อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 646 ไล่ออกไป

ตอนที่ 646 ไล่ออกไป

ตอนที่ 646 ไล่ออกไป

อวี้ชิงลั่วมุ่นคิ้ว เห็นท่าทางเช่นนี้ของเขาก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์เลวร้ายขึ้นมา

“มีเรื่องอันใด?”

“ข้าไปร่วมการประชุมสุราครั้งใหญ่มา คือว่า…”

อวี้ชิงลั่วบีบมุมปากของเขาอย่างแรง กล่าวด้วยความโมโห “เราไม่ได้มีเหล้ายาอันใด เจ้าเอาอะไรไปเข้าร่วมกัน?”

เสิ่นอิงหันหน้าหนีอย่างเงียบๆ ทำเหมือนไม่เห็นอันใด

มุมปากของหนานหนานถูกบีบไว้จนแทบเอ่ยอะไรไม่ออก เขากล่าวอย่างน่าสงสาร “แต่ว่า แต่ท่านพ่อบอกว่าจะต้องเข้าร่วมแน่ เขาบอกว่าเขามีการเดิมพันกับใครบางคนไว้ หากข้าเอาชนะตระกูลจ้าวไม่ได้แล้วล่ะก็ เขาจะต้องแต่งงานกับแม่เลี้ยงของข้าขอรับ”

“…”

“!!!!!!!”

หนานหนานร้องเสียงดัง กระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของอวี้ชิงลั่วแล้วร้อง “ท่านแม่ ข้าไม่อยากได้แม่เลี้ยงขอรับ ข้าอยากมีพ่อเลี้ยงมากกว่า”

“…” เสิ่นอิงสูดหายใจ หนานหนาน หากพ่อเจ้ามาได้ยินคำกล่าวพวกนี้เข้า เจ้าเตรียมโดนถลกหนังได้เลย

จู่ๆ อวี้ชิงลั่วก็หันมามองทางเขาแล้วถาม “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” หากเย่ซิวตู๋กล้าที่จะหาแม่เลี้ยงให้หนานหนาน นางจะต้องตอนเขาแน่

เสิ่นอิงส่ายหน้า “ข้า… ข้าเองก็ไม่รู้ขอรับ”

สายตาของเขาลังเล ไม่รู้กับผีน่ะสิ

อวี้ชิงลั่วส่งเสียงฮึดฮัด อุ้มหนานหนานออกจากอ้อมอก ลูบแก้มเล็กนุ่มนิ่มสีชมพูของเขา เป่าให้เขาแล้วกล่าวเบาๆ ว่า “ไม่เจ็บนะโอ๋ๆ แม่ขอโทษ แม่ไม่น่าโทษเจ้าเลย คนที่ผิดจริงๆ คือพ่อของเจ้าต่างหาก นี่ ในเมื่อเขาไม่ต้องการเราแล้ว เช่นนั้นเราก็ทำได้เพียงพึ่งพาอาศัยกันสองแม่ลูกเท่านั้น เจ้าอยากมีพ่อมากใช่หรือไม่ เช่นนั้นแม่จะหาให้เจ้าเอง จะหาพ่อเลี้ยงรูปหล่อ ร่ำรวย มาเลี้ยงเจ้าดีๆ เลย เป็นอย่างไร”

เสิ่นอิงเกือบสำลักน้ำลายตนเอง แต่เมื่อคิดถึงนิสัยของอวี้ชิงลั่วแล้ว นางไม่สนใจชื่อเสียงของสตรีเลยแม้แต่น้อย ไม่แน่ว่านางอาจจะพูดจริงทำจริงก็เป็นได้ จึงรีบอธิบาย “แม่นางอวี้ ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

นายท่านให้เขามาติดตามแม่นางอวี้ หากเขาทำคนหายไป ต่อไปจะมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร?

ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็จะปล่อยให้แม่นางอวี้มีความคิดจะไปหาบุรุษคนใหม่ไม่ได้เด็ดขาด

อวี้ชิงลั่วตอบอืม “เข้าใจผิดตรงไหน?”

เสิ่นอิงเช็ดเหงื่อ มองหนานหนานที่มีท่าทางไร้เดียงสา อธิบายเบาๆ “คือว่า นายท่านมีเดิมพันกับใครบางคนจริงๆ ขอรับ…” มองเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอวี้ชิงลั่ว เขาก็รีบกล่าวต่อ “แต่เงื่อนไขไม่ใช่แบบนั้นขอรับ เฮ้อ นายท่านเป็นห่วงแม่นางอวี้เพียงนี้ จะเอาชีวิตตนเองไปเดิมพันได้อย่างไร ใช่หรือไม่ขอรับ?”

เมื่อเห็นสีหน้าอวี้ชิงลั่วผ่อนคลายลง เสิ่นอิงก็ถอนหายใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางโมโหของหนานหนาน ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“นี่ท่านหมายความว่า ท่านพ่อโกหกข้าหรือ” หนานหนานโกรธมาก ท่านพ่อทำให้เรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่เพียงนี้ ทำให้เขาคิดว่าตนเองจะได้กลายเป็นองค์หญิงไป๋เสวี่ยไม่สิ องค์ชายไป๋เสวี่ย ให้คนเขาทรมานเสียแล้ว

เสิ่นอิงอยากจะตอบว่าใช่เสียจริงๆ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ต้องแบกความรับผิดชอบอันหนักหน่วง ภาพลักษณ์ของนายท่านจะต้องยิ่งใหญ่ยิ่งๆ ขึ้นไป

“จริงๆ แล้วก็ไม่ถือว่าเขาโกหก นายท่านเพียงแต่โกรธที่หนานหนานไม่บอกลา ดังนั้น… จึงอยากให้ท่านกังวลเสียหน่อย ให้ท่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกของนายท่านในตอนแรก จึงได้กล่าวเช่นนั้น ให้ท่านได้รู้สึกถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เช่นเดียวกับพื้นที่ของนายท่านในใจของท่าน”

เพียงกล่าวถึงการบอกลา หนานหนานก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ไม่กล้ากล่าวอันใดอีก

สุดท้ายแล้วก็เป็นพวกเขาที่ทำผิดต่อท่านพ่อ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านพ่อไม่ได้พูดว่าจะลงโทษพวกเขาอย่างไร เขาก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ไอ้หยา ไม่ลงโทษเขาจึงรู้สึกละอายงั้นหรือ เหตุใดจึงทำให้ตนเองดูเหมือนพวกชอบถูกกระทำเช่นนั้นเล่า?

เสิ่นอิงลอบถอนหายใจโล่งอก หันหน้าออกไปแล้วเช็ดเหงื่อ โชคดีนะ… ที่ยังปกป้องภาพลักษณ์ของนายท่านไว้ได้

เมื่อกล่าวถึงการไม่บอกลา อวี้ชิงลั่วเองก็หยุดตัวสั่น เพียงแต่ในใจยังมีข้อสงสัย “เขาเดิมพันกับใคร แล้วข้อเดิมพนันที่แท้จริงคืออะไร?”

“เรื่องนั้น ข้าเองก็ไม่รู้สถานการณ์โดยเจาะจง ตอนนั้นข้าอยู่ด้านนอก ตัวตนของคนผู้นั้นก็ค่อนข้างลึกลับ แต่การเดิมพัน… เหมือนจะเป็นการรับปากเรื่องหนึ่งกับอีกฝ่ายขอรับ” เขาจะพูดถึงผู้อาวุโสเผ่าเหมิงไม่ได้เด็ดขาด

หนานหนานกระโดดเข้าหาอวี้ชิงลั่วอีกครั้ง “ท่านแม่ๆ ไม่ว่าจะอย่างไร ท่านพ่อก็เดิมพันกับคนคนหนึ่งไว้ เราในฐานะครอบครัวของท่านพ่อ จะต้องช่วยเขาด้วยการชนะการแข่งขันนะขอรับ ไม่เช่นนั้นหากท่านพ่อแพ้ แล้วคนผู้นั้นสั่งให้ท่านพ่อไปทำสิ่งที่ไร้คุณธรรม ไร้หัวใจ ไร้ความเป็นคนล่ะก็ เช่นนั้นจะแย่มากนะขอรับ”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก หันหน้าไปถามเขา “ขอถามท่านอวี้ฉิงหนานตัวน้อย เราจะชนะได้อย่างไรหรือ เจ้ามีเหล้าหรืออย่างไร?”

“เราหมักเหล้าองุ่นนั้นได้นี่ขอรับ ที่ท่านเคยหมักเมื่อครั้งก่อน ถึงแม้จะไม่เข้มข้นเท่าเหล้าที่มีความเข้มข้นสูง แต่อร่อยมากนะขอรับ อีกอย่างท่านบอกเองนี่ว่าประโยชน์ของเหล้าองุ่นมีมากมาย ให้ผลดีมากต่อคนที่สุขภาพอ่อนแอ คนที่มีปัญหาการนอน และคนชรา อีกทั้งยังช่วยให้ผิวสวย ต้านความชรา ทั้งยังช่วยลดน้ำหนัก หญิงสาวได้ดื่มก็จะแก้มแดงสวยงามไม่ใช่หรือ?”

เหมิงหลัวอวี้ประหลาดใจ ที่แท้ก็มีสุราที่วิเศษเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ

เสิ่นอิงเองก็เบิกตามองอวี้ชิงลั่ว “ที่หนานหนานพูดเป็นความจริงหรือขอรับ”

หนานหนานพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอนว่าต้องเป็นความจริงทั้งหมด ท่านแม่ขอรับ สองวันมานี้ข้าคิดอย่างละเอียดแล้ว คนเหล่านั้นล้วนหมักเหล้าที่เหมาะให้บุรุษดื่ม เราก็หมักเหล้าองุ่นนี้เพื่อให้สตรีดื่มเท่านั้น ทั้งยังมีเราเพียงเจ้าเดียว รับรองว่าจะต้องมีลูกค้าแห่มามากมายแน่นอน คงทำเงินได้มากเชียว”

ยิ่งเขาพูด ก็ยิ่งรู้สึกเป็นสุขในใจ หัวเราะฮิๆ “ตอนนี้เป็นหน้าองุ่นพอดี มีเยอะมากเลยขอรับ”

อวี้ชิงลั่วแทบจะกระอักเลือดออกมา นางมองหนานหนานอย่างเย็นชา ถามเขา “อีกกี่วันกว่าจะถึงงานประชุมสุราครั้งใหญ่”

“ประมาณสิบกว่าวันมั้งขอรับ”

“ครั้งก่อนที่ข้าหมักเหล้าองุ่น ใช้เวลากี่วัน”

หนานหนานชะงัก เริ่มนับนิ้ว “หนึ่ง สอง… สาม สิบเอ็ด…” จากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็มองอวี้ชิงลั่วอย่างขมขื่น กล่าวออกมาอย่างยากลำบากว่า “เหมือนจะสายไปเสียแล้ว”

อวี้ชิงลั่วหันหลังกลับ ไม่อยากจะสนใจเขา เหล้าองุ่นไม่ใช่ของหายากในยุคปัจจุบัน แต่ที่นี่ดูเหมือนจะไม่มีเลย นางเองก็รู้สึกประหลาดใจ ในยุคปัจจุบันนั้น ในยุคฮ่องเต้ซีฮั่นนั้นก็รู้จักเหล้าองุ่นเป็นอย่างดีแล้ว แต่ในอาณาจักรเฟิงชางก็ดี อาณาจักรเทียนอวี่ก็ดี หรือแม้แต่อาณาจักรจิงเหลยและหลิวอวิ๋น ต่างก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน

นางส่ายศีรษะ ไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว

หนานหนานมีสีหน้าขมขื่น “ท่านแม่ เช่นนั้นทำอย่างไรดี ถ้าหากตอนแข่งไม่มีเหล้าไป ท่านพ่อจะแพ้นะขอรับ”

“เช่นนั้นก็ไปถามพ่อเจ้า เขาบอกให้เจ้าลงแข่งขัน หากว่าในใจเขาไม่มีแผน ข้าก็ไม่เชื่อหรอก”

เสิ่นอิงพูดไม่ออก แม่นางอวี้ ท่านรู้จักนายท่านดีเหลือเกิน

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจ ตอนนี้ในใจนางยังคงอยู่กับผู้อาวุโสสกุลเยว่ หากไม่สามารถคลี่คลายปัญหาของเสี่ยวอวี้ได้ ชีวิตนี้นางคงไม่ต้องออกจากโรงเตี๊ยมนี้อีก การหลบๆ ซ่อนๆ อยู่เช่นนี้ยิ่งทำให้เหนื่อยมากขึ้น

เช้าวันรุ่งขึ้น อวี้ชิงลั่วออกจากโรงเตี๊ยม มายังประตูจวนของผู้อาวุโสสกุลเยว่เพียงลำพัง

นางมาที่นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว คนรับใช้ที่หน้าประตูเพียงเห็นนาง ก็จำได้ทันทีว่านางคือสตรีที่สองวันก่อนบอกว่าตนเองเป็นหมอ เพียงเห็นก็สุดจะทน หยิบไม้ตะบองตรงเข้ามาทันที

!!

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

นายท่านเจ้าเล่ห์ขนาดนี้จะไม่มีแผนสำรองเลยได้ไงกัน ที่ทำนี่ก็ให้ชิงลั่วกลับไปต่างหาก

เอ้า วิ่งมาทุบชิงลั่วอีกแล้ว อยากให้นายน้อยหายป่วยหรือเปล่าเนี่ย

ไหหม่า(海馬)