อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 722 วางยาหนานหนาน

ตอนที่ 722 วางยาหนานหนาน

ตอนที่ 722 วางยาหนานหนาน

ผู้อาวุโสสกุลลี่ผงะ สองสามวันมานี้เขาได้ยินเรื่องเกี่ยวกับอวี้ชิงลั่วมามากมาย

ช่วงระยะนี้หญิงผู้นั้นทำให้บุตรสาวของเขาต้องลำบากเป็นอย่างมาก บุตรชายของนาง…เช่นนั้นคงเป็นประโยชน์ได้มากทีเดียว

เหมิงเคอและผู้อาวุโสสกุลลี่สบตากันอย่างเข้าใจในแผนการ จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ เดินมาหาหนานหนานด้วยรอยยิ้ม ถามอย่างเป็นมิตรยิ่ง “หนูน้อย เจ้าชื่อหนานหนานใช่หรือไม่?”

นางจำได้ว่าหมอเฒ่าฉยงซานกล่าวถึงเรื่องนี้เมื่อพูดถึงอวี้ชิงลั่วเป็นบางครั้ง เป็นชื่อนี้ไม่ผิดแน่

หนานหนานลืมตาอย่างงุนงง ยิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่ๆ ท่านรู้ชื่อข้าได้อย่างไร? อ๋า พี่สาว ท่านรู้จักท่านแม่ข้าหรือขอรับ”

“ใช่น่ะสิ ข้าเป็นสหายของแม่เจ้า แม่เจ้าให้ข้าพาเจ้ามาที่นี่ในฐานะแขกคนหนึ่ง” พี่สาวหรือ? คำเรียกนี้ชวนให้พึงพอใจยิ่งนัก “แม่ของเจ้ามีเรื่องสำคัญมากต้องทำ ดังนั้นจึงให้เจ้ามาอยู่ที่บ้านพี่สาวชั่วคราว อีกสองวันจะมารับเจ้ากลับไป”

หนานหนานลอบแค่นเสียงฮึดฮัด ในฐานะแขกหรือ? มีใครบ้างไปรับแขกด้วยการจับใส่กระสอบมาน่ะ เห็นเขาเป็นเด็กสามขวบที่หลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

“ท่านมารับข้าในฐานะแขกหรือ แต่พวกเขาเอาข้าใส่กระสอบมา ข้าแทบหายใจไม่ออกแล้วนะ”

เหมิงเคอเม้มปากแน่น ถลึงตามองชายชุดดำเหล่านั้น กล่าวอย่างไม่พอใจ “พวกเขาล้วนเป็นคนหยาบกระด้าง น่าจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ข้าหมายถึง ข้าจะให้พวกเขาเอาเกี้ยวไปรับเจ้ามา พวกเขากลับตัดสินใจเอง อีกเดี๋ยวพี่สาวจะลงโทษพวกเขาอย่างร้ายแรง”

หนานหนานเอียงคอ พยักหน้าแล้วกล่าว “พี่สาว เช่นนั้นท่านก็อย่าทำโทษพวกเขารุนแรงเกินไปเชียว อย่างไรข้าก็ไม่ได้บาดเจ็บ ท่านแม่ข้าบอกว่า อะไรให้อภัยได้ก็ให้อภัย นั่นคือการเป็นเด็กดี”

เหมิงเคอกระตุกมุมปาก นางไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับภาษาแบบเด็กๆ ของเขาได้จริงๆ และนางก็ไม่ได้มีความอดทนมากนัก

แต่ทว่า เด็กคนนี้ยังอายุน้อย ยังหลอกได้ง่าย มีเขาอยู่ในมือ แม่นางแซ่ถังจะทำอย่างไรได้เล่า

ถึงจะมีเหมิงหลัวอวี้อยู่ข้างนางแล้วอย่างไรเล่า? ตนไม่เชื่อหรอกว่านางจะไม่สนใจบุตรชายของตัวเอง อย่างไรเสียเด็กที่ตนให้กำเนิดมาก็ย่อมใกล้ชิดกว่าอยู่ดี

เหมิงเคอสูดหายใจลึก ยื่นมือออกไปจับมือของเขาแล้วกล่าว “ดี พี่สาวจะฟังเจ้า หนานหนานเป็นเด็กดี เจ้าว่าอย่างไรก็ต้องตามนั้น”

หนานหนานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม มือลูบท้องตัวเอง

เหมิงเคอเห็นเขาเช่นนั้นก็หรี่ตา กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หนานหนานหิวแล้วใช่หรือไม่ พี่พาเจ้าไปกินอะไรเสียหน่อยดีไหม”

“ดีขอรับๆ ข้าหิวมากเลย”

หนานหนานพยักหน้ารุนแรง น้ำลายแทบจะไหลออกมา

เหมิงเคอกวักมือเรียกสาวใช้คนหนึ่งมา กระซิบสั่งสองสามคำที่หูของนาง สาวใช้คนนั้นมองหนานหนานแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังจากไป

จากนั้นเหมิงเคอก็พาหนานหนานไปที่ห้องอาหาร อุ้มเขาขึ้นนั่งบนเก้าอี้ด้วยตัวเอง เห็นท่าทางเชื่อใจผู้อื่นโดยไม่คิดอะไรของเขา ก็น่าจะได้ข้อมูลจากปากอีกฝ่ายไม่น้อย

“หนานหนาน เจ้ารู้จักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเหมิงหลัวอวี้หรือไม่?” ครั้นเห็นจานอาหารถูกยกมาทีละจาน เห็นแววตาหนานหนานเป็นประกายจะเริ่มกิน เหมิงเคอก็ถามอย่างสบายๆ ออกไปประโยคหนึ่ง

หนานหนานคว้าน่องไก่มาแล้ว หลังจากกัดอย่างเอร็ดอร่อยคำหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวโดยไม่อ้อมค้อม “รู้จักสิ ท่านพี่ ท่านเองก็รู้จักน้องอวี้หรือ ข้าจะบอกให้นะ น้องอวี้น่ะน่าสงสารมาก ระหว่างเดินทางถูกไล่ฆ่า คนพวกนั้นโหดร้ายเหลือเกิน น้องอวี้เกือบจะตายเสียแล้ว ถ้าหากไม่บังเอิญพบท่านแม่ของข้าช่วยเอาไว้ ไม่แน่ว่าน้องอวี้อาจจะไม่รอดก็ได้”

เหมิงเคอหรี่ตา ที่แท้ก็เป็นแม่นางถังที่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน

“แล้วคนที่ตามฆ่านางเหล่านั้นเล่า?”

หนานหนานกัดอีกคำหนึ่ง ปากเปื้อนน้ำมันจนวาวเยิ้ม “ไม่รู้ขอรับ ตอนที่เราพบน้องอวี้ นางบาดเจ็บสาหัส ข้างกายนางยังมีผู้อารักขาที่เสียชีวิตไปแล้ว น่าสงสารมาก เฮ้อ น้องอวี้บอกว่านางไม่มีแม่แล้ว แม้แต่ท่านพ่อก็ไม่รู้จัก ตรงกันข้ามกับข้า ข้านั้นไม่มีพ่อ มีแต่ท่านแม่อยู่ข้างกาย เดินทางไปทั่วโลก ถึงแม้จะไม่ทุกข์ยากเท่าน้องอวี้ แต่ก็ลำบากมามากขอรับ”

ขอโทษนะท่านพ่อ ช่วยเป็นบุคคลล่องหนสักครั้งได้หรือไม่? อีกเดี๋ยวข้าจะมอบตัวตนคืนให้ท่าน

เมื่อครู่เขาตัดสินใจในเสี้ยววินาทีว่าอยากจะเป็นสายลับอยู่ที่นี่ ดูว่าเหมิงเคอผู้นี้กำลังจะทำอะไรกันแน่

ท่านแม่เคยบอกไว้ว่า สองวันก่อนเหมิงเคอผู้นี้เริ่มสืบเรื่องตัวตนของพวกเขา แต่ดูท่าแล้วน่าจะไม่รู้ว่ามีท่านพ่ออยู่ อย่างไรแม้แต่ท่านปู่ฮั่วก็ยังไม่รู้ และไม่เคยพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเหมิงเคอ ทั้งยังบอกว่าจะหาคู่ให้ท่านแม่ด้วย

ดังนั้นเหมิงเคอจะต้องไม่รู้ว่าท่านพ่อมีตัวตนแน่ เพียงแต่คิดว่าเขาและท่านแม่สองคนนั้นเป็นกำพร้าและเป็นหม้าย

แน่นอน เหมิงเคอเพียงได้ยินดังนั้น ในใจก็คิดเอาไว้แล้ว

เพียงแต่ในใจของนางก็ยังมีความสงสัยอยู่ ซึ่งอาจสะดุดแผนการที่จะจัดการเหมิงหลัวอวี้ อย่างไรเสียนางก็คิดไม่ถึงว่าเด็กหญิงที่ทำตัวเป็นบ้านั้นจริงๆ แล้วเพียงแค่แกล้งทำ สุดท้ายแล้วยังนำเรื่องน่าตกใจนี้มาให้นางอีกด้วย

สำหรับเด็กนั้น จะชะล่าใจไม่ได้แม้แต่น้อย

“ไปมาทั่วหรือ หนานหนานไปที่ไหนมาบ้างเล่า?”

“อ้อ ไปอาณาจักรเทียนอวี่ อาณาจักรหลิวอวิ๋น อาณาจักรเฟิงชาง ยังไม่เคยไปอาณาจักรจิงเหลยขอรับ ท่านแม่บอกว่าหากมีโอกาสก็จะไปสักครั้ง” หนานหนานกินฮะเก๋ากุ้งชิ้นหนึ่ง ในใจนึกขยะแขยงเล็กน้อย พ่อครัวจวนนี้ทำอาหารไม่อร่อยเท่าจวนท่านปู่ทวดเลย ช่างไม่อร่อยเลยจริงๆ

เหมิงเคอเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงว่าอวี้ชิงลั่วจะไปมาหลายที่จริงๆ

“เช่นนั้นท่านแม่เจ้าพาเจ้าไปทุกที่ทำไมหรือ?”

หนานหนานไม่แตะฮะเก๋ากุ้งอีก เปลี่ยนทิศทางของตะเกียบแล้วตอบ “ไปหาท่านพ่อข้าขอรับ ท่านแม่บอกว่าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาท่านพ่อ ให้ข้ามีครอบครัวที่สมบูรณ์ ดังนั้นจึงตัดขาดกับท่านตาของข้า โดดเดี่ยวและลำบากยิ่งนัก ท่านแม่ข้าก็ช่างน่าสงสาร หากไม่มีฝีมือทางการแพทย์ก็คงจะเอาชีวิตไม่รอด พี่สาว ท่านเป็นสหายสนิทของท่านแม่ ต่อไปจะต้องดูแลนางหน่อยนะขอรับ ท่านแม่ข้าเก็บความเศร้าไว้ในใจมากมาย เรื่องเหล่านี้คงไม่เคยเล่าให้ท่านฟัง ข้าเห็นว่าท่านรูปงามมาก จะต้องเป็นคนดีอย่างแน่นอนจึงได้บอกท่าน ท่านจะเอาไปบอกคนอื่นไม่ได้นะขอรับ นี่เป็นความลับระหว่างเราสองคน เข้าใจหรือไม่ขอรับ?”

เหมิงเคอกระตุกมุมปาก “ได้สิ”

ขณะกล่าว ก็ยื่นมือเลื่อนถ้วยน้ำแกงไปวางตรงหน้าเขา ยิ้มพลางกล่าว “ดื่มเสียหน่อยสิ เดี๋ยวจะสำลักเอา”

“ขอรับ” หนานหนานรับมาพลางหัวเราะคิกคัก เพียงแต่เมื่อน้ำแกงเข้าปากไปเล็กน้อย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

มีพิษ…

เหมิงเคอชะงัก ถามเขา “เป็นอะไรไปหรือ”

“…ท้อง ข้าปวดท้อง…” หนานหนานกุมท้อง เหงื่อแตกพลั่ก “ข้าต้องไปห้องน้ำ เร็วเข้าๆ พี่สาว ข้าต้องไปห้องน้ำขอรับ ต้องเป็นเพราะชายชุดดำพวกนั้นแน่ ข้าบอกแล้วว่าข้าต้องดื่มน้ำตอนเช้า พวกเขาไม่ให้น้ำข้าดื่ม ตอนนี้จึงปวดท้องมาก”

เหมิงเคอถอนหายใจโล่งอก พลางนึกว่ายานี้ช่างมีฤทธิ์แรงเสียจริง ดื่มไปเพียงนิดเดียวก็มีปฏิกิริยาแล้ว

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

แน่ใจเหรอนังเหมิงเคอที่จะหลอกเด็กอย่างหนานหนาน ระวังเด็กเอาคืนแบบเจ็บแสบหลายเท่านะ พิษแค่นี้เรื่องจิ๊บจ้อยอยู่แล้วสำหรับเด็กที่มีแม่เป็นหมอปีศาจ

ไหหม่า(海馬)