อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 216 เสียใจมาก
พินอินเห็นสีหน้าวีนาไม่ดี ก็รีบไปถามเธอ：“แม่ แม่เป็นอะไร？”
วีนาคว้ามือของพินอิน พูดเสียงสั่น：“พินอิน พวกเราไปขอโทษหลินจือเถอะ？”
พินอินทำเหมือนได้ยินเรื่องตลก พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ：“แม่！แม่พูดอะไรน่ะ？ทำไมฉันต้องขอโทษหลินจือด้วย？”
วีนาพูดอย่างตื่นตระหนก：“ตอนนี้เธอเป็นลูกสาวของจอร์แดนแล้ว เมื่อก่อนพวกเราทำกับเธอขนาดนั้น เธอแก้แค้นพวกเราคืนจะทำไง？”
“ไม่！”พินอินกรีดร้อง“ให้ตายฉันก็ไม่ขอโทษเธอ！”
พินอินถูกตามใจจนเสียคนแต่เด็ก ไม่เข้าใจว่าความกลัวเป็นอย่างไร ถึงแม้ตอนนี้เธอจะถูกกักขังเสียอิสระไปอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่คิดกลับใจ
เธอไม่เคยคำนึงถึงผลที่ตามมา แค่ได้ตามเป้าหมายของตัวเองก็พอ
ครั้งที่แล้วเธอจัดการหลินจือไม่สำเร็จ จนตอนนี้ก็ยังไม่หายเคือง ถ้าไม่ใช่ว่าช่วงนี้เธอถูกกักกุมอยู่ในบ้านทำอะไรไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงหาเรื่องหลินจือต่อไป
ติดคุกคุมประพฤติอะไรนั่น ไม่ได้ทำให้เธอกลับตัวกลับใจเลยสักนิด
“พินอิน！”วีนาเย่าแขนเธอแรงๆ“แกเป็นอะไรไป？นี่มันเวลาไหนแล้วแกยังไม่ได้สติอีก？”
“หลินจือเธอเป็นลูกสาวของจอร์แดน！ไม่ใช่ลูกบุญธรรมอะไร เป็นลูกสาวแท้ๆ！”ยังไงวีนาก็อายุมากพอแล้วและยังอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เจริญรุ่งเรืองมาหลายปี จึงรู้ดีว่ากำลังที่อยู่เบื้องหลังของชาติตระกูลนั้นเป็นอย่างไร
ตระกูลแม็กซิมัสไม่ใช่ตระกูลที่คนทั่วไปจะไปทำให้ขุ่นเคืองได้！
ถึงตอนนี้ลูกชายเธอจะร่ำรวยมีอำนาจอิทธิพล ก็ไม่กล้าผลีผลามต่อต้าน ส่วนลูกชายเธอก็ไม่ยืนอยู่ข้างเธอแน่อยู่แล้ว
ถือว่าวีนาเข้าใจความหนักเบาของเรื่องราวได้ แต่พินอินไม่ใช่
เธอออกแรงสะบัดแขนของวีนา พูดด้วยใบหน้ามีแต่ความรังเกียจ：“แม่ แม่เป็นอะไรน่ะ？ทำไมแม่ขี้ขลาดแบบนี้？ก็แค่หลินจือ ก็แค่ตระกูลแม็กซิมัสเองไม่ใช่เหรอ？”
“ฉันขี้ขลาด？ฉัน——”วีนาโกรธจนร้องไห้จากท่าทีของพินอิน
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าลูกสาวของตัวเองเสียคนอย่างหนักจริงๆ ถึงได้ลำดับความสำคัญไม่เป็นแบบนี้
เธอสูดหายใจลึกๆ พยายามอดทนแล้วพูดโน้มน้าวพินอิน：“พินอิน แม่ถามแกหน่อย ชีวิตแกสำคัญ ความร่ำรวยเงินทองที่แกมีในตอนนี้เป็นสิ่งสำคัญ หรือว่าหน้าของแกกับความโกรธที่มีต่อหลินจือนั้นสำคัญกว่า？”
“หน้าของฉันสำคัญกว่า！”พินอินตะโกนไปอย่างไม่คิด“ฉันไม่ยอมที่จะถูกหลินจือกดขี่หรอก ไม่ยอมที่จะถูกเธอรังแก！”
“โอ๊ย——”วีนาโกรธจนกุมหน้าอกแล้วร้องไห้ออกมา
นี่มันก่อเวรก่อกรรมจริงๆ
พินอินเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็เบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ
วีนานิ่งลง ก็กัดฟันเตือนเธอไปเสียงคมกริบว่า：“ฉันไม่สนว่าแกจะคิดอย่างไร แต่แกจำฉันไว้นะ ต่อไปอย่าไปหาเรื่องเธออีก ถ้าแกทำให้พี่แกซวยไปด้วย พวกเราตระกูลฟอเรนาก็จบเห่！”
ถ้าทั้งสองตระกูลเผชิญหน้ากัน ถึงจะเสมอภาคกัน แต่ยังไงก็เจ็บทั้งสองฝ่าย
ที่วีนาแคร์ที่สุดคือชีวิตมั่งคั่งที่เธอมีในตอนนี้ ไม่งั้นเธอก็ไม่มีทางยืดเยื้อเวลาไม่หย่ากับไกอาสักทีหรอก ถ้าหย่าไป ถึงแม้จะได้ทรัพย์สินมาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่สะใภ้ตระกูลฟอเรนาอีก ความรุ่งเรืองมากมายก็หายไป
พินอินไม่เคยถูกวีนาตะคอกใส่ ตั้งแต่เด็กจนโตวีนาตามใจเธอทุกเรื่อง ถึงแม้ช่วงก่อนหน้านี้เธอทำร้ายหลินจือแบบนั้น วีนาก็ยังเอาอกเอาใจเธอเหมือนเดิม
สุดท้ายตอนนี้กลับมาดุเธอ และยังกลัวเธอทำเทาเท่ซวยไปด้วย
พินอินโกรธจนแทบบ้า：“แม่ ทำไมแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายแบบนี้ล่ะ แม่พูดว่ารักฉันมากที่สุด ที่จริงแม่แคร์พี่ที่สุดต่างหากล่ะ！”
พินอินพูดจบก็หันหน้าวิ่งออกไปอย่างโกรธเคือง วีนาที่โกรธก็มีแต่อัดอั้นไว้ข้างใน ได้สัมผัสกับความรู้สึกที่โกรธเจียนตาย
ก่อนหน้านี้มีครั้งหนึ่งเธอโกรธหลินจือจนหมดสติไป แต่ความโกรธนั้นสู้กับที่พินอินทำให้เธอโกรธไม่ได้เลย
เพราะว่าพินอินเป็นลูกสาวแท้ๆของเธอ เป็นคนที่เธอรักตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่า ที่จริงเธอค่อนข้างเข้าข้างไปที่ลูกสาวคนนี้มากกว่าด้วยซ้ำ
สุดท้ายตอนนี้พินอินกลับมาบอกว่าเธอให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่า……
วีนาโกรธจนร้องไห้ออกมา
ในโรงแรม เมื่อเวลาผ่านไปอารมณ์ของหลินจือกับจอร์แดนก็สงบลง
จอร์แดนเล่าเรื่องราวในอดีตของแม่หลินจือเสร็จ ก็บอกถึงการเตรียมตัวมาครั้งนี้ของตัวเอง
“พ่อรู้ว่าพวกเบลซไม่ยอมแน่ ดังนั้นจึงเตรียมรับมืออย่างครอบคลุมไว้ล่วงหน้าแล้ว”จอร์แดนพูดออกไป
ผู้ช่วยของเขาเฝ้าเวยป๋อตลอด 24 ชั่วโมง ถ้ามีกระแสอะไรขึ้นมาก็จะตอบโต้ทางเวยป๋อทันที คำพูดทั้งหมดนั้นเขาก็เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว เพราะเขาเดาได้อยู่แล้วว่าพวกเบลซจะประณามเขากับหลินจืออย่างไร
ถึงแม้เขาเป็นคนรู้หนังสือ แต่ก็ใช้ชีวิตในตระกูลใหญ่อย่างตระกูลแม็กซิมัสตั้งแต่เด็ก ความปากหวานก้นเปรี้ยวและต่างชิงไหวพริบต่อกันในโลกธุรกิจนั้น เขารู้ดีกว่าใคร
ดังนั้น วิธีของเขามีแต่โหดมากขึ้น
เทาเท่พูดอย่างใช้ความคิดอยู่ด้านข้าง：“การกระทำของเบลซครั้งนี้ แอบทำลับหลังคนเบื้องบนเขาเหรอ？”
เพราะว่าเรื่องของซูซีจึงมีปัญหากับเบลซ เทาเท่พร้อมที่จะสู้กับเบลซไว้นานแล้ว ดังนั้นจึงสืบหาอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังเบลซไว้หมดแล้ว
ตามข้อมูลที่เขาได้มา ที่พึ่งเบลซในเมืองเวลฟ์ ปกติแล้วมีความสัมพันธ์ไม่แย่กับตระกูลแม็กซิมัส ไม่มีทางที่จะสนับสนุนเบลซโดยขุ่นเคืองกับตระกูลแม็กซิมัสแน่
จอร์แดนหัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ต้องลับหลังแน่นอน เดี๋ยวผมจะหาคนไปบอก เบลซได้เจอดีแน่”
มุมปากเทาเท่ยิ้มขึ้นมา：“ได้ไม่คุ้มเสีย”
นี่เขากำลังเยาะเย้ยเบลซ
เดิมทีซูซีขอโทษหลินจือแล้ว เรื่องขโมยใช้ต้นฉบับหลินจือก็ถือว่าจบแล้ว หลินจือไม่ใช่คนที่กัดใครไม่ปล่อย
แต่เบลซคิดไปเองว่าตัวเองแน่ พยายามระบายความโกรธให้ซูซี สุดท้ายตัวเองก็ล้มไม่เป็นท่า
โทรศัพท์ของเทาเท่ได้รับสายที่จอนห์โทรหาเขา：“ประธานเทาเท่ ด้านล่างโรงแรมที่คุณจอร์แดนอยู่รอยล้อมไปด้วยนักข่าว จะให้พวกเราส่งคนไปจัดการไหมครับ？”
เทาเท่ขอความเห็นจากจอร์แดน จอร์แดนคิดแล้วพูด：“ไม่ต้อง ผมจะพาหลินจือลงไปเพื่อไปเผชิญหน้ากับพวกเขาด้วยกัน ผมมีอะไรจะพูดอยู่พอดี”
“โอเค”เทาเท่กำชับจอนห์เสร็จก็วางสาย
จากนั้นจอร์แดนก็ถามหลินจือว่าจะยอมหรือไม่ที่จะปรากฏตัวอีกครั้งท่ามกลางกระแสที่รุนแรงแบบนี้ หลินจือเหมือนไม่มีข้อโต้แย้ง เธอฟังแผนการของจอร์แดนทั้งหมด
อย่างอื่นหลินจือไม่รู้ แต่ทุกการตัดสินใจของจอร์แดนล้วนแต่ทำเพื่อเธอทั้งนั้น เธอมั่นใจ
เทาเท่เห็นท่าทีเธอเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมองเธอ
เธอเชื่อฟังจอร์แดนแบบนี้ ต่อไปเขาจะทำอย่างไร？
ถ้าจอร์แดนให้เธออยู่ห่างเขา เธอจะเชื่อฟังโดยไม่ค้านอะไรเลยหรือเปล่า？
ตอนนี้เทาเท่เสียใจมากที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยยอมอ่อนข้อให้จอร์แดน
