อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 681 ความเกี่ยวข้องนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก
ตอนที่ 681 ความเกี่ยวข้องนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก
ตอนที่ 681 ความเกี่ยวข้องนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก
เย่ซิวตู๋ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าของเขาดูเย็นชาลึกล้ำ
เหวินเทียนยืนอยู่ตรงหน้าเขา เม้มปาก จนกระทั่งบอกกล่าวคำพูดของหงเย่เสร็จเรียบร้อยก็ถามออกมาเบาๆ “นายท่าน หนานหนานจะมีปัญหาหรือไม่ขอรับ?”
“เขาโรยผงสีเขียวนี่ เช่นนั้นก็แสดงว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร” เย่ซิวตู๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวเสียงต่ำ “แต่ฝีมือต่อสู้ของอาจารย์ข้าผู้นั้นไม่อาจหยั่งถึงได้ ฝีมือของหนานหนานในปัจจุบันนี้ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ครั้งก่อนท่านอาจารย์บอกว่ามีความตั้งใจจะรับหนานหนานเป็นศิษย์ แต่หนานหนานต้องไม่ยอมแน่”
อาจารย์ของเขาเป็นคนดื้อรั้น หนานหนานเป็นเด็กฉลาด เขาจะต้องมองออก จะยอมให้เขาปฏิเสธง่ายๆ หรือ? จากที่เขาดูแล้ว ด้วยคุณสมบัติระดับเขาอยากจะรับหนานหนานเป็นศิษย์ เช่นนั้นก็ถือเป็นพรยิ่งใหญ่ของอีกฝ่ายแล้ว
แต่หนานหนานไม่ได้มีอาจารย์อยู่แล้วหรอกหรือ? คนอยากเป็นอาจารย์ของเขามีเยอะแยะไป เขาเองก็ไม่เคยยอมเป็นศิษย์ใครสักครั้ง แม้แต่ประมุขของดินแดนเหมิง อย่างมากที่สุดเขาก็เพียงเรียกว่าท่านปู่ลู่ มีอาจารย์เพิ่มมาอีกหนึ่งคน ก็เพียงแต่มีอีกคนหนึ่งเพิ่มมาให้เขาเคารพ มาดูแลเขา หนานหนานไม่โง่ขนาดจะกระโดดเข้ากองไฟด้วยตัวเองหรอก
ดังนั้นหากสองคนนี้ยืนหยัดในความคิดตนเองแล้ว ก็จะทะเลาะกันขึ้นมาได้ทุกเมื่อ
“ไป ไปจวนผู้อาวุโสเผ่าเหมิง” เย่ซิวตู๋ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ พาพี่น้องอย่างเหวินเทียนและเผิงอิงออกเดินทางไปสู้จวนผู้อาวุโสเผ่าเหมิง
สองสามคนเพียงเดินมาถึงนอกประตูจวน ก็มีคนวิ่งไปบอกพ่อบ้านแล้ว
พ่อบ้านประหลาดใจเล็กน้อย รีบวิ่งไปยังห้องหนังสือของผู้อาวุโสเผ่าเหมิง สีหน้าดูซับซ้อน กล่าวอย่างหอบๆ “นายท่าน นายน้อยเย่มาขอรับ”
“พรูดด…” ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงพ่นน้ำชาในปากออกมา เขารีบใช้มือเช็ด ถามอย่างแปลกใจ “เจ้าบอกว่าใครมานะ”
“นายน้อยเย่ขอรับ”
สีหน้าของผู้อาวุโสเผ่าเหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหตุใดซิวเอ๋อร์คนดีจึงมาได้ล่ะ เขาผู้นั้นมาถึงดินแดนเหมิงหลายวันแล้วก็ไม่คิดจะมาหาเขาที่จวน ทุกครั้งก็ต้องให้เขาส่งคน ส่งรถม้าไปรับที่โรงเตี๊ยม ต้องเชิญอยู่หลายครั้งกว่าจะให้เขาออกมาได้
ครั้งนี้เขามาโดยไม่ต้องเชิญ… ทำให้ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงค่อนข้างไม่อยากเชื่อ
“นายท่าน นายน้อยเย่มาทางนี้แล้วขอรับ” พ่อบ้านเห็นเขาไม่กล่าวอะไรอยู่นานก็เอ่ยเตือน
ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงตกใจ จากนั้นก็ฮึดฮัดออกมา รีบออกจากห้องหนังสือกลับไปยังห้องของตนเอง ขณะเดินก็กล่าวไปพลาง “เจ้าไปบอกเขาว่าข้าบาดเจ็บ ป่วยหนัก ไม่สะดวกรับแขก ให้เขากลับไปเสีย”
เมื่อกล่าวจบ เขาก็เข้าไปในห้อง ถอดเสื้อผ้าของตนแล้วนอนลงบนเตียง
พ่อบ้านกระตุกมุมปาก หันหลังออกไปเงียบๆ
เย่ซิวตู๋เดินมาทางนี้แล้ว พ่อบ้านเห็นเขาก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที รีบเดินไปข้างหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “นายน้อยเย่ มาแล้วหรือขอรับ”
“อืม” เย่ซิวตู๋พยักหน้า เดินอ้อมเขาเข้าไปด้านใน
พ่อบ้านตกใจ รีบขยับไปด้านข้าง ขวางอยู่ตรงหน้าเขา
เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้ว “มีอะไรหรือ?”
“คือว่า…” พ่อบ้านสีหน้าลำบากใจ กระอักกระอ่วนอยู่ครู่หนึ่งก็กล่าวออกมาเสียงเบา “นายท่านบาดเจ็บ ตอนนี้ยังนอนอยู่บนเตียง ร่างกายอ่อนแอ ไม่สะดวกรับแขกขอรับ”
พ่อบ้านคิด หากเขากล่าวเช่นนี้ นายน้อยเย่จะต้องบุกเข้าไปแน่นอน
เย่ซิวตู๋มุ่นคิ้วแน่นในทันใด “บาดเจ็บหรือ? ท่านอาจารย์บาดเจ็บได้อย่างไร?” ท่านอาจารย์มีวิชา จะปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บได้อย่างไร
พ่อบ้านเองก็ไม่กล้ากล่าวอันใด เพียงแต่กล่าวอย่างคลุมเครือ “คือว่า ถูกผู้อื่นลอบทำร้าย จึงบาดเจ็บขอรับ”
“ถูกใครลอบทำร้ายหรือ?”
ในใจพ่อบ้านค่อนข้างลำบากใจ เหตุใดนายน้อยเย่จึงไม่ถามว่านายท่านอาการหนักหรือไม่ อันตรายถึงชีวิตหรือไม่ แต่กลับมาถามเรื่องอื่นเหล่านี้แทน
“ข้าจะเข้าไปด้วยเอง” เห็นว่าพ่อบ้านไม่กล่าวอะไร เย่ซิวตู๋ก็หรี่ตา เดินผ่านเขาเข้าห้องไป
“นี่ นายน้อยเย่ นายน้อยเย่ขอรับ เข้าไปไม่ได้นะขอรับ” พ่อบ้านแสร้งทำเป็นห้ามเขา อย่างไรเขาก็เดาความคิดของผู้อาวุโสเผ่าเหมิงได้อยู่ คนเช่นเขานั้น จะคิดอยากให้เย่ซิวตู๋กลับไปเสียที่ไหนกัน
ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงมีหูที่เฉียบคม ได้ยินเสียงทางด้านนอกตั้งแต่แรก เสียงฝีเท้าของเย่ซิวตู๋ใกล้เข้ามาแล้ว เขารีบนอนหลับตาอยู่บนเตียง สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ท่านอาจารย์” เย่ซิวตู๋ยืนอยู่ข้างเตียง ในใจมีความกังวลอยู่เล็กน้อย
แต่เพียงมองเห็นผู้อาวุโสเผ่าเหมิงก็ขมวดคิ้ว สีหน้าดังเช่นปกติของเขาไม่สามารถเป็นปกติได้อีกต่อไป แววตาของเขาโกรธเกรี้ยว แค่นหัวเราะออกมา “ท่านอาจารย์ ท่านบาดเจ็บเช่นนี้ หมอว่าอย่างไรบ้าง?”
ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงเงยหน้า โบกมือให้เขาอย่างสุดจะทน กล่าวด้วยสีหน้าอิดโรย “ไปๆ ไปเสีย ข้ามันแก่มากแล้ว เจ้าเองก็ไม่ได้สนใจข้า ทุกวันเจ้าเลี่ยงข้าเหมือนกลัวโรคระบาด เจ้าจะสนทำไมว่าหมอว่าอย่างไร อย่างไรเสียก็เป็นเช่นนี้ไปแล้ว ต้องเกิดไม่ช้าก็เร็ว แค่กๆ”
คิ้วของเย่ซิวตู๋กระตุกอย่างแรง สองมือกอดอก กล่าวเสียงทุ้ม “หมอเฒ่าฉยงซานยังอยู่ในดินแดนเหมิง ข้ากับเขาก็มีมิตรภาพอันดีต่อกัน ถึงแม้ครั้งก่อนพวกท่านจะทะเลาะกันอย่างไม่เป็นสุขนัก แต่ข้าคิดว่าเขาคงจะลงมือช่วยเพราะเห็นแก่หน้าข้า ท่านอาจารย์อย่ากล่าวเช่นนั้นเลย”
หมอเฒ่าฉยงซานหรือ? ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงเบิกตากว้างและกล่าวด้วยความโกรธ “เจ้ายังกล้าให้เขามาอีกหรือ ข้าจะไล่เจ้าออกจากสำนักแน่ ข้าจะบอกให้นะ ตลอดชีวิตนี้ข้าจะไม่อยู่ร่วมกับเขาอีก ไม่อยู่ร่วมกับเขา”
เย่ซิวตู๋เลิกคิ้ว เอ่ยเตือนเสียงเบา “ท่านอาจารย์ ท่านไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าข้างในขอรับ”
ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงอึ้ง ก้มหน้าลงก็พบว่าเมื่อครู่ตนลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น ทำให้ผ้าห่มที่คลุมตัวหลุดออก เผยให้เห็นชุดข้างในของเขา นั่นเป็นชุดของผู้อาวุโส เป็นชุดที่เอาไว้ใส่คู่กับชุดคลุมของผู้อาวุโสในวันธรรมดา เมื่อตอนนอนหลับก็ย่อม…
เขาตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวทันที “ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่ เจ้ามาเกี่ยวอะไรด้วย อย่างไรเจ้าก็ไม่เคยเห็นข้าเป็นอาจารย์ จะมาเข้าใจเสื้อผ้าที่ข้าใส่ได้อย่างไร?”
เย่ซิวตู๋พยักหน้า ท่าทางเดือดดาลเช่นนี้ ดูท่าเขาจะแสร้งทำจริงๆ
เช่นนั้นแล้ว…
“ท่านอาจารย์ เด็กที่ ‘เซียงเว่ยซื่ออี้’ เมื่อวันนั้น ตอนนี้อยู่ที่จวนท่านใช่หรือไม่?” สาเหตุที่เขามาที่นี่ก็คือหนานหนาน ในเมื่อผู้อาวุโสเผ่าเหมิงไม่ได้บาดเจ็บ ทั้งยังมีความตั้งใจจะวางแผนใส่เขา เช่นนั้นมาคุยธุระกันดีกว่า
ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงยังคิดอยู่ว่าเขาจะปลอบใจตนสักสองสามประโยคหรือไม่ ทว่าอีกฝ่ายไม่กล่าวถึงเขาซ้ำยังเปลี่ยนประเด็น ทั้งยังเปลี่ยนเป็นเรื่องของเด็กคนนั้นอีกด้วย
เขามุ่นคิ้ว มองเย่ซิวตู๋อย่างสงสัยแวบหนึ่ง
จากนั้นก็ยิ้ม “ทำไมหรือ รู้ว่าตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ที่จวน รู้ว่าข้าอยากจะรับเขาเป็นศิษย์ ตอนนี้ในใจจึงเริ่มไม่มีความสุขอย่างนั้นหรือ?” ซิวเอ๋อร์เอาแต่เก็บงำไว้ไม่พูดจา จริงๆ แล้วในใจยังเป็นห่วง เขารู้
“เช่นนั้นแล้วเขาก็อยู่ที่นี่จริงๆ หรือ ท่านอาจารย์ ข้าต้องพบเขา” ตั้งแต่เข้าประตูมาจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นหนานหนาน และไม่รู้ว่าถูกท่านอาจารย์เอาไปซ่อนที่ไหนแล้ว
ผู้อาวุโสเผ่าเหมิงฮึดฮัด “เจ้าอยากพบก็พบได้หรือ เจ้าคิดว่าจวนผู้อาวุโสเผ่าเหมิงของข้าเป็นที่ไหนกัน อีกอย่างเจ้าจะเจอเด็กคนหนึ่งไปทำไม นั่นเป็นคนที่ข้าไปหาตัวมา เกี่ยวอะไรกับเจ้ากัน”
เย่ซิวตู๋หัวเราะออกมา “ความเกี่ยวข้องนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก”
บุตรชายสุดที่รักของเขา จะไม่เกี่ยวข้องกันได้อย่างไร?
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ศิษย์อาจารย์คู่นี้หยุมหัวกันน่ารักดีนะคะ ท่านไม่เนียนอะท่านอาจารย์
ไหหม่า(海馬)
