อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 715 ข้าจะพักตรงนั้น

ตอนที่ 715 ข้าจะพักตรงนั้น

ตอนที่ 715 ข้าจะพักตรงนั้น

ข้างนอกฝนตกโปรยปราย ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้ม

หนานหนานสงสัยว่าเมื่อครู่ตอนเขาเลือกสมบัตินั้นใช้เวลามากไปอย่างนั้นหรือ เหตุใดท้องฟ้าจึงมืดเช่นนี้แล้ว มองไม่เห็นแม้แต่ทางด้วยซ้ำ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงเดินตามมา เมื่อเห็นสภาพอากาศก็ปรากฏความพึงพอใจในแววตา เขาได้ยินเสียงฝนมาตั้งแต่แรกแล้ว และรู้ว่าหนานหนานใช้เวลาในห้องเก็บของนานกว่าครึ่งชั่วยามอีกด้วย

เพียงแต่เด็กผู้นี้จดจ่อเป็นอย่างมาก จนไม่สนใจท้องฟ้าภายนอกเลย

ผู้อาวุโสสกุลหมิงกระแอมเบาๆ กล่าวอย่างเสียดาย “ฝนตกหนักเพียงนี้ อีกทั้งยังดึกแล้ว กลับไปตอนนี้ก็เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย ดังนั้นเจ้าอยู่ที่นี่ก่อนเถิด”

หนานหนานก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เอามือรองน้ำฝน

ฝนตกหนักมาก เม็ดฝนเปียกชุ่มตกกระทบลงจนเจ็บฝ่ามือ หากออกเดินทางไปเช่นนี้จะต้องเปียกโชกเป็นแน่

ช่างเถอะ รอก่อนดีกว่า อย่างไรตามฤดูกาลนี้ก็จะมีฝนตกพรำๆ อยู่แล้ว เกรงว่าคงจะตกไม่นานเดี๋ยวก็หยุด ถึงตอนนั้นเขาค่อยกลับก็เป็นอันใช้ได้

ผู้อาวุโสสกุลหมิงเห็นสีหน้าของเด็กน้อยก็รู้ว่าเขายอมแล้ว เดินเข้าไปหาตรงหน้าเขาพร้อมรอยยิ้มแล้วกล่าว “หนานหนานคงหิวแล้ว ตาทวดพาเจ้าไปกินข้าวดีไหม”

ความจริงแล้วเวลานี้เลยเวลาอาหารเย็นไปแล้ว เพียงแต่เขาเห็นหนานหนานเลือกของอย่างตั้งอกตั้งใจจึงไม่ได้เตือน

หนานหนานลูบท้องของเขา และรู้สึกมันแบนลงไปมาก ศีรษะน้อยๆ จึงพยักหน้าอย่างแรง “ข้าอยากกินของอร่อยขอรับ”

“ได้สิ” ผู้อาวุโสสกุลหมิงอุ้มเขาเดินไปตามทางโถงบุปผา

พ่อบ้านที่โถงบุปผาเห็นพวกเขามา ก็ให้คนไปยกอาหารมาวางในทันที อาหารแต่ละจานดูละเมียดละไมอย่างมาก

หนานหนานนั่งลงตรงเก้าอี้แล้วบิดตัวไปมา มองด้วยสายตาเปล่งประกาย ดูเหมือนจะมีความอยากอาหารเพิ่มขึ้น

“มา กินเถอะ อย่ามัวหิวอยู่เลย”

หนานหนานพยักหน้า มองผู้อาวุโสสกุลหมิงยื่นตะเกียบออกมาแล้ว จึงคีบเนื้อชิ้นเล็กๆ ทันทีที่เข้าปากไปก็หลับตาลงทันทีเพื่อเพลิดเพลินกับรสชาติที่แสนอร่อย

ผู้อาวุโสสกุลหมิงหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง เห็นหนานหนานชอบ ก็สั่งให้พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ จำเอาไว้ ว่าครั้งต่อไปให้ทำอีก

หนานหนานกินอาหารมันเลี่ยนเข้าไปมากมาย ดวงตาก็หรี่ลง

อืม ผู้อาวุโสก็คือผู้อาวุโส พ่อครัวในจวนฝีมือดีเยี่ยม ไม่รู้ว่าท่านปู่ลู่ที่เป็นถึงประมุข ฝีมือของพ่อครัวที่จวนจะเป็นอย่างไรบ้าง

จู่ๆ เขาก็อยากจะไปเยี่ยมท่านปู่ลู่เป็นอย่างมาก หากท่านปู่ลู่รู้ว่าเขามาเยือนดินแดนเหมิง ไม่รู้ว่าเขาจะมีสีหน้าแบบไหน

ขณะคิด จู่ๆ ด้านนอกก็มีคนวิ่งฝ่าฝนโปรยปรายมา

หนานหนานจ้องมองและพบว่าเป็นท่านลุงโม่ ทันใดนั้นก็กระโดดลงจากเก้าอี้ทันที “ท่านลุงโม่ ท่านมาได้อย่างไร”

โม่เสียนถอดเสื้อกันฝนออกแล้วส่งให้คนรับใช้ข้างๆ จากนั้นก็ก้าวเข้าประตูด้านใน ทำความเคารพผู้อาวุโสสกุลหมิงเสียก่อน จากนั้นก็มองไปยังหนานหนาน ยิ้มแล้วกล่าว “นายท่านบอกว่าตอนนี้ฝนตกหนัก เกรงว่าคงจะกลับไม่ได้ในตอนนี้ ตอนนี้เจ้าคงอยู่ที่จวนท่านผู้อาวุโสเป็นแน่”

เขากล่าวพลางมองหนานหนานที่ปากยังคงขยับเพราะกำลังกิน กล่าวอย่างหมดหนทาง “นายท่านบอกว่า ช่วงสองสามวันนี้ให้เจ้าและเสี่ยวอวี้อยู่ที่โรงเตี๊ยมจินเสียงก่อน ยังไม่ต้องกลับไปหาแม่นางอวี้ กลัวว่าเจ้าจะกลับไปเสียแรงเปล่า จึงให้ข้ามารับเจ้า รอเดี๋ยวฝนหยุดแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับไปหาทางฝั่งนายท่าน”

หนานหนานอึ้งงัน หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง มองโม่เสียนแวบหนึ่งอย่างงุนงง

ผ่านไปครู่ใหญ่ ก็ดูลำบากใจขึ้นมา “ไปอยู่กับทางฝั่งท่านพ่อ…”

“เป็นอะไรไปหรือ?” โม่เสียนแปลกใจ หนานหนานดูเหมือนจะไม่มีความสุขนัก หรือว่าไม่ชอบอยู่กับนายท่านหรือ

แต่เหมิงหลัวอวี้กลับไปที่โรงเตี๊ยมจินเสียงกับพวกเหวินเทียนแล้ว ตอนนี้ทางด้านแม่นางอวี้ก็เหลือแต่เพียงนางและหงเย่สองคน แม่นางอวี้กล่าวว่า เหมิงเคอที่จวนผู้อาวุโสสกุลเยว่นั้นรู้ที่อยู่ของเสี่ยวอวี้แล้ว คาดว่าจะลงมือในหนึ่งหรือสองวันนี้ ให้เด็กสองคนอยู่กับนายท่านคงจะปลอดภัยกว่า

หนานหนานเกาศีรษะ ถอนหายใจเล็กน้อย “ข้าว่า ต่อให้อยู่ที่โรงเตี๊ยมจินเสียงจะไม่ค่อยสะดวกนัก…”

ใบหน้าของเขาโศกเศร้า เขายังไม่ทันได้เตรียมใจไปพบแม่นมเซียวเลย

โม่เสียนเห็นสีหน้าเช่นนั้นของเขาก็ชะงักไป เหตุใดจึงไม่สะดวกเล่า ถึงแม้แม่นางอวี้จะไม่อยู่ แต่มีนายท่าน มีเยว่ซิน มีแม่นม…

มุมปากของโม่เสียนกระตุกรุนแรง จริงด้วย เป็นแม่นมเซียวนี่เอง เห็นท่าทางหนานหนานเช่นนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่ายังกลัวแม่นมเซียวอยู่มาก

เขาอดไม่ได้ที่จะแตะหน้าผาก แม่นมเซียวก็เป็นเพียงแม่นมคนหนึ่งเท่านั้น ถึงจะเคยช่วยชีวิตหนานหนานไว้ แต่ในความคิดของคนอย่างพวกเขา คนรับใช้ช่วยชีวิตนายท่านก็เป็นเรื่องสมควร ก็เช่นเดียวกับพวกเขาทั้งสี่ ถึงแม้จะต้องมอบชีวิตให้ท่านอ๋อง ทุกคนก็ย่อมเต็มใจอยู่แล้ว

เหตุใดเมื่อเป็นแม่นางอวี้และหนานหนาน กลับดูเหมือนพวกเขาเป็นหนี้บุญคุณก้อนโตเสียอย่างนั้น?

โม่เสียนรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ เขารู้สึกว่าความคิดของตน แม่นางอวี้ และหนานหนานท่าทางจะแตกต่างกันมาก

ทางด้านผู้อาวุโสสกุลหมิงเงียบไปนาน ได้ยินบทสนทนาเหล่านี้ แววตาก็เป็นประกาย รีบก้าวไปข้างหน้าสองก้าว กระแอมออกมาอย่างแรง

หลังจากสายตาของทั้งสองคนจับจ้องมาที่ตน เขาก็แสร้งทำเป็นจริงจังแล้วกล่าว “ในเมื่อหนานหนานรู้สึกว่าอยู่ที่โรงเตี๊ยมจินเสียงไม่สะดวกนัก เช่นนั้นก็ไม่ต้องไปแล้ว อยู่ที่นี่ไปเสียเลยเถิด ที่จวนนี้มีห้องมากมาย ทั้งยังมีคนคอยรับใช้ เตียงสูงหมอนอุ่น สะดวกสบายกว่าโรงเตี๊ยมเหล่านั้นนัก อย่างไรตอนนี้ก็ฝนตก ต่อให้ฝนหยุดแล้ว ข้างนอกก็อากาศชื้นมาก ไม่ดีต่อเด็กนัก ให้เขาอยู่ที่นี่ชั่วคราวก็เป็นอันใช้ได้แล้ว”

โม่เสียนกระตุกมุมปาก อากาศชื้นมากหรือ? ผู้อาวุโสสกุลหมิงยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้อยู่กับหนานหนานระยะหนึ่งจริงๆ

หนานหนานเพียงได้ยินก็รีบพยักหน้า “อืม ข้าก็คิดอย่างนั้น ท่านดูสิ ตอนนี้ฝนยังตกอยู่เลย ไม่รู้ว่าจะหยุดตกตอนไหน หากหยุดตอนกลางดึกกลางดื่น เช่นนั้นจะกระทบกับการนอนหลับของข้าไม่ใช่หรือ ท่านแม่บอกว่าเด็กจะนอนดึกไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะไม่โตขอรับ”

โม่เสียนสำลัก เหลือบตาขึ้นมองสายตาคุกคามของผู้อาวุโสสกุลหมิง จากนั้นก็มองท่าทางของหนานหนานที่ผงกศีรษะเหมือนไก่กำลังจิกข้าว

ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดเขาก็ต้องจำยอม “ก็ได้ เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่”

อย่างไรเสียความตั้งใจของนายท่าน ก็ขอเพียงไม่ให้หนานหนานกลับไปที่โรงเตี๊ยมทางฝั่งแม่นางอวี้เป็นอันใช้ได้

ผู้อาวุโสสกุลหมิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ยกมือขึ้นบอกพ่อบ้าน “ส่งแขก”

“…” โม่เสียนแทบจะล้มลง ผู้อาวุโสสกุลหมิง ข้ามแม่น้ำได้ก็ทำลายสะพานเร็วไปไหม จะให้เขานั่งจิบชาก่อนก็ไม่ได้เลยหรือ?

พ่อบ้านมองโม่เสียนอย่างกระอักกระอ่วน อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็จากไป ช่างเถอะ เขารีบกลับไปรายงานสถานการณ์กับนายท่านดีกว่า

หนานหนานวางใจ เริ่มกลับไปกินอาหารที่โต๊ะอีกครั้ง

รอจนกระทั่งกินเสร็จเรียบร้อย ผู้อาวุโสสกุลหมิงก็ให้คนมาช่วยเช็ดมือเช็ดปากเขา จากนั้นก็พาเขาไปข้างใน

“หนานหนาน จวนของตาทวดนี้มีห้องมากมาย เจ้าอยากพักที่ห้องไหนก็ได้ เช่นนั้นเอาอย่างนี้ดีไหม เจ้ามาพักกับตาทวดเป็นอย่างไร เราจะได้คุยกันได้อย่างไรเล่า”

พักกับท่านตาทวดหรือ? หนานหนานขมวดคิ้ว รู้สึกไม่เป็นอิสระเสียเลย

เขาเหลือบตาขึ้น หันไปก็เห็นเรือนอยู่ไม่ไกล ยกมือขึ้นชี้ “ข้าจะพักตรงนั้นขอรับ”

“ตรงนั้นหรือ” ผู้อาวุโสสกุลหมิงเงยหน้า มองไปตามทางที่นิ้วของเขาชี้

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ว่าแต่เรือนหลังนั้นคือที่อยู่ของใครหรืออะไรอะหนานหนาน เข้าไปแล้วจะไม่เจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันเหรอ

ไหหม่า(海馬)