อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 624 เงาร่างที่คุ้นเคย - novel-lucky

ตอนที่ 624 เงาร่างที่คุ้นเคย

หนานหนานเชิดคางขึ้นเล็กน้อย “มีอะไร? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? เข้าไปไม่ได้หรือ?”

เป็นไปไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ท่านปู่ลู่ให้เขามา หากยังเข้าไปไม่ได้ เขาจะต้องคิดบัญชีกับท่านปู่ลู่ในภายหลัง อย่างน้อยที่สุดก็ต้องชดใช้ความรู้สึกที่เสียไป

ทหารเฝ้าประตูเมืองหัวเราะ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะรีบเดินหลีกทางให้ “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร หากมีใบผ่านทางย่อมเข้าไปได้”

สาเหตุที่คนในเผ่าเหมิงดูลึกลับ ก็เพราะต้องใช้ใบผ่านทางที่มีสัญลักษณ์แบบเหมิงเพื่อเข้าออก จึงเป็นไปไม่ได้ที่คนจากอาณาจักรอื่นจะมีสัญลักษณ์แบบเหมิง แต่ตราบใดที่มีคุณสมบัติตรงตามข้อกำหนด พวกเขาก็สามารถทำธุรกิจในดินแดนเหมิง หรือไปเยี่ยมญาติและเพื่อน ๆ ได้ หากพวกเขาได้รับเหรียญที่ออกโดยผู้อาวุโสสกุลเยว่แห่งเผ่าเหมิง

ทว่าบางครั้งก็มีคนพิเศษเช่นกัน ก็คือคนที่ผ่านไปได้ด้วยเหรียญพิเศษที่ได้รับจากผู้อาวุโสคนอื่น ๆ

ซึ่งเหรียญของท่านปรมาจารย์ย่อมช่วยให้ผู้คนเดินทางได้โดยไม่มีอุปสรรคตลอดทาง ดังเช่นคนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

เพียงแค่เหรียญเงินนี้กลับปรากฏในมือของเด็ก ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีผู้มีเกียรติอยู่ในรถม้า? แต่ไม่ว่าจะสูงส่งเพียงใด ต่อให้ฮ่องเต้ของหลายอาณาจักรจะเสด็จมาที่นี่ พวกเขาก็ยังไม่มีเหรียญของท่านปรมาจารย์อยู่ในมือ

ทหารเฝ้าประตูเมืองส่ายหน้าขณะมองดูรถม้าแล่นเข้าประตูเมือง จากนั้นเขาก็รีบพูดกับอีกคนว่า “ไปรายงานเรื่องนี้ต่อผู้อาวุโสสกุลเยว่”

คนที่อยู่ข้างเขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นขมวดคิ้ว “ช่วงนี้ผู้อาวุโสสกุลเยว่ยุ่งมากกับอาการป่วยของบุตรชาย ข้าเกรงว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องนี้ อีกอย่างคือช่วงไม่กี่วันนี้มีการประชุมทุกสองปีของชาวเหมิง ทำให้มีคนมากมายเข้ามาเรื่อย ๆ คนที่มีเหรียญเงินของท่านปรมาจารย์ก็ผ่านมาตั้งแต่เมื่อวานซืนไม่ใช่หรือ? ผู้อาวุโสสกุลเยว่ไม่ได้สั่งว่าคนที่มีเหรียญสามารถผ่านเข้าไปได้ส่วนคนที่ไม่มีเหรียญห้ามผ่านหรือ?”

“แต่…” มีคนไม่มากนักที่ครอบครองเหรียญของท่านปรมาจารย์ หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็ยังรู้สึกว่าควรรายงาน อย่างน้อยมันก็เป็นหน้าที่ของเขา

แต่ก็เช่นเดียวกับที่สหายของเขาพูด ผู้อาวุโสสกุลเยว่คนปัจจุบันกำลังรู้สึกหงุดหงิดเรื่องบุตรชายคนเดียวของเขา เมื่อได้ยินว่าคนที่ครอบครองเหรียญเงินของท่านปรมาจารย์มาถึง เขาก็อึ้งงันเล็กน้อยและโบกมือไล่คนรายงานลงไป

อย่างไรก็เสียเหรียญเงินนั้นก็จะต้องได้มาจากปรมาจารย์ ด้วยศิลปะการต่อสู้ของท่านปรมาจารย์ ย่อมไม่มีใครสามารถแย่งมันไปจากเขาได้ ในเมื่อคนผู้นั้นรู้จักกับท่านปรมาจารย์ ก็สามารถเข้าไปหาเขาได้โดยไม่จำเป็นต้องหยุดไว้

ทหารเฝ้าประตูเมืองรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย แต่เขาก็กลับมาอย่างเชื่อฟัง

เมื่อกลับมาแล้วก็สั่งให้สหายที่ติดตามอวี้ชิงลั่วกลับมา เนื่องจากผู้อาวุโสสกุลเยว่บอกว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าคนผู้นี้จะไปที่ไหน

เมื่อชายคนนั้นจากไป หนานหนานก็กลับมาข้างจากหน้าต่าง แล้วคลานไปที่เตียง “ท่านแม่ คนที่ตามเรามากลับไปแล้วขอรับ”

อวี้ชิงลั่วพยักหน้าขณะถือเหรียญเงินไว้ในมือ แล้วจ้องพินิจพิจารณาอย่างละเอียด

“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ท่านปู่ลู่มอบให้จะแตกต่างจากของคนอื่น ไม่เช่นนั้นชายผู้นั้นจะไม่เปลี่ยนสีหน้าเมื่อเห็นมัน” อวี้ชิงลั่วส่ายหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นถามเหมิงหลัวอวี้ “เสี่ยวอวี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?”

นางไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับชาวเหมิง และนางไม่กล้าถามเย่ซิวตู๋บ่อย ๆ เพราะเกรงว่าเขาอาจจะสงสัย นางรู้เพียงว่านางต้องใช้เหรียญเพื่อเข้าเมือง และเมื่อรู้ว่าเหรียญที่อยู่ในมือหนานหนานสามารถเป็นใบผ่านทางได้ นางก็เก็บมันไว้กับตัวตลอดเวลา

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งที่เหมิงลู่มอบให้จะแตกต่างจากสิ่งอื่นเล็กน้อย

อวี้ชิงลั่วเม้มปากและนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงของเหมิงหลัวอวี้ นางก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เหมิงหลัวอวี้ดูงุนงงเล็กน้อย นางยังคงสวมผ้าคลุมหน้าโปร่งไว้ และไม่เคยถอดมันออกเลยแม้แต่ตอนอยู่ในโรงเตี๊ยม

หนานหนานเอียงศีรษะแล้วเดินนำหน้านาง

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจ ก่อนเดินไปข้างนาง แล้วใช้มือจับชายผ้าคลุมหน้าของนาง

เหมิงหลัวอวี้ตกใจมาก นางรีบคว้าไว้ทันใดและไม่ยอมปล่อย “ท่านน้าชิง”

“เราอยู่ที่โรงเตี๊ยม ถอดมันออกก็ได้ คลุมด้วยสิ่งนี้ตลอดเวลาเจ้าไม่ร้อนหรือ?”

ร้อนสิ แน่นอนว่านางร้อน

แต่…

“ข้าควรใส่มันตลอด หากมีใครบังเอิญมาเห็นเข้าคงเดือดร้อนมาก ท่านน้าชิง ข้าไม่อยากเป็นภาระของท่าน”

อวี้ชิงลั่วนั่งข้างนาง แล้วใช้ฝ่ามือลูบหลังนาง ตั้งแต่วินาทีที่ผ่านเข้าประตูเมืองมา เหมิงหลัวอวี้ก็ตัวแข็งทื่อ แม้แต่ท่าเดินก็ยังดูผิดธรรมชาติมาก คาดไม่ถึงว่านางก็ยังคงตึงเครียดแม้ว่าเข้ามาในห้องแล้วก็ตาม

“โรงเตี๊ยมแห่งนี้ปลอดภัยมาก เจ้าไม่จำเป็นต้องปกปิดใบหน้าของเจ้าตลอดเวลา ไม่ต้องกังวล เจ้าเพียงบอกว่าเจ้าอยู่ในคฤหาสน์ตลอดเวลา และน้อยคนนักที่จะได้เห็นหน้าเจ้า แม้คนภายนอกจะเห็นก็คงไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร ไม่เป็นอะไรหรอก”

เหมิงหลัวอวี้นิ่งไปขณะครุ่นคิดเรื่องนี้ แม้แต่ในคฤหาสน์ก็ไม่ค่อยมีใครเห็นนาง นับประสาอะไรกับคนที่อยู่นอกคฤหาสน์

แต่นางยังคิดว่าระมัดระวังไว้ก็จะดีกว่า นางกำลังกังวล

นางยังคงลังเล แต่หนานหนานได้ถอดผ้าคลุมหน้าของนางออกแล้ว ทำให้นางตกใจยิ่ง มองไปที่หนานหนานพร้อมกับขมวดคิ้ว

อีกฝ่ายยักไหล่ “เจ้าเชื่อข้าสิ ข้าปกป้องเจ้าได้”

เมื่อไม่มีผ้าคลุมหน้า นางก็หายใจได้สะดวกขึ้นมาก เหมิงหลัวอวี้กัดริมฝีปากของตน และในที่สุดก็ดึงมือกลับโดยไม่พยายามคว้าผ้าไว้อีก

อวี้ชิงลั่วพอใจ และหนานหนานก็พอใจเช่นกัน เขานอนลงข้างขอบหน้าต่างอีกครั้งเพื่อมองดูผู้คนบนถนน

หลังจากมองอยู่พักใหญ่ เขาก็หันกลับมาพูดว่า “ท่านแม่ ที่นี่มีชีวิตชีวามาก มีชีวิตชีวามากกว่าทุกเมืองที่เราเคยไปเมื่อนานมาแล้ว ที่นี่มีคนเยอะมาก ข้าว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ดูสิ พวกเขาทุกคนดูแตกต่างกัน…”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก ดูแตกต่างกันหรือ? เหลวไหล แล้วใครจะไปเหมือนกันหมด? แม้แต่ฝาแฝดก็ยังมีความแตกต่างบางอย่าง

“ถ้าอยากลงไปดูก็ลงไปดู ระวังตัวด้วย อย่าก่อเรื่อง”

“ท่านแม่ ข้ารู้ว่าท่านเป็นแม่ที่น่ารักที่สุด ใจดีที่สุด สวยที่สุด และเข้าใจข้าที่สุดในโลก ข้าจะซื้อของกินอร่อย ๆ มาฝากท่านแน่นอน อ่า ไม่สิ ข้าจะสืบหาที่อยู่ของแม่นมเก๋อให้ได้แน่นอน” หนานหนานกระโดดลงจากเก้าอี้ หันกลับไปมองกระเป๋าที่ห้อยอยู่กับตัวแล้วยัดของที่เขาคิดว่ามีประโยชน์เข้าไป แม้ว่าจะไม่มีประโยชน์ก็ตาม

จนกระทั่งกระเป๋าใบนั้นพองและหนักมาก เขาก็หยุดมือด้วยความพึงพอใจ

อวี้ชิงลั่วลูบหน้าผากตัวเอง ขณะที่มองเหมิงหลัวอวี้ปัดมือของเขาที่พยายามมาดึงตนไปด้วย นางก็พูดด้วยความหงุดหงิด “เจ้าไปคนเดียวเถิด กลับไปหาท่านปู่ลู่ของเจ้าสิ”

เหมิงหลัวอวี้เหลือบมองนางด้วยความขอบคุณ หนานหนานหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมปล่อยมือ ก่อนหันหลังเดินไปเปิดประตูแล้วออกไป

ถนนคึกคักมาก หนานหนานชะโงกหน้าไปร้านนู้น แล้วหยุดอยู่หน้าร้านนั้น เขาเป็นคนปากหวาน พ่อค้าเร่เหล่านั้นชอบเขามาก แม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะซื้ออะไร พวกพ่อค้าก็อดไม่ได้ที่จะอยากคุยกับเขา

ในร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกล บุรุษคนหนึ่งที่กำลังดื่มชาเหลือบมองลงมาเห็นเงาร่างเล็ก ๆ เขาจึงลุกขึ้นทันที

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เหรียญที่ท่านปู่ลู่ให้มันจะต้องมีความหมายอะไรบางอย่างที่ต่างจากของคนอื่นแน่

ท่านพ่อของหนานหนานมาถึงแล้วหรือเปล่านะ

ไหหม่า(海馬)