อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า) - บทที่ 60 เหมือนกับน้ำต้มสุกแก้วหนึ่ง

ซูซีถึงบ้านก็เปิดเครื่องอีกครั้ง สายของเนมาโทรมาอย่างรวดเร็ว พอได้พูดก็จะเอากับเธอสิบล้าน

ซูซีโกรธจนวางสายใส่

เธอจ่ายเงินก้อนนี้ไม่ได้！

ไล่หลินจือออกไปไม่ได้ แล้วยังจะเอาเงินตั้งมากมายแบบนี้ ซูซีโกรธสุดๆ

พอนึกถึงหลินจือ ซูซีก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟัน

ตอนนี้เธอตกอยู่ในสถานการณ์แตกสลายเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะหลินจือ

หลินจือผู้หญิงที่ไม่มีอะไรให้น่าดึงดูดนั่น มีเสน่ห์อะไรกัน นึกไม่ถึงว่าจะทำให้เด็กหนุ่มโจมอนนั่นออกโรงแทนเธอได้？

ซูซีคิดไม่ถึงว่าตอนค่ำเนมากับผู้ช่วยผู้กำกับจะมาหาเรื่องเธอที่บ้าน และก็ยังคิดไม่ถึงว่าไม่นานนักเทาเท่ก็มาหาเธอด้วย

ถูกเทาเท่ขวางไว้ตรงนั้นว่าเกี่ยวข้องกับพวกเนมา สีหน้าซูซีซีดขาวทันที

สีหน้าของเทาเท่ก็นิ่งมาก เหมือนเดาได้อยู่แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้

เขายืนอยู่ในห้องรับแขก คิ้วที่ดูเยือกเย็นมองไปที่ซูซี：“ซี พูดมาเถอะ เกิดอะไรขึ้น”

ถึงแม้ตอนนี้เทาเท่เรียกเธอว่าซี แต่ซูซีก็รู้สึกแปลกๆได้ถึงความไม่พอใจของเขา

ร่างเธอเซเล็กน้อย ล้มลงบนโซฟาและเริ่มร้องไห้

เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนที่เธออยู่กับเทาเท่ ทุกครั้งแค่เธอร้องไห้ เทาเท่ก็จะทำอะไรเธอไม่ได้

“ประธานเทาเท่ คุณดูสิคุณซูซีร้องไห้จนเป็นแบบนี้แล้ว เรื่องนี้คุณอย่าได้ถือสาเลย”เนมายืนขึ้นมาไกล่เกลี่ยแทนซูซี ยังไงพวกเขาก็ไม่ต้องการรุกรานซูซีกับเทาเท่

เทาเท่เงยหน้าขึ้นมองเขา สายตานั้นเย็นชา：“ให้เวลาพวกคุณสองวินาทีเพื่อออกไปจากที่นี่”

ถ้าพวกเขาไม่ไปอีก เขาเนี่ยแหละที่จะเป็นคนจัดการพวกเขา

พวกเนมาทั้งสองคนนี้มองออกถึงความอาฆาตในดวงตาเทาเท่ แล้วจะกล้าอยู่ต่อได้อย่างไร จึงรีบหนีไป

ในคฤหาสน์ที่ซูซีตกแต่งได้อย่างสวยงามหรูหรา เวลานั้นจึงเหลือแค่เธอกับเทาเท่สองคน

ซูซีกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและร้องไห้อย่างหนัก เทาเท่ยืนอยู่สักพักจึงเดินเข้ามา

ยกมือขึ้นหยิบทิชชูด้านข้างมายื่นให้ซูซี ซูซีเห็นเขาให้ทิชชูเธอก่อน คิดว่าเขาใจอ่อนแล้วคงไม่ติดใจเอาความ

“ขอบคุณนะ”เธอรับมาด้วยตาแดงก่ำ

จากนั้นกลับได้ยินเทาเท่พูดว่า：“ซี ต่อไปอย่าป่าวประกาศถึงความสัมพันธ์ของพวกเราอีก”

คำนี้เหมือนฟ้าผ่าลงมา ซูซีตกใจร้องไห้ออกมาโดยไม่สนอะไรอีก

ที่แท้ ความอ่อนโยนที่เขาให้ทิชชูเธอ ก็แค่ภาพจอมปลอม

“เทาเท่ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว……”ซูซีร้องไห้อย่างเจ็บปวดอีกครั้ง เธอเข้าไปดึงแขนของเทาเท่ไว้“ฉันรู้ว่าฉันรังแกหลินจือแบบนี้ไม่ถูก แต่เพราะว่าฉันอิจฉามากไป”

“ฉันอิจฉาที่เมื่อก่อนเธอเคยเป็นสามีภรรยากับคุณถึงสามปี ฉันอิจฉาที่เธอเคยได้คุณไป”

“เทาเท่ ฉันรักคุณมากจริงๆ ดังนั้นบุ่มบ่ามเลยทำเรื่องโง่ๆ คุณยกโทษให้ฉันสักครั้งได้ไหม？”

ซูซีร้องไห้ไปกอดเทาเท่ไป ขอโทษเขาทั้งน้ำตา

ทันทีที่เทาเท่ถูกซูซีกอดตัวเองไว้ ระหว่างคิ้วก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ

เขายกมือขึ้นผลักซูซีออกจากตัวเอง พูดนิ่งๆ：“นี่ไม่ใช่เรื่องบุ่มบ่ามไม่บุ่มบ่าม นี่เป็นเรื่องบรรทัดฐานของการเป็นคน”

ให้ผู้ชายใช้วิธีเลวทรามไปล่วงละเมิดผู้หญิง มุมมองทั้งสามผิดไปหรือไง？

วันนี้เทาเท่ก็เห็นเป็นครั้งแรกว่า มุมมองทั้งสามระหว่างเขากับซูซีไม่เข้ากัน ไม่น่าล่ะเขามักจะรู้สึกว่าระหว่างเขากับซูซีมีอะไรหายไป

ซูซีร้องไห้ไม่หยุด：“ขอโทษ ขอโทษ เทาเท่ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้แล้วจริงๆ……”

“นายหญิงของตระกูลฟอเรนา ต้องมีคุณธรรม”เทาเท่พูดจบก็หันกลับเดินออกไปโดยไม่หันมามอง ซึ่งเป็นการประกาศทางอ้อมว่าซูซีไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นนายหญิงของตระกูลฟอเรนา

ซูซีร้องไห้เสียใจอยู่ข้างหลังเขา แต่เทาเท่ดันไปนึกถึงหลินจือ

เป็นสะใภ้ตระกูลฟอเรนาสามปี เธอรับผิดชอบและปฏิบัติอย่างเต็มที่จริงๆ

ตั้งแต่บนเตียงยันลงจากเตียง ทำทุกอย่างเพื่อเขา เพื่อครอบครัวของพวกเขา

เธอไม่เปิดเผยใบหน้า ไม่แสดงความภาคภูมิใจ ไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ทำร้ายตระกูลฟอเรนาให้เสียหายและหักหน้าของเขา

แน่นอนว่า ที่โยนใบหย่าใส่หน้าเขาตอนนั้นไม่นับ

ในสามปีนี้ เธอมีคิดเป็นและอยู่เงียบๆจนทำให้เขาสบายใจมาก

และเพราะว่าสบายใจนี้ เขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับหน้าที่การงานอันยิ่งใหญ่ของเขา พาฟอเรนากรุ๊ปไปสู่ระดับที่สูงในสามปีนั้น

ตอนนี้พอคิดถึงเรื่องนี้อีก จึงพบว่าเขาทำร้ายเธอมาก

ถึงแม้ไม่รักเธอ เขาก็ไม่ควรทำร้ายเธอตลอด และแทะโลมเธอด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟังต่างๆ

เขาคิดว่าชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันทิ้งเขาไป ดังนั้นจึงทำตัวเย่อหยิ่งและไร้ยางอาย มีความสุขกับการดูแลของเธอไปโดยธรรมชาติ

เทาเท่ออกไปจากที่พักของซูซีก็ไปหาโซเมน โซเมนไม่ยอมให้เขาดื่มไวน์เลย

“พี่ชาย นายก็หยุดสักพักเถอะ อย่าดื่มเลย นายเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ？”โซเมนพูดโน้มน้าวด้วยความอดทนและหวังดี แล้วก็ยื่นน้ำต้มสุกแก้วอุ่นๆให้เขา

“ไวท์บอกว่านายยังไม่ดีก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ที่จริงอยากเอาน้ำผลไม้ให้นาย ตอนนี้ดูเหมือนว่าน้ำต้มสุกจะเหมาะกับนายมากกว่า”

เทาเท่ดื่มน้ำต้มสุกที่ไร้รสชาติ แล้วก็นึกถึงหลินจือขึ้นมาอย่างพิลึกอีกครั้ง

การดำรงอยู่ของหลินจือสำหรับเขา เหมือนน้ำต้มสุกแก้วหนึ่ง

ถึงแม้จะไร้รสชาติ แต่มีประโยชน์กับร่างกายอย่างมาก

คิดถึงตรงนี้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นดื่มน้ำต้มสุกจนหมดแก้ว จากนั้นเอาแก้วยื่นให้โซเมน：“เทอีกแก้ว”

โซเมนมองเขาเหมือนมองของแปลก：“มีใครบ้างชอบดื่มน้ำต้มสุก ฉันจะให้นายดื่มฆ่าเวลา นายถือดื่มเหล้าก็ไม่มีปัญหา？”

แต่ถึงจะบ่นแบบนี้ แต่ที่มือก็ยังเทน้ำต้มสุกให้เทาเท่

แค่ไม่ใช่เหล้าก็พอ ดื่มน้ำเปล่าเขาทำได้ตามสบาย

โซเมนถือแก้วไวน์อันสวยงามพร้อมเขย่าแล้วพูดว่า：“เรื่องนั้นที่วันนี้ซุปตาร์ซูซีของนายก่อเรื่อง ฉันได้ยินละ”

“ของนาย”สามคำนี้ ทำให้เทาเท่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

โซเมนแสร้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางปฏิเสธของเขาและพูดต่อ：“ฉันว่าพฤติกรรมของเธอนั้นเข้าใจได้ ใครให้นายคอยตามรังควานหลินจือเธอตลอดล่ะ？เป็นฉันฉันก็จะไปจัดการหลินจือ”

เทาเท่หันไปจ้องโซเมน：“นายใช้ตาข้างไหนมองว่าฉันรังควานเธอ？”

โซเมนพูดอย่างขี้เกียจ：“รังควานหรือไม่ นายรู้อยู่แก่ใจดี”

เทาเท่มองบนใส่เขาอย่างเย็นชา หันหน้าไปดื่มน้ำต่อ

สักพัก ทันใดนั้นโซเมนก็พูดอีก：“ตอนนี้มีโอกาสอย่างหนึ่งที่จะพิสูจน์ว่านายไม่ตามรังควานเธอ”

เทาเท่ถามอย่างเซ็งๆ：“หมายความว่าไง？”

โซเมนดื่มไวน์：“คุณท่านเพิ่งบอกฉัน ให้พรุ่งนี้ฉันจัดห้องส่วนตัวที่หรูหราและเงียบให้เขา เขาจะแนะนำแฟนให้หลินจือ”

โซเมนมีธุรกิจร้านอาหารและโรงแรมมากมาย โดยเฉพาะร้านอาหารหรูหรา มีอยู่หลายร้าน ดังนั้นคุณท่านเลยเหมาห้องกับเขา

เทาเท่ที่เพิ่งดื่มน้ำไปก็เกือบสำลักออกมา

คุณท่านเล่นบ้าอะไรเนี่ย？เอาจริงเหรอ？