อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 10 ไม่ได้มายุ่งวุ่นวาย

เวลาทุ่มหนึ่ง ที่ชั้นบนสุดของฟอเรนากรุ๊ป

ห้องทำงานของท่านประธานยังเปิดไฟอยู่ เทาเท่ทำงานล่วงเวลาและจดจ่ออยู่กับหน้าคอมพิวเตอร์

รูปร่างที่สมส่วนของชายหนุ่มถูกห่อหุ้มใต้เสื้อผ้าที่ตัดเย็บเป็นอย่างดี เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเรียบถูกเขาสวมใส่ได้อย่างดูดีจนเหลือเชื่อ

หลังจากที่ได้เจอหลินจือในที่ทำงานของเจเทาวน์เมื่อตอนกลางวันความมั่นใจและการควบคุมตัวเองของเทาเท่ก็ถูกก่อกวน ในหัวสมองมีใบหน้าของหลินจือปรากฏขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

หลินจือคนเก่า ทั้งตัวและหัวใจเต็มไปด้วยเขา ทุกอย่างที่ทำล้วนก็ทำเพื่อเขา

แต่ตอนนี้……

เทาเท่คิดถึงภาพวันนี้ที่เธอทำเป็นมองไม่เห็นเขา หน้าอกก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

อารมณ์ที่แปรปรวนแบบนี้ทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานของเขาในวันนี้ต้องยุ่งเหยิงไปหมด เลยทำให้ต้องมาทำงานล่วงเวลาอยู่แบบนี้

โทรศัพท์ดังขึ้นในพื้นที่เงียบ คนที่โทรมาคือโซเมน เพื่อนรักและหุ้นส่วนรวมถึงยังเป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่ขึ้นชื่อในเมืองเจสเวิร์ด

เทาเท่ไม่ค่อยอยากจะรับสายเขาเท่าไร เพราะไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าที่โซเมนโทรมาก็คงไม่พ้นจะชวนเขาออกไปดื่ม

เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมาเป็นอันดับหนึ่ง หากยังทำงานไม่เสร็จไม่มีทางออกไปดื่มอะไรที่ไหนแน่นอน

โซเมนยังคงเพียรพยายามโทรหาเขาจนรับสาย ทันทีที่กดรับสายก็ได้ยินเสียงตื่นตระหนกของโซเมนดังลอดเข้ามา“เท่ นายลองเดาสิว่าเมื่อกี้ฉันเจอใคร？”

เทาเท่ถามด้วยความหมดอาลัยตายอยาก“ใคร？”

ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากได้ยินว่าโซเมนไปเจอผู้หญิงคนไหนเข้าอีก

โซเมนพูดอย่างช้าๆชัดๆว่า“หลินจือ！เมียเก่านาย！”

เทาเท่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็กัดฟันกร่อน โซเมนพูดแค่ชื่อหลินจือก็พอไหม ไม่จำเป็นต้องจงใจพูดคำว่าเมียเก่าออกมาด้วยเลย

บาดแก้วหู

โซเมนก็ถามด้วยความอยากรู้ไปอีกว่า“เธอกลับมาแล้วเหรอ ? ก่อนหน้านั้นได้ยินว่าเธอไปต่างประเทศไม่ใช่เหรอ？”

ในตอนนั้นหลินจือขอหย่ากับเทาเท่และจากไปแต่ตัวไม่เอาทรัพย์สินอะไรไปเลยสักอย่าง โซเมนและคนอื่นๆต่างก็พากันตกใจ และไม่รู้ว่าใครไปได้ข่าวมา ว่าในวันเดียวกันนั้นหลังจากที่หลินจือทำเรื่องหย่าเสร็จเธอก็บินไปต่างประเทศในบ่ายวันนั้นเลย

ส่วนไปทำอะไรที่ต่างประเทศนั้นพวกเขาก็ไม่ได้ตามสืบกันต่อ ตอนนั้นที่พวกเขาถามข่าวคราวของหลินจือก็เพียงเพราะเป็นห่วงเทาเท่เท่านั้น กังวลว่าที่หลินจือขอหย่าอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หากคิดได้แล้วก็คงจะกลับมาหาเทาเท่เอง

เทาเท่ไม่อยากจะคุยเรื่องของหลินจือกับโซเมนดังนั้นก็จึงตอบกลับไปอย่างเย็นชาว่า“อืม”

ใครจะไปรู้ด้วยความมีไหวพริบของโซเมนกับคำตอบสั้นๆนี้ก็จับพิรุธได้“ พวกนายเจอกันแล้วเหรอ ？”

ไม่รอให้เขาได้ตอบโซเมนก็ถามต่อว่า“เป็นยังไง ? เธอไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับนายใช่ไหม？”

“ไม่มี”คำพูดของโซเมนทำให้เทาเท่รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น เขาตอบกลับไปสั้นๆแล้วตั้งใจจะกดวางสาย

“ก็ดีแล้ว”โซเมนก็ราวกับโล่งใจ แล้วพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ แต่เธอก็ใช้ชีวิตอิสระมากขึ้นนะ มานั่งกินดื่มกับเด็กน้อยหน้าละอ่อนหน้าชื่นตาบานเชียว ”

“เด็กน้อยหน้าละอ่อน？”เทาเท่พูดเสียงสูงขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

โซเมนพูดว่า“ก็ใช่นะสิ เด็กคนนั้นเหมือนจะเป็นหนึ่งในสมาชิกของวงบอยแบนด์ที่กำลังดัง ชื่อว่าโจมอนอะไรนี่แหละ เด็กพวกนี้น่าจะอายุยี่สิบต้นๆได้ ไม่ใช่เด็กน้อยหน้าละอ่อนหรือไง”

เทาเท่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า“ นายกินข้าวอยู่ที่ไหน？”

โซเมนบอกสถานที่ที่กินข้าวไป วินาทีต่อมาก็นึกขึ้นได้ถามกลับเทาเท่ว่า“ นี่อย่าบอกว่านายจะตามมานะ？”

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบเทาเท่ก็วางสายไปแล้ว โซเมนถือโทรศัพท์ในมือด้วยท่าทางที่กำลังจะได้เห็นอะไรดีๆหลังจากนี้ อย่าบอกนะว่าเพราะเมียเก่ามากินข้าวกับพ่อหนุ่มหน้าละอ่อน ทำเอาเท่ถึงกับร้อนอกร้อนใจนั่งไม่ติดจนต้องตามมา ?