อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 41 ใครชินกับอารมณ์ไม่ดีบ้าง
“ดึกมากแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ” เทาเท่เผชิญหน้ากับคำขอโทษของซูซีก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมามากตอบไปแค่แบบนี้ ไม่ได้บอกยกโทษให้เธอ และก็ไม่บอกว่าไม่ยกโทษให้
ซูซีได้แต่กัดฟันเงียบๆ หันกลับแล้วลงจากรถ
หลังจากที่หลินจือออกไปจากฟอเรนากรุ๊ปจึงเรียกรถไปที่พักของนานิตอนที่เธอไปโจมอนยังอยู่ในบ้านเธอ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าออกไปหรือยัง
นานิมาส์กหน้าอยู่ก็มาเปิดประตูให้เธอ และยังเปิดไวน์ขวดหนึ่งรอเธอด้วย
หลังจากหลินจืออาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนสะอาดที่บ้านนานิที่นานิเตรียมให้เธอเสร็จแล้ว จึงนั่งดื่มไวน์ไปพูดคุยเรื่องที่คืนนี้ตัวเองเจอไปด้วยกับนานิบนพรม
นานิฟังจบก็ดึงแผ่นมาส์กบนหน้าออกแล้วตบมือพูดไปว่า：“เยี่ยม！เยี่ยมมาก！”
“ตีซูซียัยผู้หญิงเจ้าเล่ห์นั่นให้ตายเลย！”
นานิเห็นเรื่องที่หลินจือถูกซูซีลอบรังแกมามากจริงๆ ตอนนี้ได้ยินว่าซูซีถูกหลินจือตีแบบนี้ ไม่ต้องบอกเลยว่าระบายความโกรธออกไปได้มากแค่ไหน
หลินจือดื่มไวน์แล้วพยักหน้าพูด：“ระบายความโกรธได้จริงๆ”
ตอนนั้นที่เธอพบว่าเทาเท่กับซูซีมีความสัมพันธ์คลุมเครือกันแล้วควบคุมอารมณ์ไม่อยู่มากแค่ไหน คิดว่าวันนี้ซูซีก็น่าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่มากเท่านั้น
ตอนนั้นซูซีแดกดันถากถางเธอทำให้เธอหมดหวังและปวดใจมาก วันนี้ซูซีก็คงหมดหวังและปวดใจมากเช่นกัน
นานิพูดเสนอไปอย่างตื่นเต้นอีกว่า：“ไม่งั้นเธอก็ถือโอกาสนี้จัดฉากขึ้นมาจงใจอยู่ใกล้ชิดกับเทาเท่สิ ให้ซูซีโกรธแทบตายไปเลย จากนั้นพอเต๊าะเทาเท่จนเขาหวั่นไหวแล้ว ค่อยเตะเขาทิ้งไปแรงๆ แก้แค้นให้สาสมกับที่ตอนนั้นเขาไม่ทะนุถนอมเธอ”
หลินจือ：“……”
จากนั้นเธอจึงส่ายแก้วไวน์ในมือแล้วพูดพึมพำ：“ไม่จำเป็นหรอก พวกเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องโหดเหี้ยมอะไรใส่ฉันนัก”
“เทาเท่ก็แค่ไม่รักฉันก็เท่านั้น และเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้บอกฉันว่าเขาไม่รักฉัน เป็นฉันที่ยังดื้อดึงไม่ยอมรับมานานอยู่หลายปี ที่ผิดก็คงเป็นฉันเอง ที่ฉันไร้เดียงสาและโง่มาก คิดว่าความจริงใจแลกกับความจริงใจได้”
ประโยคของหลินจือทำให้นานิเบ้าตาแดงก่ำ ความทุกข์และปวดใจที่หลินจือได้รับทั้งหมดในช่วงความสัมพันธ์นั้นนานิรู้ดี เธอเอื้อมมือไปกอดหลินจือไว้อย่างสงสาร
หลินจือกลับไม่เสียใจเท่าไหร่นัก กลับกันยังชนแก้วกับเธอแล้วพูดอย่างปล่อยวางว่า：“ดังนั้น ความพัวพันระหว่างฉันกับเขาก็จบอยู่ที่พวกเราหย่ากัน ไม่ว่าจะเป็นฉันที่ไร้เดียงสาก็ดีโง่ก็ตาม มันผ่านไปแล้ว”
หลินจือพูดจบก็เงยหน้าขึ้นดื่มไวน์ในแก้วเกลี้ยง
เธอเคยมองไม่ออกมาตลอด เกลียดชังเทาเท่อยู่เสมอ แต่ตอนนี้พอกลับไปคิดแล้วที่จริงเขาก็ไม่ผิดเลย
ไม่รักใครคนหนึ่งไม่ผิด
ทั้งสองดื่มไวน์ไปสักพักจู่ๆนานิก็ถามอีกว่า：“แล้ววันนี้เทาเท่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา จู่ๆถึงได้เรียกเธอไปคุยเรื่องบทอะไรนั่น？”
หลินจือส่ายหน้า：“ใครจะไปรู้ล่ะ”
นานิส่งเสียงฮึดฮัด：“คงไม่ใช่ว่าเขาเห็นข่าวนั้นของโจมอน เลยกลัวว่าดึกๆเธอที่อยู่ห้องเดียวกันกับโจมอนจะพัฒนาความสัมพันธ์อะไรกัน จากนั้นจึงหาข้ออ้างให้เธอออกไปหรอกนะ”
หลินจือจับหน้าผากพูดว่า：“จะเป็นไปได้ไง？”
จากนั้นเธอจึงพูดอีก：“ฉันอยู่ห้องเดียวกันกับโจมอนแล้วเขาจะกลัวอะไร？เขาน่าจะอยากให้ฉันรีบแต่งงานกับคนอื่นตอนนี้เลยซะมากกว่า แบบนั้นเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไปยุ่งอะไรกับเขาอีกแล้ว”
“เขาเรียกฉันไปคุยเรื่องบท คงอยากจงใจทรมานฉัน คิดว่าเขาน่าจะเกลียดฉัน ไม่เห็นความดีของฉัน”สุดท้ายหลินจือก็ตั้งใจวิเคราะห์ความคิดของเทาเท่แบบนี้
เมื่อก่อนเทาเท่ร้ายใส่เธอจริงๆ จนทำให้หลินจือรู้สึกว่าเขาเกลียดเธอสุดๆ
ถึงแม้ตอนนี้ไม่ใช่สามีภรรยาก็เกลียดเธอ ดังนั้นจึงคิดวิธีการแบบนี้มาทรมานเธอ
นานิเป็นห่วงแทนหลินจือ：“งั้นต่อไปเธอจะทำอย่างไร？ละครพวกเธอเพิ่งจะเริ่มเองนะ”
หลินจือก็เหนื่อยใจหน่อยๆ：“บางทีฉันไม่ควรรับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้น ควรจะเลิกเกี่ยวข้องกับเขาไปซะเลย”
ตอนนี้เองสายของเจเทาวน์ก็โทรเข้ามา ถามเธอว่าคุยกับเทาเท่เป็นอย่างไรบ้าง
หลินจือบอกไปตามความจริง：“ประธานเจเทาวน์ คืนนี้เพราะเหตุผลบางอย่างค่ะ ฉันเลยคุยกับประธานเทาเท่ไม่สำเร็จ”
เจเทาวน์ถามเธออย่างใส่ใจ：“ทำไมล่ะ？”
หลินจือไม่สามารถบอกเจเทาวน์ได้ว่าเทาเท่ยื่นมือยื่นทิชชูให้เธอเช็ดกาแฟจนซูซีเห็นแล้วโวยวายใหญ่โต ที่จริงเกิดเรื่องแบบนี้สถานการณ์ของเธอก็น่าอับอายมาก เหมือนว่าเธอเป็นกิ๊กที่ทำลายความสัมพันธ์ซูซีกับเทาเท่อย่างไร้ยางอายจริงๆ
ดังนั้นเธอได้แต่พิจารณาคำแล้วพูด：“ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่ฉันคิดว่า……จากอดีตของฉันกับประธานเทาเท่แล้ว บางทีฉันไม่ควรจะรับเรื่องนี้เลย ถ้าทางคุณมีตัวเลือกที่เหมาะสม ฉันสามารถถอนตัวจากบทนี้ได้”
เจเทาวน์เข้าใจความหมายของเธอ：“คุณหมายถึงว่าคุณจะขอถอนตัว？”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ”หลินจือยอมรับ
เดิมทีเธอแค่รู้สึกเหนื่อยใจ แต่พอคำว่ามือที่สามออกมาจากในหัวเธอแล้ว เธอก็รับไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงคิดที่จะถอนตัว
ไม่ว่าอย่างไรข่าวที่เทาเท่กับซูซีจะแต่งงานกันก็รู้ไปทั่วทั้งเมือง เธอที่เป็นภรรยาเก่ามาข้องเกี่ยวกับเทาเท่อีกจึงไม่เหมาะสม
“ผมเข้าใจแล้ว”เจเทาวน์เงียบไปสักพักจากนั้นจึงพูดกับเธอเช่นนี้ แล้วจึงวางสายไป
*
ตอนที่เทาเท่ได้รับสายของเจเทาวน์ ตัวเขากำลังอยู่ที่ผับของโซเมน
หลังจากเขาส่งซูซีเสร็จก็มาที่นี่ เกือบทั้งคืนเขายังไม่ได้กินข้าว โซเมนจึงให้คนเตรียมอาหารค่ำให้เขา
โซเมนยังให้คนเอาเหล้าไปที่ห้องส่วนตัวพิเศษของพวกเขา แต่เตรียมให้ตัวเองเอง โซเมนไม่ให้เทาเท่ดื่ม
เทาเท่มองโซเมนที่เอาเหล้ามาอยู่ข้างๆอย่างหงุดหงิด เขามาผับของโซเมนเพื่อมาดื่มเหล้า
โซเมนพูดเสียงเบา：“หลังจากหลินจือกลับมาแล้วฉันเห็นเธอก็จำได้ทันที ท้องของนายจะดื่มเหล้าไม่ได้นะ”
เรื่องที่ท้องของเทาเท่ไม่ดีพวกโซเมนต่างรู้ดี สามปีนั้นที่เทาเท่กับหลินจือแต่งงานกันดื่มเหล้าน้อยมากจึงไม่มีปัญหาเรื่องท้อง ทำให้พวกเขาต่างลืมเรื่องที่ท้องเทาเท่ไม่ดี
โซเมนขอโทษอย่างจริงใจ：“ปีนี้พานายไปดื่มเหล้าเยอะเลย ขอโทษนะ”
เทาเท่ที่อารมณ์นั้นหงุดหงิดอยู่แล้ว โซเมนก็มาพูดถึงหลินจือกะทันหันอีก และยังพูดถึงเรื่องที่หลินจือดูแลเขาอย่างดี อารมณ์ของเขาก็ยิ่งแย่ทันที
คืนนี้เกิดปัญหาจนเป็นแบบนี้ สัญชาตญาณของเทาเท่ก็รู้สึกว่าหลินจือถูกทำร้ายอย่างหนัก
สายของเจเทาวน์โทรเข้ามา จากนั้นเขาจึงรับ
แต่ดันได้ยินเสียงของเจเทาวน์ไม่ดีอย่างมาก：“ประธานเทาเท่ ถึงจะไม่รู้ว่าคืนนี้ระหว่างคุณกับหลินจือเกิดอะไรขึ้น แต่ผมว่าความร่วมมือระหว่างพวกเรานี้ไม่สามารถดำเนินต่อได้แล้วครับ”
เทาเท่ขมวดคิ้ว：“หมายความว่าไง？”
เจเทาวน์พูดไปอีกว่า：“ถ้าจะดำเนินการต่อไปล่ะก็ ไม่หลินจือถอนตัว คุณก็ต้องเปลี่ยนคนที่รับผิดชอบโครงการนี้”
ชัดเจนมากว่า เทาเท่ถูกโดนรังเกียจเข้าแล้ว
เทาเท่โมโหสุดๆ：“เธอจะถอนตัว？”
เจเทาวน์ตอบตามความจริง：“อือ”
เทาเท่ทนไม่ไหว ยกมือขึ้นเขวี้ยงโทรศัพท์ออกไป
ห่าเอ๊ยพออารมณ์ไม่ดี คับข้องใจก็ถอนตัว
ใครจะไปชิน？
