ห้วงเวลาบุปผาผลิบาน - บทที่377 เจ็บปวด

ใครต่างก็คาดไม่ถึงว่าคนที่เอ่ยโต้แย้งจะเป็นเผยเซวียน
แต่ไหนแต่ไรเขาก็ให้ความรู้สึกใจดีมีเมตตามาโดยตลอด เผยถงและกู้ซีต่างก็พุ่งความ
สนใจไว้ที่ร่างของเผยเยี่ยน ผลปรากฏว่าเผยเยี่ยนกลับพูดดีจนน่าแปลก กลับเป็นเผยเซวียนที่
กระโดดออกมาคัดค้านในช่วงเวลาสําคัญ
ทุกคนต่างก็มองเขาอย่างตกตะลึง
สีหน้าของเผยเซวียนเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม เขาเอ่ยอย่างจริงจัง “เรื่องนี้ข้าไม่เห็นด้วย
ออกจากสกุลไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายขนาดนั้น เผยถงเป็นหลานคนโตของบ้านใหญ่ หากออกจาก
สกุล จะใช้เหตุผลอะไร? ยังมีพี่สะใภ้ใหญ่ สกุลหยางอาศัยที่สนิทสนมกับพี่ใหญ่ จึงพูดว่าสกุล
พวกเราเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารองค์ชายรองอย่างไม่เกรงกลัวอันใด หากออกจากสกุล
แพร่งพรายข่าวลืออะไรที่ไม่เป็นผลดีกับสกุลเผย จะให้ใครรับผิดชอบ?” เขาพูดมาถึงตรงนี้ ก็
จ้องมองเผยถงด้วยแววตาใสกระจ่าง “เจ้ารู้แล้วว่าทําไมพ่อเจ้าถึงตาย เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่
ในประวัติหลายร้อยปีของสกุลเผย มีคนจํานวนเท่าใดที่เหมือนกับปู่ ของเจ้า? ทั้งมีเรื่องเสียสละ
ที่คนอื่นไม่รู้อีกตั้งเท่าใด พวกเราไม่อาจเห็นแก่ตัวเช่นนี้ได้ เพื่อเจ้าคนเดียว กลับเอารากเหง้านับ
ร้อยปีของสกุลเผย ชีวิตนับร้อยของผู้คนไปเกี่ยวข้องโดยไม่สนใจอันใด”
“ข้า…” เผยถงอ้าปากค้าง พูดไม่ออก
เผยเยี่ยนกลับหัวเราะแห้งออกมาสองครั้ง เอ่ยว่า “พี่รอง เรื่องพวกนี้ท่านไม่ต้องสนใจ
แล้ว ดวงจันทร์ยังมียามสว่างอับแสง ครึ่งเสี้ยวหรือเต็มดวง ชีวิตคนก็มีขึ้นมีลง เป็นหลัก
ธรรมชาติอยู่แล้ว สกุลเผยรํ่ารวยมาหลายยุคสมัย ไม่แน่ว่าวันหนึ่งอาจจะมียามที่พังพินาศเป็น
เสี่ยงๆ ได้ เรื่องของภายหลัง ย่อมมีคนรุ่นหลังเป็นกังวล เขาจะไปก็ไปเถิด ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขา
พูดเรื่องเหลวไหลข้างนอก ก็จะสามารถดึงตัวเองให้พ้นมลทิน เอี่ยวตัวหลบไปได้ หากพี่รองไม่
เชื่อ พวกเราคอยดูก็เพียงพอแล้ว”

2996

คําพูดเย็นชาทั้งขาดความรับผิดชอบเช่นนี้ เมื่อออกจากปากของเผยเยี่ยน กลับดูมีพลัง
ทั้งแฝงความตั้งตาคอยอย่างทนไม่ไหวอยู่บ้าง ราวกับนายพรานที่ไม่มีเหยื่อให้ล่า เขาจึงคิดวิธี
สร้างแผนล่าเหยื่อขึ้นมา
เผยถงเบิกตากว้าง
กู้ซีกลับขนลุกซู่ทั่วทั้งหลัง
ใช่แล้ว หากไม่มีการเผชิญหน้าครั้งนี้ยังพอพูดได้ แต่เมื่อมีการเผชิญหน้าครั้งนี้ ต้นสาย
ปลายเหตุทั้งหมดล้วนพูดออกมาแล้ว ปีนั้นเกิดเรื่องอะไร ทุกคนต่างทราบดี คนที่เข้าไปข้อง
เกี่ยวกับการแย่งชิงตําแหน่งฮ่องเต้คือเผยโย่ว ผู้ที่ใช้ทรัพย์สินของสกุลเผยช่วยองค์ชายสามก็คือ
เผยโย่ว แม้พวกเขาจะแยกสกุล เรื่องนี้จะสามารถแบ่งแยกความผิดได้อย่างง่ายดาย จะพูดว่า
ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาได้แล้วอย่างนั้นรึ?
ดังนั้น นายหญิงใหญ่ไม่เอะอะโวยวายไปทั่วยังพอว่า หากนางโพนทะนาไปทุกหนทุก
แห่ง นอกจากจะลากคนสกุลเผยลงนํ้าแล้ว ไม่แน่ว่าสกุลเผยยังสามารถใช้ประโยชน์จากการ
แยกสกุลครั้งนี้ กล่าวว่าเป็นการลงโทษบ้านใหญ่ของพวกเขา
กู้ซีมองใบหน้าที่เรียบนิ่งของเผยเยี่ยน จู่ๆ ก็รู้สึกคล้ายว่าตัวเองจะเห็นความชั่วร้ายที่
ซ่อนอยู่ในใบหน้ารูปงามนั้นของเขา
ชั่วขณะนั้นนางก็ร้อนใจจนเหงื่อชื้นหน้าผาก อดเอ่ยเสียงดังไม่ได้ “ไม่ เป็นเช่นนี้ไม่ได้
พวกเราไม่อาจแยกสกุล เหตุใดต้องแยกสกุล? ครอบครัวเดียวกันย่อมไม่พูดอย่างเป็นคนอื่นคน
ไกล มีความขัดแย้งอะไร พูดออกมา พวกเราหาวิธีไกล่เกลี้ยกันก็เพียงพอแล้ว ไฉนจึงต้องทํา
เป็นเรื่องใหญ่ให้ทุกคนเห็นเรื่องขบขันกัน?”
ขอเพียงแค่พวกเขายังมีฐานะเป็นคนสกุลเผย สกุลเผยย่อมไม่อาจทิ้งพวกเขาไป เรื่อง
ทั้งหมดที่เผยโย่วทํา สกุลเผยล้วนไม่อาจปัดความรับผิดชอบ มีแต่เป็นเช่นนี้ สกุลเผยถึงจะ
ปกป้องคุ้มครองพวกเขา!

2997

ยิ่งไปกว่านั้นนอกจากบ้านหลักของสกุลเผย ก็ยังมีลูกหลานคนอื่น ลูกหลานพวกนั้น
เมื่ออยู่ภายใต้แสงสว่างของบ้านหลักกลับไม่อาจเปล่งประกายได้มากมาย แต่เมื่อครุ่นคิดอย่าง
ละเอียดแล้ว ไม่ว่าใครในพวกเขาจะถูกดึงออกมาอยู่ลําพัง พละกําลังนั้นก็ไม่อาจดูแคลนได้
บ้านของหลี่ตวน ก็มีคนอย่างหลี่อี้ ขุนนางขั้นสี่ออกมาไม่ใช่รึ?
สกุลเผยไม่ได้มีขุนนางขั้นสี่เพียงคนเดียว
ยังมีพวกเผยอี้ที่เร้นกายอยู่ในสกุล
เผยเยี่ยน ย่อมตรึกตรองเรื่องพวกนี้ดีแล้ว จึงได้ทําเหมือนปรารถนาดีใจกว้าง แท้จริง
กลับบีบเค้น ล่อลวงให้เผยถงออกจากสกุล
กู้ซียิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผล หน้าผากของนางจึงมีเหงื่อผุดพรายมากขึ้นเรื่อยๆ
นางกลัวว่าเวลานี้เผยถงจะพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมออกมาหรือทําเรื่องที่เสียมารยาท จึง
รีบดึงชายเสื้อเผยถง กดเสียงเบา เอ่ยอย่างร้อนใจว่า “เจ้ารีบพูดอะไรสักอย่างสิ!” ทั้งกลัวว่าเขา
จะใช้อารมณ์แก้ไขปัญหาเหมือนเมื่อก่อน ไม่สนใจว่าใครอยู่ที่นี่ จึงกดเสียงเบาลง รีบเตือน
เผยถง “แยกสกุล เจ้าอยากจะคลุกคลีอยู่กับสกุลหยางอย่างนั้นรึ? หลังจากพ่อสามีจากไป
สกุลหยางช่วยพวกเจ้าเท่าใดกัน ในใจของเจ้ายังไม่รู้อีกอย่างนั้นรึ? หรือเจ้าวางแผนจะหาวิธี
ชดใช้เรื่องพวกนั้นที่พ่อสามีทําด้วยตัวเอง?”
แม้ว่าเผยถงจะอยากชดเชยความผิดให้เผยโย่ว นั่นก็ต้องมีความสามารถเสียก่อน
เผยถงนั้นกําลังสับสนมึนงง
เขาแค่อยากทราบอย่างกระจ่างแจ้งว่า การตายของพ่อตัวเองเกี่ยวข้องกับคนในเรือน
หรือไม่ กลับเดินมาถึงจุดที่ผู้ใหญ่ในเรือนอยากให้เขาแยกสกุล
เหตุใดเขาต้องแยกสกุลล่ะ?

2998

ก็เหมือนที่กู้ซีพูด แยกสกุลย่อมมีอิสระ แต่แยกสกุลก็หมายความว่าจะไม่มีใครปกป้อง
คุ้มครองเขาเช่นกัน
เขาจะพึ่งพิงคนสกุลหยางอย่างนั้นรึ?
แค่ความสามารถในการดูแลตัวเองสกุลหยางยังไม่มี นับประสาอะไรกับการคุ้มครอง
เขา?
แต่ไฉนเขาจึงเดินมาถึงจุดนี้ได้?
“ข้าไม่รู้!” เผยถงเอ่ยพึมพํา มองไปรอบๆ อย่างไม่รู้ว่าควรทําอย่างไร
เผยเยี่ยนมีท่าทีเรียบนิ่งทั้งอารมณ์ดี คล้ายว่ายามนี้ไม่ใช่สถานการณ์ตึงเครียดอะไร
แล้ว เป็นเพียงการพูดคุยในฤดูร้อนวันหนึ่งเท่านั้น อวี้ถังนั้นสังเกตอารมณ์ของเผยเยี่ยนอยู่
ตลอด ราวกับนอกจากเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดที่คุ้มค่าให้นางสนใจอีก เผยเซวียนมองเขาอย่าง
ไม่ยินดีนัก แววตาปกปิดความผิดหวังไม่มิดอยู่บ้าง นายหญิงรองนั้นหดตัวอยู่ในมุม พยายาม
ทําให้คนมองข้ามการมีตัวตนของนาง ส่วนกู้ซียังคงเป็นเหมือนเดิม ในช่วงเวลาสําคัญมักจะทน
ไม่ได้ ยามที่เขายังไม่ได้ตัดสินใจครั้งสุดท้ายก็จะพูดขัดขวางไม่ก็หาวิธีเปลี่ยนแปลงการ
ตัดสินใจของเขา
หรือว่าไม่ใช่ทนไม่ได้ แต่ไม่มีความเชื่อใจเขา?
พวกเขาสองสามีภรรยา น้อยครั้งที่จะปรึกษาล่วงหน้าเกี่ยวกับการตัดสินใจของ
โชคชะตาตัวเองเช่นนี้
อาสามและอาสะใภ้สาม คงจะไม่เหมือนกับพวกเขากระมัง?
ทุกครั้งมีเรื่องอะไร อาสะใภ้สามก็จะเชื่อใจอาสามอย่างเต็มเปี่ยม
แต่สุดท้ายเป็นผลลัพธ์ที่ปรึกษากันล่วงหน้าหรือเพราะอาสะใภ้สามรักและเคารพอา
สาม ยินดียอมรับผลทุกอย่างของทุกการกระทําของอาสาม?

2999
เผยถงไม่อยากคิดละเอียดนัก
เพราะหากคิดต่อไป ก็รั้งจะทําให้เขาสงสัยว่ากู้ซีเคยชอบเขาหรือไม่ หรือเขาเป็นชาย
หนุ่มที่กระทั่งภรรยาก็พิชิตใจไม่ได้?
เผยถงก้มศีรษะลง เอ่ยว่า “ข้าไม่อยากแยกสกุล แต่ข้าก็ไม่ยินดีให้พ่อข้าต้องตายเสีย
เปล่าเช่นนี้!”
เช่นนั้นจะทําอย่างไร?
กู้ซีมองเผยถง คิดว่าเมื่อครู่ตัวเองไม่ควรเห็นใจเขาเลย
นี่คือคําพูดที่กล่าวออกมาได้รึ?
กู้ซีรู้สึกเหนื่อยใจ
นางก้มหน้าใช้มือปิดหน้าผาก
เผยเยี่ยนยิ้มเย็น เอ่ยว่า “เช่นนั้นเจ้าว่าควรทําอย่างไร? ในเมื่อเจ้ารู้สึกไม่พอใจ เช่นนั้น
ก็คิดวิธีออกมาแก้ไขเรื่องนี้เถิด?”
เผยถงนั้นไม่มีความคิดในใจ
เขาเพียงรู้สึกว่าหากตัวเองละทิ้งไปเช่นนี้ง่ายๆ นั่นก็ทําผิดต่อบิดาที่ด่วนจากของตัวเอง
เกินไป
เขาเอ่ยว่า “ท่านอาทั้งสองล้วนเก่งกล้าสามารถ อย่างไรขอท่านทั้งสองชี้แนะข้าหน่อย
เถิด?”
เผยเซวียนมุมปากสั่นระริก กลับถูกเผยเยี่ยนตัดบทอย่างไร้เมตตา “ข้าคิดว่าความคิด
ของข้าดียิ่ง ในเมื่อเจ้าไม่เห็นด้วย เช่นนั้นก็เอาความคิดและข้อเสนอแนะของเจ้าออกมา อย่า
เอาแต่ให้คนอื่นแก้ไขปัญหาให้เจ้า เจ้าไม่ใช่เป็นคนที่มีความคิดหรอกรึ? ได้ยินลุงใหญ่เจ้าพูด
ไม่กี่ประโยค ก็ตัดสินใจมาคิดบัญชีกับพวกเรา ทําไมล่ะ? เจ้าคิดว่ากําลังเล่นหมากรุกอยู่รึ? เจ้า

3000

ไม่อยากเล่นแล้ว ทุกคนก็ต้องหยุดเริ่มใหม่ เจ้าปฏิบัติตัวต่อหน้าพวกเราที่เป็นผู้อาวุโส เห็นว่า
พวกเราให้ความสําคัญเจ้า จึงปฏิบัติตัวเช่นนี้? หรือข้างนอกก็ทําแบบนี้เช่นกัน? หรือเพราะ
ตั้งแต่เล็กโชคชะตาไม่ราบรื่น พบเจอคนและเรื่องที่ไม่ยุติธรรมกับเจ้า ยามที่อยู่ด้านนอก ไม่เคย
พบเจอเรื่องดีเช่นนี้มาก่อน คําพูดกล่าวออกไปล้วนเก็บคืนมาได้? ทําเรื่องอะไรก็ไม่ต้อง
รับผิดชอบ? ทุกคนยังต้องประจบเจ้าโอ๋เจ้า ทําราวกับเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น! เผยถง ชีวิต
เจ้าช่างดียิ่ง!”
คําพูดของเขา อย่าพูดถึงเผยถงเลย กระทั่งกู้ซีได้ฟังยังรู้สึกนั่งไม่ติดที่
นางชําเลืองตามองเผยถง
เผยถงใบหน้าแดงกํ่า อ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ออก
เผยเยี่ยนกลับไม่ได้คิดจะปล่อยเขาไปเช่นนี้ เอ่ยต่อว่า “หากเจ้าคิดว่าเรื่องนี้ให้พวกเรา
ทั้งสองที่เป็นอารับผิดชอบ ให้พวกเราตัดสินใจให้เจ้า ข้าก็จะพูดประโยคนั้น พวกเจ้าแยกสกุล
เถิด คนอื่นถามขึ้นมา ข้าก็จะกล่าวว่ายามนี้ข้าเป็นผู้นําสกุล พวกเจ้าอยู่ในสกุลเผยรู้สึกลําบาก
ใจ มิสู้ออกไปตั้งอีกสกุล เจ้าว่า ข้าคิดกระทั่งเรื่องราวภายหลังให้พวกเจ้าแล้ว เจ้ายังมีอะไรไม่
พอใจอีก?”
เขาขาดแค่ไม่ได้พูดชี้จมูกเผยถงว่า ‘เจ้าไม่มีความสามารถแก้ไขปัญหา ถือสิทธิ์
อันใด

มาพูดเงื่อนไข’ เท่านั้น
เผยถงอย่างไรก็ไม่พอใจ เอ่ยเคร่งขรึมว่า “ท่านจะให้ข้ามีหน้าไปพบท่านพ่อที่ปรโลกได้
อย่างไร”
เผยเยี่ยนแค่นหัวเราะ เอ่ยว่า “เจ้าจะไปปรโลกเมื่อใดกัน คาดว่าคงจะอีกยี่สิบสามสิบปี
แต่หากเจ้าคิดจะออกจะประตูนี้ กลับต้องคลี่คลายเรื่องที่เผชิญหน้าอยู่ตรงนี้เสียก่อน ข้ายังนัด
คนของสกุลหยางและสกุลกู้เข้ามา ต้องให้คําตอบกับคนเขา เจ้าก็อย่าได้โอ้เอ้เลย รีบเลือกเสีย”
พูดจบ ก็ยังเอ่ยประชด “ใต้หล้าแห่งนี้เจ้ามีพ่อ คนอื่นกลับไม่มี พ่อเจ้าทําเรื่องเน่าเฟะ ถือสิทธิ์
อันใดให้พ่อข้าตามเช็ดตามล้าง เจ้าไม่ใช่อยากรู้ว่าเหตุใดปู่ เจ้าถึงฟาดแส้ข้าหรอกรึ? ข้าบอกให้

3001

พ่อข้าอย่ายุ่งเรื่องของพ่อเจ้า ลบเขาออกจากสกุล เขาอยากทําอะไรก็ปล่อยเขาทําไป ขอเพียง
แค่อย่ายุ่งกับกิจการของสกุลเผยพวกเราก็เพียงพอแล้ว ดูว่าไม่มีสกุลเผยแล้ว เขาจะมี
ความสามารถอะไรได้อีก?”
ใบหน้าของเผยถงประเดี๋ยวดําประเดี๋ยวแดง ค้อมศีรษะไม่พูดจา
เผยเยี่ยนถามเผยเซวียนว่า “พี่รอง เจ้าคิดอย่างไร?”
ยามนี้เผยเซวียนหวนสติคืนมาแล้ว เขามองใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชาของน้องชาย
ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
เผยถงยังเด็ก ไม่รู้ว่าอาสามของเขาใจแข็งทั้งสมองไวถึงขนาดไหน
ตั้งแต่ยามที่สกุลหยางคิดนําเรื่องพี่ใหญ่มาข่มขู่สกุลเผย เกรงว่าเผยเยี่ยนก็คงเริ่ม
วางแผนจัดการเรื่องนี้แล้ว
ยามนี้เพียงแค่เป็นไปตามแผนที่วางไว้เท่านั้น
ความโกรธเคืองที่เขามีต่อพี่ชาย คงเกินความรักเอ็นดูที่มีต่อหลานไปนานแล้ว
สกุลหยางไม่ข่มขู่สกุลพวกเขา เผยถงไม่ย้อนถามพวกเขาก็จบแล้ว เผยเยี่ยนไม่อาจ
ระบาย ข่มกลั้นโทสะเอาไว้ ย่อมสามารถค่อยๆ คลี่คลายได้ในสักวัน ลําพังเผยถงยังเลือกวิธี
และรูปแบบที่ไม่เหมาะสมมาถามความจริงของเรื่องในปีนั้น
แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ข้างเผยถง เผยเยี่ยนจะสามารถสงบจิตสงบใจได้อย่างนั้นรึ?
จากนิสัยของเผยเยี่ยน นี่คงจะเพิ่งเริ่มต้น เขาย่อมยังมีแผนอย่างอื่นที่ไม่ได้ลากออกมา
เขาควรเลือกอย่างไรดี?
ยืนอยู่ข้างหลานชาย เขาก็รู้สึกผิดต่อน้องชาย!
ยืนอยู่ข้างน้องชาย เขาก็รู้สึกผิดต่อพี่ใหญ่ของตัวเอง…หรือ ไม่ใช่รู้สึกผิดต่อพี่ใหญ่แต่
รู้สึกผิดต่อการตายของบิดา

3002

เผยเซวียนนั่งในโถงบุปผา ชั่วขณะนั้นก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้ควรจะทําอย่างไร
ดี
เผยถงคงจะเหมือนเขาเช่นกันกระมัง!
แววตาของเขาจับจ้องที่ร่างของหลานชาย