อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 147 ขอโทษหลินจือด้วยตัวเอง
บริษัทอุตสาหกรรมภาพยนตร์ยาโอจิ
รุ่งเช้าซูซีแต่งหน้าอย่างสวยงามใส่ส้นสูงเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง หลังจากผู้ช่วยเอากาแฟมาให้เธอ เธอก็ถือกาแฟยืนตรงหน้าหน้าต่างบานสูงอย่างสวยงาม ชมฉากทะเลนอกหน้าต่างอย่างอารมณ์ดี
บริษัทที่เธอก่อตั้งใหม่ ตั้งอยู่ที่ฟอเรนากรุ๊ป
ตึกสูงสุดนั้นที่อยู่ข้างตึก
ที่เธอเลือกที่นี่ เพราะว่าตึกนี้สูงกว่าฟอเรนากรุ๊ป แบบนี้ก็แสดงออกว่าเธอสามารถกดฟอเรนากรุ๊ปได้
และที่ยิ่งทำให้เธอพอใจก็คือ เธอไม่เหมือนบริษัทอื่น สำนักงานของตึกนี้ล้วนแต่เช่า เบลซพ่อของเธอซื้อให้เธอเลยชั้นหนึ่ง
เมื่อก่อน เธอคิดว่าตัวเองอยากเป็นดารา เพราะว่าแบบนั้นทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอได้
ตอนนี้เธอพบว่า เป็นนายคนดีที่สุด รู้สึกประสบความสำเร็จยิ่งกว่าเป็นศิลปิน
เธอสามารถครอบครองชะตากรรมของพนักงานของบริษัท สามารถตัดสินใจทุกโครงการ ซึ่งตอบสนองความกระหายในอำนาจของเธอได้เป็นอย่างดี
โทรศัพท์ที่เธอวางบนโต๊ะข้างๆก็ดังขึ้นมา เธอเห็นเป็นจอร์แดนโทรมา จึงรีบวางกาแฟในมือ แล้วรับโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีค่ะ คุณจอร์แดน”เสียงของซูซีน่าฟังสุดๆ
อย่างไรก็ตามความเป็นมิตรของเธอแลกมากับคำประกาศอันไร้จิตใจของจอร์แดน：“ขอโทษนะประธานซูซี หลังจากผ่านการทดลองแบบร่างอีกรอบ สุดท้ายผมตัดสินใจใช้นักเขียนบทฟิลคูลที่ประธานเทาเท่แห่งฟอเรนากรุ๊ปแนะนำ”
“อะไรนะ？”ใบหน้าสวยงามของซูซีดูซีดเซียวไม่อยากจะเชื่อ
เธอคิดว่าครั้งนี้เธอได้ชัยชนะมาแน่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจอร์แดนจะเลือกหลินจือ
เวลานั้นก็ยากที่จะเชื่อผลลัพธ์นี้ เธอถามเสียงแห้งไปอย่างอดกลั้นไม่ไหว：“ทำไมล่ะ？”
จอร์แดนหัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ทำไมเหรอ？”
“ทำไมหรือว่าประธานซูซีเองไม่เข้าใจ？”จอร์แดนโมโหสุดๆ “คุณเห็นผมโง่เหรอ หรือว่าเทาเท่กับหลินจือโง่？”
“ต้นฉบับทั้งสองเหมือนกัน ผมตัดสินไม่ได้เหรอ？”
สีหน้าซูซีซีดขาว แต่เธอก็ยังยืนกรานไปว่า：“ความหมายของคุณคือพวกเราลอก？คุณมีหลักฐานไหม？”
จอร์แดนหัวเราะอย่างเยือกเย็น：“เรื่องที่คุณกับเนมาหาแฮกเกอร์มาปล่อยไวรัสใส่คอมของหลินจือ จากนั้นขโมยต้นฉบับของเธอ ผมรู้หมดแล้ว”
ซูซีก็หัวเราะอย่างเย็นชา：“คุณจอร์แดน คุณไม่ต้องปกป้องหลินจือขนาดนี้ก็ได้ หรือเธอยอมนอนกับคุณเหรอ？”
ซูซีพูดคำพูดเหลือทนแบบนี้ออกมา จอร์แดนก็โกรธจะตายอยู่แล้ว
ชีวิตเขามีคนรักแค่สองคน ให้ความสำคัญกับความรักและคุณธรรม ความสัมพันธ์กับภรรยาคนปัจจุบันก็ดียิ่งขึ้น ไม่เคยมีเรื่องอื้อฉาวมาหลายปีแล้ว ตอนนี้จู่ๆซูซีมาสร้างข่าวลือเขากับหลินจือแบบนี้ เป็นความไร้ยางอายที่เขาไม่เคยเห็นเสียจริง
“สารเลว！”จอร์แดนด่าซูซีไปอย่างเหลืออด
แต่ต่อมาเขาก็ใจเย็นเหมือนเดิม เขาอายุเท่านี้แล้ว รู้ว่าอะไรสำคัญ
ดังนั้น เขาจึงพูดอย่างนิ่งๆอีกครั้ง：“คุณอยากได้หลักฐานเหรอ？ได้สิ”
“คุณอาจจะไม่รู้ว่า ตอนนั้นที่ผมให้พวกคุณเขียนใหม่ เมื่อวานหลินจือแก้โดยใช้คอมที่บ้านผมไปแล้ว ส่วนเวอร์ชันในคอมเธอ เธอแค่เขียนไปมั่วๆ เพื่อจับหลักฐานการคัดลอกของพวกคุณ”
จอร์แดนอธิบายแบบนี้ ซูซีก็เหมือนระบายความโกรธออกมา นั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวแรงอย่างแรง
ทำไมเป็นแบบนี้？เป็นแบบนี้ได้ไง？
ความรู้สึกของจอร์แดนนั้นรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติได้นานแล้ว รู้สึกว่าสุดท้ายแล้วเธอกับเนมาถูกจอร์แดนกับเทาเท่เล่นอุบายกลับ
จอร์แดนประกาศไปอย่างชอบธรรมอีกว่า：“ซูซี พฤติกรรมขโมยต้นฉบับคนอื่นแบบนี้ ไม่เพียงแต่ดูถูกผมเท่านั้น แต่ยังดูถูกหลินจือ และยังทำให้วงการภาพยนตร์และโทรทัศน์เสื่อมเสียอีกด้วย”
“ในฐานะสมาชิกของสมาคมนักเขียนบท ตอนนี้ผมจะแจ้งคุณอย่างเป็นทางการ ผมจะแจ้งเกี่ยวกับคุณและบริษัทของคุณทั่วทั้งอุตสาหกรรมนี้ และให้ทุกคนในวงการนี้เห็นหน้าคุณชัดๆ！”
“อย่า！”ซูซีตะโกนเสียงดัง“คุณจอร์แดน ขอร้องล่ะ ขอร้องอย่าแจ้งประกาศพวกเราเลย พวกเราสำนึกผิดแล้วค่ะ”
“พวกเรารับรองว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนี้แล้ว รับรองว่าจะตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง ครั้งนี้ที่พวกเราทำแบบนี้ เพราะว่าอยากได้สิทธิ์ในการปรับบทของคุณ”
ซูซีพูดขอร้องไม่หยุด จอร์แดนเป็นนักเขียนมีชื่อเสียงใน และยังเป็นผู้อาวุโสในวงการภาพยนตร์และโทรทัศน์ด้วย ถ้าตกเป็นเป้าหมายของจอร์แดน งั้นบริษัทของเธอก็ถูกทำลายสิ？
จอร์แดนเย้ยหยัน：“ถ้าให้ผมไม่แจ้งเกี่ยวกับพวกคุณ ได้สิ แต่ผมต้องการให้คุณกับเนมาไปขอโทษหลินจืออย่างจริงใจ ดูว่าเธอจะยกโทษให้พวกคุณไหม”
“แล้วก็ ผมต้องการเห็นจดหมายขอโทษที่เขียนด้วยลายมือของคุณกับเนมา แบบนั้นถึงจะพิสูจน์ความจริงใจของพวกคุณไม่ใช่เหรอ？”
“อะไรนะ？”ซูซีกัดฟัน“ให้ฉันขอโทษต่อหน้าหลินจือ？”
เธอทำไม่ได้！
เธอทำไม่ได้จริงๆ！
ให้เธอไปตายเสียดีกว่า！
หลายปีมานี้เธอทำตัวสูงส่งต่อหน้าหลินจือ ไม่ว่าตรงไหนก็สูงส่งกว่าหลินจือ เธอจะไปพูดจาต้ำต่อยขอโทษหลินจือได้ไง？และยังต้องดูสีหน้าของหลินจือด้วยว่ายกโทษให้เธอไหม？
จอร์แดนพูดนิ่งๆ：“ประธานซูซี คำขอของผมมากเกินไปเหรอ？”
“พวกคุณทำผิด ก็ต้องได้รับโทษ พวกคุณลอกงานหลินจือก็ว่ามากพอแล้ว ยังพยายามใส่ร้ายว่าเธอเป็นคนลอกเองอีก สำหรับผู้ที่เป็นคนแต่งเองนั้นถือเป็นการทำร้ายอย่างรุนแรง พวกคุณไม่ขอโทษจะได้เหรอ？”
ไม่รอให้ซูซีพูดอะไร จอร์แดนก็พูดอีกว่า：“พวกคุณไม่ขอโทษก็ได้นะ งั้นก็รอประกาศสู่สาธารณะได้เลย”
จอร์แดนพูดจบก็จะวางสาย ซูซีกัดฟันพูด：“ค่ะ！”
“ฉันจะติดต่อหลินจือแล้วขอโทษเอง และฉันก็จะเขียนจดหมายสำนึกผิดด้วยลายมือตัวเอง”ซูซีพูดออกไปทีละคำอย่างลำบาก“กรุณาอย่าแจ้งพวกเราเลยนะคะ！”
บริษัทอุตสาหกรรมภาพยนตร์ยาโอจิของเธอเพิ่งจะก่อตั้ง จะตกต่ำลงทันทีไม่ได้
เธอเลยอยากตอบตกลงเงื่อนไขของจอร์แดนในทันที แล้วเธอค่อยคิดหาวิธีดูว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร
“โอเค”จอร์แดนกลับสะใจ“งั้นผมจะให้เวลาคุณสามวัน”
“สามวันจากนี้ผมจะโทรหาหลินจือเอง ถามเธอว่าคำขอโทษของพวกคุณทำให้เธอพอใจหรือไม่”จอร์แดนพูดเสร็จก็วางสาย
ซูซีโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่กำแพง ผู้ช่วยด้านนอกได้ยินการเคลื่อนไหวด้านในก็รีบวิ่งเข้ามาถาม：“ประธานซูซี เกิดอะไรขึ้น？”
“ไสหัวออกไป！”ซูซีตะโกนออกไปเสียงดัง
ผู้ช่วยคนนั้นตกใจจนรีบปิดประตูถอยออกไป
ซูซีจะบ้าแล้ว พอคิดว่าเธอต้องพูดขอโทษด้วยเสียงเบาต่อหน้าหลินจือ เธอจะบ้าอยู่แล้ว
หลินจือ！หลินจือ！
ต้องโทษยัยสารเลวนี่ ทำเอาเธอไม่เหลืออะไรเลย ทำเอาเธอเสียหน้า！
ทำไมแผนการของยัยแพศยาพินอินถึงไม่สำเร็จ？
ถ้าสำเร็จ ถ้าหลินจือถูกนอนกับผู้ชายสองคนนั้น เธอจะดูสิว่าเทาเท่จะยังอยากได้หลินจืออยู่ไหม ดูว่าเทาเท่ยังจะปกป้องเธออยู่ไหม！
ถ้าวันนั้นหลินจือเป็นอะไรไป เธอก็ไม่มีโอกาสร่วมทดลองแบบร่างบทของจอร์แดนครั้งนี้แล้ว โอกาสทั้งหมดก็จะเป็นของเธอกับบริษัทอุตสาหกรรมภาพยนตร์ยาโอจิของเธอ！
