อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 218 ต่อไปต้องปกป้องฉันนะ
แต่ว่า พวกนักข่าวคิดไม่ถึงว่าพอหลินจือและจอร์แดนออกมาด้วยกัน ก็ยังมีเทาเท่นักธุรกิจคนใหม่แห่งเมืองเจสเวิร์ดของพวกเขา
มีนักข่าวถามอย่างตกใจ：“ประธานเทาเท่ นี่คุณ？”
“คุณจอร์แดนเป็นพันธมิตรที่สำคัญที่สุดของผม เขาเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ผมไม่ควรปรากฏตัวตรงนี้เหรอ？”เทาเท่ตอบกลับอย่างเยือกเย็นจนเอาความสงสัยของเหล่านักข่าวคืนกลับไป
จอร์แดนยกมือขึ้นสื่อให้พวกนักข่าวเงียบ จากนั้นพูดก่อนว่า：“ขอบคุณการติดตามและสนับสนุนของทุกคน ช่วงนี้พวกเราตระกูลแม็กซิมัสจะจัดงานเลี้ยงใหญ่ เพื่อแนะนำลูกสาวสุดที่รักของผมกับโลกภายนอกอย่างเป็นทางการ”
“ตั้งแต่นี้ไป ทุกคนมีอะไรก็ถามผมได้เลย”จอร์แดนยิ้มอย่างอบอุ่นและใจดีไปที่เลนส์กล้องของนักข่าว ไม่เหมือนคนที่เอาสองพ่อลูกชาร์ลีเข้าคุกเลยสักนิด และไม่เหมือนคนที่ตบหน้าเบลซแรงๆ
จอร์แดนยืนอยู่หน้ากล้อง หลินจือคล้องแขนเคียงข้างเขา เทาเท่ยืนตัวสูงอยู่หลังสองคนพ่อลูกด้วยสายตาเยือกเย็น สายตามองไปที่หลินจือโดยไม่พูดอะไร
พวกนักข่าวถามจอร์แดน：“คุณจอร์แดน ขอโทษนะคะคุณกับแม่คุณหลินจือรู้จักกันได้ไง？”
จอร์แดนตอบไปตามตรง：“ตอนผมหนุ่มๆเรียนหนังสือที่เมืองเจสเวิร์ด ได้รู้จักแม่เธอ ตอนนั้นพวกเรารักกันมาก แต่ต่อมาทางบ้านผมเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ผมถูกเรียกกลับด่วน”
“ตอนนั้นที่บ้านเราเกิดปัญหาใหญ่ ขนาดผมเองยังดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ เลยไม่กล้ากลับไปหาเธอ และก็เช่นนี้ หลายปีผ่านไปพอทุกอย่างเริ่มสงบลง ผมกลับมาอีกก็ไม่เจอเธอแล้ว พวกเราจึงขาดกันติดต่อไปเลย”
“ผมก็เพิ่งรู้ หลังจากเธอคลอดลูกมาไม่นานก็เสียไป”น้ำเสียงของจอร์แดนดูเสียใจมาก
นิทานเรื่องนี้ฟังดูแล้วน่าเศร้าจริงๆ ทำให้พวกนักข่าวก็ถอนหายใจตาม
มีนักข่าวถามหลินจือ：“คุณหลินจือ ขอโทษนะต่อไปคุณจะไปใช้ชีวิตที่เปกก้ากับคุณจอร์แดนไหม？”
ตอนพวกนักข่าวถามคำถามนี้ หัวใจของเทาเท่ก็เหมือนกับถูกบีบ สายตานั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปยังด้านข้างหลินจืออย่างไม่ละออก
ถ้าเธอไม่กลับไปเปกก้า กลัวว่าเขาจะเอาฟอเรนากรุ๊ปย้ายตามไปที่เมืองเวลฟ์น่ะสิ
หลินจือพูดไปเบาๆ：“ตอนนี้ที่เมืองเจสเวิร์ดงานฉันยังไม่เสร็จเลย ในช่วงนี้น่าจะยังไม่ไป พองานเสร็จฉันอาจจะคิดดูค่ะ”
คำตอบนี้ของหลินจือ ทำให้หัวใจของเทาเท่ตายลง
จริงๆด้วย เธอคิดจะไปเมืองเวลฟ์
อย่างที่คิดไว้เลย คนและเรื่องราวที่เมืองเจสเวิร์ด ไม่มีความหมายอะไรกับเธอ
แต่ทางเลือกของเธอก็พอจะเข้าใจได้ จอร์แดนเป็นพ่อแท้ๆของเธอ ส่วนเขา……ก็แค่อดีตสามีที่เคยทำเธอเสียใจมาก เธอจะอาลัยอาวรณ์ถึงเขาไปทำไมกัน？
ถึงเธออาลัยอาวรณ์ ก็น่าจะอาลัยอาวรณ์นานิเพื่อนแสนดีคนนั้น
ยังไง ช่วงเวลามืดมนในชีวิตของเธอทั้งหมด ก็มีนานิที่อยู่กับเธอ
ส่วนเขา ที่อยู่กับเธอสามปีในชีวิตแต่งงาน ไม่เคยผ่านเรื่องราวอะไรกับเธอเลย
จอร์แดนเสริมคำพูดของหลินจือไปว่า：“พวกเราเป็นพ่อลูกกัน และผมก็หายไปจากชีวิตเธอตั้งนานหลายปี ผมก็หวังนะว่าเธอจะไปสนิทกับผมมากขึ้นที่เปกก้า”
“แต่ตั้งแต่เด็กจนโตเธอก็อยู่ที่เมืองเจสเวิร์ด และการงานของเธอก็อยู่ที่เมืองเจสเวิร์ด พวกเราเคารพการตัดสินใจของเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ผมและทุกคนในตระกูลแม็กซิมัสของพวกเรา ต่างรักเธอ”
คำพูดของจอร์แดนทำให้หลินจือตาแดงก่ำอีกครั้ง ความรู้สึกที่ถูกคนในครอบครัวรัก มันช่างดีเสียจริง
จากนี้ไปในใจก็จะมีแต่ความรักของพวกเขา ไม่ขาดความรักอีกต่อไปสินะ？
และก็ไม่โหยหาว่าผู้ชายสักคนจะให้บ้านเธอ ความอบอุ่นในบ้านเธออีกต่อไป？
จอร์แดนยกมือขึ้นมาตบมือเธอที่คล้องแขนตัวเองเบาๆ ปลอบเธออย่างอบอุ่น
จอร์แดนพูดอีกว่า：“ขอบคุณทุกคนที่ติดตามพวกเราสองพ่อลูก สุดท้าย ผมมีอีกอย่างที่จะพูด”
เหล่านักข่าวค่อยๆเอาไมค์ยื่นมือไปตรงหน้าเขา เฝ้ารอที่เขาจะพูด
จอร์แดนเก็บรอยยิ้มอันอบอุ่นทั้งใบหน้า มองไปที่เลนส์กล้องด้วยสายตาคมกริบ ประกาศไปอย่างจริงจังทีละคำว่า：“ลูกสาวของผม ตั้งแต่นี้ไปจะมีผมกับตระกูลแม็กซิมัสปกป้อง ไม่ยอมให้ใครก็ตามมารังแก”
นักข่าวในที่นั้นรู้สึกเย็นทั่วหลังกับสายตาและน้ำเสียงนั้นของเขา ต้องยอมรับว่า จอร์แดนที่จู่ๆก็ดูเฉียบคมขึ้นมานั้น ดูทำลายล้างสูงและแข็งแกร่งมาก
แต่ว่า นี่ก็พอจะมองออกว่า เขาให้ความสำคัญอย่างมากต่อหลินจือลูกสาวที่หายไปและพบคืนมา
จากนั้นจอร์แดนก็พูดกับนักข่าวตรงหน้าอีกครั้ง：“หวังว่าต่อไปทุกคนจะเมตตาเธอ เธอก็แค่นักเขียนบทคนหนึ่ง ถือเป็นคนที่ทำงานอยู่เบื้องหลัง อย่าไปรบกวนเธอมากนัก”
“โอเคๆ”เหล่านักข่าวทยอยตอบตกลง
จอร์แดนเหมือนจะคิดอะไรได้อีกจึงชี้แจงกับนักข่าวไปว่า：“ตอนนี้ลูกสาวผมอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง เป็นของผมที่ให้เธอเอง และยังมีเครื่องประดับราคาสูงแต่ละชนิดที่เธอสวม เป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลผมให้เธอ ต่อไปทุกคนอย่าเขียนอะไรเหลวไหลว่ามีผู้ชายให้เธอล่ะ”
“และอย่าเขียนเด็ดขาดว่าเธอทำนั่นนี่กับผู้ชายเพื่อเงินเพื่อผลประโยชน์ เธอไม่จำเป็นเลย”
เหล่านักข่าวขำกับประโยคนี้ของจอร์แดน แต่ก็รู้สึกว่าจอร์แดนพูดให้ชัดเจนล่วงหน้าแบบนี้ดีมาก จะได้ไม่มีข่าวไม่ดีอะไรปรากฏอีก
และหลินจือก็มีจอร์แดนกับตระกูลแม็กซิมัสเป็นที่พึ่ง ไม่ต้องไปเอาใจใครอีกแล้ว คนอื่นอย่าเข้าไปเอาใจเธอกันก็พอแล้ว
ก็แค่ จอร์แดนพูดแบบนี้ ทำให้จากนั้นเทาเท่ก็ไม่มีความสุขนัก
ถ้าต่อไปเขาจะให้ของขวัญราคาแพงต่อหลินจือ ก็คือว่าเป็นผู้ชายเหลวไหล？
นี่มันน่ารำคาญชะมัด
จอร์แดนปกป้องหลินจืออย่างดีแบบนี้ เพราะไม่อยากให้เธอแต่งงานเหรอ？อยากให้เธอโสดไปตลอดชีวิตหรือไง？
อะไรที่ควรพูดกับพวกนักข่าวก็พูดไปหมดแล้ว จอร์แดนจึงโบกมือให้พวกนักข่าว：“งั้นก็จบการแถลงข่าวละกัน ผมหวังว่าครั้งหน้าตอนเราเจอกัน จะเป็นตอนที่ละครใหม่ที่พวกเราสองพ่อลูกร่วมมือกันออกฉาย”
ความหมายคือ ช่วงนี้ พวกเขาก็อย่าไปรบกวนเขากับหลินจืออีก
จอร์แดนพูดจบก็หันหน้าไปพูดกับเทาเท่：“ประธานเทาเท่ งั้นก็รบกวนคุณช่วยส่งลูกสาวผมกลับบ้านด้วย ผมไม่ไปที่นั่นกับเธอแล้ว พรุ่งนี้ผมต้องบินกลับเช้า”
จอร์แดนขอร้องให้เทาเท่ดูแลอย่างใจกว้างต่อหน้านักข่าว ไม่มีใครมีความเห็นอะไร ดังนั้นหลินจือจึงนั่งเข้าไปในรถของเทาเท่แล้วออกไป ส่วนจอร์แดนก็กลับโรงแรมของตัวเอง
ตอนนี้ เรื่องราวอันโกลาหลนี้ จึงสิ้นสุดลง
หลินจือไม่ได้ออกจากวงการเขียนบทโดยถูกใส่ร้ายจากข่าวอื้อฉาว แต่เธอกลับได้รับตัวตนเป็นเจ้าหญิงแห่งตระกูลแม็กซิมัสอย่างแท้จริง ตั้งแต่นี้ไปไม่ว่าในชีวิตหรือการทำงานก็จะมีคนเอาอกเอาใจมากมาย
คนเหล่านั้นที่พยายามวางแผนให้เธออับอายพอแผนการล้มเหลวก็คร่ำครวญสุดขีด และบางคนถึงกับร้องไห้อย่างไม่ส่งเสียง
ระหว่างทางที่กลับ หลินจือได้รับสายของนานิ
นานิเห็นหลินจือกับจอร์แดนสัมภาษณ์เสร็จในโทรทัศน์จึงโทรหาหลินจือด้วยความตื่นเต้น หลินจือเพิ่งรับสายก็ได้ยินนานิกรีดร้องอย่างตื่นเต้นในสายว่า：“ที่รัก เธอเจ๋งมาก！”
“ต่อไปเธอต้องปกป้องฉันนะ！”นานิขอร้องอย่างไม่เกรงใจ
