อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 714 ท่านแม่กล่าวอะไรก็ถูกทั้งนั้น

ตอนที่ 714 ท่านแม่กล่าวอะไรก็ถูกทั้งนั้น

ตอนที่ 714 ท่านแม่กล่าวอะไรก็ถูกทั้งนั้น

จากนั้นครู่หนึ่ง หนานหนานก็ถามอย่างไม่แน่ใจ “เมื่อครู่ท่านบอกว่า ท่านแม่ของข้าหรือขอรับ?”

“ใช่” ผู้อาวุโสสกุลหมิงแสดงสีหน้าผิดหวัง ทำท่าทางราวกับช่วยไม่ได้ “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ๆ นางจึงไม่ถูกใจป่าไผ่ของข้า ค่ายกลในป่าไผ่นี้ก็เป็นค่ายกลที่พ่อของเจ้าทำขึ้น ทั้งยังเป็นน้ำพักน้ำแรงของข้า ตาทวดอย่างข้าน่ะ เดิมทีก็หวงแหนมาก หากใครกล้ามาลงมือ ข้าจะต้องตัดหัวมันเป็นแน่ แต่ตาทวดรักหนานหนาน ถึงแม้ท่านแม่ของหนานหนานจะไม่ชอบป่าไผ่นี้ แต่ข้าก็ยอมเสียสละสิ่งที่รัก โค่นป่าไผ่เสีย”

“…” หนานหนานเอียงศีรษะ ตบมือของผู้อาวุโสสกุลหมิง กล่าวอย่างหนักแน่น “จริงๆ แล้วท่านตาทวดขอรับ ข้าเองก็รู้สึกว่าป่าไผ่นี้มีพลังชั่วร้าย เมื่อวานข้าก็รู้สึกได้ วันนี้ข้าบอกว่าอยากทำลายค่ายกล จริงๆ แล้วก็เพราะอยากจะจับสิ่งที่ไม่ดี ดังนั้นที่ท่านแม่ให้ท่านตาทวดทำลายป่าไผ่ ก็เพราะอยากช่วยท่าน ท่านตาทวด ท่านต้องขอบคุณท่านแม่ข้านะขอรับ”

“!!!” เจ้าเด็กนี้ช่างปรับตัวได้เร็วอะไรเช่นนี้

กระแสลมเปลี่ยนทิศโดยไม่มีสัญญาณเตือนเพียงนิดเดียว

“ท่านตาทวด แม่ของข้าเป็นคนมีความสามารถมาก นางกล่าวอะไรก็ถูกทั้งนั้น ท่านต้องรับฟัง เข้าใจหรือไม่ขอรับ?”

มุมปากผู้อาวุโสสกุลหมิงกระตุกสองครั้ง ต้องรับฟังอย่างนั้นหรือ นี่ใครอาวุโสกว่ากันแน่ เขาเป็นท่านตาทวดนะ ท่านตาทวดเชียวนะ เข้าใจหรือไม่

เจ้าเด็กนี่มีขีดจำกัดบ้างหรือไม่?

“หากแม่เจ้าอยากฆ่าคน เจ้าก็คิดว่านางถูกงั้นหรือ?”

หนานหนานพยักหน้าจริงจัง “ใช่ขอรับ แม่ของข้าฉลาดมาก สิ่งที่นางกล่าวล้วนเป็นเรื่องที่ถูกต้อง”

“แม้ว่านางจะยึดเงินส่วนตัวของเจ้าไปอย่างนั้นหรือ”

“…” หนานหนานลังเลเล็กน้อย พักหนึ่งผ่านไปก็กุมอกแล้วกล่าวอย่างเจ็บปวด “ถึงแม้ข้าจะปวดใจ แต่ถ้านั่นเป็นสิ่งที่ท่านแม่ต้องการ ข้าก็ทำได้เพียง… กรีดเลือดให้นางแล้วขอรับ”

ความรักระหว่างแม่ลูกช่างน่าประทับใจจริงๆ ผู้อาวุโสสกุลหมิงรู้ได้ทันทีว่าหากต้องการเอาชนะอวี้ชิงลั่วเพื่อให้ได้หัวใจหนานหนาน อนาคตของเรื่องนี้ก็ช่างมืดมนนัก

ผู้อาวุโสสกุลหมิงถอนหายใจ มองป่าไผ่แวบหนึ่ง ในใจของเขาเต้นแรง

“ท่านตาทวด เรารีบไปที่ห้องเก็บของเถิดขอรับ ข้าจะดูว่ามีของดีอะไรบ้าง จะเลือกไปให้ท่านแม่ขอรับ”

“…” ผู้อาวุโสสกุลหมิงกระตุกมุมปาก ยิ้มอย่างฝืนใจ เจ้าตัวเล็ก ในใจเอาแต่คิดถึงแม่ คิดถึงแต่แม่ เจ้าไม่คิดถึงคนอื่นบ้างหรือ?

ชายชรารู้สึกไม่พอใจ แต่เมื่อมองไปยังแววตาที่สดใสของหนานหนาน ก็อดไม่ได้ที่จะตามเขาไป

เขาได้แต่เก็บเอาความเศร้าโศกไว้ในใจ เดินหน้าไปจับมือของเขา แล้วตรงไปยังห้องเก็บของ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงมีสถานะสูงส่ง หลายปีมานี้ ความร่ำรวยในจวนของเขานั้นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถเทียบได้

หนานหนานเดินไปรอบๆ ห้องเก็บของ ในมือก็มีกระเป๋าเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งใบ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงเห็นว่านิ้วทั้งสิบของเขาเต็มไปด้วยแหวน ที่คอก็มีสร้อยไข่มุกเส้นใหญ่ บนตัวก็ถูกห่อไปด้วยเสื้อผ้าผืนหนา ก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้ม

เขารีบทักพ่อบ้านที่อยู่ด้านข้าง กล่าวกับเขา “เจ้าไปหากล่องให้เขาสักใบเถิด ให้เขานำของใส่ในกล่องนั้น อีกเดี๋ยวก็เอาไปส่งที่โรงเตี๊ยมที่เขาพักอยู่…” จู่ๆ เขาก็หยุดไป รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ ที่โรงเตี๊ยมนั้นจะเก็บของเหล่านี้ได้อย่างสบายใจได้อย่างไร

ผู้อาวุโสสกุลหมิงโบกมือ ปล่อยให้พ่อบ้านไปยืนอยู่ด้านข้าง ตนก็เดินไปยังด้านหน้าของหนานหนาน นั่งยองๆ แล้วกล่าว “หนานหนาน ท่านตาทวดให้พ่อบ้านไปหากล่องมาให้เจ้า เจ้าต้องการอะไรก็ใส่กล่องไว้ แต่ของพวกนี้เจ้าจะพกติดตัวไปไม่ได้ เช่นนั้นเอาไว้ที่จวนท่านตาทวดนี้ก่อน ข้าจะยกห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งให้เจ้า ดีหรือไม่?”

หนานหนานมองของในมือ ลังเลแล้วลังเลอีก

เขากลับคิดว่าหากแลกเป็นตั๋วเงินล่ะก็ ก็จะเอาเก็บไว้กับตัวได้

แต่เครื่องประดับไข่มุกและหยกในห้องเก็บของผู้อาวุโสสกุลหมิงเหล่านี้ล้วนเป็นของหายากล้ำค่า หากเอาไปเปลี่ยนเป็นตั๋วเงินล่ะก็ ของดีๆ พวกนี้คงหาไม่ได้อีก

หนานหนานคิดอยู่นาน สุดท้ายแล้วก็พยักหน้า แต่เขามีข้อตกลงข้อหนึ่ง

“ข้าอยากได้สองกล่องขอรับ” เขาชูนิ้วสองนิ้ว พองแก้มแล้วกล่าวอย่างจริงจัง

ผู้อาวุโสสกุลหมิงถอนหายใจ พยักหน้า ให้พ่อบ้านถือกล่องมา

ในดวงตาคู่นั้นของหนานหนานเต็มไปด้วยภาพเงินทองของมีค่า เดินเข้าไปตามตรอกแล้วหยิบของ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงยืนดูอยู่ข้างๆ ก็ส่ายหน้า เจ้าเด็กซิวเอ๋อร์ผู้นั้นมีเงินทองมากมาย ทั้งมันสมองก็ยังทำเงินได้ มีร้านค้ามากมายนับไม่ถ้วนที่แอบไปเปิดกิจการ บางครั้งยังมีรายได้ที่ไม่ธรรมดาอีกด้วย หากเอามารวมกันคงเป็นจำนวนที่น่าตกใจ เหตุใดหนานหนานยังดูเหมือนคนยากจนแม้แต่กินข้าวก็ยังไม่เคยอิ่ม หรือซิวเอ๋อร์ไม่ให้เงินเขาหรือ หรือว่าเงินที่ซิวเอ๋อร์ให้เขา ล้วนถูกแม่ของหนานหนานเอาไปหมดแล้ว?

“หนานหนาน เจ้าบอกว่ามีเงินส่วนตัว มีเท่าไรหรือ?” ผู้อาวุโสสกุลหมิงอดไม่ได้ที่จะถาม

หนานหนานหาเวลาหยุดพัก เช็ดเหงื่อที่ใบหน้าอย่างยากลำบาก ตอบอย่างตรงไปตรงมา “ไม่มีขอรับ ให้ท่านแม่ไปหมดแล้ว”

“ข้าหมายถึงว่า ก่อนที่เจ้าจะยกให้ท่านแม่ เจ้ามีเงินส่วนตัวอยู่เท่าไรหรือ?”

หนานหนานเคาะศีรษะของตน เหลือบตาขึ้นมองด้านบน พยายามใช้ความคิด “เรื่องนี้ข้าจำได้ไม่ชัดเจนนัก ก่อนหน้านี้เงินส่วนตัวข้าเยอะมากขอรับ ที่สะสมช่วงสองสามปีมานี้ หากรวมทั้งหมดแล้วก็น่าจะประมาณห้าหกล้านตำลึงได้”

ห้าหก… ล้านตำลึงหรือ?

ผู้อาวุโสสกุลหมิงตกใจจนกรามแทบหลุด นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย ห้าหกล้านหรือ? มันอะไรกันนี่ จากที่เขารู้ ตอนที่อดีตฮ่องเต้ยังมีชีวิตอยู่ มีข้าราชการทุจริตตัวเป้ง หลังจากถูกตรวจสอบ ก็เป็นเงินจำนวนนี้

เขาเป็นเพียงเด็กห้าขวบตัวน้อย จะมีเงินส่วนตัวมากมายเพียงนั้นได้อย่างไร?

“เจ้า… เงินส่วนตัวของเจ้านั้น มาจากไหนหรือ” ผู้อาวุโสสกุลหมิงกลืนน้ำลาย รู้สึกรับไม่ได้เล็กน้อย

หนานหนานหันมามองผ่านเครื่องเพชรพลอยเหล่านั้น ตอบอย่างสบายๆ “บางส่วนเก็บเอง บางส่วนมีคนให้ บางส่วนชนะพนัน อย่างไรเสียที่ไหนมีเงินก็ต้องมีข้า แม่ของข้าเรียกข้าว่าเจ้าเด็กเก็บเงินเก่งขอรับ อืม ข้าพอใจกับฉายานี้มากนะขอรับ”

ผู้อาวุโสสกุลหมิงกระตุกมุมปาก เขาเองก็รู้สึกว่าฉายานี้เหมาะกับอีกฝ่าย

“แต่แม่ของข้ามีเงินเยอะกว่าข้าเสียอีก นางรักษาคนไข้มีเงินมากมาย ขายยาได้ครั้งหนึ่งก็ได้มากกว่าล้านตำลึง ได้เงินเร็วกว่าข้ามากขอรับ” ก็ท่านแม่เป็นคนใจใหญ่นี่

ผู้อาวุโสสกุลหมิงผงะ อวี้ชิงลั่วผู้นั้นเก่งกาจเพียงนั้นเชียวหรือ

“ฝีมือทางการแพทย์ของแม่เจ้า…”

“อ๋า ข้าชอบอันนี้ขอรับ ท่านตาทวด ข้าอยากพกสิ่งนี้ติดตัว อีกเดี๋ยวจะเอาไปให้เสี่ยวเฉิงเฉิงขอรับ” ผู้อาวุโสสกุลหมิงยังไม่ทันได้ถามคำถาม มือของหนานหนานก็มีจานฝนหมึกเพิ่มขึ้นมาอีกอันหนึ่ง ส่ายไปมาอย่างพึงพอใจ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงหรี่ตา เจ้าเด็กนี่ตามีแววนัก เขาพยักหน้า เพียงแต่ตอบกลับเสียงต่ำ “ได้สิ”

หนานหนานหัวเราะคิกคัก หันไปเห็นของในกล่องใกล้จะเต็มแล้ว คิดว่าอย่างไรเสียก็เพิ่งจะได้พบท่านปู่ทวดเป็นครั้งที่สอง สงวนท่าทีเสียหน่อยก็จะดีกว่า

หนานหนานปรบมืออย่างพึงพอใจ กล่าวกับผู้อาวุโสสกุลหมิง “เอาล่ะ ข้าต้องกลับแล้วขอรับ ท่านแม่จะต้องรอข้ากลับไปกินข้าวเย็นเป็นแน่”

เขากล่าว นำจานฝนหมึกไว้ในอ้อมแขน เดินออกจากห้องเก็บของ ทันใดนั้นเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็ตัวแข็งทื่อไป

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เงินที่หนานหนานเก็บได้นี่มีมากกว่าสมบัติในจวนนี้อีกมั้ง

เงยหน้าขึ้นมาเจอใครอีกล่ะเจ้าเด็ก

ไหหม่า(海馬)