อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 246 เริ่มจากหน้าตา
“ฉันไม่เห็นด้วยมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง” จอร์แดนมองเทาเท่แล้วเน้นว่า “เธอไม่รักนายแล้ว ถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”
เทาเท่สบสายตากับจอร์แดน เทาเท่ประกาศอย่างชัดเจน “ผมไม่เชื่อว่าเธอไม่รักผมแล้ว เธอแค่อกหักเพราะผม จึงไม่อยากรักผมต่อแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะไม่รัก”
“เธอไม่ใช่คนเห็นความรู้สึกเป็นเหมือนของเล่น ดังนั้นเธอคงจะไม่หมดความรู้สึกกับผมเร็วขนาดนั้น”
จอร์แดนพูดอย่างไม่พอใจ “ในเมื่อนายก็รู้ว่าเธอเป็นคนจริงจัง งั้นนายก็ควรรู้ดีว่า ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะจากไปแล้ว เธอก็ต้องจริงจังด้วย”
เทาเท่กล่าวอย่างหนักแน่นต่อจากคำพูดของจอร์แดนว่า “ดังนั้นผมหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากคุณ”
จอร์แดนคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไปจึงถามอย่างเหลือเชื่อ “นายพูดว่าอะไรนะ? นายอยากให้ฉันช่วยเหรอ?”
เทาเท่พยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง “ใช่ครับ”
จอร์แดนหงุดหงิดมากอดที่จะตะคอกไม่ได้ “นายคงไม่ได้เป็นไข้จนสมองฝ่อใช่ไหม? ฉันแทบจะรอหักขานายทิ้งไม่ไหว แต่นายกลับกล้าจะมาให้ฉันช่วย?”
นี่เป็นมุกตลกที่ตลกเท่าที่สุดที่จอร์แดนเคยได้ยินมา เทาเท่รู้สึกได้ว่าถึงความไม่ชอบจากเขาอย่างแน่นอน แต่กลับขอให้เขาช่วยจีบลูกสาวเขา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสมองฝ่อ แล้วจะเป็นอะไรได้!
เทาเท่ยังคงดูใจเย็นสงบ “ผมยอมรับว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยเห็นคุณค่าเธอ เป็นเพราะผมตาบอดเอง แต่คนที่ทำผิดก็ควรได้รับโอกาสในการแก้ไขใช่ไหมครับ?”
“ในเมื่อเธอสามารถให้โอกาสโนอาห์นั่นได้ แล้วทำไมเธอให้โอกาสผมไม่ได้ล่ะ?”
จอร์แดนเยาะเย้ย “นายเอาความมั่นหน้าจากไหนมาเปรียบกับโนอาห์?”
แค่เทาเท่ทำร้ายหลินจือเพียงครั้งเดียว เขาก็ถูกตัดสินประหารชีวิตแล้ว เขายังมีหน้ามาขอโอกาสให้ตัวเองอีก
คิดได้เท่านี้จอร์แดนก็พูดอย่างเกลียดชัง “พลาดแล้วก็คือพลาดเลย!”
จอร์แดนเกลียดตัวเองที่ไม่รู้การดำรงอยู่ของลูกสาวอย่างหลินจือให้เร็วกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเขาจะอนุญาตให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รักเธอ ไม่ใส่ใจเธอได้อย่างไร
ในวันนี้เขามีโอกาสที่จะช่วยเธอเลือกคู่ครองในอนาคตของเธอใหม่อีกครั้ง เขาย่อมต้องระมัดระวังและใจเย็นอย่างยิ่ง
ท่าทีของจอร์แดนอยู่ภายใต้ความคาดเดาที่เทาเท่เดาไว้อยู่แล้ว ดังนั้นคำพูดที่เย็นชาของจอร์แดนจึงไม่ทำร้ายเขามากนัก ต่อให้ท่าทีของจอร์แดนแย่กว่านี้หน่อย เขาก็แน่วแน่กับการตัดสินใจของตัวเอง
จอร์แดนมองดูท่าทางดื้อรั้นของเขา สองมือที่เท้าสะเอวก็หมุนตัวไปสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบอารมณ์ลง ถึงหันกลับมาอีกครั้งแล้วต่อว่าต่ออีกว่า “ยังไม่พูดเรื่องที่นายทำตัวแย่กับเธอแค่ไหน นายมองดูสิว่าครอบครัวนายปฏิบัติต่อเธอยังไง?”
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วฉันไม่พูดก็ได้ แค่พฤติกรรมที่น่าเอือมระอาของพ่อแม่แล้วก็น้องสาวนาย ต่อให้เธอจะดีกับนาย นายคิดว่าพวกเขาจะยอมรับเธอได้เหรอ?”
จอร์แดนเยาะเย้ย “เทาเท่ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องปล่อยให้ลูกสาวที่มีค่าของฉันแต่งงานกับครอบครัวเช่นนี้ ไม่มีความจำเป็นที่จะให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับสายตาของทุกคนในครอบครัวของนายต่อ ในเมืองเวลฟ์มีผู้ชายมากมายจากครอบครัวที่ดีรอให้เธอเลือก”
“แม้ว่าเธอจะเคยแต่งงานมาก่อน แต่โชคดีที่พวกเธอไม่มีลูก เธอยังสาว มีตระกูลแม็กซิมัสคอยดูแลเธอ การที่เธอจะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีพร้อมคนอื่น มันไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด”
คำพูดสุดท้ายของจอร์แดนทำให้เทาเท่หลับตาลงอย่างเศร้าใจ ลูก ลูก หัวข้อนี้ได้กลายเป็นความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ในใจตอนนี้
คุณท่านเคยเอาเรื่องลูกมาพูด จอร์แดนก็เช่นกัน
ใช่ พวกเขาไม่มีลูก เลยมีความผูกพันน้อยกว่ามาก
หากเขาละความพยายามแม้แต่นิดเดียว เธออาจจะเป็นของคนอื่นแล้ว
ถ้า ถ้าพวกเขามีลูกตั้งแต่แรก เขาจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นตอนนี้?
แต่ตอนนั้นเขาเอาแต่ใช้วิธีคุมกำเนิด ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่มีลูกกับเธอ…
บรรยากาศในห้องหนังสือตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ เทาเท่ไม่พูดอะไร จอร์แดนก็คร้านที่จะสนใจเขา
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงหลินจือ “พ่อคะ หนูขอเข้าไปได้ไหมคะ?”
“เข้ามาเถอะ” จอร์แดนตอบ
หลินจือเปิดประตูเดินเข้ามา ไม่มองเทาเท่ แต่พูดกับจอร์แดนโดยตรงว่า “พ่อคะ หนูอาจจะต้องกลับเมืองเจสเวิร์ดก่อน ประธานเจเทาวน์บอกว่าเค้าโครงเรื่องมีปัญหานิดหน่อย ต้องการหารือกัน”
หลินจือเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากเจเทาวน์ ถูกเรียกกลับชั่วคราว
จอร์แดนเข้าใจงานของหลินจือ แม้จะอาลัยอาวรณ์ แต่เขาทำได้เพียงยอมรับมัน “ถ้าอย่างนั้นกลับไปเถอะ งานก็สำคัญ”
ทันทีที่เสียงของจอร์แดนเงียบลง เทาเท่ที่อยู่ข้างๆก็พูดกับหลินจือว่า “ผมจะไปกับคุณ”
หลินจือเหลือบมองเขา สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เดิมทีเธออยากบอกว่าเขาเพิ่งจะหายไข้สูงอย่าเพิ่งไปทรมานตัวเองเลย แต่ก็คิดว่าร่างกายของเขา เธอจะไปยุ่งทำไม เขาไม่ถนอมก็ช่าง
เทาเท่กลับไปเอากระเป๋าเดินทางที่โรงแรม จอร์แดนมองหลินจือลังเลที่จะพูด หลินจือพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อคะ หนูรู้ว่าพ่อจะพูดอะไร ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูรู้ขอบเขตดี”
จอร์แดนถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เดิมทีอยากให้ลูกกับอาห์ได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น พ่อชอบเขาจริงๆ”
หลินจือแอบคิดในใจว่า โชคดีที่เธอถูกเจเทาวน์เรียกตัวกลับ เธอจึงไม่ต้องเจอโนอาห์อีกพอดี
แต่เธอพูดออกมาว่า “หนูก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุกะทันหัน”
ทั้งสองกำลังกล่าวอำลากัน โนอาห์ก็โทรมา
เดิมทีเมื่อวานโนอาห์นัดหลินจือไปดูนิทรรศการด้วยกันวันนี้ หลินจือบอกว่าตัวเองมีธุระต้องกลับไปที่เมืองเจสเวิร์ดชั่วคราว โนอาห์ดึงดันจะไปส่งเธอที่สนามบิน หลินจือยากที่จะปฏิเสธได้ จึงจำต้องตอบตกลง
ระหว่างทางไปสนามบิน หลินจือคิดไปคิดมาก็ตัดสินใจพูดกับโนอาห์อย่างตรงไปตรงมาว่า “何先生คะ จริงๆแล้วตอนนี้ฉันไม่มีแผนที่จะพูดถึงเรื่องการแต่งงาน ขอบคุณที่ดูแลฉันมาตลอดสองสามวันนี้นะคะ”
โนอาห์ยิ้ม กล่าวอย่างอบอุ่น “ผมรู้ครับ”
หลินจือตกตะลึง “คุณรู้?”
โนอาห์ชี้ออกมาตรงๆว่า “คุณไม่ชอบผม นัยน์ตาของคุณหลอกใครไม่ได้ ผมก็รู้ด้วยว่าที่คุณออกมากับผมเพียงเพื่อให้ลุงจอร์แดนเบาใจ”
หลินจือไม่คิดว่าโนอาห์จะมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เธอรีบกล่าวขอโทษอย่างละอายใจ “ขอโทษค่ะ”
โนอาห์ดูมีท่าทีไม่กังวลอะไร “นี่ไม่มีอะไรที่ต้องมาขอโทษกันเลย เรื่องรักๆใคร่ๆพวกนี้มันเป็นเรื่องของการที่ทั้งสองฝ่ายมีใจตรงกันเป็นหลัก”
หลินจือโล่งใจเมื่อเห็นทัศนคติที่ใจกว้างของโนอาห์
เธอกล่าวอย่างจริงใจ “ในเมื่อมองวัตถุประสงค์ของฉันออก งั้นจากนี้ต่อไปเราก็อย่าติดต่อกันอีกเลย อย่าเสียเวลาของคุณเลยค่ะ”
โนอาห์พูดอย่างช่วยไม่ได้ “ผมแค่บอกว่าคุณไม่ชอบผม แต่ผมยังไม่ได้บอกว่าผมรู้สึกอย่างไรกับคุณเลย ฉันชอบคุณ ดังนั้นจึงยินดีที่จะได้รู้จักกับคุณ หวังว่าในอนาคตคุณจะให้โอกาสผมได้รู้จักคุณมากขึ้น”
หลินจือประหลาดใจจนพูดไม่ออก
เธอกับโนอาห์เพิ่งรู้จักกัน เขาก็บอกว่าเขาชอบเธอแล้ว นี่มันทำให้เธอประหลาดใจมากๆ
ก่อนหน้านี้เจเทาวน์และโจมอนก็เคยสารภาพกับเธอมาก่อนเช่นกัน แต่เธอรู้จักพวกเขามาระยะหนึ่งแล้ว โดยเฉพาะเจเทาวน์ที่รู้จักกันมาหลายปีแล้ว
แต่โนอาห์เขา…
โนอาห์ดูเหมือนจะมองความประหลาดใจของเธอออก จึงกล่าวอีกว่า “คุณไม่เคยมีประสบการณ์การตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเหรอ?”
หลินจือไอเบาๆ
คิดไม่ถึงว่าโนอาห์รู้แม้แต่เรื่องนี้ด้วย ดูเหมือนว่าจอร์แดนจะคุยเรื่องเกี่ยวกับเธอกับเขามาไม่น้อย
ใช่ โนอาห์พูดถูก
เธอยังตกหลุมรักเทาเท่ตั้งแต่แรกพบเลย เริ่มจากหน้าตา ยิ่งเธอรู้จักเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งหลงใหลมากขึ้นเท่านั้น
