อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 1088 แสงเทียนในห้องหอ

ตอนที่ 1088 แสงเทียนในห้องหอ

ตอนที่ 1088 แสงเทียนในห้องหอ

เย่ซิวตู๋กระโดดลงมาจากหลังม้า ดวงตาเป็นประกาย เดินตรงเข้าไปในลานบ้าน

เขามักจะสงบและเก็บตัว เก็บอาการอยู่เสมอ แต่กับงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่สมชื่อมาตั้งนานแล้วนั้น เขากลับประหม่าอย่างหาได้ยาก…จนไม่ได้นอนทั้งคืน

ตอนนี้เมื่อเห็นรูปร่างระหงสวมชุดแต่งงานเต็มยศประดับมงกุฏหงส์บนศีรษะ ปิดใบหน้าด้วยผ้าสีแดงยืนอยู่ไม่ไกล ก็ราวกับว่าลมหายใจหยุดลงอย่างไรอย่างนั้น

อวี้ชิงลั่วนั่งลงบนเกี้ยวเจ้าสาว ในมือถือคนโท มองลงไปจากผ้าปิดหน้าสีแดงเห็นรองเท้าปักสีแดงอย่างประณีตของตนเอง ในใจก็เต้นแรงอย่างมาก

งานมงคลยิ่งใหญ่ ยิ่งใหญ่สมชื่อจริงๆ

งานมงคลสมรสครั้งนี้ของอุปราชแห่งอาณาจักรเฟิงชางและองค์หญิงเทียนฝูแห่งอาณาจักรเทียนอวี่ ทำให้เมืองหลวงคึกครื้นไปทั้งเมือง รวมไปถึงทั่วอาณาจักรเฟิงชางด้วย

ข้างถนนเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งยังมีคนไม่น้อยที่พากันมารวมตัวไม่หยุด

เมื่อคนรอบๆ เห็นกลุ่มรับเจ้าสาวส่งเจ้าสาวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอาณาจักรเฟิงชาง ทุกคนก็ล้วนกลั้นหายใจ

แม่นมเก๋อนำสาวใช้ไม่น้อยรวมไปถึงคนรับใช้จำนวนมากโปรยขนมลูกอมตลอดทาง ของกินเล่นหลายแบบแทบจะกระจายไปทั่ว

เย่ซิวตู๋ตื่นเต้นอย่างมาก คิดว่าทุกคนร่วมยินดีเฉลิมฉลองกันถ้วนหน้า

เกี้ยวเจ้าสาวถูกหามเข้าสู่ตำหนักอ๋องซิว จากนั้นก็เปิดประตูเกี้ยวออก ก้าวข้ามกองไฟ และเริ่มทำการไหว้ฟ้าดิน

เดิมทีฮ่องเต้อยากจะพาฮองเฮามารับหน้าที่เป็นญาติผู้ใหญ่ด้วย แต่อย่างไรก็ถือว่าตำแหน่งสูงเกินไปหน่อย เย่ซิวตู๋ไม่เห็นด้วย ฮ่องเต้จึงทำได้เพียงยอมแพ้

แต่ตอนที่พวกเขากำลังไหว้ฟ้าดิน ก็ให้เหมียวเชียนชิวมาอ่านราชโองการ มอบรางวัลให้กองใหญ่

เย่ซิวตู๋แทบไม่ได้สนใจฟังเนื้อหาในราชโองการ เพียงแค่จับเอาผ้าแดงอีกด้าน แววตาจับจ้องไปยังอวี้ชิงลั่วไม่ละสายตาไปไหน

ทุกคนหลุดหัวเราะออกมา เหมียวเชียนชิวเองก็จนปัญญา

โชคดีที่หลังอ่านราชโองการเสร็จ เย่ซิวตู๋ก็ยังรู้จักขอบคุณ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงกลับไม่ได้มา เขาอายุมากแล้ว ถึงแม้ว่าจะอยากมาเป็นญาติผู้ใหญ่ แต่อย่างไรก็ป่วยหนักมาแล้ว จะต้องพักฟื้นให้ดี

เมื่อไหว้ฟ้าดินเสร็จ อวี้ชิงลั่วก็ถูกส่งตัวเข้าห้องหอ

ปกติเย่ซิวตู๋จะมีสีหน้าตึงเครียด วันนี้กลับให้ทุกคนทิ้งสถานะของเขา โดยเฉพาะเมื่อมีองค์ชายทั้งสองของอาณาจักรเทียนอวี่รวมไปถึงไป๋อีเฟิงอยู่ ก็พาเขาไปดื่มสุรากัน

ในโถงจัดงานแต่งเงียบลง อวี้ชิงลั่วสวมผ้าปิดหน้าสีแดง รู้สึกเพียงว่าเริ่มเมื่อยคออย่างมาก และยังรู้สึกหิวมากด้วย

“กินอะไรเสียหน่อยเถิด” จู่ๆ ก็มีเสียงกล่าวเบาๆ ดังมาจากข้างๆ

อวี้ชิงลั่วชะงักไป จากนั้นก็ได้ยินชัดเจนว่าคือเสียงของสวีโหรว

“เจ้าวางใจเถิด ทุกคนในห้องถูกข้าพาตัวออกไปแล้ว ท่านอ๋องซิวกังวลว่าเจ้าจะหิว จึงให้ข้านำของกินมาให้เจ้าเป็นพิเศษ” น้ำเสียงของสวีโหรวมีความหยอกล้อเล็กน้อย ทั้งยังฉายแววการแขวะอีกด้วย “ท่านอ๋องน่ะรักใคร่เจ้ามาก แต่อาหารที่เป็นน้ำแกงนั้นคงกินไม่ได้ เกรงว่าจะหกใส่ผ้าคลุม เช่นนั้นกินขนมอบหน่อยเถิด”

ตอนนี้สถานะของสวีโหรวไม่เหมือนเดิมแล้ว งานแต่งครั้งนี้นางรับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว ก็ถือว่ามีสถานะอยู่เช่นกัน พวกแม่นมเซียวไม่เหมาะจะมาช่วยเหลือพวกนาง แต่สวีโหรวนั้นเป็นมารดาขององค์รัชทายาท ทั้งยังเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกับอวี้ชิงลั่ว หากบอกว่าอยากจะมาคุยกับเจ้าสาวมือใหม่นั้น เหล่าเพื่อนเจ้าสาวคนอื่นๆ ก็ไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจ ในใจมีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

นางรับขนมอบจากมือของสวีโหรว จากนั้นก็ดื่มน้ำและกินอิ่มไปครึ่งหนึ่ง จึงค่อยสบายตัวขึ้นมาหน่อย

“ท่านอ๋องบอกว่าเขาไปรับมือข้างนอกเสียหน่อยแล้วจะเข้ามา เจ้าอดทนอีกหน่อยนะ อีกไม่นานเขาก็จะกลับมาเปิดผ้าคลุมหน้าแล้ว” สวีโหรวยังคงยิ้ม นางดูออกถึงท่าทางเขินอายของอวี้ชิงลั่ว นี่เป็นสิ่งที่หาดูได้ยากนัก

อวี้ชิงลั่วกระแอมเบาๆ ครั้งหนึ่ง กล่าวเบาๆ ว่า “รับมือง่ายเพียงนั้นเสียที่ไหน? คนพวกนั้นของอาณาจักรเทียนอวี่ไม่มีทางปล่อยเขาเป็นแน่ เกรงว่าจะดื่มเสียจนเมากลายเป็น…”

‘แอ๊ด’ เพียงนางกล่าวออกมา ประตูห้องเจ้าสาวก็ถูกเปิดออก

สวีโหรวหันไปมองแล้วก็ยิ้มออกมา “ข้าขอตัวก่อนล่ะ”

เย่ซิวตู๋ยืนพิงประตู มองคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วยสายตาพร่ามัว แววตาอ่อนโยนเปล่งประกาย ช่างน่าเย้ายวนใจนัก

เพียงสวีโหรวจากไป เขาก็ปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามา นั่งลงข้างอวี้ชิงลั่ว

อวี้ชิงลั่วรู้สึกว่าพื้นที่บนเตียงข้างๆ ยวบลงเล็กน้อย ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็รู้สึกได้ว่ามีความร้อนเข้ามาใกล้เล็กน้อย ต่อจากนั้นก็มีเสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู “ต่อให้ไม่ได้ดื่มเหล้า ก็เหมือนว่าจะเมาหน่อยๆ แล้ว”

อวี้ชิงลั่วเม้มปากสีแดงชาด พูดอะไรไม่ออก

“ชิงเอ๋อร์ เมียข้า…”

อวี้ชิงลั่วรู้สึกเพียงว่าทั้งร่างราวกับถูกไฟฟ้าแล่นผ่าน ถูกเขาเรียกว่าภรรยาก็หน้าแดง รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

เย่ซิวตู๋หยิบเอาไม้คันช่าง ค่อยๆ สอดเข้าไปใต้ผ้าคลุมหน้าของนาง ค่อยๆ เปิดออกอย่างระมัดระวัง

ภายใต้แสงเทียนสีเหลืองนวล เผยให้เห็นซึ่งใบหน้าที่เขาคุ้นเคยเสียจนไม่อาจคุ้นเคยไปมากกว่านี้ เพียงแค่มองก็ทำให้เขารู้สึกสะท้านไปทั้งตัว ลมหายใจก็กระชั้นถี่ขึ้น

ดวงตาของเย่ซิวตู๋เปล่งประกายราวกับไฟ รู้สึกว่าไม่กล้าสัมผัสเล็กน้อย

ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี้ชิงลั่วก็เงยหน้าขึ้นมา เห็นดวงตาเป็นประกายของเขาก็รีบก้มหน้าลง

เพียงก้มลงก็แทบจะคอหัก

อวี้ชิงลั่วทำหน้าเจ็บปวดทันที เย่ซิวตู๋จึงได้หันหน้ามา จากนั้นก็ยิ้ม ส่ายหน้าแล้วหยิบเอามงกุฎหงส์ออกมา

อืม สวยมากเหลือเกิน สวยเสียจนเขาไม่อาจละสายตาได้

อวี้ชิงลั่วถูกเขามองเสียจนใบหน้าร้อนผ่าว คนผู้นี้ช่างไร้ยางอายขึ้นทุกวัน นี่กลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว ลูกก็มีตั้งสองคนแล้ว เหตุใดเขาจึงยังมองนางเช่นนี้อยู่อีก?

“ท่าน ท่านไม่ต้องไปกินเหล้ากับพวกเขาหรือ? เหตุใดพวกเขาจึงปล่อยท่านมาได้?”

เย่ซิวตู๋จับมือของนาง ดึงผ้าม่านเตียงลง โอบตัวนางลงบนเตียง

โชคดีที่เหล่าเมล็ดถั่ว เมล็ดลำไย เมล็ดบัวที่อยู่บนเตียงถูกเก็บกวาดในตอนที่เย่ซิวตู๋ถูกลากไปดื่มเหล้าแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะได้สำลักเป็นแน่

“ข้าให้หนานหนานไปรับมือพวกเขาแล้ว ข้าบอกหนานหนานว่าข้าจะมีน้องสาวให้เขาอีก ดังนั้นจะให้ใครมารบกวนไม่ได้” เย่ซิวตู๋ถอดเครื่องประดับผมบนศีรษะของนางออก จากนั้นก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของนางทีละน้อย

อวี้ชิงลั่วเบิกตามองเขา คนผู้นี้พูดไร้สาระอะไรกับเด็กกัน?

“เจ้าวางใจเถิด วันนี้จะไม่มีใครมายุให้ข้าดื่มเหล้าได้ และจะไม่มีใครมารบกวนห้องหอของเรา เรามีเวลาทั้งคืนเพื่อทำน้องสาวให้เขาอีกคน” เย่ซิวตู๋กล่าว ซุกใบหน้าลงบนคอของนางแล้วขบเบาๆ

อวี้ชิงลั่วตัวสั่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในใจ คนผู้นี้ช่างเจ้าเล่ห์นัก รู้อยู่แล้วว่าคนพวกนั้นทำอะไรหนานหนานไม่ได้ นี่กลับส่งบุตรชายตนไป อีกเดี๋ยวหากไม่มีน้องสาวให้หนานหนาน หนานหนานจะต้องมาคิดบัญชีกับเขาแน่

“อืม…” ไม่ทันได้คิดสิ่งใดมากมายนัก อวี้ชิงลั่วก็ยิ่งมึนงงไปกับการโจมตีของเย่ซิวตู๋มากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนหนานหนานที่รับมือเหล่าน้าๆ ลุงๆ ที่ลานบ้านก็ยิ่งคึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มปีนขึ้นไปร้องเพลงบนโต๊ะแล้ว

ต้องบอกก่อนว่า จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่ได้เห็นการแต่งงานของบิดาและมารดาตนบ้าง? เขานั้นได้พบพานประสบการณ์เช่นนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ ยิ่งคิดก็ยิ่งประทับใจ

จริงสิ เหมือนจะลืมเรื่องบางอย่างไป เอ๋ เรื่องอะไรกันนะ?

อ๋อ จริงสิ เขาไม่ได้เห็นเนี่ยนเนี่ยนมาทั้งวันแล้ว จะต้องถูกพวกเย่หลานเวย ไป๋หลิวเจวี๋ยแย่งตัวไปแล้วแน่…

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ท่านพ่อติดสินบนหนานหนานเรียบร้อย ร้ายกาจจจจ

คราวนี้จะเป็นน้องสาวสมใจหนานหนานหรือเปล่านะ

ไหหม่า(海馬)