อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 144 รู้สึกห่างเหินเท่านั้น

หลินจือไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเทาเท่ถึงดูชุดงานแต่ง แต่ในใจเธอก็รู้สึกไม่ดีนัก

แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา ได้แต่หันไปมองนอกหน้าต่าง

ความคับข้องใจระหว่างเธอกับเทาเท่จบไปแล้ว เธอรู้สึกแค่ไหนก็จะไม่แสดงอารมณ์ต่อหน้าเขา

ทั้งสองไม่พูดอะไรตลอดทาง กลับมาถึงโรงแรมแล้วก็เข้าไปในห้องโถงของโรงแรม ก็เห็นซูซีกับเนมารออยู่ที่นั่นจริงๆ

ทั้งสองดูเหมือนจะนั่งดื่มกาแฟกันอย่างสบายๆ แต่มองมาที่ประตูโรงแรมอยู่ตลอดเวลาเผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลในใจของพวกเขา

หลังจากเห็นร่างของทั้งสองคน เนมาก็เดินเข้ามาก่อน และทักทายพวกเขาก่อน：“ประธานเทาเท่ หลิน นี่พวกคุณไปทำอะไรมาเหรอ？ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้？”

เนมาพูดไปก็ไม่หยุดสำรวจอาการที่ใบหน้าพวกเขาสองคน กลัวจะพลาดอะไรไป

เทาเท่ยกมุมปากขึ้นมาหัวเราะอย่างเย็นชา ชูมือขึ้นโอบหลินจือที่อยู่ข้างๆแล้วพูด：”พวกเราไปเดตมา”

หลินจือ：“……”

นี่เขาเอาทริกอะไรมารับมือซูซีกับเนมา？

และก็ จำเป็นต้องกอดเธอเหรอ？

เนมาก็ไม่คิดว่าจะมีคำตอบแบบนี้อ้าปากออกมาไม่พูดอยู่นานสักคำ

เนมาอยู่ในความตกตะลึง เขาไม่เคยคิดว่าระหว่างเทาเท่กับหลินจือจะมีอะไรที่คลุมเครือ ซูซีเคยพูดอะไรต่อหน้าเขา

ถึงจะบอกว่าเพราะเรื่องครั้งที่แล้วที่เขากับผู้ช่วยผู้กำกับคนนั้น เทาเท่จึงปกป้องหลินจือ แต่เขาคิดว่าเทาเท่คิดว่าพวกเขาทำตัวเกินไป ดังนั้นจึงแบนพวกเขาแบบนั้น

น่าจะเป็นเพราะเรื่องอื้อฉาวระหว่างซูซีกับเทาเท่ที่แพร่กระจายไปทั่ว ทำให้เนมาเกิดความบิดเบือน นั่นก็คือผู้หญิงข้างกายของเทาเท่ น่าจะเป็นซูซีที่เป็นคุณหนูผู้ดีที่งามพร้อม ผู้หญิงธรรมดาอย่างหลินจือ เทาเท่ไม่มีทางมองได้

แต่ตอนนี้……

เนมาตกตะลึงจนพูดไม่ออก ซูซีกลับโกรธจนพูดไม่ออก

เธอไม่เชื่อมาตลอดว่าเทาเท่จะรักหลินจือจริงๆ เมื่อก่อนเธอเคยได้ยินจากพินอินว่า วันนั้นที่หลินจือถูกจับตัวไปเทาเท่ก็ยอมรับว่ารักหลินจือที่โกดัง ซูซีคิดว่าเพ้อเจ้อเกินไป

หลายปีที่ผ่านมา เทาเท่ไม่ชอบหลินจือเลย ทำไมตอนนี้ชอบซะได้？

เนมาตะลึง ซูซีตกใจ ตอนที่ทั้งสองไม่พูดอะไร เทาเท่ก็โอบหลินจือเดินออกไป

จนร่างทั้งสองหายไปจากในลิฟต์ ซูซีจึงได้สติคืนมาว่าเธอกับเนมายังไม่พูดฉีกหน้าหลินจือเลย จึงโกรธทันทีแล้วกระทืบเท้าไป

ซูซีเอาความโกรธพาลใส่เนมา：“คุณจะตะลึงงันตรงนั้นทำบ้าอะไรอีก？ทำไมไม่ทำเรื่องสำคัญ！”

เนมาได้สติคืนมา ก็รีบขอโทษเธอ：“ขอโทษครับประธานซูซีผมเพิ่งตกตะลึงไป ประธานเทาเท่ทำไมเขากับหลินจือ——”

เนมาเห็นซูซีไม่ตกใจอะไร จึงถามอีกว่า：“คุณไม่ตกใจที่เขาสองคนมีความสัมพันธ์กัน？”

ซูซีพูดอย่างเซ็งๆ：“มีอะไรให้ตกใจเหรอ ตัวตนอย่างยัยหลินจือนั่น ดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ที่จริงแล้วตัวอ่อยสุดๆ！”

ซูซีจงใจทำให้ชื่อเสียงหลินจือแปดเปื้อน ยังไงซะเนมาก็ไม่รู้ว่าภรรยาเก่าของเทาเท่ก็คือหลินจือ

เนมาฟังเธอพูดเสร็จก็เท้าสะเอวพูดว่า：“ครั้งที่แล้วโจมอนปกป้องเธอ ตอนนี้ก็มาอ่อยประธานเทาเท่อีก มองไม่ออกจริง ความสามารถสูงมาก”

ซูซีหันกลับเดินไปนั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าดูแย่ ขมวดคิ้วพูด：“ตอนนี้จอร์แดนต้องการให้นักเขียนบททำอีกบท คุณว่าเขาหมายความว่าไง？”

เนมาทดลองความหอมหวานของการคัดลอกต้นฉบับแล้วก็ไม่คิดอะไรอีก：“สนทำไมล่ะ หลินจือเขียนอะไรพวกเราแค่เอามาก็พอแล้ว แค่ทำไวกว่าเธอ ต้องบดขยี้เธอได้อย่างแน่นอน”

“คุณไม่เห็นที่จอร์แดนคุยกับพวกเราอย่างมีความสุขเหรอ？ผมที่มีประสบการณ์เป็นผู้กำกับกับนักเขียนบทมาหลายปี บวกกับคุณที่มีเงินทุน ไม่มีเหตุผลที่เขาไม่เลือกเรา”เนมาภูมิใจมาก“เทาเท่รวยแล้วไงล่ะ？หลินจือเป็นแค่นักเขียนบทที่โนเนม ไม่ได้รับผลงานที่จริงจังได้อย่างแน่นอน”

“เมื่อก่อนผลงานของนักเขียนบทของเธอร่วมงานกับคนอื่นทั้งนั้น หรือก็เขียนโครงร่างให้คนอื่น ”The Legend of Concubine Rong ” อะไรนั่น แม้ว่าจะยอดเยี่ยม แต่ยังไม่เริ่มถ่ายเลย จำนวนผู้ชมกับการโต้ตอบของผู้ชมก็ไม่อาจรับประกันได้ จอร์แดนจะซื้อของเธอได้ไง”

ซูซีใจเย็นขึ้นมากหลังจากคำพูดนี้ของเนมา เธอจึงพูดไปอีกว่า：“พูดถึง”The Legend of Concubine Rong ” แล้ว พวกเราก็เอาต้นฉบับนี้มาได้ไม่ใช่เหรอ？พวกเราเร่งมือหน่อยดีไหม ก่อนพวกเขาเริ่มถ่าย”

แค่ก่อนที่พวกเขาจะถ่ายและเข้าโรง ถึงตอนนั้นพวกเจเทาวน์ถ่ายออกมาก็จะเป็นการลอกเลียนแบบ

ซูซีกับเนมาสองคนนี้ ตั้งแต่ที่ซูซีเตรียมบริษัทของตัวเองแล้วติดต่อเนมา ทั้งสองก็เข้าใจพฤติกรรมอันลึกซึ้งของกันและกันโดยไม่ต้องพูดให้ชัดเจน

ดังนั้นซูซีพูดแบบนี้เนมาก็ตกลงทันที：“งั้นก็ต้องเร่งมือหน่อย คนของผมน่าจะแก้สคริปต์ใกล้เสร็จแล้ว”

ถึงแม้พวกเขาได้สคริปต์ในคอมหลินจือมาแล้ว แต่ก็รู้ว่าจะลอกทุกตัวไม่ได้ ดังนั้นเนมาเลยหาคนมาปรับเปลี่ยนง่ายๆ

อย่างเช่นต้นฉบับที่พวกเขาให้จอร์แดนวันนี้ ก็ปรับตามแนวความคิดของหลินจือ

แต่ลอกยังไงก็คือลอก สไตล์ของทุกคนนั้นมีเอกลักษณ์ แก้ไปคำหนึ่ง สไตล์ก็เปลี่ยนไปหมด นักเขียนบทรุ่นเก่าแก่ๆอย่างจอร์แดน ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึก

เทาเท่โอบหลินจือเข้าไปในลิฟต์แล้ว หลินจือก็ก้าวไปด้านข้างเป็นอย่างแรก เว้นระยะห่างกับเทาเท่ก่อนเอง

เทาเท่เหลือบมองเธอโดยไม่พูดอะไร ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกต่อไป

หลินจือสงบลงไม่ได้ เธอคิดแล้วก็ถามออกไปว่า：“ทำไมคุณต้องบอกว่าพวกเราไปเดตอะไรกันด้วย？”

เทาเท่พูดนิ่งๆ：“ผลลัพธ์คุณก็เห็นแล้วนี่？”

หลินจือคิดว่าเธอต้องพูดให้ชัดเจน：“ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว ถ้าถูกคนถ่ายไว้ได้ ถูกพูดออกไปแย่แน่ คนอื่นจะหาว่าฉันจับปลาสองมือได้”

“และก็ประธานเจเทาวน์เป็นคนสาธารณะ ถึงตอนนั้นเขาก็จะได้รับผลกระทบไม่ดีไปด้วย”

เทาเท่หายใจไม่ออกเกือบจะโกรธเพราะคำพูดเธอ เธอกลับคิดเผื่อเจเทาวน์

แต่ว่า ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้ว ทำไมเธอเรียกเจเทาวน์อย่างห่างเหินขนาดนั้นว่า“ประธานเจเทาวน์”？

พอคิดแบบนี้เขาก็ถามไปว่า：“คุณเรียกแฟนตัวเองว่า‘ประธานเจเทาวน์’？”

หลินจือตกใจเล็กน้อย ในใจคิดว่าเขาฉลาดไปแล้ว รายละเอียดแบบนี้ยังจับได้

แต่เธอก็ตอบเขาด้วยรอยยิ้มนิ่งๆ：“เรียกว่าประธานเจเทาวน์แล้วทำไม？ไม่มีใครกำหนดว่าเรียกแฟนตัวเองแบบนี้ไม่ได้นี่？ฉันชอบเรียกเขาแบบนี้ไม่ได้เหรอ？”

ทันใดนั้นเทาเท่ก็เอนเอวเล็กน้อยแล้วเข้าใกล้เธอ ดวงตาสีดำคู่นั้นที่คมและลึกซึ้ง จ้องเธอแบบนั้นและพูดอย่างเกียจคร้านไปทีละคำว่า：“ไม่ทำไม แค่รู้สึกว่า……ห่างเหินมากเท่านั้น”