อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 1031 ท่านแม่มาแล้ว

ตอนที่ 1031 ท่านแม่มาแล้ว

ตอนที่ 1031 ท่านแม่มาแล้ว

พุ่มไม้ถูกแหวกออก พร้อมกับศีรษะเล็กๆ ยื่นออกมามองฟ่านผิงอวิ๋นพร้อมรอยยิ้ม “พี่รอง”

ฟ่านผิงอวิ๋นจ้องมองนางอย่างพิจารณา ขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้า… จึงแต่งตัวเช่นนั้น?”

ฟ่านเสี่ยวเสี่ยวเนื้อตัวมอมแมม ใบหน้ามีฝุ่นผงติดเสียจนดำเขรอะ แต่งกายด้วยชุดของคนรับใช้ ทั้งยังเป็นชุดของบุรุษ บนศีรษะยังใส่หมวกใบเล็กๆ นำเส้นผมดำขลับของนางทั้งหมดใส่เข้าไปในหมวกใบเล็กสีเทา

เย่หลานเฉิงรีบตอบแทนนาง “ท่านลุงรองฟ่าน ท่านพี่เสี่ยวเสี่ยว ท่านพี่เสี่ยวเสี่ยวแต่งตัวเป็นคนขับรถก็เพื่อปกป้องพวกข้าขอรับ”

ฟ่านผิงอวิ๋นตะลึง ทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่เมื่อครู่เย่หลานเฉิงบอกเอาไว้ ว่าชายชุดดำที่จับหนานหนานนั้นเตะคนขับรถคนเก่าลงจากนั้นก็ขับรถม้ามาที่นี่

คนขับผู้นั้น… คือฟ่านเสี่ยวเสี่ยวหรือ?

ฟ่านเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะคิกคัก เดินกะโผลกกะเผลกออกมา

“พี่รอง ครั้งนี้พี่จะโทษข้าไม่ได้นะ เป็นพี่อวี้ที่บอกว่าข้าตัวเล็ก เหมาะจะแต่งเป็นคนรับใช้ขับรถม้ามากที่สุด อีกทั้งใบหน้าของข้ายังไม่เป็นที่รู้จัก ถูกคนเปิดเผยได้ยาก อีกอย่างๆ วิชาต่อสู้ของข้ายังแข็งแกร่ง ภารกิจนี้หากไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใครล่ะ? ข้าเองก็ทำเพื่อช่วยคน ไม่ใช่เพราะมันสนุกเสียหน่อย”

แน่นอน อวี้ชิงลั่วยังบอกนางเอาไว้ประโยคหนึ่ง บอกว่านางอายุยังน้อย ยังไม่ถึงวัยออกเรือน… ลักษณะของหญิงสาวยังเห็นได้ไม่ชัดเจน

แต่เพราะประโยคนี้ เกือบทำให้นางล้มเลิกแล้ว

เฮอะ หากไม่เป็นเพราะเพื่อเสิ่นอิง นางคงไม่ทำเรื่องเสียแรงเปล่าเช่นนี้เป็นแน่

ฟ่านผิงอวิ๋นลูบหน้าผาก แต่ก็ไม่ได้กล่าวอันใดมากมาย เพียงแค่มองท่าทางการเดินของนาง…

“ขาเจ้าเป็นอะไรไป?”

“เฮ้อ พี่รอง เรื่องมันยาวน่ะ”

“ก็พูดให้มันสั้นๆ สิ”

“…” นี่เป็นพี่ชายของนางจริงๆ หรือ? น้องสาวได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่รู้จักทะนุถนอมหญิงสาว ปลอบใจนางเสียหน่อย

ฟ่านเสี่ยวเสี่ยวจ้องมองเขาแวบหนึ่งอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก จากนั้นก็นั่งลงบนก้อนหินใหญ่ด้านข้าง ถอนหายใจแล้วกล่าว “ตอนนั้นข้าแสร้งทำเป็นถูกเขาตีจนตกลงจากรถม้า หลังรอให้รถม้าจากไปแล้ว ข้าก็ตามไป แต่ท่านเองก็รู้ รถม้านั้นวิ่งเร็วอย่างมาก ถึงแม้วิชาตัวเบาของข้าจะเก่งกาจ แต่จะให้วิ่งในระยะทางไกลเพียงนั้นก็ต้องใช้แรงอย่างมากไม่ใช่หรือ สุดท้ายไอ้คนที่สมควรตายนั่น เดิมทีควบม้าไว้ไป แต่อยู่ดีๆ ก็หยุดรถม้าลงอย่างไม่มีสาเหตุ”

เย่หลานเฉิงนึกขึ้นได้ ตอนนั้นที่ชายชุดดำหยิบมีดสั้นมาจะแทงหนานหนาน รถม้าก็หยุดลงจริงๆ

“ตอนนั้นข้ากำลังเหาะไปอย่างตื่นเต้น คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ รถม้าจะหยุดลง ข้ากลัวว่าจะถูกจับได้จึงรีบหยุด คิดไม่ถึงว่าจะทำข้อเท้าของตนแพลงเสียได้” ฟ่านเสี่ยวเสี่ยวไม่พอใจ

“…” ฟ่านผิงอวิ๋นถอนหายใจเงียบๆ

ฟ่านเสี่ยวเสี่ยวทำเป็นมองไม่เห็น “หลังจากนั้น ข้าก็ถือโอกาสที่ชายชุดดำไม่ทันสนใจ แอบไปซ่อนตัวอยู่ใต้รถม้า ตามมาจนถึงที่นี่ เพียงแต่เมื่อใกล้จะถึงก็ไปซ่อนตัวอีกครั้ง คิดว่าจะตรวจสอบสถานการณ์ให้ดีก่อนค่อยว่ากัน คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอพวกท่าน จึงไม่ได้ปรากฏตัว หลบอยู่ที่นี่ดูขาตนเองก่อน”

ฟ่านผิงอวิ๋นมองขาของนางแวบหนึ่ง แดงและบวมมากจริงๆ

เขาสะบัดปลายชุดคลุมแล้วย่อตัวลง จับข้อเท้าของนางไว้แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เงยหน้าแล้วกล่าว “กัดฟันอดทนไว้ อย่าส่งเสียงล่ะ”

ฟ่านเสี่ยวเสี่ยวรู้ว่าเขาจะทำอะไร ทันใดนั้นก็หวาดกลัวอย่างมากขึ้นมาทันที “พี่รอง พี่รองไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้าทำเองก็ได้ คือว่า คือว่าหนานหนานเล่า หนานหนานเป็นอย่างไรบ้าง เป็นอันตรายหรือไม่?”

ฟ่านผิงอวิ๋นไม่สนใจนาง ยัดผ้าเช็ดหน้าใส่ปากของนางทันที จับข้อเท้าของนางเอาไว้แล้วบีบนวดอย่างแรง

หน้าผากของฟ่านเสี่ยวเสี่ยวมีเหงื่อผุดซึมขึ้นมา ทำได้เพียงกัดฟันอดทนไว้

เย่หลานเฉิงเห็นเช่นนั้นก็อยากช่วยเบี่ยงเบนความสนใจให้นาง รีบตอบคำถามของนาง “หนานหนานถูกพาเข้าไปในบ้านหลังนั้นแล้วขอรับ ไม่รู้ว่าข้างในสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างกันแน่ ข้าเป็นห่วงเขามากเหลือเกิน”

เดิมทีเขาทำเพื่อช่วยเบี่ยงเบนความเจ็บปวดให้ฟ่านเสี่ยวเสี่ยว แต่เมื่อกล่าวออกมาแล้ว ในใจก็อดจะเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้ หันหน้าไปมองทางด้านบ้านหลังนั้น

ทางด้านบ้านหลังนั้นเงียบมาก หลังจากหนานหนานถูกชายชุดดำพาเข้าไปในห้อง ก็ถูกทิ้งไว้ที่มุมหนึ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นมองห้อง พบว่าทางด้านซ้ายมีห้องเล็กๆ อยู่อีกห้อง ด้านในมีเสียงเบาๆ ดังออกมา

เขาฟังอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าเป็นเสียงของท่านน้าโหรว ดูท่าทางเจ็บปวดเล็กน้อย

หนานหนานเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย หรือว่าเมื่อถูกตัดนิ้วไปแล้ว คนเหล่านี้ไม่ได้ช่วยปฐมพยาบาลให้นาง เช่นนั้นอดีตองค์รัชทายาทก็โหดร้ายเกินไปแล้ว เขาอยากจะตัดนิ้วทั้งหมดของอีกฝ่ายทิ้งเสียจริง

หนานหนานไม่พอใจอย่างมาก แต่โชคดีที่ยังมีเหตุผลอยู่ เขามาที่นี่ก็เพื่อช่วยคน เดิมทีก็คิดว่าจะถ่วงเวลาเพื่อรอท่านแม่ ตอนนี้ท่านพ่อมาแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต่างกัน

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะอยากขยับตัวเป็นอย่างมาก เขาเองก็รู้ดีว่าเหล่าชายชุดดำสีหน้าไร้อารมณ์ในห้องนั้น ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือ

เขารับมือกับสองสามคนล้วนไม่มีปัญหา แต่เมื่อมีคนมากมายเช่นนี้ ตนจะต้องรับมือไม่ไหวเป็นแน่

ถึงตอนนั้นนอกจากช่วยสวีโหรวออกไปไม่ได้แล้ว ยังจะทำร้ายนางด้วย

อีกอย่างจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นหน้าสวีโหรวเลย และไม่กล้ายืนยันว่าคนข้างในเป็นนางหรือไม่

“นี่” หนานหนานเรียกชายชุดดำคนเมื่อครู่ ชายชุดดำผู้นั้นเดิมทีเป็นคนขององค์ชายสี่ เป็นทหารองครักษ์ของจิ่นเฉิงย่วน ถึงแม้จะมีฝืออยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้สูงส่งอะไรนัก เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ที่นี่แล้วก็ถือว่าอ่อนแอที่สุด

ดังนั้น เขายืนอยู่ในห้องนี้ กลับดูไม่เข้ากับคนอื่นๆ ที่สีหน้าไร้อารมณ์เป็นอย่างมาก

หนานหนานเรียกเขา กลับทำให้เขาโล่งใจ ทันใดนั้นก็ส่ายหน้าเดินมาตรงหน้าเขา กล่าวอย่างเย้ยหยัน “มีอะไรหรือ อยากให้ข้าแทงเจ้าสักแผลหรือ?”

จริงๆ แล้วคำพูดนี้ของเขานั้นก็เพียงกล่าวออกมาส่งๆ เท่านั้น คนที่นี่ล้วนเก่งกาจกว่าเขา คนเหล่านี้ไม่ได้บอกว่าต้องแทงหนานหนาน จริงๆ แล้วเขาก็ไม่กล้าลงมือ ก็เพียงแต่ทำตัวเป็นจิ้งจอกอ้างบารมีเสือเท่านั้น

หนานหนานกลอกตา อย่างไรตอนนี้ท่านพ่อก็อยู่ด้านนอก เขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย

“ข้าปวดฉี่” น้ำเสียงของหนานหนานฟังดูไม่พอใจ แต่น้ำเสียงกลับสูงขึ้นมาก

“อั้นไว้” ชายชุดดำผู้นั้นแค่นหัวเราะออกมา

แต่เพียงเขากล่าวเช่นนั้นจบ คนอื่นๆ ในห้องก็มองมาที่เขาอย่างเย็นชา

ชายชุดดำหดคอ กล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างประจบสอพลอ “ข้าจะพาเจ้าเด็กนี่ไปแล้ว จะไปแล้ว”

เขากล่าวจบก็จ้องมองหนานหนานอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง ยื่นมือออกมาอุ้มหนานหนานขึ้นมา แต่คนเหล่านี้กลับไม่ไว้หน้าองค์ชายสี่แม้แต่น้อย ต่อให้เป็นคนขององค์ชายเจ็ดแล้วอย่างไรเล่า เขาเองก็เป็นคนสนิทขององค์ชายสี่เข้าใจหรือไม่?

หนานหนานไม่รู้ว่าในใจเขามัวคิดอะไรอยู่ เพียงแต่เมื่อเดินผ่านประตูของห้องทางด้านซ้าย ก็มองเข้าไปในนั้นแวบหนึ่ง และก็เห็นร่างของสวีโหรวจริงๆ เพียงแต่ท่าทางคนดูซูบผอมเล็กน้อย บนเสื้อผ้ายังมีคราบเลือด ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง

หนานหนานเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ก็ยังสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างเงียบๆ ปล่อยให้ชายชุดดำอุ้มเขาเข้าไปยังโถที่อยู่ในห้องด้านขวา

“ปัสสาวะเสีย ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำอะไรได้อีก”

หนานหนานเบ้ปาก เขาจะทำอะไรได้เล่า? ตลอดทางนี้เขาก็เป็นเด็กดีและให้ความร่วมมือมาโดยตลอด

ขณะกำลังคิด ก็พบว่าตรงขามีบางอย่างแปลกๆ เมื่อก้มลงไปมองก็เห็นเสี่ยวไป๋เหอ

หนานหนานโค้งมุมปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ท่านแม่มาแล้ว…

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เจอตัวแม่หลานเฉิงแล้ว จะส่งข่าวบอกท่านแม่ยังไงนะ?

ไหหม่า(海馬)