อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 262 จะตายในมือคุณไม่ช้าก็เร็ว

จูบของเทาเท่รุนแรงและลึกซึ้ง หลินจือถูกจับกดอยู่ในที่นั่งรถขยับไม่ได้เลยสักนิด ทำได้เพียงยอมรับความบ้าคลั่งกะทันหันของเขา

จูบไปสักครู่ ดูเหมือนว่ายังไม่หายกระหาย เทาเท่ก็เลยยกหลินจือขึ้นจากที่นั่งขึ้นมาเลย คว้ามาที่นั่งคนขับรถแล้วกดเธอแนบกับตัวเองแล้วจูบต่อ

อุณหภูมิในรถสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว หลินจือรีบดึงตัวออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่การกระทำของเทาเท่จะเลยเถิดไปกว่านี้ จ้องเขาอย่างโกรธเคืองและถามว่า “คุณทำอะไร ตอนนี้อยู่ในรถนะ!”

หลินจือพูดไปด้วย ยกมือดึงเสื้อบนไหล่ไปด้วย ปกปิดผิวหนังที่หนาวเย็น

เทาเท่จ้องเธอด้วยสายตามืดมน และพูดอย่างไร้ยางอายว่า “ในสัญญาไม่ได้กำหนดตำแหน่ง”

ความหมายก็คือ ถ้าไม่ใช่เธอเรียกหยุด เขาก็จะอยู่ในรถแล้ว

หลินจือหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอาย

เทาเท่ไม่สนใจต่อการขัดขืนของเธอ จับเอวของเธอแล้วกดเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอีกครั้งแล้วจูบวนเวียน

ขณะที่หลินจือไม่รู้ว่าจะหยุดพฤติกรรมที่ไร้เหตุผลของเขาอย่างไง ก็เกิดความร้อนขึ้นที่ท้องน้อยอย่างกะทันหัน หลินจือนิ่งไปสักครู่ จากนั้นก็ผลักเทาเท่ขึ้นมาอย่างเขินอาย

เทาเท่ปล่อยริมฝีปากของเธออย่างไม่เต็มใจ และกระซิบข้างหูของเธอด้วยลมหายใจที่ไม่มั่นคง “มีอะไรเหรอ?”

เทาเท่ต้องการทำแบบนี้กับเธอตั้งแต่อยู่ที่งานเลี้ยงแล้ว และไม่อยากหยุดเลยแม้แต่นิด

หลินจือพูดอย่างเขินอาย “เมนฉันมาแล้ว……”

สีหน้าของเทาเท่แข็งทื่อ จากนั้นเขาก็กอดเอวเธอแล้วกัดฟันพูด “หลินจือ เธอหลีกเลี่ยงเรื่องแบบนี้ ด้วยการคิดเหตุผลแบบนี้ออกมาเลยเหรอ”

เทาเท่คิดแค่ว่าเธอหาข้ออ้างที่จะหลบหนีเรื่องรักๆใคร่ๆ ไม่อย่างนั้นมันจะบังเอิญอะไรแบบนี้ เมื่อคืนพวกเขาเพิ่งมีความสัมพันธ์แบบนั้น แล้ววันนี้เธอก็เมนมาแล้วเหรอ?

“เรื่องจริงเหรอ” หลินจือย้ำอีกครั้ง “คุณรีบปล่อยฉัน ฉันกลับไปจัดการเอง”

เทาเท่เห็นสีหน้าของเธอไม่ได้ดูเหมือนโกหกเลย ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเลย

สีหน้าของเขาดำสนิท และไฟที่เพิ่งถูกจุดนั้นไม่มีที่ที่จะระบาย ทั้งร่างกายเหมือนจะระเบิดได้ตลอดเวลา

มันทรมานจริงๆ ตั้งแต่หย่าร้างมาปีกว่านี้เขาไม่มีชีวิตแบบนั้นมาตลอด กว่าจะได้กินเนื้อเมื่อคืน คิดว่าคืนนี้จะสนุกต่อ แต่……

“ฉันจะตายในมือคุณไม่ช้าก็เร็ว!” เขากัดฟันจ้องไปที่หลินจือพูดอย่างโกรธแบบนี้ จากนั้นก็ต้องปล่อยตัวไปอย่างไม่เต็มใจ

หลินจือไม่มีเวลาสนใจเขา และรีบเปิดประตูรถออกจากรถวิ่งกลับบ้านไป

เทาเท่เดินเข้าไปในห้องตามเธอ กำลังจะเดินไปอาบน้ำเย็นที่ห้องน้ำ เงยหน้ามองขึ้นไปเหลือบเห็นกระเป๋าที่เธอใส่ไว้บนตู้ข้างๆ

เขามองดูชื่อร้านขายยานั้น คิดแค่ว่าเธอไม่สบายจึงไปซื้อยา แต่แล้ว เปิดดูเห็นของในด้านใน ใจเขาก็จมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งในทันที

ข้างในมียาคุมกำเนิดกล่องเล็กๆ แน่นอนว่าก็มีถุงยางอนามัยสองสามกล่อง

ถึงแม้จะรู้มานานแล้วว่าเธอไม่มีทางท้องในเวลานี้แน่นอน แต่เมื่อเห็นกับตาเองว่าเธอซื้อยาคุมกำเนิดมาจะกิน ใจเขาก็ยังปวดร้าวอย่างควบคุมไม่ได้ขึ้นมา เหมือนกับว่ามีคนถือมีดแทงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหนักๆ

หลินจือจัดการตัวเองเสร็จอย่างเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปชั้นล่างอีกครั้ง ก็เห็นเทาเท่ยืนอยู่ที่ตู้ทางเข้า จ้องมองไปที่ยาคุมกำเนิดและถุงยางอนามัยที่เธอซื้อ

หลินจือไม่รู้สึกมีอะไร เดินเข้ามาแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ตอนแรกฉันกังวลว่าเมื่อคืนไม่ได้ป้องกัน แต่ตอนนี้เมนฉันมาแล้ว ไม่เป็นไรแน่นอน”

หลินจือพูดจบก็เอายาไปเก็บในกล่องยา เทาเท่ดึงแขนของเธอไว้อย่างรุนแรง

“มีอะไร?” หลอนจือมองกลับไปอย่างไม่เข้าใจ และเจอดวงตาที่แดงของเทาเท่

เธออดไม่ได้ที่จะนิ่งอยู่สักครู่ ที่เขาแสดงอาการขนาดนี้คงไม่ใช่เป็นเพราะเห็นเธอซื้อยาคุมกำเนิดมาหรอกมั้ง?

แต่เธอบอกเขาไปนานแล้วว่าจะไม่มีลูกแน่นอน……

“หลินจือ ขอโทษจริงๆ” เทาเท่พูดด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า จากนั้นก็กอดเธอแน่นในอ้อมกอด

“ขอโทษ ขอโทษ ตอนนั้นฉันหยิ่งและเย็นชาต่อคุณมากเท่าไหร่ ตอนนี้ฉันก็เสียใจมากเท่านั้น” เทาเท่พูดทีละคำๆ เทียบจะควักหัวใจตัวเองออกมาให้เธอดู ให้เธอรู้ว่าเขาเสียใจมากแค่ไหน ขอแค่ให้เธอยกโทษให้เขาเร็วๆ

หลังจากหลินจือได้ฟังความสำนึกผิดของเขา ก็พูดอย่างใจเย็นว่า “เทาเท่ ที่จริงคุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

การรักใครสักคนมันไม่ผิด และไม่รักก็ไม่ผิด

เทาเท่พูดอย่างแข็งกร้าว “ฉันผิดไปแล้ว! ก็ฉันผิดไปแล้ว!”

“ฉันผิดที่แต่งงานกับคุณแล้วแต่ทำเพิกเฉยต่อคุณ ฉันผิดที่เสียคุณไปเพราะอารมณ์หงุดหงิดของฉัน”

หลังจากพูดคำเหล่านี้เทาเท่ก็ปล่อยหลินจือ ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องมาที่เธอ ถามว่า “ที่คุณไม่ยอมรับฉัน ไม่ใช่เพราะว่ายังโทษฉันเหรอ? ถึงกับพูดได้ว่าเกลียดฉัน”

หลินจือปฏิเสธคำพูดของเขา “ฉันไม่ได้โทษคุณ ที่ฉันไม่ยอมรับคุณอีกครั้ง เป็นเพราะตอนนี้ฉันเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ระมัดระวังมากขึ้น และฉันจะไม่รักใครง่ายๆอีก”

“ฉันคิดว่ายังมีสิ่งที่สำคัญกว่าความรักที่ต้องทำในชีวิต เช่นหน้าที่การงาน เช่นการประคับประคองความสัมพันธ์ครอบครัวที่ได้กลับมาหลังเคยสูญเสียไป”

เทาเท่ฟังเข้าใจแล้ว เธอพูดได้ดีมาก แต่ที่จริงเธอแค่ไม่อยากสนใจเขา

เธอพูดอะไรระมัดระวังมากขึ้น ก็ไม่ใช่เป็นเพราะถูกเขาทำร้ายจน……

หลินจือถอยหลังหนึ่งก้าวถอยห่างจากเขา หลังจากมองดูนาฬิกาก็สั่งไล่ “มันดึกแล้ว คุณกลับไปเถอะ”

เท่าเท่ก็พูดโดยไม่คิด “ฉันไม่อยากไป”

“ข้อตกลง——” หลินจือกำลังจะเอาเนื้อหาในข้อตกลงมาอ้างเพื่อยับยั้งเขา ไม่ให้เขาค้างคืนที่เธอ แต่เทาเท่ก็ก้มศีรษะลงแล้วจูบริมฝีปากของเธอ ใช้วิธีนี้ในการปิดปากเธอทำให้เธอหยุดพูด

หลังจากที่เขาปล่อยตัวเอง หลินจือเอามือเช็ดปากของเขาด้วยความโกรธ แล้วพูดด้วยความรังเกียจ “ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องสานต่อความสัมพันธ์นี้แล้วจริงๆ”

หลังจากที่หลินจือพูดจบ เขาก็จะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อพักผ่อน ไม่อยากสนใจเขาอีก

เท่าเท่ไม่ยอมจากไปอยู่แล้ว แต่ตามเธอขึ้นไปชั้นบนและประท้วงอย่างขมขื่น “วันนี้เธอยอมให้ผู้หญิงมั่วซั่วแบบนั้นมาเข้าใกล้ฉัน ฉันเสียใจมาก”

มุมปากของหลินจือกระตุก สรุปว่าเขาเริ่มที่จะชำระบัญชีกับเธอแล้ว

อีกอย่าง ทำไมเขาต้องบอกว่านักแสดงหญิงคนนั้นมั่วซั่วด้วย ก็แค่ใส่เสื้อคอต่ำไปหน่อยมั้ย?

หลินจือหาข้ออ้างให้ตัวเอง “เธอจะเปลี่ยนกับฉัน ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ไง”

เทาเท่ผายลมหึอย่างเย็นชา “ทำไมคุณถึงปฏิเสธไม่ได้ ก็บอกไม่เปลี่ยน ตามตำแหน่งของเธอ จะทำอะไรคุณได้”

ไม่รอให้หลินจือพูดอะไร เขากล่าวหาเธออีกครั้ง “คุณอยากเปลี่ยนเองชัดๆ ไม่อยากกับฉัน”

หลินจือรู้สึกว่าการที่เขาเอาเรื่องนี้มาพูดไม่หยุดในขณะนี้ ปัญญาอ่อนยิ่งกว่าเด็กกว่าเด็กสามขวบอีก ยังดีที่วิดีโอคอลของจอร์แดนเข้าในเวลานี้ ซึ่งช่วยเธอได้พอดี

กลัวว่าเทาเท่จะวุ่นวายขณะที่เธอวิดีโอกับจอร์แดน เธอจึงรีบล็อกประตูหลังจากเข้าไปในห้องนอน และปิดเทาเท่ไว้นอกประตูดื้อ เทาเท่เกือบจะกลุ้มใจตาย