อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 677 โจมตีสังหารหนานหนาน

ตอนที่ 677 โจมตีสังหารหนานหนาน

ตอนที่ 677 โจมตีสังหารหนานหนาน

แสดงหรือ? ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงยังไม่ทันได้กล่าวอันใด พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างก็มุ่นคิ้วขึ้นมา

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงมีสถานะอันใดกัน เหตุใดจึงต้องมาทำการแสดงฝีมือเพียงเพราะจะรับลูกศิษย์คนเดียวด้วย ช่างเป็นเรื่องอื้อฉาวเสียจริง

หนานหนานเห็นเขาเงียบก็กะพริบตา ทำท่าทางจะเก็บของกินบนโต๊ะ จากนั้นก็จะได้เอาไปแบ่งให้เหมิงหลัวอวี้ได้กิน

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงเห็นท่าทางของเขาเช่นนั้น สีหน้าอันเย่อหยิ่งของเย่ซิวตู๋ก็แวบเข้ามาในหัวอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาตกใจอยู่ครู่หนึ่ง รั้งหนานหนานเอาไว้โดยไม่ทันรู้ตัว “ได้ ข้าจะแสดงให้เจ้าดู ว่าอะไรที่เรียกว่ายอดฝีมือของจริง ถึงตอนนั้นก็อย่าลืมก้มหัวคำนับข้าสามครั้งด้วยล่ะ”

เจ้าเด็กเย่ซิวตู๋นั่นไม่เคยก้มหัวคำนับเขาเลย แม้แต่ตอนที่ยังเด็กก็ไม่เคย

เด็กคนนี้หน่วยก้านดูดีกว่าเย่ซิวตู๋นัก ในอนาคตจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน เขาได้บ่มเพาะคนมีพรสวรรค์เช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะพาไปตรงหน้าเจ้าเด็กนั่น ให้มันนึกเสียดายบ้าง

หนานหนานรู้สึกว่าคนคนนี้ประหลาดนัก เห็นๆ อยู่ว่าพูดกับตน แต่สายตากลับไม่รู้ว่ามองไปทางใด

เขาเองก็ไม่ได้กล่าวอันใด ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงกลับพลิกตัว กระโดดออกไปนอกประตูใหญ่พลางหยิบกิ่งไม้กิ่งหนึ่งติดมือมา วาดเป็นวงกลมกว้างที่พื้น

หนานหนานกอดจานขนมพร้อมกับวิ่งไปยังประตูอย่างมีความสุข พิงตรงประตูแล้วมองออกไปด้านนอก เมื่อเห็นว่าพื้นที่ใต้เท้าของผู้อาวุโสเผ่าเหมิงภายในเส้นผ่าศูนย์กลางหนึ่งหมี่นั้นไม่มีอะไรเลยแม้กระทั่งใบไม้หรือกลีบดอกไม้ ก็อยากจะปรบมือให้เขาในทันที

แต่เมื่อก้มลงมองของที่อยู่ในมือ มือเล็กก็เปลี่ยนเส้นทางทันที ตบกับขอบประตูแรงๆ แล้วตะโกน “ดี”

อาเจียงและอาเหอทั้งสองคนถอนหายใจเงียบๆ เด็กคนนี้นี่ช่าง…

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงชำเลืองมองเขา กล่าว “ดูพอแล้วนะ”

“อืม” หนานหนานพยักหน้าอย่างแรง เมื่อครู่ท่านลุงพ่อบ้านบอกว่า ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงอะไรสักอย่างผู้นี้ดูเหมือนจะเป็นคนชั้นสูงมาก เห็นว่าผู้อาวุโสทั้งหกยังต้องทำตามเขา

อืม นี่ถือว่ามีบารมีมากใช่หรือไม่ กล่าวเช่นนี้ไม่ถือว่าเป็นการทำผิดต่อท่านปู่ลู่ของเขาหรอกหรือ?

หรืออีกนัยหนึ่ง ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงผู้นี้ไม่ภักดี คิดจะชิงบัลลังก์หรือ อืม เป็นไปได้มาก บนเวทีใช่ว่าจะมีแต่นักร้อง คนเหล่านั้นที่ได้รับความรักและเคารพจากพวกขุนนาง ต่างก็ล้วนทะเยอทะยานทั้งนั้น

อืมๆ เช่นนั้นแล้ว เขาจะต้องดูว่าระหว่างผู้อาวุโสเผ่าเหมิงผู้นี้กับท่านปู่ลู่ ฝีมือวรยุทธ์ของใครจะสูงส่งกว่า อย่างไรเสียท่านปู่ลู่ก็ดีกับเขา ทั้งยังซื้อของอร่อยๆ ให้เขากินมากมาย ทั้งยังสอนศิลปะการต่อสู้ให้เขาอีกมากด้วย

คิดถึงตรงนี้ หนานหนานก็รู้สึกว่าตนมีความรับผิดชอบที่หนักหนา แม้แต่ขนมในจานก็ลืมหยิบ เอาแต่จ้องมองการเคลื่อนไหวของผู้อาวุโสเผ่าเหมิง

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงมีทักษะการต่อสู้สูง ทักษะการใช้กระบี่ของเขาช่างลึกซึ้งเกินคาดเดา เพียงแทงกระบี่ออกมาก็ราวกับว่ามีภาพลวงตานับไม่ถ้วน สั่นไหวให้คนงุนงงทีละชั้นๆ กิ่งไม้ใบหญ้าด้านข้างก็ร่วงหล่นลงมา แต่ก็ตกลงนอกวงกลมที่ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงวาดเอาไว้อย่างเรียบร้อย

ทั้งร่างของเขายังคงไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ ยังคงสะอาดเอี่ยม เข้ากับหนวดเคราและผมสีขาวของเขา มีกลิ่นอายคล้ายกับเทพเซียน

เพียงแต่ว่า…

หนานหนานขมวดคิ้ว เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่าเพลงกระบี่นี้ช่างคุ้นตา ราวกับว่าเคยพบที่ไหนมาก่อน

หรือว่าจะเห็นจากท่านปู่ลู่ อืม ก็เป็นไปได้ อย่างไรท่านปู่ลู่กับผู้อาวุโสเผ่าเหมิงนี้ต่างก็เป็นบุคคลสำคัญของดินแดนเหมิง ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นวิชาการต่อสู้ที่เป็นเอกลักษณ์ของดินแดนเหมิงกระมัง

“เป็นอย่างไรบ้าง” เขายังไม่ทันคิดให้ออก ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงก็พลิกตัวในทันใด เก็บกิ่งไม้ในมือที่ถูกเขาใช้ร่ายรำแทนดาบ มองลงไปยังหนานหนาน “นี่เป็นเพลงกระบี่ที่ข้าคิดค้นเมื่อสมัยยังอายุน้อยๆ เจ้าอยากเรียนหรือไม่ ข้าสอนจ้าได้นะ”

คิดค้นขึ้นมาหรือ หนานหนานสงสัย ถ้าอย่างนั้นแล้วท่านปู่ลู่ก็ทำไม่เป็นน่ะสิ

แต่เขามั่นใจมากๆ ว่าเพลงกระบี่นี้ช่างคุ้นตา ตนเองจะต้องเคยเห็นมาก่อนแน่ แต่ที่ไหนกัน ที่ไหนล่ะ ที่ไหน?

หนานหนานคิดเสียจนปวดหัว ลืมผู้อาวุโสเผ่าเหมิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเสียสนิท

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงขมวดคิ้ว จากนั้นถามอีกครั้ง “เจ้าอยากเรียนหรือไม่”

“นี่ ท่านอย่าเพิ่งโวยวายสิ ข้ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่” หนานหนานโบกมือแล้วกล่าวอย่างสุดจะทน

ไอ้หยา ล้วนเป็นเพราะผู้อาวุโสเผ่าเหมิงผู้นี้ เขาอุตส่าห์คิดออกได้เล็กน้อยแล้ว ถูกอีกฝ่ายขัดจังหวะเข้า ทันใดนั้นในหัวของเขาก็ยุ่งเหยิง ต้องเริ่มคิดใหม่อีกครั้ง

หนานหนานหันหลัง มือกอดจานไว้ อีกมือหนึ่งถูศีรษะ ตั้งใจคิดอย่างหนัก

เขามีลางสังหรณ์ราวกับว่าถ้าคิดข้อนี้ออก หลายๆ อย่างก็จะคลี่คลาย เขาคิดว่าเรื่องนี้สำคัญมาก

อืม ลางสังหรณ์เขาแม่นมากทีเดียว

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงแสดงออกอย่างไม่พอใจขึ้นมา ฝ่ามือของเขายกขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เล็งและโจมตีไปที่หลังของหนานหนาน

หลังจากฝ่ามือวายุประกบลงที่ท้ายทอย หนานหนานก็ชะงักชั่วคราว ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวทันที

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงส่งเสียงเย้ย “เจ้าทำได้เพียงหลบ แต่ไม่ใช่ของดีอันใด ไม่ช้าก็เร็วก็จะกลายเป็นเนื้อปลาบนเขียงของผู้อื่น” ครั้งก่อนที่ ‘เซียงเว่ยซื่ออี้’ ก็เป็นเช่นนั้น

เขากล่าวจบ ฝ่ามือวายุก็ตรงเข้ามาอีกครั้ง

“ข้าจะหนีได้หรือไม่ได้ มันเกี่ยวอะไรกับท่าน” หนานหนานหงุดหงิด ดันจานวางไว้บนโต๊ะ เห็นว่ามันไม่ตกพื้นแล้วแตกเขาก็วางใจ จากนั้นก็รับมือกับการโจมตีของผู้อาวุโสเผ่าเหมิง

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถเพียงใด ทักษะเก่งกาจเพียงใด แต่ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงก็มีทักษะที่ลึกซึ้ง และประสบการณ์การต่อสู้ของจริงมามากมาย

นอกจากนี้ ที่เขาได้เป็นอาจารย์ของเย่ซิวตู๋สมัยเด็กๆ ก็แน่นอนว่าต้องเป็นยอดฝีมือ การรับมือกับหนานหนาน เขาย่อมทำได้อย่างง่ายดาย

ในใจหนานหนานร่ำร้อง หากรู้เร็วกว่านี้เขาคงไม่มาสถานที่บ้าๆ นี้แน่ สถานที่ที่ไม่คุ้นชินแม้แต่น้อย ต้องพบกับคนบ้าของจริง เหตุใดเขาจึงโชคร้ายเพียงนี้นะ

หนานหนานถอยห่าง แก้มของเขาพองออกด้วยความโกรธ

“ผู้อาวุโสเผ่าเหมิง ข้าวางยาคนของท่านไปแล้ว หากท่านเข้ามาอีก ข้าก็จะไม่ช่วยเขาแน่”

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงไม่สนใจเขาอย่างสิ้นเชิง การเคลื่อนไหวของเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น มุมปากยิ้มเยาะ “ข้าบอกแล้ว ฝีเท้าตระกูลลู่ของเจ้ามาอยู่ตรงหน้าข้า มันยังไม่เพียงพอหรอกนะ วันนี้ข้าจะเอาชีวิตเจ้า จะได้ฝังไปพร้อมคนของข้าเสียเลย”

หนานหนานกระทืบเท้าแล้วหยุดลงทันที

“ว่าอย่างไร ไม่ใช้ฝีเท้าตระกูลลู่ที่เจ้าถนัดที่สุดเพื่อหลบหนีแล้วหรือ” ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงหรี่ตา การเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้ช้าลงเลย เล็งโจมตีมาที่หนานหนานที่หยุดนิ่งสนิท

หนานหนานกัดฟัน ฝังไปพร้อมกันหรือ? ต่อให้เขาต้องตายพร้อมคนรักก็ไม่ยอมถูกฝังไปพร้อมใครเป็นแน่

เขาไม่ซ่อนตัวหรือหลบหลีก ฝ่ามือกลับค่อยๆ รวบรวมกำลัง

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงโจมตีด้วยฝ่ามือหนึ่ง หนานหนานยกมือขึ้นสองข้าง ข้างหนึ่งกัน ข้างหนึ่งแยก วินาทีต่อมาจากผู้ตั้งรับก็กลายเป็นผู้โจมตี เล็งฟาดไปที่เขา

ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงตกใจมาก กระโดดถอยหลัง ยืนอยู่ตรงขั้นบันไดไม่ไกลนัก สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“เจ้ารู้จักการต่อสู้ของดินแดนเหมิงหรือ” ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก นั่นเป็นทักษะการต่อสู้ที่คนพิเศษบางคนในดินแดนเหมิงเท่านั้นที่จะฝึกฝน

หนานหนานเก็บมือของเขา แหงนหน้ามองฟ้า “ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงอะไร”

อาเจียงและอาเหอที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึง ทันใดนั้นอาเจียงก็ชี้ไปที่สิ่งของใต้เท้าหนานหนาน กล่าวด้วยความตกใจ “ท่านผู้อาวุโส นั่นอะไรขอรับ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เอ๊ะ ชักสงสัยผู้อาวุโสคนนี้แล้วสิ ว่าเกี่ยวข้องกับคนที่ลอบทำร้ายหนานหนานหรือเปล่า

ไหหม่า(海馬)