องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที! - บทที่ 789 ความสง่างามอันน่าสะพรึงกลัวขององค์ชาย
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างมีมารยาท แต่มันกลับให้ความรู้สึกชั่วร้ายอย่างสุดจะบรรยาย ของเหลวสีทองไหลออกมาจากเสี้ยวหนึ่งภายในดวงตาที่หรี่ลงของเขา ก่อนที่หนีเปียวจะเข้าถึงตัวเขาได้ ชายหนุ่มก็ยกกระบี่ที่หักในมือขึ้น การเคลื่อนไหวของเขานั้นสง่างามเป็นอย่างยิ่ง แต่ดวงตาของเขากลับเผยความโหดเหี้ยมออกมา
เสียงเหมือนบางอย่างถูกเฉือนดังก้องผ่านอากาศ!
กระบี่เล่มนั้นแทงทะลุฝ่ามือของหนีเปียวไป!
”อ๊าก!” เสียงกรีดร้องอย่างทรมานสะท้อนไปทั่วสุสาน!
หนีเปียวเจ็บปวดอย่างสุดแสนจนถึงขั้นที่พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว เลือดสีแดงสดของเขาพุ่งออกมาจากฝ่ามือราวกับน้ำพุ!
เขามองไป๋หลี่เจียเจวี๋ยอย่างไม่เชื่อ ดวงตาของเขาสั่นสะท้าน!
เป็นไปได้อย่างไร
ทำไมคนคนนี้ถึงดูเหมือนจะมีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีด้วยพลังปีศาจได้!
การโจมตีของเขาไม่มีผลกับเขาเลยแม้แต่น้อย!
ผู้ชายคนนี้เป็นตัวอะไรกันแน่!
หนีเปียวกดแผลที่ฝ่ามือ เหงื่อเย็นๆ หยดลงมาตามหน้าผากของเขา แม้เขาจะแทบไม่รู้สึก แต่แก่นชีวิตที่อยู่ในร่างของเขากลับเริ่มไม่เสถียรขึ้นทีละน้อย
”หุบปาก!” หนีเปียวตะโกนขึ้นเสียงดัง!
เสียงนั้นทำให้หนีหู่ที่ตั้งใจจะก้าวออกไปช่วยเขาถึงกับตกใจ ใบหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความหวาดกลัว เขากลืนคำพูดที่ตั้งใจจะพูดกลับลงคอทันที
ไม่มีใครรู้ว่าหนีเปียวตะโกนบอกใคร
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยยิ้มพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือ เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างหล่อเหลา พร้อมกับเอ่ยว่า ”เป็นอย่างที่ข้าคิดเอาไว้ คนบางคนคงย่อยมันได้ไม่ทันเวลา”
ท่าทางของเขาในเวลานี้แตกต่างจากท่าทางอันสูงส่งและสง่างามที่พวกเขาได้เห็นเมื่อตอนกลางวัน
ตอนนี้แม้แต่รอยยิ้มที่มุมปากก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่มีความชั่วร้ายแฝงอยู่
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้ง แล้วหรี่ตาลง ประกายแห่งความชั่วร้ายเริ่มปะทุขึ้นจากอัญมณีสีดำบนแหวนที่อยู่บนนิ้วก้อยของเขา แสงนั้นเป็นประกายเข้าคู่กับบรรยากาศชั่วร้ายของเขาได้เป็นอย่างดี แต่ก็ดูเหมือนกับว่ามันกำลังต้องการกลืนกินอะไรบางอย่างอยู่ก็ไม่ปาน!
”อ๊าก!” หนีเปียวร้องขึ้นมาอีกครั้ง เขาเริ่มใช้มือข้างที่บาดเจ็บถูหน้าอกของตัวเอง ”ข้าจะทำให้เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้! หุบปากไปซะ!”
มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร แก่นชีวิตผสานเข้ากับร่างของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วมิใช่หรือ อีกอย่างหนึ่งเขาก็ยังสามารถเอาชนะพลังปีศาจที่เกิดจากแก่นชีวิตนี้ได้แล้วด้วย
ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้เพื่อสร้างปัญหาให้กับเขาด้วย!
หนีเปียวเกร็งลำคอ เส้นเลือดสีคล้ำปรากฏขึ้นในเห็นทีละเส้นไล่ลงไปจนกระทั่งถึงกรามล่างของเขา
รอยยิ้มของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยยิ่งเหยียดกว้างขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความพอใจ!
หนีเปียวล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับกลิ้งไปมาด้วยความทรมาน เขาไม่สามารถสะกดใยแมงมุมสีเงินที่อยู่ในตัวได้อีกต่อไป ดังนั้นพวกมันจึงระเบิดออกมาจากฝ่ามือของเขา แล้วแทงทะลุร่างหนีหู่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเข้าพอดี
ขาของหนีหู่ได้รับบาดเจ็บ แต่นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่ทรมานที่สุดสำหรับเขา สิ่งที่บีบเค้นหัวใจของเขาที่สุดคือการที่เขาได้เห็นภาพของผู้เป็นบิดางอกนวดของแมงมุมพิษออกมาต่างหาก!
”ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้!” หนีหู่คำรามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้า!
มันไม่ควรจะจบเช่นนี้!
ผู้ชายที่อยู่ตรงนี้ต่างหากที่ควรจะกลายร่างกลับเป็นปีศาจ!
ทำไม! ทำไมต้องเป็นท่านพ่อที่เขาเคารพด้วย!
แน่นอนว่าไป๋หลี่เจียเจวี๋ยย่อมไม่สนใจความทุกข์ทรมานที่พ่อลูกตระกูลหนีกำลังประสบอยู่ในเวลานี้ นี่เป็นจุดจบที่เขาตั้งตารอ
ใครก็ตามที่ทำร้ายเจ้าตัวเล็กนี่ มันจะต้องได้รับบทลงโทษจากเขา!
”นายน้อยหนีดูเหมือนจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ได้” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนและแสนเอาใจใส่ พร้อมกับค่อยๆ เอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของหนีหู่ขึ้น ”ทำไมเจ้าไม่เข้ามาใกล้ๆ แล้วตั้งใจดูให้ดีเล่า”
”ไม่! ข้าไม่อยากเห็น!” หนีหู่ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน ท่านพ่อของเขา ชายที่เขายกให้เป็นแบบอย่างกลับมีร่างกายคดโค้งราวกับแมงมุม!
ดวงตาของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยพราวระยับไปด้วยความสุข แต่คำพูดของเขากลับเย็นชาอย่างยิ่ง ”ข้าบอกหรือว่าเจ้ามีทางเลือก”
”เจ้าต้องการอะไรจากข้า! พาข้าออกไปจากที่นี่! เหลียงจื่อ อามู่ พวกเจ้าตาบอดกันไปหมดแล้วหรือ! มัวแต่รออะไรอยู่อีก! เข้ามาช่วยข้าสิ!” หนีหู่ตะโกนขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมองสหายของตัวเอง ทันใดนั้นเขาจึงได้เห็นสีหน้าของคนที่อยู่รอบตัวเขาชัดๆ สายตาของพวกเขาล้วนแต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และความรังเกียจอย่างรุนแรง ทุกคนพุ่งความสนใจไปที่ท่านพ่อของเขาที่เหลือความเป็นมนุษย์น้อยลงไปทุกที
ทันใดนั้น หนีหู่จึงล้มเลิกความคิดที่จะดิ้นรนและทำเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและความเจ็บปวด
หนีเปียวก้มหน้าลงมองมือตัวเอง เมื่อเขาเห็นหนวดขนาดมหึมานั้น เขาก็ล้มลงทันที!
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขาเต็มไปด้วยความสำเร็จและความยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะไปที่ใดเขาก็มักจะได้รับความเคารพและความชื่นชมอยู่เสมอ
แต่ตอนนี้ เขากลับต้องเผยด้านที่อัปลักษณ์ที่สุดของตัวเองออกมาให้คนทั้งโลกได้เห็น!
เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดทางร่างกายที่เขาจำต้องทนแล้วนั้น สิ่งเดียวที่เขาไม่อาจทนได้ก็คือสายตาตัดสินที่ตกตะลึงและความรังเกียจของผู้คนที่อยู่โดยรอบ!
หนีเปียวทนที่จะได้ฝังเขี้ยวลงบนร่างของทุกคนแล้วกัดพวกเขาให้ตายแทบไม่ไหว!
หนวดขนาดใหญ่นั้นเริ่มเคลื่อนไหว ตามมาด้วยใยแมงมุมพิษที่โปร่งใสจนมองทะลุได้!
”ระวัง!” จูเก่ออวิ๋นตะโกนพร้อมกับหยิบกระบี่ไม้ท้อของตัวเองออกมาเป็นโล่ป้องกันการโจมตีนั้น!
ผู้ขับไล่วิญญาณร้ายคนอื่นๆ เตรียมตัวเข้าร่วมการต่อสู้นี้ แต่ก่อนที่ความช่วยเหลือจะไปถึง หนีเปียวกลับไม่สามารถคลานไปไหนต่อได้เสียแล้ว
ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะไป๋หลี่เจียเจวี๋ยคว้าหนวดข้างหนึ่งของเขาเอาไว้นั่นเอง
ชายคนนั้นดูไม่ได้ออกแรงมากเท่าใดนัก เขาสวมถุงมือสีดำ ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย ”อ้าว เจ้าคิดจะไปไหนหรือ ข้าคิดว่าเจ้าบอกว่าอยากแลกเปลี่ยนฝีมือและสนุกกับข้ามิใช่หรือ อย่าทำให้ข้าผิดหวังเสียสิ”
หนีเปียวกลายร่างเป็นครึ่งคนครึ่งแมงมุม ร่างของเขาพองขึ้นจนมีขนาดใหญ่กว่าก่อนหน้านี้ถึงสามเท่า!
แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามขัดขืนเท่าใด เขาก็ไม่สามารถดิ้นออกจากมือของชายคนนี้ได้!
เขาประเมินไป๋หลี่เจียเจวี๋ยต่ำเกินไป!
หนีเปียวพยายามสลัดไป๋หลี่เจียเจวี๋ยออกอย่างแรง จากนั้นจึงใช้ขาอีกข้างของตัวเองแทงเข้าที่ลำคอของชายหนุ่ม
ยากจะปฏิเสธได้ว่าหนีเปียวยังอ่อนหัดนัก ถ้าเขารู้ว่าคนที่ฆ่าแมงมุมพิษตัวเมื่อครู่คือองค์ชาย เขาคงไม่คิดอะไรง่ายๆ เช่นนี้แน่
แต่การเคลื่อนไหวขององค์ชายนั้นแทบจะเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน
ยกตัวอย่างเช่น การที่ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยใช้มือจับขาของหนีเปียวไว้ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ยกมืออีกข้างขึ้นป้องกันการโจมตีที่เกิดขึ้นจนทำให้ร่างของหนีเปียวหมุนติ้ว!
ถัดจากนั้น เขาก็ยกขาเรียวยาวของตัวเองขึ้นก่อนจะเตะอีกฝ่ายอย่างไม่ออมแรง!
กร็อบ!
กระดูกซี่โครงของหนีเปียวหักเป็นชิ้นๆ!
กร็อบ!
สิ่งที่ตามมาพร้อมกับเสียงนั้นคือขาของหนีเปียวที่ถูกบดจนแหลก!
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยน่าสะพรึงกลัวอย่างมากเมื่อไม่มีสิ่งใดยับยั้งเขาได้ แม้ใบหน้าของเขาจะฉาบไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนทรงเสน่ห์ แต่มันก็ยังไม่สามารถหยุดกระบวนท่าถัดไปอันแสนโหดร้ายของเขาได้!
หนีเปียวไม่มีโอกาสได้หายใจเลยด้วยซ้ำ หลังจากหนีเปียวล้มลงกับพื้น ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็จับขาอีกข้างของเขาขึ้นมา ”เจ้ารู้สึกดีหรือเปล่าตอนที่สับคันโยกนั่น มันคงรู้สึกสบายใจทีเดียวล่ะสิที่ได้เห็นคนหายไปต่อหน้าต่อตา ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกสบายขึ้นเอง!”
โครม!
ลูกเตะเฉียงอันรวดเร็วซัดเข้ากับร่างของเขา!
ร่างอันใหญ่โตของหนีเปียวลอยไปทางผนังหิน!
นอกจากเสียงหินที่แตกเป็นเสี่ยงแล้ว พวกเขายังได้ยินเสียงเลือดสดๆ ที่พุ่งออกมาจากลำคอของเขาด้วย!
ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยใช้ปลายนิ้วของตัวเองเคาะหน้าผากของเขาอย่างรังเกียจ ”ก็อย่างที่ข้าว่าไว้ แมงมุมกับสัตว์จำพวกนี้ช่างน่าขยะแขยงเสียจริง”
”อ๊าก!” หนีเปียวไม่รู้สึกถึงร่างของตัวเองได้อีก แม้แต่ลิ้นของเขาก็ยังถูกกัดจนเลือดท่วมทะลักออกมาอย่างมาก เขาไม่สามารถพูดตามปกติได้อีกต่อไป
YOU MAY ALSO LIKE
