อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 50 ถูกเทาเท่ชม

หลินจือมองนานิแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง：“ฉันว่าเธอแสดงได้ดีนะ”

ตัวนานิเองยังไม่เชื่อเลย เธอเกิดมาหน้าตาดูหาเรื่องอยู่แล้ว นิ่งๆสงบๆนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลยสักนิด

หลินจือมองความลังเลของเธอออก จากนั้นพูดเสียงเบา：“นิ ฉันรู้ว่าในใจเธอมีความเป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนและนิ่งเงียบอยู่”

ความรู้สึกระหว่างหลินจือกับนานิก่อตัวขึ้นมาจากสมัยมอปลาย หลินจือรู้ดีกว่าใครว่านานิสวยงามแค่ไหน

นานิถูกหลินจือพูดจนเกือบร้องไห้

เธอมีใจที่บริสุทธิ์และอนุรักษนิยมจริงๆ แม้ว่าจะอยู่ในวงการบันเทิงที่มีสีสัน และมักใช้ชีวิตอย่างดุเดือดและเฉียบแหลมอยู่เสมอ แต่เธอกลับกระตือรือร้นที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

หวังว่าจะได้อยู่กับชายคนนั้นที่เธอรัก อยู่อย่างเงียบๆสงบสุข มีความสุขทุกวัน

แต่เพราะว่าหน้าตาแบบนี้ ทุกคนเลยคิดว่าเธอสวยงามและดูตุ้งติ้ง และยังมีบางคนที่เห็นเธอครั้งแรกก็รู้สึกว่าเธอดูแหวกแนว

เวลาผ่านไปนาน เธอก็คิดเองว่าตัวเองเป็นคนอย่างนั้นแล้ว

วันนี้คำพูดของหลินจือสะกิดความอ่อนโยนในส่วนลึกของหัวใจเธอ เธอกอดหลินจือไว้แล้วพูดด้วยตาแดงก่ำ：“ถ้าฉันได้ตัวละครนี้มา ฉันจะแสดงอย่างดี”

ไม่ทำให้หลินจือผิดหวังกับที่เธอคาดหวังต่อตัวเอง และให้ทุกคนเห็นอีกด้านหนึ่งของเธอ

ควีนเป็นประธานในการประชุมทั้งหมด ทุกคนถกเถียงกันอย่างมีชีวิตชีวา ในที่สุดก็ตัดสินใจกันว่าเอาพล็อตเวอร์ชันนี้ที่หลินจือปรับอันล่าสุด

วิดีโอสุดท้ายของการประชุมเชื่อมต่อกับเทาเท่ ยังไงเขาก็เป็น boss ใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของโครงการนี้ เงินลงทุนทั้งหมดก็ให้เขาจ่าย

หลังจากโทรติด ในหน้าจอใหม่ที่ห้องประชุมก็ปรากฏภาพที่ชายหนุ่มสวมชุดคนไข้สีขาวฟ้ากำลังนั่งอยู่บนเตียงคนไข้

อาจเพราะว่าป่วย ลมหายใจอันดุเดือดของชายหนุ่มจึงดูอ่อนลงเยอะกว่าตอนที่สวมสูทรองเท้าหนัง

หลินจือละสายตาลงไปอย่างเงียบๆ

ตัวเองไม่รักและทะนุถนอมร่างกายของตัวเอง ก็สมควรอยู่โรงพยาบาล

เทาเท่พูดอย่างง่ายๆ จากนั้นก็เรียกชื่อของหลินจือ：“หลินจือ”

ถูกเขาเรียกชื่อโดยตรงแบบนี้ หลินจือได้แต่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มบนหน้าจอ ใบหน้ามาพร้อมรอยยิ้มตามมารยาท：“ประธานเทาเท่”

ดวงตาที่ลึกซึ้งของชายหนุ่มจ้องไปที่ใบหน้าเธอ：“ทั้งสองเวอร์ชันเยี่ยมมาก ทำให้คนรู้สึกทึ่ง”

หลินจือตะลึงเล็กน้อย เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าคนอย่างเทาเท่จะใจกว้างชมเธอได้ และยังต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ด้วย

“ขอบคุณค่ะ”เธอพูดขอบคุณเสียงเบา จากนั้นละสายตาลงไป

เธอในเมื่อก่อน ไม่มีอะไรดีสักอย่างเลยในสายตาของเทาเท่

แต่งงานกันสามปี เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดดีกับเธอเลย ไม่ว่าจะด้านไหน เหมือนว่าเธอมีค่าแค่บนเตียง

เทาเท่พูดอีกว่า：“เวอร์ชันเก่า คุณสามารถลองขยายเป็นอีกเรื่องได้ ผมเชื่อว่าคงยอดเยี่ยมเหมือนกัน”

หลังจากเทาเท่พูดจบ ผู้ช่วยผู้กำกับที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน：“โหย ประธานเทาเท่ นี่คุณนัดบทเรื่องหน้ากับสาวสวยคนเขียนบทของพวกเราแล้วเหรอ？”

หลินจือมองไปที่เทาเท่อย่างตะลึง จึงเห็นสายตาที่เขาจ้องเธอแล้วพูดอย่างนิ่งๆไปว่า：“ถ้าได้ล่ะก็ ฉันอยากแน่นอนค่ะ”

สายตาของทุกคนมองไปที่หลินจืออีกครั้งเพราะคำพูดของเทาเท่ แป๊บหนึ่งหลินจือก็ใจเย็นลง

เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ：“ขอบคุณนะคะที่ประธานเทาเท่เห็นค่า แต่ความสามารถของฉันมีจำกัด ตอนนี้แค่ตั้งใจทำสิ่งที่อยู่ในมือ ฉันไม่ค่อยคิดถึงเรื่องในอนาคตเท่าไหร่”

เรื่องหน้า หลินจือไม่ค่อยคิดอยากร่วมมือกับเทาเท่อีก

และไม่รู้ว่าเทาเท่นึกบ้าอะไรขึ้นมา เขาไม่ชอบเธอมากไม่ใช่เหรอ？ไม่ใช่ว่าคงจะแทบไม่อยากเห็นหน้าเธอหรอกเหรอ？

เจเทาวน์เหลือบมองหลินจือที่นั่งก้มหน้าก้มตาเงียบๆตรงนั้น แล้วหันหน้ามองเทาเท่ที่อยู่ในหน้าจอพร้อมพูดไปว่า：“ประธานเทาเท่ ในเมื่อคุณป่วยอยู่ งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้ว ขอให้หายไวๆครับ”

“อือ”เทาเท่ตอบไปเบาๆจากนั้นพูดอีกว่า“หากมีคนทำให้ผมโกรธน้อยหน่อย ผมก็จะหายไว”

หลินจือยังคงก้มหน้า แต่เธอรู้สึกถึงคำพูดของเทาเท่ที่กำลังแอบกล่าวหาเธออยู่ กล่าวหาที่เมื่อคืนเธอพูดคำพูดพวกนั้นจนเขาโกรธ

หลินจือคิดว่าเขาเป็นโรคประสาท เขาเป็นโรคที่ท้องไส้ไม่ดีอยู่แล้ว ยังจะโทษเธออีก

หลังจากการประชุมจบลง หลินจือกับนานิก็ออกมาด้วยกัน

พอควีนออกมานานิก็เชิญเธอก่อน：“ผู้ช่วยควีน ตอนค่ำเราไปทานอาหารด้วยกันดีกว่าค่ะ ฉันเลี้ยงเอง”

วันนี้ที่ประชุม ควีนก็สนับสนุนนานิให้แสดงบทพระชายา ผลลัพธ์สุดท้ายก็ได้นานิจริงๆ ดังนั้นนานิจึงอยากขอบคุณควีนสักหน่อย

ควีนตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่านานิจะเป็นมิตรโดยการเรียกเธอมาทานข้าวด้วยกัน ก่อนหน้านี้เธอกับนานิไม่ได้สัมผัสกันนัก

แต่จากนั้นเธอก็ตอบนานิว่า：“เดี๋ยวฉันขอไปดูตารางเวลาก่อนนะคะ”

ที่จริงแล้วควีนอยากขอคำแนะนำจากเทาเท่ นานิเลี้ยงข้าวจะต้องเรียกหลินจือไปแน่ แต่หลินจือเป็นภรรยาเก่าของเทาเท่ และเธอเป็นลูกน้องที่สนิทและไว้ใจได้ของเทาเท่ ใกล้ชิดกับภรรยาเก่าของนายมากไป จะไม่ดีหรือเปล่านะ？

“โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันรอสายจากคุณนะ”นานิโบกมือให้เธอ จากนั้นคล้องแขนของหลินจือแล้วเดินไป

หลินจือถามนานิเสียงเบา：“ทำไมจู่ๆเธอก็ชวนควีนกินข้าวล่ะ？”

นานิพูดด้วยรอยยิ้ม：“เมื่อกี๊ในห้องประชุมเธอก็สนับสนุนให้ฉันแสดงเป็นพระชายาใช่ไหมล่ะ？ฉันเลยจะขอบคุณ”

“อีกอย่าง ฉันก็คิดว่านิสัยของควีนดีมาก อยากเป็นเพื่อนกับเธอ”

หลินจือไม่เชื่อคำพูดของนานิต่างหาก：“นิสัยของควีนน่ะดีจริง แต่เธอไม่ได้มีแผนอื่นใช่ไหม？”

นานิหัวเราะอย่างอึดอัดแล้วยอมรับ：“โอเคๆฉันยอมรับว่าฉันมีเจตนาอื่น เธอไม่ใช่ลูกน้องของเทาเท่ ฉันจะให้เธอเห็นว่าเธอมีความสุขดีมาก เพื่อให้เทาเท่ก็รู้ว่าเธอมีความสุขดีมากเช่นกัน โกรธเธอแทบตาย”

หลินจือพูดไม่ออกสุดๆ：“เขาไม่สนสักหน่อย”

เธอที่เป็นภรรยาเก่าสำหรับเทาเท่แล้ว ไม่มีความหมายเลยสักนิด

เธอสบายดีมาก เทาเท่ไม่อวยพรเธอหรอก ถ้าใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข ไม่แน่เทาเท่อาจจะหัวเราะเยาะเธอก็เป็นได้

เช่นเดียวกับที่เขาดูหมิ่นเธอตอนที่เขาหย่า หวังว่าเธอไปจากเขาแล้วจะอดอยาก

นานิเขย่านิ้วไปที่เธออย่างลึกลับ：“ความรู้สึกแบบนี้ มันละเอียดอ่อนยากที่จะอธิบาย”

ที่จริงนานิก็รู้สึกว่า เทาเท่คิดต่อหลินจือนั้นไม่ค่อยธรรมดา

ส่วนว่าทำไมนั้นถึงคิดแบบนี้ เธอก็บอกได้แค่ว่าใช้การรับรู้ของผู้หญิง

หลังจากควีนออกไปจากเบลดิ้งก็เข้าไปในรถของตัวเอง จากนั้นอย่างแรกคือโทรหาเทาเท่ บอกเรื่องที่นานิเลี้ยงข้าวเธอ

เทาเท่ถามเธอนิ่งๆ：“ทำไมต้องมาขอคำแนะนำจากผมล่ะ？”

ควีนบอกไปตามความจริง：“นานิเลี้ยงข้าว หลินจือต้องไปแน่ และฉันในฐานะผู้ช่วยคุณ ติดต่อกับภรรยาเก่าของคุณ จะไม่ดีหรือเปล่าคะ？”

เทาเท่พูดอย่างสบายๆต่อไปว่า：“ควีน นี่เป็นสังคมของเธอเอง เธอตัดสินใจเองก็ได้”

ควีนก็เข้าใจความหมายของเจ้านาย ในเมื่อไม่ตอบโต้ใดๆ งั้นก็เป็นการตกลงว่าเธอไปได้？

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”ควีนตอบอย่างมีความสุข ที่จริงเธอก็อยากกินข้าวกับนานิกับหลินจือมากๆ

เมื่อก่อนเธอคิดว่าหลินจือดีมาก แต่ความสัมพันธ์ของเจ้านายกับหลินจือแข็งขนาดนั้น เธอจึงไม่ค่อยอยากสัมผัสกับหลินจือมากนัก