏสีหน้าใด
เผยเซวียนถอนหายใจยาวเหยียด ยามนี้ค่อยกล่าวว่า “อาถง เจ้าพูดก่อนเถิด ลุงใหญ่
ของเจ้าบอกอะไรเจ้าบ้าง?”
เผยถงมองเผยเยี่ยนไปที ทั้งมองกู้ซีอีกครั้ง เอ่ยเสียงจริงจังว่า “ลุงใหญ่กล่าวว่า พ่อของ
ข้าไม่ได้ป่ วยตายกะทันหัน”
พวกอวี้ถังต่างพากันเบิกตากว้าง
เผยถงเห็นก็พอใจอย่างยิ่ง เอ่ยต่อว่า “เพราะบ่ายก่อนหน้าวันที่พ่อข้าจะจากไป พ่อของ
ข้ายังส่งจดหมายมาให้ลุงใหญ่ กล่าวว่ายามเย็นอยากจะไปหารืออะไรกับเขาเสียหน่อย ผล
ปรากฏว่าลุงใหญ่รอพ่อข้าอยู่ค่อนคืน พ่อข้าก็ไม่มา ลุงใหญ่ยังคิดว่าพ่อของข้าติดธุระอันใด
วันที่สองเช้าตรู่ลุงใหญ่ก็คิดว่าพ่อข้าอาจจะล่วงหน้าไปรอที่ประตูรองทางเข้าวังเหมือนเมื่อก่อน
ส่งมอบเรื่องราวให้กับเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงล่วงหน้าไปที่ประตูรองทางเข้าวังเร็วขึ้นหนึ่งชั่วยาม
ใครจะรู้ว่านอกจากไม่เจอพ่อข้าแล้ว พ่อข้ายังไม่ได้ไปว่าราชกิจในท้องพระโรงตอนเช้า รอจน
ยามบ่าย จึงได้รู้ว่าพ่อข้าไม่อยู่แล้ว”
เรื่องนี้พี่น้องสกุลเผยคงรู้ตั้งนานแล้ว ไม่ว่าเผยเยี่ยนหรือเผยเซวียนล้วนแล้วแต่เงียบ
สงบอย่างยิ่ง เผยเซวียนถึงกระทั่งถามเผยถงว่า “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงกล่าวว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้อง
กับอาสามของเจ้า?”

2978

สีหน้าของเผยถงเปลี่ยนเป็ นดุดันขึ้นทันที เขาเอ่ยว่า “พ่อของข้าและอาสามมี
ความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อกันอย่างยิ่ง พ่อข้าคิดว่าตําแหน่งฮ่องเต้คู่ควรกับคนที่มีความสามารถ
อาสามกลับเหมือนกับจางอิง อาจารย์ของเขา คิดว่าควรเลือกตามลําดับอาวุโส ด้วยเหตุนี้พ่อ
ของข้าจึงไม่ไปมาหาสู่กับอาสามกว่าครึ่งปี พบหน้าก็ไม่สนใจไยดีกัน แต่ในเย็นวันนั้นที่พ่อข้า
ป่ วยตาย จู่ๆ อาสามก็ไปสกุลของพวกเรา ยังทะเลาะใหญ่โตกับพ่อของข้า ตามหลักแล้วเกิด
เรื่องเช่นนี้ อาสามควรจะสะบัดเสื้อคลุมถอยออกมา กลับมายังจวนทางนี้ในคืนนั้น แต่เย็นวัน
นั้น นอกจากอาสามจะอยู่ที่สกุลข้าแล้ว กลางดึกยังไม่นอน พบเจอเข้ากับพ่อข้าที่โมโหจนนอน
ไม่หลับในสวนดอกไม้เหมือนกัน ทั้งสองคนทะเลาะกันอีกครั้ง จากนั้นท่านพ่อกลับไปที่ห้องไม่
นานก็จากไปกะทันหันทันที เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าลุงใหญ่พูดกับข้า แต่เป็นท่านแม่บอกกับข้า ท่านแม่
กล่าวว่าสงสัยตั้งนานแล้วว่าการตายของท่านพ่อนั้นผิดปกติ เพียงแค่ไม่มีพยานหลักฐาน
เท่านั้น”
“เพราะอาสามและพ่อเจ้าความเห็นทางการเมืองไม่ตรงกัน ทั้งเย็นก่อนวันที่พ่อเจ้าจะ
จากไปได้ทะเลาะกับอาสาม เจ้าจึงสงสัยว่าอาสามของเจ้าเป็นคนทําให้พ่อเจ้าตาย?” เผยเซวีย
นมองเผยถง ราวกับมองคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง
เพลิงไหม้ในใจของเผยถงนั้นโหมกระหนํ่ายิ่งกว่าเดิม เขาโมโหจนลุกขึ้นมาทันที ตะโกน
เสียงดังว่า “อารอง! ท่านไม่ต้องหาข้ออ้างให้อาสาม หากท่านไม่เชื่อ ก็ถามอาสามด้วยตัวเอง
เหตุใดเช้าตรู่วันที่สองหลังจากพ่อข้าป่ วยตาย จู่ๆ ท่านปู่ จึงเดินทางจากหลินอันมาเมืองหลวง
ศพของท่านพ่อยังไม่ทันอาบนํ้าผลัดผ้า ท่านปู่ ก็ทะเลาะกับอาสามอย่างรุนแรงแล้ว? ยามนั้น
ท่านปู่ ยังฟาดแส้ใส่อาสามอย่างแรง? เรื่องนี้ แม้ว่าอารองจะไม่รู้ ท่านแม่กลับรู้ว่า หลายปีที่ผ่าน
มานี้ อาสามไม่ให้ท่านแม่เข้าเมืองหลวง ก็เพราะกลัวท่านแม่จะพูดเรื่องนี้ออกไปไม่ใช่รึ?”
เผยเซวียนมองเผยเยี่ยนอย่างตกตะลึง
เผยเยี่ยนไม่ปริปาก
เผยถงไม่พอใจอย่างยิ่ง แผดเสียงย้อนถามเผยเยี่ยน “เจ้าไม่กล้ายอมรับอย่างนั้นรึ?”

2979
เช่นนั้นย่อมเป็นเพราะมีเหตุผล
อวี้ถังขบริมฝีปาก ยื่นมือจับมือของเผยเยี่ยนไว้แน่น
มือของเผยเยี่ยนเย็นเยียบ ทั้งแข็งทื่ออยู่บ้าง
แต่มือของอวี้ถังอบอุ่นอย่างยิ่ง ทั้งยังมีความนุ่มนวลเป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิง
เผยเยี่ยนยิ้มออกมาทันที ค่อยๆ จับมืออวี้ถังตอบ เอ่ยด้วยนํ้าเสียงสงบและหนักแน่นว่า
“ไม่ผิด เช้าวันนั้น ข้าถูกปู่ ของเจ้าลงโทษ คุกเข่าอยู่หน้าเตียงพ่อของเจ้า ทั้งถูกเขาฟาดแส้อย่าง
แรงสามที”