อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 194 ทำตามสั่ง
ชาร์ลีรีบบอกเวลาและสถานที่ทันที จอร์แดนถึงรู้เมืองที่พวกเขากำลังอยู่
จอร์แดนตอบกลับด้วยเสียงที่นุ่มนวลว่า “โอเคครับ เดี๋ยวผมซื้อตั๋วเครื่องบิน แล้วเจอกันนะครับ”
หลังจากที่วางโทรศัพท์ลง ชาร์ลีบีบโทรศัพท์แล้วให้ตะลึงอยู่ชั่วครู่
เรียวจิกลับออกมาจากด้านนอก ในมือถือถุงอาหารถุงใหญ่ถุงเล็ก “เป็นอะไร?”
ชาร์ลีได้สติ พูดด้วยรู้สึกคิดไม่ถึงว่า “เมื่อกี้พ่อเพิ่งโทรหาจอร์แดนเอาเงินจากมัน มันกลับตอบตกลงอย่างง่ายดาย แล้วยังบอกอีกว่าจะมาเจอกับพวกเราและให้เงินค่าสินไหมกับพวกเราด้วยตัวเอง”
เรียวจิก็ตกใจไม่น้อย “ยังมีเรื่องดีอย่างนี้อยู่อีกหรอ?”
เรียวจิพยักหน้า แต่ก็ถามขึ้นด้วยความกังวลว่า “มันคงไม่ประสงค์ร้ายต่อพวกเราหรอกนะ?”
เรียวจิพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “มันไม่คุ้นกับที่นี่อยู่แล้ว มันยังจะทำอะไรพวกเราได้?”
“แล้วจะว่าไปนะ ผมเคยหาข้อมูลเกี่ยวกับไอจอร์แดนนั้น แม้ว่าพื้นเพทางบ้านจะไม่ธรรมดาแต่ตัวมันก็เป็นนักเขียน พ่อก็รู้ว่านักเขียนส่วนใหญ่ตัดขาดโลกภายนอก ไม่เข้าใจเรื่องผู้คนหรอก น่าโดนรังแกมาก”
“เขาคงไม่มีแผนร้ายมาจัดการพวกเราขนาดนั้นหรอก” เรียวจิพูดจบก็หัวเราะขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “จะว่าไปเรื่องวางแผนทำร้ายจะมีใครเหี้ยมเท่าพวกเราอีก?”
ชาร์ลีรู้สึกว่าเรียวจิก็พูดถูก เมื่อกี้น้ำเสียงที่อยู่ในสายของจอร์แดนนุ่มนวลว่าง่าย เขาพูดอะไรจอร์แดนก็จอบตกลง อ่อนแอน่ารังแกจริงๆ
คิดได้เช่นนี้ สองพ่อลูกก็ผ่อนคลายลง คนทั้งสองถึงขนาดกินอาหารไปด้วยก็คิดแผนการรีดไถจอร์แดนไว้เรียบร้อยแล้ว
จอร์แดนพูดง่ายอย่างนี้ แล้วก็มีเงินอีก ถึงเวลาพวกเขาก็มีลาภปากก้อนโต
อย่างน้อยจะได้ทำบ้านสักหลัง อย่างนี้แล้วในเมืองนี้ก็ถือว่าพวกเขามีที่พักผ่อนกายาแล้ว แม้ว่าเทาเท่จะไม่ให้พวกเขากลับไปเมืองเจสเวิร์ด พวกเขาก็อาศัยอยู่ที่นี่ก็ได้
พูดถึงเทาเท่คนนี้ก็ให้น่าสงสาร เขาคิดไม่ถึงแน่ว่าแม่ของเขาจะทรมานอดีตภรรยาของเขาอย่างนี้ลับหลัง
ชาร์ลีกับจอร์แดนนัดเวลากันไว้ตอนหกโมงที่โรงแรมหรูและแพงสุดของเมืองนี้
สองคนพ่อลูกมาถึงก่อนครึ่งชั่วโมง สั่งอาหารแนะนำมากินก่อนรอบนึง ยังไงก็ตามจอร์แดนก็จ่ายเงิน พวกเขาต้องเอ็นสักหน่อย
สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือจอร์แดนมาถึงที่เมืองนี้นานแล้ว สิ่งที่ควรวางแผนกางแผนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในเวลานี้เขากำลังอยู่ในห้องข้างๆยิ้มแสยะมองการกระทำทุกๆอย่างของพวกเขาผ่านกล้องวงจรปิด
แม้ว่าปีที่ผ่านมานี้จะเงียบๆไม่ซุงซิงกับโลกภายนอก แต่เขาเกิดในตระกูลเก่าแก่และร่ำรวย จะไม่เข้าใจเรื่องผู้คนได้ยังไง จะไม่มีแผนการได้ยังไง จะเป็นบุคคลที่มีเมตตาที่น่าอ่อนแอน่ารังแกได้ยังไง?
หลังจากที่ชาร์ลีคนทั้งสองกินอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว ชาร์ลีก็เอามือคลึงที่หน้าผาก “เหล้านี่มันแรงจริงๆนะ ทำไมพ่อมึนหัวมากขนาดนี้?”
หลังจากที่เรียวจิเรอเป็นกลิ่นเหล้าก็ดึงปกคอเสื้อ พูดอย่างไม่สบายใจว่า “ไม่เพียงแต่ปวดหัว แต่ยังร้อนไปทั้งตัว…..”
เรียวจิพูดอย่างนี้ ชาร์ลีก็รู้สึกแบบเดียวกัน ในใจก็ให้ตื่นตระหนก เรียวจิที่ยื่นมือไปดึงเสื้อก็ตะโกนขึ้นว่า “ไม่ดีแล้ว”
เรียวจิชะงักและคิดว่าพวกเขาอาจจะโดนลอบทำร้าย ทำให้สร่างเมาทันที
“จอร์แดนคงไม่ได้วางยาพวกเราหรอกนะ?” หลังจากที่เรียวจิพูดจบ สองคนพ่อลูกรีบร้อนหนีออกไปพร้อมกัน
แม้ปกติพวกเขาทั้งสองจะสนุกกับผู้หญิง แต่มันก็จะเป็นตอนที่เขาได้สติ ตอนนี้พวกเขาโดนวางยา คงไม่น่าจะดีแน่
และในเวลานี้ ประตูห้องอาหารก็ถูกเปิดออก ชายวัยกลางคนที่ท่าทางสง่าก็เดินเข้ามา
เขาใส่แว่นตากรอบสีทองที่สุภาพเรียบร้อย บนใบหน้ามีรอยยิ้มอันอบอุ่นแบบจางๆ แต่ทว่าข้างหลังเขากลับเป็นบอดี้การ์ดใส่เสื้อสีดำเข้ามาขวางประตูไว้อย่างแน่นหนา
ชาร์ลีสองคนพ่อลูกหยุดชะงักทันใด ต่างก็พิงกำแพงอยู่ตรงนั้น
จอร์แดนเดินเข้ามาอย่างสง่าและพูดอย่างทองไม่รู้ร้อนว่า “คุณชาร์ลี คุณทั้งสองจะไปไหนกันครับ?”
การวิ่งของเมื่อกี้นี้ก็เพิ่มประสิทธิภาพของยาให้แพร่กระจายในร่างของคนทั้งสองมากยิ่งขึ้น ชาร์ลียังดี เรียวจิค่อนข้างที่เสียการควบคุม ชาร์ลีเบิกตากว้างตะคอกใส่จอร์แดนว่า “จอร์แดน แกเล่นไม่ซื่อกับพวกเราใช่ไหม?”
จอร์แดนหัวเราะขึ้นมา “ทำไมถึงพูดว่าเล่นไม่ซื่อกับพวกคุณครับ?”
“ผมได้ยินมาว่าพวกคุณเคยวางยาหลินจืออย่างนี้เหมือนกัน หลังจากนั้นก็เอาเธอไปไว้บนเตียงของเทาเท่?”
ชาร์ลีสีหน้าเปลี่ยนลงทันใด
เขาคิดไม่ถึงว่าจอร์แดนจะรู้เรื่องพวกนี้แล้ว อีกทั้งวันนี้ยังนำกลอุบายเดียวกันมาใช้กับพวกเขาอีก หลินจือมีความสำคัญกับจอร์แดนมากแค่ไหนกัน
จอร์แดนเห็นท่าทางหวาดผวาของชาร์ลีก็เก็บรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า เขาตบมือสองสามรอบก็มีคนเดินเข้ามาในห้อง
มีทั้งชายทั้งหญิง ผู้ชายรูปร่างกำยำ ผู้หญิงก็เหมือนกัน ผู้หญิงอ้วนมีช่วงไหล่ใหญ่และหน้าท้องกลม
จอร์แดนพูดด้วยเสียงเบาหวิวว่า “คุณชาร์ลีอยากจะได้ค่าสินไหมไม่ใช่หรอครับ? นี่เป็นสินไหมที่ผมตั้งใจนำมาให้กับคุณ ให้คุณได้เพลิดเพลิน”
เรียวจิเห็นรูปร่างของผู้หญิงนั้น แล้วก็เห็นผู้ชายอีก แล้วก็ให้เป็นลมสลบไปทันที
ปกติพวกเขาสนุกกับผู้หญิง เพราะเพิ่งได้เห็นก็เลยใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แน่นอนล่ะว่าคนที่หามาเป็นสาวสวย หรือไม่ก็มีรูปร่างที่สวยหยาดเยิ้ม ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้ เรียวจิมองปราดนึงก็ให้รู้สึกอยากอ้วก จะให้ไปใกล้ชิดสนิทสนมกับพวกเธอได้อย่างไร?
แต่ที่ร้ายแรงกว่านั้นยังมีผู้ชายอีก
ชาร์ลีก็ลุกลี้ลุกลน หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ
เขาอายุเท่านี้แล้ว ปกติเวลาสนุกกับผู้หญิงค่อนข้างใจสู้แต่แรงไม่ยอมเป็นใจ สภาพที่เขาเห็นในคืนนี้ เขากลัวจนหัวหด
ดังนั้นเขาถอยหลังกรู่อย่างลุกลี้ลุกลน “เปล่านะครับ พวกเราไม่ได้ทำร้ายหลินจือ!”
“ที่พวกเราทำอย่างนั้นเป็นเพราะว่าพวกเรารู้ว่าหลินจือชอบเทาเท่มานานมากแล้ว สิ่งที่พวกเราทำนั้นช่วยให้เธอสมหวัง ไม่ได้วางแผนทำร้ายเธอครับ”
ชาร์ลีหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่จอร์แดนได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนทันที “คุณพูดอะไร? หลินจือชอบเทาเท่มานานแล้วหรอ?”
ชาร์ลีรีบพูดว่า “ใช่ครับ เรียวจิเห็นสมุดบันทึกของเธอ ว่าที่จริงแล้วตอนที่เธอเรียนมหาลัยก็ได้เจอกับเทาเท่ แล้วก็เป็นความรู้สึกรักแรกพบรักใคร่ชื่นชม พวกเราก็เลยทำวิธีนี้เพื่อให้เธอได้สมหวังครับ”
ชาร์ลีคิดว่าตัวเองอธิบายเรื่องที่หลินจือชอบเทาเท่ไว้ก่อน จอร์แดนอาจจะปล่อยพวกเขา
ไหนเลยจะรู้ว่าหลังจากที่จอร์แดนได้รู้ความจริงอย่างนี้แล้ว หัวใจก็สลาย
แต่ก่อนจอร์แดนไม่รู้ว่าหลินจือรักเทาเท่มากขนาดนั้น เขาแค่คิดว่าหลินจือจะถูกชาร์ลีสองพ่อลูกลอบวางแผนและมันก็มีส่วนเกี่ยวกับเทาเท่แค่นั้น
แต่ว่าตอนนี้เขารู้แล้ว ทั้งๆที่เธอรักเทาเท่มาก กลับถูกเทาเท่เย็นชาใส่มาตลอดสามปี หัวใจของเธอจะขื่นขมและเจ็บปวดเพียงไร?”
คิดถึงตรงนี้ จอร์แดนกัดฟันพูดกำชับบอดี้การ์ดว่า “เอาพวกมันลงไปข้างล่าง เอาเข้าห้องไป”
ถ้าไม่มีแผนการร้ายของชาร์ลีสองพ่อลูก หลินจืออาจจะแค่แอบรักเทาเท่อยู่สักระยะนึง คงไม่ต้องสูญเสียช่วงเวลาวัยรุ่นถึงสามปี คงไม่ต้องทนทุกข์ตั้งสามปีหรอก
จอร์แดนเกลียดชาร์ลีสองคนพ่อลูกที่สุด แล้วก็ให้รังเกียจเทาเท่อย่างขีดสุดเหมือนกัน
