อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 771 ลอบสังหารเหมิงหลัวอวี้ - novel-lucky

ตอนที่ 771 ลอบสังหารเหมิงหลัวอวี้

หูของอวี้ชิงลั่วไม่ไวเท่าหนานหนาน เมื่อเห็นเขาหยุด นางเองก็หยุดฝีเท้าด้วยความสงสัยด้วย

เพียงแต่ต่อจากนั้นก็ค่อยๆ แตะฝีเท้าลง ขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย

ไม่นานนักก็มีเสียงสตรีที่ไม่คุ้นหูดังออกมาจากในห้อง “คุณหนูเล็กเจ้าคะ ดื่มน้ำแกงตอนมันยังร้อนเถิดเจ้าค่ะ นี่เป็นน้ำแกงที่ท่านผู้อาวุโสสั่งให้ข้าน้อยปรุง ท่านผู้อาวุโสรักคุณหนูเล็กมากนะเจ้าคะ คุณหนูเล็กอย่าทำให้ท่านผู้อาวุโสผิดหวังเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้าเป็นใคร เสี่ยวเหลียงอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงสงสัยของเหมิงหลัวอวี้ดังขึ้น

“ข้าน้อยซื่อเอ๋อร์ เป็นสาวใช้จากเรือนท่านผู้อาวุโสเจ้าค่ะ เสี่ยวเหลียงไปรับเสื้อผ้าตัดใหม่ของคุณหนูเล็กที่จวน อีกเดี๋ยวก็กลับเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของหญิงสาวที่ชื่อซื่อเอ๋อร์นั้นหวานมาก รอยยิ้มก็ดูอบอุ่น นางวางถาดในมือลงบนโต๊ะ นำชามเล็กๆ ออกมาวางตรงหน้าเหมิงหลัวอวี้ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูเล็กลองชิมสิเจ้าคะ หากไม่ชอบรสชาตินี้ ข้าน้อยจะไปทำมาให้ใหม่อีกชามเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้อง” เหมิงหลัวอวี้ใช้ฝ่ามือวางไว้ที่ขอบชามเพื่อลองอังดู จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วกล่าว “มันยังร้อนอยู่ อีกเดี๋ยวข้าค่อยดื่ม”

นางกล่าวจบ ก็เดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง มองตนเองในกระจกทองแดง จากนั้นก็ลองหวีผมด้วยตนเอง

ไม่นานนักท่านน้าชิงและหนานหนานก็จะมา นางจะต้องจัดแจงให้เรียบร้อยเสียหน่อย เพียงแต่เหมิงหลัวอวี้หวีผมไม่เก่ง ก่อนหน้านี้เป็นแม่นมฉินที่คอยหวีให้นาง หลังจากนั้นก็เป็นท่านน้าชิงหวีให้ ถึงแม้ท่านน้าชิงจะทำมวยผมแปลกๆ แต่ก็ดูเรียบร้อยมาก

นางพยายามหวีผมในแบบของท่านน้าชิง แต่ไม่ว่าจะหวีเท่าไรก็รู้สึกไม่ถูกต้องเสียที

ซื่อเอ๋อร์ยืนดูอยู่ข้างๆ ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มแล้วเดินเข้ามา “คุณหนูเล็ก ข้าน้อยช่วยเองเจ้าค่ะ”

เหมิงหลัวอวี้ขมวดคิ้ว นางระแวดระวังมาก นางไม่เคยพบซื่อเอ๋อร์ผู้นี้มาก่อน ทั้งรู้สึกไม่คุ้นเคย จึงไม่กล้าให้นางเข้าใกล้ตนมากเกินไป

แต่เมื่อเสี่ยวเหลียง สาวใช้ที่ท่านปู่จัดแจงให้เมื่อคืนนี้ไม่อยู่ ตอนนี้ก็สายแล้ว อีกเดี๋ยวท่านน้าชิงและหนานหนานจะเข้ามา หากท่านน้าชิงเห็นผมที่ยุ่งเหยิงของนางเข้า ไม่แน่ว่าจะคิดว่าตนไม่ได้รับการดูแลที่จวน และถูกรังแกอีก

จริงๆ แล้วเมื่อคืนนี้นางพูดคุยกับท่านพ่อมากมาย นางชอบท่านพ่อมาก ท่านปู่เองก็ดีกับนาง ในสถานการณ์ดังเช่นตอนนี้ ครอบครัวที่อบอุ่นเช่นนี้ นางพอใจอย่างมากแล้ว

เหมิงหลัวอวี้เป็นคนคิดมากเสมอ ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังซื่อเอ๋อร์ที่ดูใจดีแล้วก็พยักหน้า กล่าวเบาๆ “หวีให้เป็นแบบธรรมดาก็พอ”

ซื่อเอ๋อร์พยักหน้า มองไปยังกล่องเครื่องประดับ ในนั้นมีปิ่นผ้าไหม ดอกไม้ ลูกปัดแทบจะทุกชนิด ล้วนเป็นของที่ท่านผู้อาวุโสให้คนนำมาส่งให้ภายในเวลาวันเดียว ช่างละเอียดอ่อนนัก

ซื่อเอ๋อร์เลือกดอกไม้ผ้าไหมมาอันหนึ่ง ยิ้มแล้วกล่าว “คุณหนูเล็ก ท่านว่าชิ้นนี้เป็นอย่างไรเจ้าคะ สีนี้เข้ากับสีเสื้อผ้าที่คุณหนูสวมใส่วันนี้พอดี น่ารักอ่อนโยนเหลือเกินเจ้าค่ะ คุณหนูเล็กผิวขาวมาก ติดดอกไม้ผ้าไหมชิ้นนี้ไว้บนหัวจะดูผ่องใสขึ้นไปอีกเจ้าค่ะ”

เหมิงหลัวอวี้เม้มปากแล้วพยักหน้า จริงๆ แล้วผิวของนางไม่ได้ขาวเลย การขาดสารอาหารมาเป็นเวลาหลายปีจึงทำให้ผิวของนางซีดเซียว

แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ต้องขอบคุณท่านน้าชิง ท่านน้าชิงมีแต่ของดีๆ ติดตัว นำมาให้นางกินเป็นจำนวนมาก

เมื่อวานหลังจากกลับมาแล้ว ท่านปู่บอกนางว่าท่านน้าชิงเป็นหมอปีศาจผู้นั้นที่มีชื่อเสียงพอๆ กับหมอเฒ่าฉยงซาน ตอนนั้นนางตกใจอย่างมาก นางแทบไม่เคยคิดว่าชื่อหมอปีศาจนี้จะเกี่ยวข้องกับท่านน้าชิงเลย บุคคลในตำนานที่นางได้แต่สงสัยมาโดยตลอด ที่แท้ก็อยู่ข้างกายตนมาเป็นเวลานาน ตอนนี้นางได้รู้แล้ว ทั้งยังพบว่าของดีๆ ที่ท่านน้าชิงให้ตนมาเหล่านั้นล้วนเป็นของมีราคา ล้ำค่าอย่างมาก

“คุณหนูเล็ก ปิ่นมุกนี้ก็สวยนะเจ้าคะ ปักไว้ที่ผมจะสวยมากเลยเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของซื่อเอ๋อร์ดังขึ้นอีกครั้ง มือหยิบเอาปิ่นมุกสีขาวชิ้นหนึ่งออกมาจากกล่องเครื่องประดับ ปิ่นนั้นสวยงามมากจริงๆ ลวดลายแม้ไม่ซับซ้อน แต่ประณีตมากทีเดียว

อวี้ชิงลั่วและหนานหนานดูอยู่ด้านนอกพักหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว

ซื่อเอ๋อร์ผู้นี้ดูจะประจบสอพลอเก่งมาก เพียงแต่ดวงตาหามีแววไม่ ดอกไม้ผ้าไหมสีนั้นและที่ปิ่นมุกปักอยู่บนหัวเสี่ยวอวี้ด้วยกัน ดูแล้วขัดตาอย่างมาก ไม่เข้ากันเลย

อวี้ชิงลั่วมองหนานหนานอย่างประหลาดใจ ค่อยๆ ขยับมุมปาก “เจ้าหยุดอยู่ตรงนี้ ก็เพื่อฟังว่าตอนที่เสี่ยวอวี้อยู่ที่จวน สาวใช้เหล่านั้นปฏิบัติกับนางอย่างไรใช่หรือไม่”

หนานหนานส่ายหน้า ชี้ไปยังสุนัขป่าตัวน้อยในกรง

ลูกสุนัขป่าดูกระวนกระวายเล็กน้อย ขยับตัวไปมารอบๆ กรง ดวงตาจ้องเขม็งไปยังซื่อเอ๋อร์ที่อยู่ในห้อง

อวี้ชิงลั่วหรี่ตาในทันที สัตว์มีสัมผัสที่ไวต่ออันตราย ปกติแล้วเจ้าลูกสุนัขป่านี้มีท่าทางสงบดี ตอนนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ ดูท่าซื่อเอ๋อร์ผู้นี้จะไม่ใช่คนขี้ประจบธรรมดาทั่วไปเสียแล้ว

หรือว่านางจะมีจุดประสงค์อื่น?

ดวงตาของอวี้ชิงลั่วจับจ้องไปยังชามน้ำแกง ยังไม่ทันจะคิดอะไรออก จู่ๆ ก็เห็นซื่อเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเหมิงหลัวอวี้ยกปิ่นมุกในมือขึ้นสูง เล็งไปที่คอเหมิงหลัวอวี้แล้วแทงลงไป

รูม่านตาของอวี้ชิงลั่วหดลง เข็มเงินในมือถูกนำออกมา

เพียงแต่หนานหนานนั้นเร็วกว่านาง เด็กคนนั้นหนีบกรงเอาไว้ใต้รักแร้ด้วยแขนข้างเดียว เขย่งเท้าจากนั้นก็พุ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างหนึ่งจับมือของซื่อเอ๋อร์ที่ถือปิ่นมุกเอาไว้ เตะเท้าทั้งสองข้างจนทำให้ซื่อเอ๋อร์กระเด็นออกไป

“โอ๊ย…” ซื่อเอ๋อร์กรีดร้อง เสียงแทบจะทิ่มแทงแก้วหูของอวี้ชิงลั่วจนแตก

ต่อจากนั้นก็มีเสียงดังโครมคราม ฝีเท้าซื่อเอ๋อร์ยังไม่ทันมั่นคง ชนเข้ากับโต๊ะกลมด้านหลัง ทำให้ถ้วยแกงที่อยู่บนโต๊ะหกลงมาที่พื้น ทั้งชามนั้นพลิกคว่ำใส่ร่างของนาง

สาวใช้ที่อยู่นอกประตูได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็สบตากัน พากันรีบวิ่งเข้ามาในห้อง “คุณหนูเล็ก เกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าคะ”

เหมิงหลัวอวี้ลุกขึ้นมาอย่างงุนงง เมื่อเห็นหนานหนานและอวี้ชิงลั่ว ก็รีบไปยืนข้างกายพวกเขาแล้วถาม “ท่านน้าชิง เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”

“นางจะทำร้ายเจ้า” หนานหนานโมโห ชี้ไปยังซื่อเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ที่พื้นอย่างเละเทะ กล่าวด้วยความโกรธ

จู่ๆ สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปยังซื่อเอ๋อร์ ซื่อเอ๋อร์สูดลมหายใจ ท้ายที่สุดก็ระงับความแสบร้อนของน้ำแกงบนร่างเอาไว้ก่อน

เมื่อเห็นการปรากฏตัวของทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ อีกคนเป็นเด็ก แววตาของนางก็เป็นประกาย เดาตัวตนของทั้งคู่ได้อย่างรวดเร็ว

เพียงแต่ครู่ต่อมา จู่ๆ นางก็นอนลงกับพื้นแล้วร้องออกมา “นี่มันอะไรกัน คุณหนูเจ้าคะ ข้าน้อยเพียงแต่หวีผมให้คุณหนูเท่านั้น เหตุใด เหตุใดจึงกลายเป็นว่าจะทำร้ายท่านไปได้เจ้าคะ”

หนานหนานส่งเสียงไม่พอใจ “ข้าเห็นอย่างชัดเจนทีเดียว เมื่อครู่เจ้าจะลอบสังหารน้องอวี้ด้วยปิ่นมุก”

“ข้าเปล่าเจ้าค่ะ” ซื่อเอ๋อร์คุกเข่าลงบนพื้น น้ำแกงบนหัวยังคงหยดลงมา คนทั้งคนดูน่าสงสารอย่างมาก “คุณหนูเล็ก ข้าน้อยเพียงแต่จะปักปิ่นมุกให้คุณหนูเจ้าค่ะ นายน้อย นายน้อยท่านนี้ดูผิดแล้ว ข้าน้อยไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณหนูเล็กเลยเจ้าค่ะ จริงๆ นะเจ้าคะ ข้าน้อยถูกใส่ความเจ้าค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น” ในตอนนั้นเองก็มีเสียงทุ้มต่ำดังเข้ามาจากด้านนอกประตู

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ร้ายกาจมาก แฝงตัวเข้ามาเนียนเชียว นักฆ่าที่เหมิงเคอส่งมาหรือเปล่าเนี่ย ดีที่น้องอวี้ระแวงไม่ยอมกินแกงกับชิงลั่วมาพอดี

ไหหม่า(海馬)