อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 776 พบกันอีกแล้ว

ตอนที่ 776 พบกันอีกแล้ว

ตอนที่ 776 พบกันอีกแล้ว

อวี้ชิงลั่วเบิกตากว้างในทันที มองเถาเหวินฮั่นตรงหน้าที่ดูอ่อนแรง ทันใดนั้นก็ถอยหลังสองก้าว

“เจ้า… มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เมื่อเถาเหวินฮั่นเห็นอวี้ชิงลั่ว ดวงตาก็เป็นประกาย ทันใดนั้นก็ถอนหายใจอย่างหนัก “แม่นางถัง เฮ้อ ไม่สิ ควรเรียกว่าแม่นางหมอปีศาจ ข้ามาเพื่อขอโทษน่ะ”

ขอโทษหรือ? อวี้ชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ เหตุใดต้องมาขอโทษนางอย่างเป็นทางการเช่นนี้ คนผู้นี้เสียสติไปแล้วหรือ?

“เจ้า… เจ้าทำผิดอันใดต่อข้าหรือ” อวี้ชิงลั่วครุ่นคิด ถามอย่างไม่แน่ใจ

เถาเหวินฮั่นดูอารมณ์เศร้าหมอง ถอนหายใจแล้วพยักหน้า “อืม ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคารพท่าน อีกทั้งยังเกือบทำท่านบาดเจ็บ ข้ารู้สึกผิดอย่างมาก อภัยให้ข้าด้วยเถิด”

“…” อวี้ชิงลั่วตามจังหวะของเขาไม่ทัน จะมาพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน เรื่องเหล่านั้นมันผ่านไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?

นางมองว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของหมอเฒ่าฉยงซาน ก็ไม่ได้กล่าวอันใดมากมาย ทุกคนล้วนเป็นคนคุ้นเคยกัน นางจึงใจกว้างมาก

“คือว่า เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องพูดถึงแล้วล่ะ ข้าไม่ได้โทษเจ้า” เหตุใดเมื่อกล่าวเช่นนี้แล้วรู้สึกแปลกประหลาดนัก พวกเขาทั้งสองคนดูเหมือนจะไม่ได้คุ้นเคยถึงขั้นที่ว่าจะโทษกันหรือไม่โทษกันกระมัง

เถาเหวินฮั่นชะงัก ทันใดนั้นแววตาก็เป็นประกาย ตรงเข้ามาที่ด้านหน้าอวี้ชิงลั่ว จับไหล่ของนางแล้วกล่าว “จริงหรือ ท่านไม่โทษข้าจริงๆ หรือ”

อวี้ชิงลั่วตะลึงไป หนานหนานเบิกตากว้าง ทันใดนั้นก็ตอบสนอง พุ่งเข้าไปรวดเร็วราวกระสุนปืนใหญ่ ชนเถาเหวินฮั่นออกไปอีกทางอย่างแรง “ท่านทำอะไรน่ะ จะมาแตะท่านแม่ไม่ได้นะ ท่านแม่ข้าเป็นของท่านพ่อ”

เรื่องนี้ต้องปกป้องอย่างแข็งขัน ท่านพ่อไม่อยู่ เขาจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบเกียรติของท่านแม่

เถาเหวินฮั่นไม่คิดว่าเขาจะมีพลังขนาดนี้ แทบจะยืนไม่อยู่จนเกือบล้มลงไปกับพื้น เขาถอยไปสองสามก้าวแล้วหยุด จากนั้นก็รู้ตัวว่าตนทำอันใดลงไปก็รู้สึกอายเล็กน้อย เกาศีรษะแล้วกล่าว “แม่นางหมอปีศาจ คือว่า ข้าตื่นเต้นไปหน่อย อย่าถือสาเลยนะ”

อวี้ชิงลั่วหัวเราะแห้งๆ “ไม่เป็นไรหรอก หากไม่มีอันใดแล้ว ข้าขอตัวก่อน” วันนี้คนผู้นี้ทำตัวแปลกๆ นางอยู่ให้ห่างไว้จะดีกว่า ใครจะรู้ว่าจู่ๆ จะเกิดอันใดขึ้น

“เอ่อ รอเดี๋ยว แม่นางหมอปีศาจ” เถาเหวินฮั่นอึ้งไป เห็นนางเดินไปข้างหน้าก็รีบวิ่งไปตรงหน้านางแล้วขวางนางไว้อีกครั้ง

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้ว เถาเหวินฮั่นรีบกล่าว “จริงๆ แล้ว จริงๆ แล้วข้ารออยู่ตรงนี้ ก็เพราะมีเรื่องอยากคุยกับแม่นางหมอปีศาจ”

“ว่ามาสิ” อวี้ชิงลั่วรู้สึกว่าวันนี้นางอดทนได้เก่งมาก ไม่ได้เตะใคร ดูเหมือนจะเข้าใกล้ความอ่อนโยนของแม่และภรรยาไปอีกหน่อยแล้ว

“คือ คืออย่างนี้ ข้าชื่นชมแม่นางหมอปีศาจมานานแล้ว ข้ารู้ว่าแม่นางหมอปีศาจเชี่ยวชาญเรื่องปรุงยาพิษเป็นพิเศษ ข้าไม่ได้สนใจเรื่องการรักษาเท่าไรนัก สนใจแต่ทางด้านยาพิษเท่านั้น แต่ท่านอาจารย์ไม่ได้ค้นคว้าด้านนี้ลึกซึ้งนัก ดังนั้น ดังนั้นไม่ทราบว่าจะขอให้แม่นางหมอปีศาจ…”

“รับท่านเป็นศิษย์หรือ” หนานหนานกล่าวแทรกขึ้นมาทันทีด้วยรอยยิ้ม

มีคนจำนวนนับไม่ถ้วนที่มาอ้อนวอนขอเป็นศิษย์ท่านแม่ ท่านแม่กลับไม่รับไว้แม้แต่คนเดียว นางบอกว่ามันยุ่งยาก

เฮ้ ที่แท้พวกเขาแม่ลูกก็เป็นที่นิยมเหมือนกัน มีคนมากมายอยากจะขอให้ท่านแม่เป็นอาจารย์ ทั้งยังมีคนมากมายอยากจะรับเขาเป็นศิษย์ ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำความดีไว้มากเกินไปหรือไม่ ช่างน่ากลัดกลุ้มใจจริงเชียว

เถาเหวินฮั่นมีสีหน้าลำบากใจ “คือว่า เหวินฮั่นได้เป็นศิษย์ของท่านอาจารย์แล้ว หากมาขอให้แม่นางเป็นอาจารย์อีก จะถือว่าไม่เคารพท่านอาจารย์เกินไป ดังนั้น… แม่นางหมอปีศาจขาดลูกมือไหมขอรับ หากแม่นางมีข้อเรียกร้องอันใด ขอเพียงข้าทำได้ ข้ายินดีทำเต็มที่”

ตั้งแต่เถาเหวินฮั่นรู้ตัวตนของอวี้ชิงลั่ว เขาก็สับสนมาโดยตลอด เมื่อคืนนอนไม่หลับแทบทั้งคืน คนทั้งคนรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงครั้งแรกที่พบกับหมอปีศาจและมีปัญหาขัดแย้งกัน ในใจก็นึกย้อนเสียใจอย่างมาก อยากจะตบตัวเองสักสองสามที เขาคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายความต้องการในการศึกษาเรื่องยาพิษก็เอาชนะทุกอย่าง จึงได้มาที่นี่อย่างหน้าด้านๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่อวี้ชิงลั่วเห็นเถาเหวินฮั่นผู้เย่อหยิ่งและเจ้าเล่ห์ ทั้งยังถือพัดแสร้งเป็นคนสบายๆ มาโดยตลอดแสดงสีหน้าเช่นนี้ออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจในการปรุงยาพิษมากจริงๆ

แต่เวลาของนางมีค่า ตอนนี้ก็เป็นช่วงที่มีเรื่องราวมากมาย ไม่ว่าเถาเหวินฮั่นจะเป็นคนอย่างไร เพียงเรื่องเพศสภาพของเขานั้น หากมาอยู่ข้างกายตนเพื่อเป็นลูกมือ จะต้องถูกเย่ซิวตู๋หั่นครึ่งเป็นแน่

อวี้ชิงลั่วหรี่ตา หัวเราะแล้วกล่าว “เรื่องนี้ ข้าคิดว่าความสามารถในการทำยาพิษของอาจารย์เจ้าก็ไม่เลว เจ้าตั้งใจเรียนรู้กับท่านอาจารย์ของเจ้า จะต้องมีอนาคตที่ดีเป็นแน่ อืม เช่นนั้นก็ตามนั้นล่ะ ลาก่อน”

นางกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป

เถาเหวินฮั่นตะลึงอยู่ที่เดิม เมื่อได้สติกลับมา อวี้ชิงลั่วก็จากไปไกลแล้ว

เขารีบเดินตามไป “นี่ แม่นางหมอปีศาจ แม่นางหมอปีศาจ”

หน้าผากของอวี้ชิงลั่วค่อยๆ มีเส้นเลือดปูดออกมา เจ้าเถาเหวินฮั่นจอมปากสว่างนี่ จะตะโกนเรียกเสียงดังทำไมกัน?

นางก้มหน้าลง กล่าวกับหนานหนาน “เจ้าไปขวางเขาไว้”

หนานหนานตบหน้าอกราวกับว่าได้รับภารกิจอันศักดิ์สิทธิ์ รับปากว่า “ท่านแม่วางใจเถิด ข้ารอบรองว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ”

“อืม ข้าจะไปรอเจ้าที่ร้านสุราตรงหน้านั้น”

หนานหนานหรี่ตา เห็นว่าท่านแม่จากไปแล้วก็ใช้มือหนึ่งถือกรง หันไปขวางเถาเหวินฮั่นที่กำลังรีบวิ่งเข้ามา

“ท่านพี่เถา ท่านอยากเรียนทำยาพิษหรือ ไม่มีปัญหา ข้าทำได้ ข้าสอนท่านได้นะ”

“เจ้าทำได้หรือ” เถาหวินฮั่นมองหนานหนานชั่วขณะหนึ่ง

หนานหนานเชิดคางขึ้น “แน่นอนสิ ถึงแม้ข้าจะได้กินได้นอน แต่ก็มีทักษะอยู่บ้างเช่นกัน ที่ข้าถนัดที่สุดคือยาปลุกกำหนัด นั่นเป็นเป้าหมายในการศึกษาของข้า”

“…” แต่ยาปลุกกำหนัด ไม่ถือว่าเป็นยาพิษนะ

อวี้ชิงลั่วเม้มปาก ฟังเสียงที่ไม่ค่อยต่อเนื่องของหนานหนานก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เลี้ยวตรงมุม เห็นประตูใหญ่ของร้านสุราอยู่ไม่ไกล

นางถอนหายใจ ตอนนี้นางไม่มีเวลาและเรี่ยวแรงที่จะจัดการกับเถาเหวินฮั่นจริงๆ เขาอยากเรียนทำยาพิษ ก็ไปติดตามหมอเฒ่าฉยงซานเพื่อเรียนรู้เถิด

อวี้ชิงลั่วยิ้มออกมาเล็กน้อย ทันใดนั้นฝีเท้าก็หยุดลง มองไปยังชายหนุ่มที่สีหน้าโศกเศร้าตรงหน้านาง

“แม่นางชิง เราทั้งคู่เจอกันอีกแล้วนะ”

เส้นประสาททั้งร่างของอวี้ชิงลั่วตึงไปในทันที เข็มเงินในมือเคลือบยาพิษเอาไว้เรียบร้อย สายตามองเขาอย่างระแวดระวัง ขาทั้งสองข้างค่อยๆ ก้าวถอยหลัง

“แม่นางชิง เดินไปกับข้าเสียหน่อยเป็นอย่างไร”

“ฝันไปเถิด” อวี้ชิงลั่วเล็งไปที่ใบหน้าของเขาแล้วปล่อยเข็มเงินออกไป จากนั้นก็หันหลังวิ่งทันที

เหมิงพั่วหรี่ตา เขย่งเท้าครั้งหนึ่งก็มาหยุดตรงหน้าของนางแล้ว

ในใจอวี้ชิงลั่วเกลียดวิชาตัวเบาเข้ากระดูกดำ แน่นอน ความสามารถที่สามารถเหาะได้นี้น่ารำคาญที่สุด

อวี้ชิงลั่วเคยสู้กับเขามาก่อน นางรู้ความสามารถของชายผู้นี้ดี ทักษะของเขายากเกินหยั่งถึง เกรงว่านางเพียงคนเดียวจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

โอยยย มีแต่คนมาติดพัน แม่ลูกคู่นี้จะสลัดหลุดกันได้ไหมหนอ

ไหหม่า(海馬)