ห้วงเวลาบุปผาผลิบาน - บทที่376 ขาดสะบัน้

อวี้ถังพูดเสียงไม่ดังมาก กลับเพียงพอให้คนที่นั่งอยู่ในห้องฟังออกอย่างชัดเจน
เผยเยี่ยนอดเงยหน้ามองอวี้ถังไม่ได้
อวี้ถังเต็มไปความหนักแน่น ผงกศีรษะให้เผยเยี่ยน เอ่ยว่า “เจ้าไม่ได้ผิด!”
นํ้าเสียงของนางไม่ได้ดัง ทว่ากลับมั่นคงอย่างยิ่ง ราวกับพูดเรื่องหลักการฟ้าดิน
ใครมอบความกล้าและเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ให้นางกัน?
เผยเยี่ยนอยากจะหัวเราะ
กลับหัวเราะไม่ออกแม้แต่น้อย
นางเพิ่งแต่งเข้ามาได้ไม่นาน แค่ญาติพี่น้องในเรือนยังรู้จักไม่ครบ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ความเข้าใจเกี่ยวกับสกุลเผย
ใครมอบความมั่นใจในการกระทําและการพูดเช่นนี้ให้นางกัน
ย่อมเป็นเพราะว่านาง…ชอบเขาไม่น้อยกระมัง!
นึกมาถึงตรงนี้ ใจของเผยเยี่ยนก็คล้ายถูกชโลมด้วยนํ้าเย็นฤดูใบไม้ผลิ
พาให้เขาเกิดคลื่นนํ้าสั่นกระเพื่อม เผยความกระจ่างพร่างพราว
นี่หมายความว่าพร้อมจะร่วมเป็นร่วมตาย อยู่ด้วยกันจนผมหงอกผมขาว เป็นภรรยาที่
อยู่ร่วมกับเขาไปทั้งชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นยามใด ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ล้วนเป็นคนที่ยินดีจะยืนอยู่ข้างเขา
จู่ๆ เผยเยี่ยนก็รู้สึกว่าเขาโชคดีอย่างยิ่ง
โชคดีที่เขาตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแต่งงานกับอวี้ถัง

2988
โชคดีที่เขาพบเจอคนผู้นี้ที่โรงรับจํานําสกุลเผย
ถึงกระทั่งโชคดีที่หลู่ซิ่นขายภาพปลอมให้กับสกุลอวี้
คล้ายกับว่าสวรรค์ได้กําหนดไว้แล้ว ไม่เร็วทั้งไม่ช้าเกินไป
และเขาก็คว้าโอกาสนี้ไว้
“อาถัง!” เผยเยี่ยนเอ่ยเสียงแผ่วเบา จับมือเรียวขาวที่โอบกอดแขนเขาไว้แน่น
เขารู้ว่า เขาจับแล้ว ย่อมไม่อาจปล่อยมืออีก
ความสนิทสนมของทั้งสองคน ทําให้นายหญิงรองใบหน้าแดงกํ่า ทั้งนับถืออยู่บ้าง
อวี้ซื่อผู้นี้ ใจกล้าจริงๆ! สกุลเข้าไปข้องเกี่ยวกับคดีลอบสังหารองค์ชาย ทั้งยังเกิดเรื่อง
พ่อฆ่าลูกชาย…ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนล้วนสามารถทําลายชื่อเสียง ทั้งล้างบางสกุลได้ทั้งสิ้น นาง
ไม่คิดบ้างว่าภายหลังจะทําอย่างไร คาดไม่ถึงว่ายังมีใจมาปลอบน้องสาม ทั้งทําราวกับว่าไม่มี
คนอื่นอยู่ แสดงความใกล้ชิดสนิทสนมกับน้องสามอย่างไม่เขินอาย
ก็ไม่รู้ว่านางใจกล้าเกินไป หรือไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง? ไม่ก็เป็นคนที่สุขุมเยือกเย็น ยิ่งพบ
เรื่องลําบากก็ยิ่งไม่ลนลานอันใด?
คงจะเป็นเพราะสุขุมเยือกเย็นกระมัง?
นายหญิงรองนึกถึงเรื่องที่นางแต่งมาสกุลเผยได้อย่างไร ก็ลอบถอนหายใจ
ไม่แปลกใจที่แม่สามีมักพูดว่า คนนั้นต้องดูในช่วงเวลาสําคัญ ยามที่สําคัญสามารถ
จัดการกับเรื่องได้อย่างหนักแน่น ถึงจะเป็นคนที่ทําการใหญ่ได้
น้องสามคนนี้ของนาง แววตาช่างหลักแหลมนัก
อวี้ถังแต่งมาสกุลเผย แต่งให้เผยเยี่ยนได้ ย่อมไม่ได้มีดีแค่หน้าตา
ในช่วงเวลาสําคัญล้วนสามารถมองบุคลิกนิสัยได้อย่างชัดเจน

2989

นางนั้นคงไม่ได้!
นางนึกแล้วก็ยังรู้สึกกลัว
ภายหลังเรื่องในเรือนเช่นนี้ มอบให้อวี้ถังจัดการก็เพียงพอแล้ว!
นายหญิงรองคล้ายกับนกกระทาที่เปียกฝน ไม่กล้าพูดอันใด หดตัวอยู่ในมุม พินิจสามี
ของตัวเองอย่างระมัดระวัง
เผยเซวียนทอดถอนหายใจ
น้องชายของเขาผู้นี้ ตั้งแต่เล็กก็ชอบเอาชนะคนอื่น ไม่ว่าอะไรล้วนต้องนําหน้า แม้จะ
หาภรรยา ก็ต้องงดงามกว่าคนอื่น ก่อนหน้านี้เขายังกังวลใจไม่น้อย คนนั้นไม่อาจจะมองแต่
ความสวยงามได้ ต้องดูที่นิสัยด้วย? แต่ยามนี้ดูแล้ว นิสัยก็ห้าวหาญอย่างยิ่ง เขานั้นแทบไม่มี
อะไรจะพูด น้องสะใภ้ผู้นี้ นอกจากจะปกป้องคนไว้แล้ว ยังกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ โอบกอดคนไว้
อย่างเปิดเผยอีก
พลอยให้เขาที่เป็นพี่สามีถึงกับเขินอายที่จะมอง
แต่ว่า น้องชายเขาย่อมพอใจเป็นแน่
ชั่วชีวิตของเขาไม่เคยแพ้ใครมาก่อน ตัดสินใจโดยพลการไม่สนใจภูมิหลังของสกุล แต่ง
คนที่อายุน้อยกว่าเขาหลายปี ในช่วงเวลาสําคัญไม่เพียงแต่ใจกล้า ยังมุ่งมั่นตั้งใจปกป้องเขา
กลัวว่าเขาจะได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างไรอย่างนั้น
ผู้หญิงเช่นนี้ จะมีผู้ชายกี่คนที่โชคดีกัน?
เผยเซวียนเห็นแล้ว ก็อดอิจฉาเผยเยี่ยนที่แต่งสะใภ้คนนี้เข้ามาไม่ได้เช่นกัน
น้องชายเขา ชั่วชีวิตนี้นับว่าเป็นคนที่ชนะคนอื่น ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนนําหน้า

2990

เผยเซวียนอดกระแอมไอเบาๆ ไม่ได้ อยากเตือนเผยเยี่ยนว่า ‘สงบเสงี่ยมหน่อย’ ทั้งคิด
ขึ้นมาได้ว่า ปกติเผยเยี่ยนยังไม่ฟังเขา ยามนี้กําลังอารมณ์พลุ่งพล่าน เกรงว่าจะไม่ฟังยิ่ง
กว่าเดิม
เขาก็อย่าได้สิ้นเปลืองกําลังเลย
แต่เสียงกระแอมของเผยเซวียนกลับทําให้กู้ซีดึงสติกลับมา
คาดไม่ถึงว่า เบื้องหลังอวี้ถังจะเป็นคนเช่นนี้!
รู้จักปลอบประโลมเผยเยี่ยนอย่างอ่อนโยนหวานซึ้ง
แต่ความสามารถในการพูดสร้างเรื่องของอวี้ถังยังคงร้ายกาจจริงๆ เพื่อประจบสามีของ
ตัวเอง กลับเหยียบเผยถงจนจมดิน แต่นางก็ฉลาดไม่น้อย รู้ว่ายามนี้พูดอะไรจะทําให้เผยเยี่ยน
ดีใจได้
ภายหลังเผยเยี่ยนย่อมปฏิบัติต่อนางดียิ่งกว่านี้
กู้ซีชําเลืองมองเผยถงไปแวบหนึ่ง
เผยถงสีหน้าซีดเผือด แววตาที่มองเผยเยี่ยนนั้นราวกับจะจับเขากิน
กู้ซีลอบถอนหายใจ ครุ่นคิดว่าตัวเองควรจะเลียนแบบอวี้ถัง ปลอบใจเผยถงเสียหน่อย
ดีหรือไม่ ยามนี้สามารถยืนข้างเผยถงได้ เผยถงย่อมซาบซึ้งใจกระมัง? ความสัมพันธ์สองสามี
ภรรยาของพวกเขาคงจะก้าวหน้าขึ้น แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เท่ากับว่านางยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเผย
เยี่ยนและเผยเซวียน
หากสิ่งที่เผยเยี่ยนพูดเป็นความจริง เช่นนั้นความผิดย่อมอยู่ที่เผยโย่ว นางย่อมไม่อาจ
ยืนอยู่ฝั่งเผยถงได้
หากเผยเยี่ยนพูดโกหก เช่นนั้นก็ต้องได้รับการยืนยันจากผู้อาวุโสของสกุลเผยเสียก่อน

2991

นางครุ่นคิดซํ้าแล้วซํ้าเล่า ก็คล้ายกับแบกโม่หินไว้ที่หลัง ไม่อาจยืนหยัดขึ้นอย่างผ่าเผย
เดินออกมาอยู่ข้างเผยถงอย่างอวี้ถังได้
ขณะที่กู้ซีลังเล เผยถงกลับใบหน้าราวกับเถ้าถ่าน
สัญชาตญาณบอกเขาว่า อารองเขาไม่อาจพูดโกหก เพราะคําโกหกเช่นนี้ไม่เป็นผลดี
ต่ออารองสักนิด ถึงกระทั่งอาจจะทําให้สกุลเผยชื่อเสียงป่ นปี้เพราะข่าวลือที่ ‘บิดาฆ่าลูก’
นับเป็นเรื่องที่ทําลายเส้นทางขุนนางของอารองเขา นอกจากจะไม่อาจเป็นขุนนาง ยังอาจจะไม่
ถูกจ้างงานตลอดชีวิต แต่ความรู้สึกบอกเขาว่า ย่อมไม่ได้เป็นเช่นนี้ ปู่ ของเขาคนนั้น รักและ
เอ็นดูลูกหลานเป็นที่สุด ยามที่พวกเขายังเด็ก ใกล้ชิดกับสกุลหยาง ห่างเหินจากสกุลเผยไป แต่
ปู่ ของเขายังคงเดินทางไกลลิ่วนําของขวัญวันเกิด ซองแดงปีใหม่มาให้พวกเขาทุกปี มีครั้งหนึ่ง
กล่าวว่าไร่นาในเรือนมีกําไรมาก ยังตั้งใจซื้อหมึกพู่กันราคาห้าพันตําลึงส่งมาให้เขาและ
น้องชาย
คนเช่นนี้ จะฆ่าลูกชายได้อย่างไร?
ทั้งจะเหมือนที่อาสะใภ้สามพูดได้อย่างไร เป็นเพราะพ่อของเขาอกตัญ�ู?
“เจ้าพูดโกหก! เจ้าพูดโกหก!” เผยถงพึมพํา ปักใจหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ
อาสะใภ้สามกําลังเข้าข้างอาสามอยู่ ดังนั้นจึงได้ตําหนิพ่อของเขา
ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน!
ชั่วขณะนั้นเขาก็เอ่ยเสียงดัง “อาสะใภ้สาม ข้านับถือเจ้าเป็นผู้อาวุโส เจ้าอย่าได้ใส่ร้าย
พ่อของข้าส่งเดช!”
เดิมทีเผยเยี่ยนก็ไม่พอใจพี่ชายเพราะการตายของบิดา ไหนเลยยังจะทนฟังเผยถงก
ล่าวโทษอวี้ถังได้?
เขาแทบไม่ต้องคิด ก็เอ่ยตัดบทเผยถงทันที “อาถง นี่ไม่ใช่สํานักศึกษา ทั้งพวกเราก็
ไม่ใช่อาจารย์สอนหนังสือเจ้า…ไม่ใช่เรื่องอะไรล้วนถกเถียงได้? ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนแนะนําสั่ง

2992

สอนได้? เจ้าต้องรับผิดชอบคําพูดที่เจ้ากล่าวว่าออกมา เจ้าพูดว่าอาสะใภ้สามใส่ร้ายเจ้า เจ้า
ต้องนําหลักฐานออกมา! หรืออาสะใภ้สามของเจ้าพูดผิด? หากไม่ใช่ว่าท่านพี่ดึงดันทําตามใจ
ตัวเอง ท่านพ่อจะเจ็บปวดถึงขนาดนั้นรึ? จะด่วนจากไปเช่นนี้รึ? อย่างไรพวกเจ้าก็ยังดีที่เห็น
ท่านพ่อ ได้รับการสั่งสอนและความเมตตาจากเขา แล้วลูกชายของข้าล่ะ? ล้วนไม่รู้ว่าหน้าตา
ของปู่ ตัวเองเป็นอย่างไร เจ้ากล้าพูดไหมว่า นี่ไม่เกี่ยวข้องกับพ่อของเจ้าแม้แต่น้อย?”
เผยถงตะลึงงัน
คําพูดที่เผยเยี่ยนกลัดกลุ้มเมื่อก่อน ยามนี้ไม่อยากซ่อนไว้ ไม่อยากกดไว้อีกต่อไปแล้ว
เขาเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว “กฎของสกุลพวกเรา ลูกชายคนโตต้องสืบทอดกิจการของบรรพบุรุษ
เดิมทีพ่อเจ้าก็ไม่ควรไปสอบเคอจวี่ แต่เขาไปแล้ว! ไปแล้วก็ไปเลยอย่างนั้นรึ? เวลานั้นปู่ ของเจ้า
เป็นคนตัดสินใจ เขาไม่ได้พูดอะไร พวกเราที่เป็นน้องชายยิ่งไม่อาจพูดอะไรได้”
“แต่เจ้าเป็นขุนนางก็เป็นขุนนางไป เหตุใดต้องไปข้องเกี่ยวกับเรื่องระหว่างราชวงศ์?
เพราะสกุลเผยยังโดดเด่นไม่พอ? หรือเพราะสกุลเผยไม่รํ่ารวยพอ? ข้าว่าล้วนไม่ใช่ทั้งนั้น สรุป
แล้ว เขาก็ทําเพื่อให้ตัวเองได้หลงเหลือชื่อเสียงไว้ในประวัติศาสตร์เท่านั้น ไม่เป็นขุนนางทรง
ธรรมกลับฝักใฝ่ ในอํานาจ! แต่เขาเคยคิดบ้างหรือไม่ ชื่อเสียงของเขาสามารถสั่นสะเทือนใต้
หล้าแล้วอย่างไรจะมีประโยชน์อันใดกับสกุลเผยของเรา? ก็แค่เพิ่มลายดอกลงบนผ้าแพร
เท่านั้น! แต่หากยืนผิดฝั่ ง เดินตามคนผิด สกุลเผยจะต้องประสบพบเจอเรื่องแบบใด? ทั้ง
ลูกหลานของสกุลเผยต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ลําบากมากมายแค่ไหน?”
“เขาเคยคิดหรือไม่?”
“พวกเจ้าล้วนพูดว่าท่านพี่ฉลาด เชี่ยวชาญทั้งความรู้และวิทยายุทธ์”
“เรื่องที่พวกเราสามารถตระหนักได้ หรือเขาจะคิดไม่ได้กัน?”
“แต่เขาก็ยังคิดเดินทางลัด ใช้วิธีฉลาดแกมโกง”

2993

“เขาจะเดินทางลัดก็เดินทางลัดไป ใครไม่ชอบบ้าง ประหยัดเวลา ทั้งไม่ต้องเสียแรง
มาก แต่ลําพังเขากลับอยากจะเป็นทั้งสวะ ทั้งอยากจะเชิดชูเกียรติให้ตัวเอง นําเงินของสกุลเผย
ไปประจบองค์ชายสาม นํานกพิราบสื่อสารที่ใช้ในกิจการของสกุลเผยไปส่งข่าวให้องค์ชาย
สาม”
“เขาไม่ใช่ว่าเอาเชื่อแต่คนของสกุลหยาง ไม่เชื่อคนของสกุลเผยหรอกรึ? แล้วเหตุใดจึง
ใช้ประโยชน์จากทรัพย์สินที่บรรพบุรุษสกุลเผยสั่งสมกันมาหลายชั่วอายุคนล่ะ?”
“เขามีความสามารถก็ทําเองสิ มีความสามารถไยไม่ให้สกุลหยางออกเงินให้เขา หาวิธี
ให้เขา!”
“เขาล้วนไม่สนใจคนอื่น ถือสิทธิ์

อันใดต้องให้คนอื่นสนใจเขา?”

เผยเยี่ยนยังคงสั่งสอนเผยถงต่อ “เจ้าไม่ใช่เด็กน้อยไม่ประสาความ เจ้าเป็นบัณฑิตรํ่า
เรียนหนังสือ เจ้าจะไม่รู้หลักการพวกนี้เชียวรึ?”
“เจ้าแค่ไม่อยากยอมรับว่าเจ้ามีบิดาเช่นนี้เท่านั้น!”
ขณะที่เผยเยี่ยนพูด อารมณ์ก็พลุ่งพล่านขึ้นมา เอ่ยว่า “ข้าแค้นเคืองพ่อเจ้าอย่างยิ่ง!
หากไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของเขา ปู่ ของเจ้าจะแบกรับตราบาปที่ฆ่าลูกชาย ก่อนตายก็ยังไม่มี
ความสุข ท้ายที่สุดจะใช้ชีวิตแลกชีวิตได้อย่างไร!”
“เจ้าอย่าได้พูดอะไรอีกเลย”
“สกุลหยางอยากเข้ามาเผชิญหน้าก็ให้เข้ามาเถิด! ในเมื่อข้าสามารถทําให้เจ้าสองและ
เจ้าสามของสกุลหยางถูกเนรเทศไปหลิ่งหนานได้ ข้าก็สามารถทําให้พวกเขาตายอยู่ที่นั่นไม่
อาจกลับมาได้ตลอดกาลเช่นกัน”
“ประจวบเหมาะ ยามนี้เจ้าก็โตแล้ว รู้จักออกหน้าให้พ่อของเจ้า พวกเราก็พูดกันให้
ชัดเจนตรงนี้เลย หากเจ้าเลือกเส้นทางเหมือนพ่อของเจ้า เชื่อใจสกุลหยางมากกว่าสกุลเผย ข้า
ที่เป็นผู้นําสกุลเผย เป็นอาของเจ้า ข้าจะตัดสินใจให้เจ้าออกจากสกุล ทั้งรับรองว่าของทุกอย่าง

2994

ที่ท่านพี่หลงเหลือไว้ เจ้าเอาไปได้ทั้งหมด หากเจ้าคิดว่าพ่อของเจ้าผิด เจ้าจะเป็นลูกหลานของ
สกุลเผยต่อย่อมได้ นับตั้งแต่วันนี้ไปก็ตัดขาดความสัมพันธ์กับสกุลหยาง ภายหลังเรื่องของ
สกุลหยางไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าทั้งสิ้น ทั้งเจ้าไม่ต้องกลัวว่าแม่ของเจ้าจะออกมาเอะอะโวยวายไป
ทั่ว บิดเบือนความจริงการตายของพ่อเจ้า ข้าจะเป็นคนจัดการให้พวกเจ้าสองพี่น้องได้รํ่าเรียน
หนังสือดีๆ ภายหลังรับราชการ ก็ช่วงชิงเกียรติยศเชิดหน้าชูตาให้สกุลเผย!”
“จะเป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง เจ้าก็ตัดสินใจเอาเองเถิด!”
เผยเซวียนตกใจอย่างยิ่ง
เขารู้ว่าน้องชายของตัวเองผู้นี้เป็นคนแข็งกร้าว แต่เขาคาดไม่ถึงว่าเขาจะแข็งกร้าว
เพียงนี้
เอ่ยปากให้เผยถงแยกสายสกุลอย่างง่ายดาย ทั้งรับปากว่าจะไม่ยุ่งกับพี่สะใภ้ใหญ่
พวกเขาอีก
พี่สะใภ้ใหญ่ผู้นั้นเป็นคนที่ไม่สงบเสงี่ยม พวกเขากดพี่สะใภ้ใหญ่ไม่ให้นางออกจาก
หลินอัน ก็เพราะกลัวว่านางจะออกไปโพนทะนาส่งเดช ทําลายชื่อเสียงพี่ใหญ่เขา ทําให้สกุล
เผยเดือดร้อนไปด้วยมิใช่หรอกรึ?
“ไม่ได้!” เขาเอ่ยเสียงดัง กล่าวทั้งมองเผยเยี่ยน “ไม่อาจแยกสายสกุล ทั้งไม่อาจให้
พี่สะใภ้ใหญ่ออกจากหลินอันได้!”