อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 616 เช่นนั้นแล้วอย่างไร

ตอนที่ 616 เช่นนั้นแล้วอย่างไร

ตอนที่ 616 เช่นนั้นแล้วอย่างไร

สิบห้านาทีหลังจากนั้น หนานหนานก็วิ่งกลับมาหาอวี้ชิงลั่วในสภาพเหงื่อทั่ว เก็บดาบด้วยรอยยิ้ม ถามนาง “ท่านแม่ จะจัดการกับคนเหล่านี้อย่างไรดี?”

อวี้ชิงลั่วเม้มปาก หันไปมองเหมิงหลัวอวี้ “เจ้าว่าอย่างไร คนพวกนี้จะทำร้ายเจ้า เจ้าว่ามาสิ จะจัดการพวกเขาอย่างไรดี”

เหมิงหลัวอวี้งุนงง เม้มปากมองอวี้ชิงลั่วแวบหนึ่ง ผ่านไปพักหนึ่งก็หันไปมองคนแปดคนที่นอนร้องโอดครวญไม่หยุดอยู่ที่พื้น คิ้วเล็กๆ ของนางย่นลง

“ข้า…” มือน้อยๆ ของนางบีบกันแน่น จัดการอย่างไรหรือ นางก็ไม่รู้เช่นกัน

นางรู้เพียงว่าคนพวกนี้ฆ่าแม่ฉินและลุงหยาง นางเกลียดพวกเขา เกลียดเสียจนอยากฆ่าให้ตาย อีกทั้งหากพวกเขาไม่ตายจะต้องไล่ตามฆ่านางไม่หยุดเป็นแน่ และยังจะกลับไปยังดินแดนเหมิง รายงานเรื่องท่านน้าชิงและหนานหนาน ถึงตอนนั้นไม่ว่าวรยุทธ์ของหนานหนานจะดีถึงเพียงไหน ก็ไม่มีทางสู้เล่ห์เหลี่ยมของฮูหยินใหญ่ได้แน่

อวี้ชิงลั่วบีบแก้มเล็กๆ ของนาง ยิ้มแล้วกล่าว “ข้ารู้แล้ว”

นางหันไปมองหนานหนานแล้วกล่าว “พานางขึ้นรถม้าไปก่อน”

“โอ้ ขอรับ” หนานหนานนำดาบเล็กห้อยไว้ที่ข้างเอว จากนั้นก็มาประคองเหมิงหลัวอวี้ให้เดินอย่างระมัดระวัง “มาๆๆ ระวังหน่อยนะ ข้อเท้าของเจ้าแพลง จะต้องค่อยๆ เดิน ไม่เช่นนั้นหากอาการหนักกว่านี้จะแย่เอา”

เหมิงหลัวอวี้ยังคงงุนงงอยู่เล็กน้อย นางมองหนานหนานแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองอวี้ชิงลั่ว “ท่านน้าชิง ท่านล่ะ”

“เฮ้อ ข้อเท้าเจ้าเป็นเช่นนี้แล้ว เดินยังไม่ระวังอีก ไม่ต้องหันไปมองแล้ว เอาอย่างนี้ ขึ้นรถม้าไปกับข้าเถอะ”

เหมิงหลัวอวี้อ้าปาก แต่สุดท้ายก็ยังไม่สามารถขัดขืนหนานหนานได้ ค่อยๆ เดินไปที่ข้างรถม้าอย่างระมัดระวัง

หนานหนานมองไปรอบๆ เห็นว่าคนขับรถม้ายังคงหลบอยู่ข้างล่าง รีบวิ่งเข้ามาหา “เฮ้อ ท่านลุง มาช่วยข้าหน่อย ช่วยพาน้องอวี้ของข้าขึ้นรถม้าที”

น้องอวี้หรือ อวี้ชิงลั่วกระตุกมุมปาก เขานี่ช่างชอบเอาเปรียบเสียจริง ไร้ยางอายนัก

คนขับผู้นั้นตัวสั่น ใบหน้าขาวซีด ได้ยินเสียงหนานหนาน สีหน้ายิ่งงุนงง ทำเพียงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว ช่วยพยุงเหมิงหลัวอวี้ขึ้นรถม้า

หนานหนานกระโดดขึ้นไปด้วย จากนั้นก็วางดาบคู่ใจของตนเอาไว้อย่างดี เมื่อเงยหน้าก็เห็นเหมิงหลัวอวี้หันออกไปมองข้างนอกอีกครั้ง

เขาถอนหายใจยาวแล้วกล่าว “เจ้าก็อย่ากังวลไปเลย แม่ข้าจัดการเก็บกวาดเรื่องยุ่งเหยิงได้เก่งนัก เมื่อก่อนข้ามีปัญหาเข้า ก็ล้วนเป็นท่านแม่ที่คอยจัดการเก็บกวาดให้”

“หนานหนานเคยมีปัญหาด้วยหรือ” ในที่สุดเหมิงหลัวอวี้ก็ละสายตากลับมา นั่งอยู่ตรงขอบรถม้า

“น้องอวี้ ข้าว่าต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าพี่หนานได้แล้วล่ะ อ๋า พอดีเลย ข้าแซ่อวี้ ไม่เช่นนั้นเจ้าก็เรียกข้าว่าพี่อวี้ได้นะ อืม พี่อวี้ น้องอวี้ ไม่เลวเลยทีเดียว”

เหมิงหลัวอวี้หันหน้าออกไปอย่างเงียบๆ นี่มันอะไรกัน หนานหนานเอาแต่ไม่พูดให้ดีๆ เช่นนี้ นางจึงไม่สนใจคำเรียกของเขา เปลี่ยนเรื่องคุยไปเป็นเรื่องของอวี้ชิงลั่ว “น้าชิง น้าชิงจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร”

หนานหนานพิงถุงสัมภาระใหญ่ของตน ครุ่นคิด “ข้าคิดว่านะ คนพวกนี้ดูไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ ครั้งนี้ล้มเหลว ครั้งหน้าก็ค่อยมาไล่ฆ่าพวกเราใหม่ได้ อีกอย่างพวกเขายังฆ่าลุงหยางและแม่ฉันของเจ้าใช่หรือไม่ เลวเกินไปแล้ว แม่ของข้าไม่ใช่คนดี โดยเฉพาะพวกคนเลวที่มาคุกคามเอาชีวิตเรา นางไม่เมตตาเป็นแน่”

เขากล่าว มือก็เกาคอของตน เอนตัวนอนลงไปพร้อมรอยยิ้ม

เขาต่อสู้มาตั้งนาน เหนื่อยจะตายแล้ว ต้องพักผ่อนเสียหน่อย

เหมิงหลัวอวี้เบิกตากว้าง นางคิดว่า นางคิดว่ามีเพียงนางที่คิดได้ถึงข้อนี้ ที่แท้ในใจหนานหนานเองก็คิดเช่นกัน

จริงๆ แล้ว หนานหนานฉลาดมากใช่หรือไม่

แต่เขาฉลาดถึงเพียงนี้ เหตุใดตลอดเวลาจึง… จึงเอาแต่ทำเรื่องแปลกประหลาดและโง่เขลากัน?

เหมิงหลัวอวี้ไม่เข้าใจจริงๆ รู้สึกว่าความสามารถในการแกล้งโง่ของหนานหนานจะเก่งกาจกว่านางนัก

แต่ว่า… ได้ยินหนานหนานกล่าวเช่นนั้น นางก็โล่งอกอย่างอธิบายไม่ถูก จริงๆ แล้วนางกังวลมากว่าท่านน้าชิงจะใจดีปล่อยพวกเขาไป นำไปสู่ปัญหาไม่รู้จบ ถึงแม้นางเองก็คิดว่าการปลิดชีวิตใครๆ นั้นไม่ใช่เรื่องดี แต่แม่ฉินเคยกล่าวไว้ ในโลกนี้ หากเจ้าไม่ตายก็ต้องเป็นข้าที่ตาย

และนางก็ยังอยากมีชีวิตรอด อยากให้ท่านน้าชิงและหนานหนานมีชีวิตรอด

อวี้ชิงลั่วรอจนเห็นเด็กทั้งสองคนขึ้นรถม้าไปแล้ว จึงค่อยๆ เดินไปตรงหน้าของหัวหน้ากลุ่ม

แววตาของชายหัวหน้ากลุ่มเต็มไปด้วยความตกตะลึงและตื่นตระหนก ร่างกายของเขามีบาดแผลหลายแห่ง ตอนนี้เลือดยังคงไหลออกมา

อวี้ชิงลั่วนั่งยองๆ ตรงหน้าเขา ยิ้มพลางหันมองรอบๆ ตัว “ที่นี่ไม่มีใครอยู่ ดูเหมือนตลอดทั้งวันคงยากที่จะมีคนผ่านมาสักคนจริงหรือไม่? ดังนั้นพวกเจ้าจึงเลือกขัดขวางพวกเราที่นี่ อยากจะปลิดชีวิตพวกเราใช่หรือไม่?”

ได้ยินคำพูดนั้นของนาง ชายหัวหน้าก็ไม่รู้ว่าเหตุใดตนถึงรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ หนาวเหน็บเสียมากกว่าเมื่อครู่ตอนที่ประมือกับหนานหนานเสียอีก นางกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? นางคิดจะทำอันใด?

“ดังนั้น หากพวกเจ้าตายที่นี่ ก็คงไม่มีใครมาพบไปอีกนาน ใช่ไหม?” อวี้ชิงลั่วตอบข้อสงสัยของเขาอย่างใจดี รอยยิ้มของนางก็ลึกซึ้งกว่าเดิม

“เจ้า เจ้าคิดว่า เจ้า…” หัวหน้าดวงตาเบิกกว้าง เขาคิดว่าหนานหนานนั้นใจดีไม่ได้เอาชีวิตพวกเขาในทันที ก็เป็นเพราะพวกเขาต่างเป็นเด็กและสตรี ค่อนข้างใจอ่อน คงจะไม่ฆ่าคนแปดคนโดยไม่ลังเล สุดท้ายแล้วก็เป็นตนเองที่คิดง่ายเกินไป

ในโลกนี้ สตรีชั่วร้ายไม่ได้มีเพียงคนสองคนหรอก ถึงแม้ฮูหยินใหญ่จะไม่ได้ลงมือฆ่าคนด้วยตนเอง แต่เรื่องชั่วร้ายนั้นก็เป็นนางที่คิดออกมาเองไม่ใช่หรือ

“เจ้ารู้หรือไม่ รู้หรือไม่ว่าข้าคือชาวเหมิง”

อวี้ชิงลั่วเลิกคิ้ว พยักหน้า “แน่นอนว่าข้ารู้ แต่เป็นชาวเหมิงแล้วอย่างไร ข้าเคยวางยาประมุขเผ่าเหมิงมาแล้วด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับพวกเจ้า”

วางยาหัวหน้าเผ่างั้นหรือ ดวงตาของเขาแทบถลนออกมา “เจ้ารู้จัก… เจ้ารู้จักท่านประมุขหรือ”

“ใช่ เมื่อครู่เจ้าไม่เห็นว่าวรยุทธ์ของลูกข้าดูแปลกๆ หรือ ไม่เคยเห็นหรือ? ดูเหมือนว่าคนที่ชื่อเหมิงลู่จะเป็นคนสอนเขานะ เขาเรียนรู้ได้ไวมากเชียวล่ะ”

ชายคนนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ ประมุขแห่งดินแดนเหมิงสอนเด็กคนนั้นด้วยตัวเองเลยหรือ? พวกเขา พวกเขาเป็นใครกันแน่ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าท่านประมุขจะสอนวรยุทธ์ให้ใครอื่นด้วยตัวเอง ตอนนี้กลับสอนให้เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง

ทันใดนั้นชายผู้นั้นก็ได้สติ ครั้งนี้เกรงว่าแผนการของฮูหยินใหญ่จะล้มเหลวเสียแล้ว พวกเขารู้จักท่านประมุข เกรงว่าสถานะของพวกเขาจะไม่ใช่ต่ำต้อย พวกเขาจะพาเหมิงหลัวอวี้ไปพบท่านประมุข เกรงว่าฮูหยินใหญ่… ก็คงหยุดพวกเขาไม่ได้แล้ว

อวี้ชิงลั่วหัวเราะออกมา ถือโอกาสตอนที่เขากำลังตกตะลึง เอาเม็ดยาจากมือออกมาแล้วใส่เข้าไปในปากของเขาโดยตรง

ชายผู้นั้นเบิกตากว้าง “เจ้า เจ้าให้ข้ากินอะไรน่ะ”

“รออีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ เจ้าฆ่าแม่ฉินและลุงหยางของนาง ชีวิตแลกชีวิต ก็เป็นหลักการที่ถูกต้องแล้วนี่”

นางกล่าวจบก็ลุกแล้วเดินไปตรงหน้าคนอื่นๆ เหล่านั้น ในมือของนางมียาไม่มากไม่น้อย มีแปดเม็ดพอดี ยัดเข้าไปในปากพวกเขาทุกคน

จากนั้นไม่นานก็ลุกขึ้นแล้วปรบมือราวกับว่าทำสำเร็จแล้ว “วางใจเถอะ ยานี่ออกฤทธิ์เร็วนัก พวกเจ้าไม่ทรมานหรอก”

กล่าวเสร็จ นางก็ตรงไปจะขึ้นรถม้า

แต่เมื่อหันกลับมาก็เจอกับคนขับรถม้าพอดี

นางกำลังจะเรียกคนขับให้ออกเดินทาง คนขับผู้นั้นกับมองนางหน้าซีด ไม่ขยับแม้แต่น้อย

!!

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

อย่ามาแหยมกับชิงลั่วเด็ดขาดถ้าไม่อยากกินยาสูตรเด็ด

คนขับรถช็อคกับอะไรเหรอ?

ไหหม่า(海馬)