อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 503 เรื่องเร่งด่วน
ตอนที่ 503 เรื่องเร่งด่วน
ตอนที่ 503 เรื่องเร่งด่วน
หนานหนานเช็ดปากอีกครั้งพลางเคี้ยวเนื้อที่เหลือในปาก กล่าวด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “ข้าเพียงนั่งตรงนี้”
“พ่อบ้านหยาง เด็กผู้นี้…. เด็กผู้นี้จงใจมาเพื่อกินเท่านั้น” ชิวหลานเงยหน้าพร้อมกับเอ่ยฟ้องเป็นวรรคเป็นเวร “เขากำลังกินนกพิราบย่าง ข้าขอให้เขากลับไปกินที่ห้องแต่เขาก็ไม่เชื่อฟัง ทั้งยังเช็ดมือสกปรกและมันเยิ้มบนเก้าอี้ พ่อบ้านหยาง การเป็นข้ารับใช้ในตำหนักไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งพวกเขาเพิ่งทำความสะอาดชุดโต๊ะและเก้าอี้นี้ไปได้ไม่นาน หากท่านอ๋องมาพบคราบน้ำมันเหล่านี้ก็จะทรงตำหนิพ่อบ้านหยางที่ไม่ดูแลข้าวของในตำหนักใช่หรือไม่?”
พ่อบ้านหยางเหลือบมองชิวหลานด้วยท่าทางแปลกใจ สตรีผู้นี้เอ่ยวาจาไร้สาระอะไรกัน?
แม้หนานหนานจะคลั่งไคล้ในการกิน แต่เขามักห่อหุ้มเศษอาหารด้วยกระดาษหลังรับประทานเสมอ ไม่เคยทิ้งเศษอาหารให้เกลื่อนทั่ว อนึ่ง หากเขาหมายจะเช็ดคราบน้ำมันที่เปื้อนมือ แน่นอนว่าเขาจะเช็ดบนเสื้อผ้าของตน เขาจะกล้าเช็ดบนร่างกายผู้อื่นหรือเช็ดบนโต๊ะและเก้าอี้อย่างเปิดเผยได้อย่างไร?
ชิวหลานกำลังรอคอยให้พ่อบ้านหยางตำหนิชายหนุ่มตรงหน้า แต่ใครจะคาดคิดว่าพ่อบ้านหยางจะกวักมือเรียกสาวใช้ด้านนอก
เมื่อสาวใช้เดินตรงเข้ามาหา เขาพลันออกคำสั่ง “ไปนำอ่างน้ำมาเช็ดหน้าหนานหนานก่อน จากนั้นจงบอกให้ใครสักคนไปต้มน้ำร้อนเพื่อเตรียมให้ซื่อจื่ออาบ”
“เจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหลังพลันวิ่งจากไป
ชิวหลานจ้องมองเด็กชายเบื้องหน้าอย่างว่างเปล่าพลางเหลือบเห็นพ่อบ้านหยางก้มลงเก็บถุงกระดาษที่หนานหนานใช้ทิ้งกระดูกมาวางไว้ด้านข้าง จากนั้นเขาก็นำน้ำหนึ่งแก้วยื่นให้เด็กน้อยอย่างระมัดระวังด้วยรอยยิ้ม “อีกไม่นานจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว หากกินมากเกินไปอาจไม่สามารถกินได้อีก มา ดื่มน้ำก่อนเถิดขอรับ ไม่เช่นนั้นจะสำลักเอา”
หนานหนานดื่มน้ำสองอึกก่อนจะถอนหายใจอย่างสบายอารมณ์
สาวใช้ที่นำอ่างน้ำมาพลันบิดผ้าเช็ดหน้าชุบด้วยน้ำสะอาดก่อนจะเช็ดที่มุมปากของเขา
หนานหนานยื่นหน้าเข้าไปใกล้นางอย่างเชื่อฟัง หรี่ตาพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่เล่อเล่อ ยังมีคราบมันอีกมาก ถูให้แรงเถิด”
เล่อเล่ออดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะพลางหัวเราะ “เหตุใดช่วงนี้ซื่อจื่อจึงเหงื่อไหลบ่อยนักเจ้าคะ? อาภรณ์ก็แปดเปื้อนไปด้วยโคลน ไปเที่ยวเล่นที่ไหนมาหรือเจ้าคะ?”
“ข้าไปทำเรื่องยิ่งใหญ่ มิใช่เพียงเที่ยวเล่น” หนานหนานกล่าวอย่างจริงจัง
เล่อเล่อหัวเราะ เมื่อคราบสกปรกบนใบหน้าถูกเช็ดจนหมด เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่น่าเอ็นดูของเขา นางจึงปล่อยมือพลางจัดเสื้อผ้าให้เด็กหนุ่มก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ซื่อจื่อน้อย เล่อเล่อจะพาไปอาบน้ำนะเจ้าคะ อาบน้ำก่อนจึงกลับมารับประทานอาหารเย็น หากแม่นมเซียวเห็นซือจื่อเช่นนี้ นางจะไม่อนุญาตให้ได้ออกไปเที่ยวเล่นในวันพรุ่งนี้อีกเป็นแน่”
หนานหนานหน้ามุ่ยทันทีเมื่อเอ่ยถึงแม่นมเซียว เขายังคงมีความรอบคอบอยู่บ้าง
เมื่อเห็นว่าเล่อเล่อกำลังจะนำตัวเขาออกไป หนานหนานพลันหยุดนางไว้ เอียงศีรษะจ้องมองชิวหลานพลันพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “ข้าจะไปบอกท่านแม่ให้ลงโทษท่านโดยการคุกเข่าสามวันสามคืน”
ชิวหลานพลันอ้าปากค้าง ยิ่งเมื่อได้ยินทัศนคติของพ่อบ้านหยางและเล่อเล่อที่มีต่อนาง สิ่งที่เขากล่าวก็ทำให้คาดเดาได้ไม่ยาก
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ใบหน้าของนางพลันซีดเซียว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่นั่น
หนานหนานออกจากห้องโถงด้วยความสุขแห่งการกิน เหลือเพียงชิวหลานและพ่อบ้านหยางที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น
พ่อบ้านหยางจ้องมองนางอย่างเหยียดหยามพลางพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ดวงตาเปี่ยมด้วยแววเสียดสี “เจ้ายังหมายจะใส่ร้ายซื่อจื่อน้อยอยู่อีกหรือ? ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอาเสียเลย ทุกสิ่งที่เจ้าหมายจะกระทำในตำหนักรวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ข้าจะรายงานต่อท่านอ๋องตามความจริง”
ซื่อจื่อน้อย? เขาเป็นซื่อจื่อน้อยจริงหรือ? เป็นบุตรชายของอวี้ชิงลั่วและท่านอ๋องซิวหรือ?
ชิวหลานรีบก้มศีรษะพลางเอ่ยต่อพ่อบ้านหยาง “ไม่ พ่อบ้านหยาง ข้าไม่มีประสงค์ร้าย ข้าไม่มีประสงค์ร้ายจริง ๆ โปรดอย่ารายงานต่อท่านอ๋อง ข้าเพียง ข้าเพียง…”
เพียงสิ่งใด? ชิวหลานพูดไม่ออก ไม่ว่านางจะเอ่ยสิ่งใดเพื่อพิสูจน์ตนเอง แต่หากเด็กชายผู้นั้นปฏิเสธ แน่นอนว่าท่านอ๋องจะเชื่อมั่นในบุตรชายของเขา
แต่ แต่นาง…
พ่อบ้านหยางไม่มีแม้เจตนาจะรับฟังคำแก้ตัวของนาง เขาลุกขึ้นสะบัดเสื้อพลางเดินออกไปจากประตูตรงหน้า
ใบหน้าของชิวหลานซีดเซียวดุจกระดาษขาว ความสิ้นหวังภายในใจทำให้นางตระหนักได้ว่า แม้จะคุกเข่าอ้อนวอนที่นี่เป็นเวลานาน แต่นางก็ยังคงหวาดกลัว… กลัวจะไม่อาจทำงานในตำหนักท่านอ๋องซิวได้อีก
นางต้องอับอายขายหน้าแก่อวี้ชิงลั่ว อีกทั้งยังทำให้ซื่อจื่อน้อยบุตรชายของนางต้องโกรธเคือง สิ่งเหล่านี้ไม่ส่งผลดีใดเลย
เพียงแต่ตอนนี้ มีแค่ มีแค่…
ทันใดนั้นความคิดหุนหันและน่าสะพรึงกลัวพลันผุดขึ้นในใจชิวหลาน เมื่อความคิดนี้เริ่มงอกงามก็พลันกลายเป็นสิ่งที่มิอาจควบคุมได้ หยั่งรากลึกในจิตใจของนาง
นางต้อง… เดิมพันหมดหน้าตัก
ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าการปรากฏตัวของหนานหนานจะกระตุ้นให้ชิวหลานทำลายเหตุผลสุดท้ายในใจนาง ทว่าผู้คนในตำหนักอ๋องชิวกลับเพิกเฉยต่อการดำรงอยู่ของนางและปฏิบัติตนตามปกติ
หลังอาบน้ำ หนานหนานพลันเดินตรงไปยังตำหนักของอวี้ชิงลั่ว เมื่อเดินไปถึงลานด้านหน้าก็พบว่าแม่นมเซียวกำลังโต้เถียงอยู่กับเย่ฮ่าวหราน แต่ไม่อาจทราบได้ว่าทั้งสองกำลังโต้เถียงสิ่งใด
หนานหนานเอียงศีรษะฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นจึงได้ยินเสียงเย่ฮ่าวหรานดังแว่วมา “ข้าอยากจะพบหลีเอ๋อร์”
หลีเอ๋อร์? หนานหนานประหลาดใจ ไม่เคยมีบุคคลนามว่าหลีเอ๋อร์ในตำหนักของมารดานี่
แม่นมเซียวจ้องมองเขาอย่างไร้อารมณ์ “ท่านอ๋องแปด นี่คือตำหนักแห่งองค์หญิง ท่านเป็นบุรุษ ไม่สมควรเข้ามาที่นี่ หากท่านอ๋องแปดหมายจะพบผู้ใดในตำหนักอ๋องชิว โปรดไปเจรจากับท่านอ๋องด้วยตนเอง”
เย่ฮ่าวหรานรู้สึกร้อนรนและโบกมือเป็นพัลวัน “แม่นมเซียว อย่าบังคับให้ข้าต้องใช้กำลัง ข้าต้องพบหลีเอ๋อร์ให้ได้ในวันนี้ อย่าขวางทางข้า”
หนานหนานไม่อาจทนมองได้อีกต่อไป ชายและหญิง วัยหนุ่มและวัยชรา เจ้านายและผู้รับใช้ เหตุใดเรื่องที่เกิดขึ้นจึงดูวุ่นวายนัก?
เขาส่ายศีรษะพลางเดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านอาแปด ในตำหนักของแม่ข้าไม่มีบุคคลนามหลีเอ๋อร์ที่ท่านตามหา มีเพียงหนานเอ๋อร์”
ทั้งสองที่กำลังโต้เถียงกันตกตะลึงทันทีพลันหันศีรษะมอง
เมื่อเย่ฮ่าวหรานเห็นหนานหนาน เขาก็พลันก้าวเข้าไปหาด้วยใบหน้าเปี่ยมความสุข “หนานหนาน ท่านป้าจินของเจ้าอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่?”
ท่านป้าจิน? เขากำลังตามหาหลีเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดตอนนี้จึงถามถึงท่านป้าจิน?
แต่…
“ท่านป้าจินมาที่นี่เมื่อสองวันก่อน แต่นางจากไปแล้ว” หนานหนานกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
ใบหน้าของเย่ฮ่าวหรานพลันแข็งทื่อ จากไปแล้วอย่างนั้นหรือ?
“นางจากไปเมื่อใด?”
“เมื่อวานในยามบ่าย ข้ากลับมาหลังจากไปเที่ยวเล่นจึงบังเอิญได้พบนาง” ครานั้นท่านป้าจินแอบนำเงินให้เขาเก็บไว้โดยส่วนตัว เพื่อที่จะไม่ถูกยักยอกไปโดยผู้เป็นแม่
เขาเป็นเด็กดี เชื่อฟัง และปฏิบัติตามคำสอนของท่านป้าจินเสมอ
เย่ฮ่าวหรานลอบสบถในใจ หากรู้ล่วงหน้า เขาน่าจะเดินทางมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว “แล้วหนานหนานรู้หรือไม่ว่าท่านป้าจินไปที่ใด? อาแปดมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องตามหานางให้พบ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
นังชิวหลานคิดจะทำอะไรกันนะ จะวางแผนร้าย ๆ อะไรอีก
คลาดกันนิดเดียวเองท่านอ๋องแปด บุญมีแต่กรรมบังแท้หนอ
ไหหม่า(海馬)
