อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 307 ไม่โกรธไม่เสียใจ
ก่อนการผ่าตัดจะสิ้นสุดลง คุณท่าน วีนา และ พินอินก็มาเช่นกัน
พวกเขาไม่ค่อยปรากฏตัวเกี่ยวกับเรื่องของ เทาเท่ แต่ตอนนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายของ เทาเท่พวกเขาก็กังวลมากในฐานะสมาชิกในครอบครัว
ทันทีที่ วีนา เห็น หลินจือเธอคำรามด้วยความโกรธ: “หลินจือถ้าเทาเท่เป็นอะไรไป ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป!”
เห็นได้ชัดว่า วีนา รู้อุบัติเหตุจากสื่อรายงาน ได้รู้ว่า เทาเท่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะปกป้อง หลินจือ
ร่างของ หลินจือแกว่งไปมาสองสามครั้ง เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเองคำพูดของ วีนาทำให้เธอทนไม่ได้มากขึ้น
ถ้าเป็นไปได้ เธอก็ต้องการแลกชีวิตของเธอเพื่อความปลอดภัยของ เทาเท่
“หุบปาก!” คุณท่านตะโกนใส่ วีนา ก่อน “เกี่ยวอะไรกับ หลินจือ?เธอป็นคนที่ไปชนเหรอ?”
จากมุมมองของคุณท่าน คำพูดของ วีนา ในตอนนี้ไม่สมเหตุสมผล ไม่มีมารยาทเลย
บางครั้งคุณท่านก็เสียใจที่ปล่อยให้ วีนา เข้ามาในตระกูล เขาไม่ชอบ วีนา ในตอนแรก และรู้สึกว่าอารมณ์ ลักษณะนิสัยของเธอไม่สามารถรับตำแหน่งนายหญิงของตระกูล Fu ได้เลย
ไกอาลูกชายของเขาไม่มีความก้าวหน้าเลย ในความเห็นของคุณท่าน ไกอาควรหาผู้หญิงที่กล้าหาญและมีความสามารถมาช่วยเหลือเขา
แต่ วีนา ค่อนข้างสวยเมื่อตอนที่เธอยังสาว เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดคนหนึ่งในเมืองเจสเวิร์ด ไกอา ติดความงามและยืนยันที่จะแต่งงาน คุณท่านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกลง
เขาคิดว่ามันคงจะดีถ้าทั้งสองมีความรัก แต่น่าเสียดายที่ ไกอา และ วีนา กลายเป็นคนแปลกหน้าหลังจากแต่งงานกันเพียงไม่กี่ปี ความไม่ลงรอยกันของบุคลิกภาพเป็นอันตรายถึงชีวิต
วีนา ไม่พอใจกับการตำหนิของคุณท่าน: “ซูซี สมควรตาย แต่ถ้า—”
คุณท่านทนฟังได้อีกต่อไป: “ถ้าหุบปากไม่ได้ กลับบ้านไปซะ”
วีนาหลั่งน้ำตา: “พ่อ เทาเท่เป็นลูกฉัน! ชีวิตและของเขายังไงในตอนนี้ก็ไม่รู้ ฉันก็เป็นห่วงเหมือนกัน!”
พินอินช่วย วีนา พูด: “ใช่ คุณปู่ ในบรรดาพวกเรา คนที่เจ็บที่สุดคือแม่”
พินอินกลอกตาไปที่ หลินจือที่ยืนอยู่กับควีนอีกครั้ง: “บางคนดวงชนกับพี่ชายของฉัน ตั้งแต่พี่ชายของฉันอยู่กับหล่อน ไม่มีอะไรดีเลย!”
“ดูสิ่งที่พี่งชายของฉันเจอในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา เขาถูกว่าในหลายๆ อย่างบนอินเทอร์เน็ต แถมยังทำให้พ่อแม่ของฉันถูกว่าด้วย โชคไม่ดีจริงๆ!”
บางคนมีบุคลิกแบบนั้น เมื่อมีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาจะไม่ไตร่ตรองถึงตัวเอง แต่กลับปัดป้องความผิดพลาดของตนให้คนอื่นฟัง พินอินเป็นแบบนี้ และสมองของเธอก็ไม่ธรรมดา
คุณท่านเลิกสื่อสารกับแม่และลูกสาวนี้แล้ว สั่งไวท์โดยตรงว่า “ไวท์ พาพวกหล่อนทั้งสองไปหาที่พักผ่อน ที่นี่ไม่เหมาะสำหรับพวกหล่อน”
คำพูดของคุณท่านราวกับขับไล่ วีนา และ พินอินถูกไวท์ลากไปก่อนที่พวกเธอจะพูดอะไร
คุณท่านเข้ามาปลอบ หลินจือ: “เด็กดี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ อย่าโทษตัวเองเลย”
“ในเมื่อเทาเท่เต็มใจที่จะปกป้องเธอ หมายความว่าไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร เขาจะไม่เสียใจเลย”
คำพูดของคุณท่านทำให้หลินจือน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ เธอพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ขอบคุณที่ท่านปลอบหนู…”
หลังจากยอมรับ เทาเท่อย่างช้าๆ ในใจ หลินจือก็คิดอยู่ว่าจะเข้ากับ วีนา และ พินอินได้อย่างไรในอนาคต
เดิมทีเธอคิดว่า จะทำให้ เทาเท่ลำบากน้อยลง เธอจะเคารพ วีนา และรัก พินอินเหมือนราวกับว่าปัญหาที่พวกหล่อนนำมาให้เธอนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
แต่พฤติกรรมของ วีนา และ พินอินทำให้เธอสิ้นหวังอย่างชิ้นเชิง และเธอจะไม่สนใจพวกหล่อนอีกในอนาคต
แม้ว่าเธอและ เทาเท่จะแต่งงานใหม่จริงๆ เธอก็จะไม่ไปมาหาสู่กับสองแม่ลูกนั่น
การผ่าตัดใช้เวลาไปอีก 1 ชั่วโมง ทันทีที่หมอออกมา หลินจือรู้สึกว่าขาของเธออ่อนแอเกินกว่าจะเดินได้
“ไม่มีอันตรายต่อชีวิตในขณะนี้”
คำพูดของแพทย์ทำให้ หลินจือและคนอื่นๆ ถอนหายใจยาว
จากนั้นแพทย์ก็บอกพวกเขาสั้น ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ของ เทาเท่ เทาเท่มีบาดแผลร้ายแรงสามประการที่ศีรษะ แขน และขา ได้รับการทำความสะอาดและพันผ้าพันแผลแล้ว
แต่มันเป็นแผลที่ผิวหนังทั้งหมด ไม่เป็นอะไรมาก
สิ่งที่ร้ายแรงคือศีรษะของ เทาเท่แพทย์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง: “จากการสแกน CT ตอนนี้เขามีเลือดออกในสมองของเขา แต่ตำแหน่งของเลือดออกไม่ร้ายแรง ทางเราขอแนะนำการรักษาแบบประคับประคองในขณะนี้ และเราจะให้เลือดไหลเวียนก่อน ขจัดภาวะชะงักงันในเลือด ส่งเสริมการดูดซึมลิ่มเลือด และทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะเพื่อขจัดเลือดหากจำเป็น ”
หลินจือไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เทาเท่ไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต เธอควรจะถอนหายใจโล่งอก แต่เมื่อเธอได้ยินหมอบอกว่าอาจมีการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะ หัวใจของเธอก็กระตุกอีกครั้ง
ตราบใดที่มีการผ่าตัดจะมีความเสี่ยงไม่รู้จบ ถ้า…
หลินจือไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีก
หมอเห็นหลินจือและคนอื่นๆ กังวลใจ พูดทันทีว่า “อย่ากังวลมากไป ตราบใดที่ลิ่มเลือดสามารถดูดซึมได้ทันเวลา หลังจากทานยาไป ก็ไม่เป็นไรแล้วครับ”
โซเมนยังคงมีสติพอที่จะถามแพทย์ว่า “ต้องใช้เวลากี่วันจึงจะดูดซึมได้หมด”
หมอตอบว่า “ปกติดีภายในเจ็ดวันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”
จากนั้น เทาเท่ถูกส่งไปยังห้องพักผู้ป่วย แต่เขายังอยู่ในอาการโคม่า หลินจือจับมือของเขาและมองไปที่ใบหน้าซีดขาวของเขาที่ห่อด้วยผ้าก๊อซ น้ำตาไหลอย่างหยุดไม่ได้อีกครั้ง
คุณท่านบอก หลินจือว่า: “ในเมื่อไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตของเขาแล้ว เธอควรกลับไปพักผ่อนก่อน”
หลินจือไม่ต้องการออกไปจริงๆ เธอต้องการอยู่ที่นี่และรอให้ เทาเท่ตื่นขึ้น
แต่คุณท่านพูดอีกครั้ง: “ เดี๋ยวแม่และน้องสาวของเขาจะเข้ามา ถ้าไม่เห็นก็ไม่ต้องอารมณ์เสีย เธอกลับไปก่อน”
หลินจือคิดไปคิดมาก็ใช่ เธอไม่อยากเห็นใบหน้าของสองแม่ลูกแล้ว หลีกเลี่ยงได้ก็จะดีที่สุด
โซเมนก็ปลอบเธอ: “ไม่ต้องกังวล ฉันอยู่ที่นี่ และไวท์ก็อยู่ที่นี่ด้วย”
“ใช่” หลินจือพยักหน้าและมอง เทาเท่อย่างลึกล้ำก่อนออกเดินทางกับ ควีน
ทันทีที่ หลินจือออกจากห้อง ก็เห็นไวท์พา วีนา และ พินอินไปที่ห้อง หลินจือกล่าวทักทายกับไวท์แล้วจากไปเหมือนไม่เห็น วีนา และ พินอิน
พินอินกระทืบเท้าอย่างโกรธเคือง: “ดูท่าทางไร้การศึกษาของหล่อนสิ เห็นแม่และฉันไม่พูดอะไรเลย หล่อนยังต้องการอยู่กับพี่ชายฉันอยู่ไหมเนี่ย!”
ไวท์ที่ไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้เลย รับฟังไม่ได้อีกต่อไป เขาหยุดและหันไปมอง วีนา และ พินอินและพูดอย่างจริงจังกับทั้งสองทีละถ้อยคำว่า “พินอิน คุณป้าอย่าว่าผมพูดตรง ตอนนี้เทาเท่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มี หลินจือถ้าพวกคุณสองคนยังมีทัศนคติแบบนี้ พวกคุณจะไม่ได้รับประโยชน์ใดๆทั้งนั้น ”
ไวท์ทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้และเดินเข้าไปในห้อง เขาปวดหัวอย่างมาก วีนา และ พินอินดูไม่ออกเลยเหรอ
เทาเท่เสี่ยงชีวิตเพื่อ หลินจือได้ แต่ถ้าพวกหล่อนไม่ยับยั้งตัวเอง จะรอจนกว่าทะเลาะกับ เทาเท่หรือไง?
