อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 519 เป็นไปดังที่อวี้ชิงลั่วคาดไว้

ตอนที่ 519 เป็นไปดังที่อวี้ชิงลั่วคาดไว้

ตอนที่ 519 เป็นไปดังที่อวี้ชิงลั่วคาดไว้

อวี้ชิงลั่วลูบศีรษะเจ้าเสือดำ มุมปากของนางกระตุกเล็กน้อย ขณะที่มันหยุดนิ่งอยู่กับที่

แมงป่องเดินต่อไป ก่อนจะวิ่งเข้าไปในป่ารกชัฏ หลังจากเดินต่อไปได้สักพัก จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างจ้าปรากฏตรงหน้า และสิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คือลานโล่งขนาดใหญ่

ไม่ไกลนัก ร่างสองร่างใหญ่หนึ่งเล็กหนึ่งกำลังถือกิ่งไม้ฟาดฟันกันเบา ๆ มีทั้งท่าฟันเฉียง ยกขึ้น ร่ายรำ และพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนตาของคนปกติไม่อาจมองได้ทัน

ไม่นานหลังจากที่ร่างสูงออกกระบวนท่าสุดท้าย ทันใดนั้นเขาก็ก้าวถอยหลัง

“หยุด”

ทันทีที่เสียงของเขาเปล่งออกมา คนร่างเล็กที่ยังคงร่ายรำอยู่ก็รีบวางกิ่งไม้ ก่อนปาดเหงื่อ แล้ววิ่งไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม “เป็นอย่างไรบ้าง? เป็นอย่างไรบ้าง? ข้าฝึกได้ดีหรือไม่?”

“เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าไม่ได้เสียความสามารถไปโดยเปล่าประโยชน์จริง ๆ”

หนานหนานทำหน้ามุ่ย จากนั้นโยนกิ่งไม้ทิ้ง แล้ววิ่งไปกินอาหาร

หลังจากฝึกซ้อมมาตั้งแต่เช้า ท้องของเขาก็ร้องแล้ว เขาจึงต้องเติมพลังก่อน “แต่ว่าท่านปู่ลู่ พรุ่งนี้ข้าอาจจะมาฝึกวิทยายุทธ์ไม่ได้”

“เอ๊ะ? เพราะเหตุใดหรือ?”

“เฮ้อ” หนานหนานถอนหายใจแรง ก่อนจะหยิบขนมเข้าปาก แล้วพูดเสียงอู้อี้ “ท่านแม่ของข้านางไม่ยอมแพ้ นางต้องรู้ให้ได้ว่าข้าทำอะไรไปบ้างเมื่อเร็วๆ นี้ หากเมื่อวานข้าไม่แกล้งหนีไปอุจจาระ ข้าก็คงตกหลุมพรางนางไปแล้ว ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะหยุดซ้อมสักสองวัน และข้าจะไปที่สนามแข่งเพื่อดูการแข่งขันอย่างเชื่อฟัง เพื่อให้นางตายใจเสียก่อน”

อุจจาระ หนีไปอุจจาระหรือ?

เมื่อมองขนมไข่สีเหลืองทองอร่ามในมือ ผู้เฒ่าลู่ก็ไม่สามารถกินมันได้อีก เจ้าหนู เจ้าอย่าพูดเรื่องแบบนี้เวลากินอาหารได้หรือไม่?

“ได้ เช่นนั้นก็รอสักสองวัน อีกสองวันค่อยกลับมาที่นี่อีกครั้ง” เขาไม่อยากอาหารแล้ว จึงเก็บขนมกลับเข้าที่

ทันใดนั้นเมื่อเขายกมือขึ้น เขาก็เห็นแมงป่องตัวเล็กคลานเข้าหาขนมที่วางไว้บนก้อนหินที่อยู่ไม่ไกล

เขาหรี่ตาลงทันที ก่อนจะเด็ดใบไม้ข้าง ๆ มาเตรียมจะตีแมงป่อง

หนานหนานเห็นท่าทางของเขาเช่นนั้นก็สงสัย เมื่อมองตามสายตาของชายชราไป ขนมในมือของเขาก็ถูกโยนลงไปที่พื้น ก่อนที่เขาจะรีบเข้าไปจับแขนของชายชรา แล้วอุทานขึ้น “เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนท่านปู่ลู่ อย่าฆ่ามัน..”

“เอ๊ะ?”

หนานหนานรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีในใจอย่างมาก เขายื่นมือออกไป และปล่อยให้แมงป่องตัวเล็กคลานเข้ามาในฝ่ามือของเขา

ผู้เฒ่าลู่นิ่งงันไป “หนานหนาน เจ้าตัวนี้มีพิษ”

“ท่านปู่ลู่ นี่คือลูกรักของแม่ข้า” หนานหนานมองดูแมงป่อง “เสี่ยวไป๋เหอ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

“ลูกรัก…ของแม่เจ้าหรือ? เช่นนั้นแม่ของเจ้า ก็จุมพิตมัน…”

หนานหนานลุกขึ้นจากโขดหินทันที “แม่ของข้าน่าจะอยู่แถวนี้ ท่านปู่ลู่ รีบหนีเร็ว”

ทันทีที่หนานหนานพูดจบ หูของผู้เฒ่าลู่ก็ขยับ เขาได้ยินเสียงเบามากอยู่ไม่ไกล วินาทีต่อมารูม่านตาของเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นทันที เขารู้ว่าเสียงนั้นใกล้เข้ามาแล้ว ให้ตายเถอะ

“หนานหนาน อีกสองวันเจอกัน”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็ถอนหายใจและวิ่งไปทางหินก้อนใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ทว่าครู่ต่อมาเขากลับรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกกะทันหัน ทำให้ขาของเขาอ่อนแรงลง และไม่สามารถใช้กำลังแม้เพียงเล็กน้อยได้

“ท่านปู่ลู่ ท่านเป็นอะไรไป?”

“…โดนพิษ” ขนมไข่หรือ? ไม่สิ หนานหนานก็กินเข้าไปด้วย หากมันมียาพิษจริง หนานหนานก็คงมีอาการไปนานแล้ว

แต่เขาระมัดระวังเรื่องการกินอยู่เสมอ และยังระมัดระวังสิ่งที่เขาสัมผัสด้วย นอกจากขนมไข่ เขาก็นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเขาถูกวางยาพิษได้อย่างไร

ปากของหนานหนานอ้ากว้างเหมือนส่งเสียง ‘โอ้’ พิษ…ถูกวางยาพิษหรือ?

ท่านปู่ลู่ถูกวางยาพิษได้อย่างไร? แล้วเหตุใดเขาจึงไม่เป็นอะไรเลย?

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เสียงกรอบแกรบก็พลันดังขึ้นตรงหน้าพวกเขา ทั้งสองเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน และเห็นคนคนหนึ่งและเสือดำหนึ่งตัวค่อย ๆ โผล่ออกมาจากป่า

พยัคฆ์ทมิฬย่างก้าวด้วยท่วงท่าสง่างาม การเคลื่อนไหวของมันนุ่มนวลและเกือบจะไร้เสียง

หนานหนานอ้าปากค้าง “ท่านแม่ ท่านแม่หรือ?” ทันทีที่เขาเห็นพยัคฆ์ทมิฬที่คุ้นเคย เขาก็แทบจะลืมสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทันที และรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น

“เจ้าเสือ เจ้าเสือมาที่นี่ด้วย ข้าไม่ได้เจอเจ้าตั้งนานแล้ว ข้าคิดถึงเจ้า เจ้าเสือ มาเถอะ ให้ข้าจูบทีหนึ่ง”

พยัคฆ์ทมิฬร้องไห้ในใจและนึกอยากตาย ที่แท้ก็เป็นหลุมพราง ช่างน่าเศร้านัก ปีศาจน้อยตนนี้ดูเหมือนตกอยู่ในอันตรายตรงไหน? มันถูกหลอกให้มาอย่างไม่เต็มใจ มันอยากกลับแล้วจริง ๆ

หนานหนานวิ่งไปหามันโดยไม่พูดอะไรเลย เขากอดและลูบศีรษะมัน “เจ้าเสือ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าเป็นลูกชายของเจ้านายเจ้า ดังนั้นจากนี้ไปข้าก็คือนายน้อยของเจ้า เจ้าต้องเชื่อฟังข้านะรู้หรือไม่? เจ้าไม่สามารถปฏิบัติกับข้าเหมือนครั้งสุดท้ายที่อยู่เจียงเฉิงได้”

ลูกชาย… ของนายท่านหรือ? พยัคฆ์ทมิฬเพิ่งรู้สึกราวกับว่าฟ้ากำลังจะถล่ม ไม่น่าแปลกใจที่นายท่านปฏิบัติต่อเขาอย่างไม่ปกติ ไม่น่าแปลกใจที่เด็กน้อยคนนี้ไม่กลัวมันเลย ปรากฏว่าเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนายท่านนี่เอง

แต่จากนี้ไปชีวิตของมันก็อาจจะยุ่งยากขึ้นไม่ใช่หรือ?

“เจ้าเสือ ข้ารู้ว่าเจ้าดีใจมาก อืม ข้าก็มีความสุขเหมือนกัน ในฐานะนายน้อยของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหาตลอดชีวิตของเจ้าในอนาคต และข้าจะหาเสือดำตัวเมียให้มาให้ถ้าข้าเจอ อืม” หนานหนานพึมพำและเริ่มปีนขึ้นไปบนหลังของมัน

อวี้ชิงลั่วเหลือบมองหนานหนานด้วยสีหน้าเรียบเฉย จากนั้นสายตาของนางก็หลุบต่ำลงมองไปยังผู้เฒ่าลู่ ก่อนจะพลิกตัวลงจากหลังพยัคฆ์ทมิฬ แล้วเดินตรงไปหาเขาทีละก้าว

ชายชราตรงหน้านางดูเป็นคนอ่อนโยนและสง่างาม แต่สายตาของเขาไม่อาจคาดเดาได้ และรัศมีที่แผ่ซ่านจากกายเขาก็ดูเหมือนไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ

คนเช่นนี้มาพบกับหนานหนานได้อย่างไร?

“…พิษในร่างกายของข้า เป็นของเจ้าใช่หรือไม่?” ตั้งแต่ผู้เฒ่าลู่เห็นนางมา เขาก็ค่อนข้างรู้สึกชัดเจนในใจแล้ว

หมอปีศาจก็คือหมอปีศาจจริง ๆ เฉลียวฉลาดและเฉียบแหลม องครักษ์ในวังแอบติดตามหนานหนานมาหลายวัน แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ ไม่มีใครสามารถติดตามเขามาที่นี่ได้โดยไม่ถูกค้นพบเสียก่อน

แต่อวี้ชิงลั่วเป็นคนแรกที่หาพวกเขาได้สำเร็จ ด้วยการใช้… วิธีในแบบของนาง

ไม่น่าแปลกใจที่หนานหนาน ‘ยำเกรง’ ท่านแม่ของเขามาก

“ใช่แล้ว ข้าทำเอง” อวี้ชิงลั่วยืนอยู่ข้างหน้าเขา นางมองเขาอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเม้มปาก รู้สึกไม่พอใจเขาอย่างมาก

ผู้เฒ่าลู่กระแอมออกมาเบา ๆ ดูเหมือนว่านางจะตั้งตนเป็นปรปักษ์กับเขามาก

“ข้าคิดว่าข้าระวังตัวมาตลอด แล้วข้าจะยังโดนเจ้าวางยาพิษได้อย่างไร?”

อวี้ชิงลั่วเหลือบมองหนานหนานที่กำลังขี่หลังพยัคฆ์ทมิฬ แล้วพูดเสียงเบาราวกระซิบว่า “ข้าโรยผงพิษบนเสื้อผ้าของหนานหนาน ตอนแรกผงพิษจะไม่ออกฤทธิ์มากนัก แต่เมื่อหนานหนานเหงื่อออกขณะออกกำลังกาย เจ้าก็จะถูกพิษหากสัมผัสเขาอีกครั้ง”

ดวงตาของผู้เฒ่าลู่เบิกกว้าง ก่อนยกยิ้มอย่างขมขื่น ปรากฏว่าไม่ใช่เพราะความประมาทของเขา แต่เป็นเพราะสตรีผู้นี้ฉลาดเกินไป

“แล้วยาถอนพิษเล่า?” พิษนี้ไม่น่าทำให้ถึงตาย แต่อาจทำให้เขาสูญเสียพละกำลังได้ เขารู้สึกอ่อนแรงอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่ได้มีอาการรุนแรงมากเกินไป

อวี้ชิงลั่วเพิกเฉยต่อคำพูดของเขา สายตาของนางยังคงเย็นชา น้ำเสียงของนางเบาลงขณะถามเขาอย่างโกรธเคือง “เจ้าเป็นใคร? จุดประสงค์ของการเข้าหาหนานหนานคืออะไร?”

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ไว้อาลัยแด่ชีวิตหลังจากนี้ของน้องเสือดำ ต่อไปจะต้องวุ่นวายคูณสองแน่ๆ

ชิงลั่วช่างแยบยล วางพิษไว้ทุกที่เลย

ไหหม่า(海馬)